Niemand minder dan Alastair Campbell, de voormalige woordvoerder van de vorige Britse Eerste Minister Tony Blair neemt nu het voortouw in de strijd tegen de praktijken van Murdoch. Dit is de man die de Britse communicatiecampagne organiseerde om de leugen over de massavernietigingswapens in Irak er door te krijgen.

Ook Nick Davies van The Guardian is zeer actief in het aanklagen van de wanpraktijken van Murdoch’s media. Die praktijken zijn natuurlijk schandalig en en immoreel. Davies is een redelijk integer journalist die goed journalistiek werk verricht. Maar ook hij kan er niet naast kijken dat hij werkt voor een krant die mee de leugen over de massavernietigingswapens in Irak verspreidde.

De vraag is wat moreel meer verwerpelijk is: het aftappen van de gsm’s van in Irak gesneuvelde soldaten of het mee veroorzaken en vergoeilijken van oorlogsmisdaden die er toe hebben geleid dat Britse soldaten naar Irak werden gezonden om daar te sneuvelen …

De teneur in de pers van andere Europese landen (ook hier in België) is dat het hier een typisch Brits fenomeen zou betreffen. De onuitgesproken gedachte daarbij is dat de ‘respectabele’ media zoveel beter zijn.

Blijft dan maar de vraag waarom dat protest tegen de praktijken van Murdoch’s media nooit eerder werd gevoerd. Bovendien, moeten ook de eigendomsstructuren van onze media en de impact die die structuren hebben op de politieke agenda van de media niet eens dringend onderwerp uitmaken van debat?

Het huidige schandaal met Murdoch kan alleen maar nuttig zijn als het leidt naar een inzicht in de werking van alle massamedia. De ijver waarmee die massamedia nu over elkaar vallen om Murdoch aan te klagen is hypocriet. Ze is vooral bedoeld om een uitbreiding van de kritiek naar alle media te verhinderen.