Op 16 juni 2012 is Nayef-Aziz al Saud, kroonprins van de Saoedi-Arabische monarchie, gestorven. Hij werd kort tevoren nog voor kanker behandeld in de VS. Zijn dood werd door de massamedia als een fait divers weergegeven en viel nauwelijks op. Klinkt bekend? Inderdaad, dit is een bijna letterlijke kopie van een artikel van 24 oktober 2011. Of hoe de massamedia netjes binnen de lijnen kleuren.

Er zijn van die ogenblikken dat je een déjà-vu gevoel hebt dat de commentaar zo uit je pen laat rollen. Wie het artikel van 22 oktober 2011 over het overlijden van de vorige kroonprins Abdul-Aziz al Saud heeft gelezen, zal bij het lezen van dit artikel ook een dergelijk gevoel hebben. Terecht.

Bijgaand artikel is bijna een kopie van het vorige. Vorig artikel maakte de vergelijking met de Libische president Khaddafi, nu gebeurt dat met de Syrische president Bashar al-Assad. De essentie is dezelfde. De grote media zien er geen graten in een middeleeuwse despoot waardig te herdenken.

Een politiek talent

Kroonprins Nayef-Aziz al Saud was net als zijn op 22 oktober 2011 overleden halfbroer Abdul niet de eerste de beste. In 1953 werd hij op 21-jarige leeftijd al vicegouverneur van de hoofdstad Ryadh, onder diezelfde broer Abdul. Ook hij werd daarna op jonge leeftijd al minister in de nationale regering van zijn vader, koning Feisal van Saoedi-Arabië.

Boordevol talent zat die familie. Net als broer Abdul had hij een politieke carrière die tot aan zijn recente ziekte ononderbroken doorging. Voor het grootste deel van die carrière was hij minister van Binnenlandse Zaken. Hij zag er ondermeer nauwgezet op toe dat vrouwen niet met de auto reden.

Recent nog decreteerde hij dat Saoedische vrouwen niet aan de Olympische Spelen mogen meedoen. Nu ja, dat zei hij niet letterlijk zo. Hij zei eigenlijk dat vrouwen wel mogen meedoen “als ze dat zouden willen” maar “alleen als hun deelneming de Islamitische sharia niet overtreedt”. Geen geintjes dus met deze kerel, die als één van de meest reactionaire leden van de Saoedi-dynastie werd aanzien.

Westerse decadentie

Hij was ook uitgesproken tegen elke vorm van westerse morele verloedering. Dat inzicht had hij waarschijnlijk verworven tijdens zijn jonge jaren toen hij de reputatie had een zwaar alcoholgebruiker te zijn. Zijn antiwesterse gevoelens beletten hem echter niet lucratieve deals te sluiten met westerse mogendheden.

Buitenstaanders omschreven hem als dubbelzinnig, pragmatisch en sluw. Een vlot spreker was hij blijkbaar niet. Zijn openbare redevoeringen waren een opsomming van platitudes. Hardnekkige geruchten doen de ronde dat deze man van de wereld zelfs een beetje Engels verstond.

Zijn hoogstaande ethische moraal bleek ondermeer toen één van zijn drie echtgenotes in 2009 diplomatieke immuniteit inriep in Parijs toen ze dreigde te worden aangehouden voor onbetaalde aankopen ter waarde van 18,6 miljoen euro. Vorige maand deed ze dat nog eens over, weliswaar ging het nu slechts om 5,8 miljoen euro.

Zijn afkeer van zoveel westerse decadentie belette hem ook niet in de Amerikaanse stad Cleveland regelmatig medische behandeling te volgen voor zijn kanker.

Zoveel beter dan die stoute Bashar al-Assad

Het contrast met de berichtgeving en de beeldvorming rond de Syrische president Bashar al-Assad kan niet schrijnender zijn. Assad volgde zijn vader op die in de jaren tachtig nog duizenden opposanten liet afmaken, zonder dat daar hier toen veel aandacht aan werd besteed. Ook zoon Bashar werd aanvankelijk zeer welwillend bekeken door de westerse media. Hij zou zowaar een modern hervormer geweest zijn. Dat het regime toen net goede relaties had met het westen zal daar wel niets mee te maken hebben gehad.

De vraag om democratie van heel wat Syriërs is zeker terecht. Het is echter maar zeer de vraag of de door onder andere Saoedi-Arabië bewapende rebellen die democratische verzuchtingen delen.

Saoedi-Arabië is evenmin een democratie, er is echter geen burgeroorlog bezig. Is de vergelijking dan wel terecht? Er zijn verschillen met Syrië. Saoedi-Arabië is o.a. naast petroleumleverancier ook de grootste wapenklant van de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk. Het repressie-apparaat is er – onder meer met westerse technologie – verpletterend efficiënt. Maar het Saoedische regime heeft blijkbaar ook zijn goede kanten. De Syrische rebellen worden door dit feodale koninkrijk bewapend. Ten strijde voor de democratie?

Hoe reageert het vrije westen op de gruwel in Saoedi-Arabië? Hier geen sprake van bewapening van het verzet maar voluit steun aan een middeleeuws regime dat openbare verminkingen en onthoofdingen toepast en tienduizenden buitenlandse gastarbeiders in afschuwelijke omstandigheden uitbuit.

Ons economisch bestel heeft geen morele basis

Wil je een bloedig dictator zijn die je bevolking gruwelijk onderdrukt? Geen probleem, zolang je maar onze belangen dient. Doe je dat laatste niet, dan is je lot bezegeld.

De manier waarop het overlijden van kroonprins Nayef wordt weergegeven in de massamedia toont aan waar de echte prioriteiten liggen. De boodschap aan de dictators van deze wereld is zonneklaar. Wil je een bloedig dictator zijn die je bevolking gruwelijk onderdrukt, geen probleem, zolang je maar onze belangen dient. Doe je dat niet, dan is je lot bezegeld. Khaddafi heeft dat al ondervonden. Bashar al-Assad staat op de wachtlijst. De Saoedische dynastie niet.

De berichtgeving over Nayef toont ook aan hoe moreel verwerpelijk de gecommercialiseerde berichtgeving is geworden. Maar het zou niet fair zijn dat alleen aan de media te verwijten. Zij passen slechts de logica van ons economisch bestel toe. Die economie erkent morele waarden niet.

Nogmaals, de vraag is maar of we zoveel hypocrisie moeten blijven slikken.