De Britse krant The Sunday Times, weekendeditie van The Times, pakte op 6 april uit met een artikel op de frontpagina Labour’s hate files expose Corbyn’s anti-semite army, ondertitel ‘Leaked emails reveal party’s “shocking” failure to act’. Het artikel werd onmiddellijk onderwerp van een keten reacties op sociale media. Meerdere binnen- en buitenlandse media namen de conclusies van het artikel onmiddellijk zonder enige reserve over.
Uit een twee maand durend onderzoek van sociale media en van een gelekte harde schijf met interne e-mails zou blijken dat de leiding van Labour klachten voor anti-semitisme in eigen middens nog steeds niet ernstig neemt. Klachten blijven maanden liggen zonder gevolg, Labour-leden die anti-semitische posts plaatsen op sociale media worden geschorst maar niet verwijderd van de ledenlijst. In een aantal gevallen zou de partijleiding zelfs rechtstreeks tussenbeide zijn gekomen om klachten zonder gevolg te seponeren. Kortom, er is een institutioneel probleem met antisemitisme in de partij. Aldus The Sunday Times, een van de kranten van de News Corporation van Rupert Murdoch.
Meerdere Labour-parlementsleden en mediacommentatoren spraken snel hun verontwaardiging uit over de resultaten van het onderzoek. Mehdi Hassan, journalist bij Al Jazeera en The Intercept reageerde: “Ik ben niet zeker hoe ook maar iemand aan de linkerzijde kan proberen dit te verdedigen”. Jonathan Freedland van de Guardian tweette: “Ze (The Sunday Times) hebben vastgesteld dat leden (van Labour) niet uit de partij werden gezet voor het online posten van commentaren als “Heil Hitler”, “F*** the Jews” en “Jews are the problem”. Het nieuws ging direct de wereld rond. Enkele uren later volgde een resolutie van een congres van Jewish Labour Movement (JLM) die het vertrouwen in voorzitter Corbyn opzegde.
Enkele uren later meldde Mehi Hassan echter: “Er werd me door personen die ik vertrouw medegedeeld dat The Sunday Times-delen van dit Labour/antisemitisme-verhaal serieus verkeerd heeft, wat me niet zou verbazen.” Het Labour Press Team reageerde eveneens: “Weer een zwaar misleidend verhaal van The Sunday Times, vol verkeerde cijfers, onjuiste beweringen en complete onwaarheden. Selectief gebruik van e-mails die informatie weglaat die het omgekeerde bewijst van wat wordt beweerd in het artikel”. Zelfs Andrew Marr, topjournalist van de BBC en een van de leidende stemmen in de Corbyn-bashing van de voorbije jaren was sceptisch. Hij becommentarieerde het artikel met een kwinkslag “dat er blijkbaar verkiezingen aankomen”.
Mediacommentator Owen Jones van The Guardian, die meestal meegaat in de beschuldigingen van institutioneel antisemitisme in Labour reageerde ook terughoudend op de beweringen van The Sunday Times en gaf een voorbeeld van de fouten in het artikel. “Een van de meest verwerpelijke beschuldigingen is gericht tegen Thomas Gardiner, een personeelslid van het partij-apparaat. Hij zou pogingen voor een snel onderzoek hebben verhinderd over een partijlid dat over 2 Joodse parlementsleden zware antisemitische uitspraken deed.” “Ik heb dat uitvoerig bekeken; het is gewoon onwaar. Gardiner had net gevraagd om het snel te behandelen: het omgekeerde van wat hij wordt beschuldigd.”
In het artikel wordt onder eer beweerd dat de partijleider (vermeld als ‘LOTO’, leader of the opposition) actief zou zijn tussenbeide gekomen in klachtendossiers, een overtreding van de interne tuchtprocedures van de partij. De krant verzwijgt echter dat het gaat over een aantal klachten waarover de klachtencommissie in het kader van zijn onderzoek zelf een opinie heeft gevraagd aan de partijleider en waarbij tevens wordt weggelaten dat dit een onderdeel is van de normale onderzoeksmethodes van de partij. De krant verzwijgt eveneens dat het daarbij niet om adviezen gaat maar om getuigenissen, die de tuchtcommissie op geen enkele manier binden.
Labour krijgt in The Sunday Times ook het verwijt dat de interne procedures van de partij inadequaat en achterhaald zijn, zonder te vermelden dat de partij pas onder voorzitter Corbyn een onderzoek van die partijprocedures heeft gedaan en zelf al tot die conclusie was gekomen. Huidig secretaris-generaal Jenny Formby (een administratieve partijfunctie) was de eerste om de aanpassing van de procedures te starten.
Verder stelt de krant dat een aantal personen die overduidelijk antisemitische uitspraken deden alleen geschorst (‘suspended’) waren maar niet uit de partij gezet (‘expelled’), maar verzwijgt eveneens dat schorsing de normale eerste stap is bij een onderzoek en dat uitzetting pas gebeurt als besluit van het onderzoek. Die procedure is dezelfde als in alle andere Britse politiek partijen.
In hetzelfde weekend hadden de Britse media bovendien geen enkele aandacht besteed aan een ander intern partij-onderzoek. De leiding van de Conservatieve Partij heeft meerdere leden geschorst omdat die op sociale media in racistische bewoordingen hun bezwaar hadden geuit tegen een moslim als mogelijker eerste minister. Sajid Havid is minister van binnenlandse zaken in de regering van Theresa May. Binnen de Conservatieve partij behoort hij nota bene tot de rabiate anti-immigratie-rechtervleugel.
Al evenmin vermeld is het feit dat het jaarlijks aantal klachten voor antisemitisme binnen Labour onder Corbyn hetzelfde is als in de jaren ervoor (en dat Ed Miliband de voorganger van Corbyn als partijvoorzitter van Labour zelf een Jood is). Het enige dat radicaal veranderde in 2015 na de verkiezing van Corbyn is de media-aandacht voor die klachten. Die is sindsdien exponentieel toegenomen.
Kort na het verschijnen van het artikel in The Sunday Times keurde de Jewish Labour Movement (JLM) een motie van wantrouwen goed tegen voorzitter Jeremy Corbyn. De JLM heeft 2000 leden. De motie werd goedgekeurd door 182 aanwezige leden van de beweging. Ook buitenlandse media namen de berichtgeving over. De Standaard plaatste op dezelfde dag de verklaring van de JLM onder de titel “Joden binnen Labour zeggen alle steun aan Corbyn op”.
In dat artikel neemt de krant ongenuanceerd de redeneringen en beweringen over van The Sunday Times. Bijna ongemerkt vermengt De Standaard het vermeende anti-semitisme van Corbyn met zijn standpunten over Israël en Palestina: “Corbyn en Labour worstelen al jaren met een anti-Joods imago. Corbyn zelf was voor hij partijleider werd vaak erg kritisch voor Israël en volgens partijleden ook te onkritisch voor Hamas en Hezbollah.” De repliek van Labour krijgt één zin op het einde van het artikel: “In een reactie op de gelekte documenten zegt Labour dat ‘de cijfers niet correct zijn’, en dat er selectief gelekt is, waardoor de context verloren gaat. De partij zegt “klachten van anti-semitisme bijzonder ernstig te nemen. We zijn vastberaden om dit uit te roeien.’”
Waar dit echt over gaat?
Het artikel van The Sunday Times past in de strategie van de Britse media (of liever van hun eigenaars en hun politieke vrienden) om Corbyn te delegitimeren als leider van de oppositie. De echte agenda achter deze hetze heeft twee drijfveren: met Corbyn dreigt voor het eerst een Brits politicus eerste minister te worden die een principieel standpunt heeft over Palestijnse rechten, die daarenboven voor het eerst zou breken met veertig jaar neoliberaal beleid.
Het artikel leidde onmiddellijk tot talrijke reacties en commentaren. Zonder twijfel worden ook deze beweringen in de komende dagen één voor één ontkracht, maar dan zonder dezelfde media-aandacht. Tegenreacties van Brits-Joodse organisaties en persoonlijkheden zullen opnieuw volgen, maar geen plaats krijgen in diezelfde media. Telkens weer nemen immers talrijke Brits-Joodse organisaties en persoonlijkheden het initiatief om hun steun aan Corbyn te uiten. Telkens weer worden die reacties verwezen naar de achterpagina, verzwegen of ‘gekaderd’.
Het doel van deze moddercampagne door de Britse media tegen Corbyn is niet informatie of bezorgdheid over antisemitisme maar het creëren van een perceptie. Het leidt de aandacht af van de politieke standpunten die Corbyn verdedigt. De voortdurende herhaling van de beweringen over de manier waarop Labour klachten over antisemitisme zou behandelen wordt in een steeds weerkerende kringloop op zijn beurt bevestigd van hun ‘geloofwaardigheid’. Na verloop van tijd worden valse beweringen vervormd tot ‘wat iedereen al weet, wat niet meer bewezen moet worden’. Zelfs de overname door buitenlandse media speelt daar een rol in. Het moet de Britse kiezer de indruk geven dat er toch wel iets aan de hand moet zijn.