De huidige regeringsmeerderheid volgt het beproefde scenario om politieke problemen af te wenden en een vreedzaam onderhandelde oplossing te vermijden. Geplaatst tussen de keuze voor vrede of apartheid (en kolonisatie) blijft de regering van Israël kiezen voor het laatste.
De terroristische aanslag in het zuiden van Israël valt op het ideale ogenblik voor de regeringsmeerderheid onder leiding van Netanyahu.
Voor alle duidelijkheid: net zoals ik de FARC in Colombia veroordeel voor het ontvoeren van burgers, het inzetten van kindsoldaten, de inkomsten uit de drugshandel en het plaatsen van mijnen veroordeel ik de organisatoren van deze aanslag tegen Israëlitische burgers. En net zoals ik in Colombia het diepe sociale onrecht van de feodale maatschappij aanduid als de echte oorzaak van het gewapend verzet, blijf ik de apartheid in Israël zelf en de kolonisatie en permanente vernedering van de Palestijnen in de bezette gebieden aanduiden als de echte oorzaken van het voortbestaan van deze vormen van politiek geweld. Wanhopige mensen doen nu eenmaal wanhopige dingen en slachtoffers blijven slachtoffers, welke hun nationaliteit ook moge zijn.
Zoals ik had verwacht en gevreesd zoekt de huidige regering van Israël voor een militaire uitweg uit zijn politieke problemen.
Deze aanslag is de perfecte aanleiding om een nieuw offensief tegen Gaza in te zetten. Er zijn een aantal aspecten van de recente aanslag in Israël die vragen doen rijzen over wat er gaande is.
Wat nu gebeurt beantwoordt aan een scenario dat al jarenlang wordt gevolgd door Israël wanneer het land in politiek moeilijk vaarwater terecht komt. Het is immers niet de eerste keer dat er een aanslag tegen Israël komt op een ogenblik dat het voor de Palestijnen cruciaal is dat er geen aanslagen gebeuren die hun diplomatieke vorderingen kunnen ondermijnen.
Er is een gouden regel die je bij elke aanslag met politieke motieven moet stellen: wie heeft hier baat bij? Deze aanslag kon niet slechter vallen, voor Hamas, voor Fatah, voor de Palestijnse bevolking.
De hypersnelle reactie van Israël met een bombardement in Gaza op de leiding van de splinterorganisatie die voor deze aanslag zou verantwoordelijk zijn is eveneens klassiek. Snel en efficiënt. Ook de daders werden gevat en geëxecuteerd. Niemand in de massamedia die zich de vraag stelt hoe het enerzijds mogelijk is dat één van de meest gesofisticeerde veiligheidsapparaten ter wereld niet in staat is om een dergelijke aanslag te voorzien en/of te voorkomen maar er anderzijds in slaagt om nauwelijks enkele uren later al te weten welke organisatie er zou voor verantwoordelijk zijn, de leiders van die organisatie kent, weet te vinden en uitschakelt. Ik zeg ‘zou’ want de bewijzen bestaan niet meer, de daders kunnen niet meer verhoord worden.
Een andere aanpak is nochtans mogelijk. De reactie zou ook kunnen zijn om de daders aan te houden en hun leiders in Gaza te ontvoeren. Het Israëlisch leger heeft al meermaals bewezen dat ze daar perfect toe in staat zijn. Een juridisch bewezen verantwoordelijkheid zou bij onderhandelingen op tafel kunnen gelegd worden. Een dergelijke aanpak zou echter betekenen dat de regering in Tel Aviv streeft naar een onderhandelde oplossing. Dat is nooit hun keuze geweest.
De aanslag is waarschijnlijk gepleegd door een commando fanatici die vanuit Gaza over de Egyptische grens kwamen. Israël wijst het Egyptische leger met de vinger. Het is inderdaad mogelijk dat de daders hebben kunnen profiteren van de verslechterde veiligheidssituatie in de Sinaï.
Is dit nu de ultieme verrechtvaardiging voor een nieuw offensief tegen Gaza? Sinds wanneer moet een voltallige bevolkingsgroep de gevolgen ondervinden van wat een fanatieke minderheid doet? In Gaza is dit jammer genoeg al jaren de gewone gang van zaken.
Is dit dan misschien een argument tegen de erkenning van Palestina? Evenmin maar uiteraard zal dat de Israëlitische regering niet beletten om het zo te spelen. Ze heeft het tenslotte altijd zo gedaan.
Het grootste politiek gewin voor de regering-Netanyahu zit hem echter in Israël zelf. Een nieuw offensief tegen Gaza zal het ideale excuus zijn om de binnenlandse sociale protesten in de kiem te smoren.
Veel hangt af van de koelbloedigheid van Hamas in Gaza en Fatah op de Westelijke Jordaanoever. Zullen zij in staat zijn om wraakacties tegen de bombardementen op Gaza te voorkomen?
Het kan nog altijd lukken met de erkenning van Palestina. Maar het zal kantje boord worden. De regering-Netanyahu kiest immers voor de militaire aanpak. Iets anders kent ze jammer genoeg niet.
Ik heb de voorbije weken twee mogelijke scenario’s bekeken: een aanval op Iran of een nieuw offensief tegen Gaza. Maar ook een nieuwe oorlog tegen Libanon mag niet uitgesloten worden.
Een aanval op Gaza lijkt me de meest plausibele keuze. De internationale gevolgen van een aanval op Iran zijn niet te overzien. Hezbollah in Libanon heeft vijf jaar geleden al aangetoond dat het een taaie verdedigingsstrategie heeft. Gaza kan daarentegen geen vuist maken.
Ik hoop dat het niet zo loopt en dat het sociale protest in Israël niet bezwijkt. Vrede in Israël/Palestina kan nog altijd. Niets is onmogelijk.
Recente informatie: Luitenant-kolonel Avital Liebovitz bevestigt dat er geen bewijzen zijn die de terroristen van Eilat linken aan de organisatie die werd gebombardeerd in Gaza. Er zijn zelfs een aantal elementen die twijfel zaaien of de terroristen wel uit Gaza kwamen.