Bradley Manning werd veroordeeld tot 35 jaar. Zonder twijfel zullen mediacommentatoren stellen dat hij er goedkoop van af komt (hij riskeerde 60 jaar). In een verklaring, gelezen door zijn advocaat aan de media, toont hij zich een voorbeeld voor de wereld. Elke dag dat deze held achter de tralies blijft is een schande voor iedereen die hem niet verdedigd heeft toen dat nog een verschil kon maken.
De beslissingen die ik heb genomen in 2010 heb ik genomen uit bezorgdheid voor mijn land en de wereld waar wij in leven. Sinds de tragische gebeurtenissen van 9/11 is ons land in oorlog. We voeren oorlog tegen een vijand die er voor kiest ons niet te confronteren op een traditioneel slagveld. Daarom hebben wij onze methodes moeten aanpassen, om de risico’s aan te pakken die onze manier van leven bedreigen
Ik was het oorspronkelijk eens met deze methodes en verkoos vrijwillig mee mijn land te verdedigen. Het was pas toen ik in Irak was en dag na dag de geheime militaire rapporten las, dat ik de moraliteit van wat we aan het doen waren, in twijfel begon te trekken. Het was op dat ogenblik dat ik me realiseerde dat we bij onze inspanningen om de gevaren te trotseren die onze vijand ons aandeed onze menselijkheid vergeten waren. We hebben er bewust voor gekozen het menselijk leven zowel in Irak als in Afghanistan te minachten.
Toen we de strijd aangingen met zij die we als de vijand zagen, hebben we soms onschuldige burgers gedood. Toen we onschuldige burgers doodden, hebben we er voor gekozen dit te verbergen onder een waas van nationale veiligheid en geklasseerde informatie, in plaats van de verantwoordelijkheid voor ons gedrag te aanvaarden, om zo publieke aansprakelijkheid uit de weg te gaan.
In onze ijver om de vijand te doden, hebben we intern de definitie van foltering herbekeken. We hielden personen jarenlang vast in Guantanamo zonder vorm van proces. We knepen een oog dicht voor folteringen en executies door de Iraakse regering. En we slikten talloze andere misdaden, in naam van onze oorlog tegen de terreur.
Patriottisme is dikwijls de roep wanneer moreel betwistbare daden worden goedgepraat door zij die aan de macht zijn. Wanneer dit geschreeuw om patriottisme onze logische intenties (onduidelijke opname hier) verdrinken, is het meestal een Amerikaanse soldaat die het bevel krijgt een of andere slecht bedachte missie uit te voeren.
Onze natie heeft meerdere donkere ogenblikken gekend in de strijd voor democratie – de Trail of Tears [1], de Dredd-Scott beslissing [2], het McCarthyisme [3], de interneringskampen voor Japanees-Amerikanen [4] – om er maar een paar te noemen. Ik ben er zeker van dat veel van onze daden sinds 9/11 ooit ook zo zullen bekeken worden.
Zoals de betreurde Howard Zinn ooit zei: “Er is geen vlag groot genoeg om de schande af te dekken van het doden van onschuldige mensen.”
Ik begrijp dat mijn daden een overrtreding van de wet waren en ik betreur het als mijn daden iemand of de VS zouden hebben beschadigd. Het was nooit mijn bedoeling iemand te kwetsen. Toen ik besloot geheime informatie naar buiten te brengen, deed ik dat uit liefde voor mijn land en uit plichtsgevoel voor anderen.
Als u mijn verzoek voor gratie afwijst, zal ik mijn tijd uitdienen, wetend dat een mens soms een zware prijs moet betalen om in een vrij land te leven. Ik zal die prijs met overtuiging dragen als dat betekent dat we een land kunnen hebben dat echt is gebaseerd op vrijheid en dat toegewijd is aan het idee dan alle vrouwen en mannen gelijk geschapen zijn.
Bradley Manning, 21 augustus 2013
Inleiding en vertaling Lode Vanoost
Persconferentie waar David Coombs, advokaat van Bradley Manning, deze verklaring voorleest (vanaf 12’45”):
[1] Het ‘spoor van tranen’ verwijst naar de etnische zuivering van de autochtone bevolking van de VS van de 18[de] tot begin de 20[ste] eeuw.
[2] Een rechtzaak in 1857 waarbij een zwart slavenechtpaar voor het federaal gerechtshof vrij burgerschap eiste, wat werd afgewezen.
[3] De onderdrukking van sociale emancipatiebewegingen, voor en na de Tweede Wereldoorlog, onder het mom van de ‘oorlog tegen het communisme’.
[4] De internering van 150.000 Amerikaanse staatsburgers van Japanse origine tijdens de Tweede Wereldoorlog in concentratiekampen in het westen van de VS.