Vijf jaar na de moord op zijn zoon Sanda Dia vertelt vader Ousmane zijn verdriet aan Thomas Blommaert. Je bent geen mens als dit boek je niet raakt. ‘Ze hebben mijn zoon vermoord’ is van een rauwe eerlijkheid die te zeldzaam is geworden. Geen fake ‘reality’ maar de werkelijkheid van ingetogen en waardig verdriet.

Ousmane Dia leeft sinds vijf jaar in een omgekeerde wereld. Kinderen horen ouders ten grave te dragen, niet andersom. Een zinloos verkeersongeval, een levensbeëindigende ziekte, het bestaat, het gebeurt. Maar wat als je kind koelbloedig nonchalant wordt afgemaakt? Wat als de daders niet eens gestraft worden, ook al hebben ze bekend?

Hoe leef je daar mee verder? Hoe reageer je als ouder? Ik kan het me niet inbeelden, maar flitsen van wraak, haat, levenslange wrok zoemen door mijn hoofd. Zou ik hier waardig op reageren? Ik ben er niet zeker van.

De moordaanslag op Sanda Dia – dit is een recensie, dit is een opinie, geen juridisch pleidooi, sta me dus toe ‘moord’ hier als menselijk gevoelen te uiten – is voldoende bekend.

Hoe de daders er in slaagden het onderzoek te rekken, poogden de rechtszaak te verhinderen,  en hoe ze er tenslotte vanaf raakten met een vonnis, die naam onwaardig. Het heeft uitgebreid in de media gestaan.

Vijf jaar na de moord op zoon Sanda doet vader Ousmane zijn verhaal bij Thomas Blommaert, coördinator van uitgeverij EPO. Het begint met de dag dat men hem komt melden dat zijn zoon in het hospitaal ligt en er erg aan toe zou zijn. Hoezo, de zoon die ik amper twee dagen eerder heb afgezet aan zijn studentenkot?

Ousmane Dia vertelt over zijn geboorteland Senegal, de boerderij die hij ooit wou overnemen, het vertrek naar Europa, naar België dat hem ‘alles gegeven heeft’, over zijn zoon, over zijn leven voor en na Afrika, voor en na de geboorte van zijn zoon, over voor en na…

Dit is een boekje dat geen lange toelichting behoeft. Ik had het uit op één heen-en-terugrit naar Leuven. Op de trein heb ik altijd een boek mee, dat gaat tijdig terug in de rugtas voor ik uitstap. Niet met dit boekje, dit liet me niet los tot een druilerige regen me ervan weerhield als onvoorzichtige voetganger de stad in te gaan.

Want je bent geen mens als dit boek je niet raakt.

Geen gevoelens van haat of wraak, integendeel. Ousmane Dia is ook niet boos op de daders, wel op hun ouders. Zij hebben van hun kinderen de walgelijke semi-feodale nietsnutten gemaakt die tot de uitspattingen van een gore studentendoop in staat waren.

Hij haat de daders niet, hij minacht ze niet. Want dat is de voornaamste les van zijn boek: deze daders ‘verdienen’ onze minachting niet.

Was het vonnis over zijn zoon klassenjustitie? Lees dit citaat voor je antwoordt en kijk even naar de sociale positie van zij die keihard ontkennen dat in dit land klassenjustitie zou bestaan:

klassenjustitie bevoordeelt de hogere

en benadeelt de lagere klassen

dat is precies wat is gebeurd

          tussen 5 december 2018 en 26 april 2023

wie dat niet ziet

          is verblind

                    misschien door zijn eigen positie

Misschien? Toenmalig minister van justitie Vincent Van Quickenborne kon er na het vonnis niet snel genoeg bij zijn om te stellen dat er geen klassenjustitie zou bestaan in België… verblind door zijn eigen positie.

Dit boekje houdt de Vlaamse beau monde een spiegel voor. Dit zijn wij en dat zijn jullie. Zwelg in je privileges, doe in de veilige bubbel van je klasse alsof klasse niet bestaat en geniet van de ratrace. Bedenk wel één ding: wie de ratrace wint is nog altijd een rat.

Ousmane Dia staat mijlenver boven de moordenaars van zijn zoon. Hij is een mens, een vader, een ouder die naam waardig. Wat hij in dit boek zegt blijft je levenslang bij.

Ousmane Dia (opgetekend door Thomas Blommaert). Ze hebben mijn zoon vermoord. EPO, Antwerpen, 2024, 146 pp. ISBN 978 9462 6747 07

Met dit boek is Thomas Blommaert niet aan zijn proefstuk toe. Met dezelfde formule – korte zinnen in versvorm – pende hij het levensverhaal neer van Dirk Van Duppen, Zo verliep de tijd die me toegemeten was.