Greg Houwer, auteur, filosoof en songwriter, publiceerde ‘(Het witte boek)’. Die titel, mét haakjes, verwijst naar ‘het witte album’ van The Beatles. Een verdienstelijk werkstuk.

Anthony Bouwer is de figuur waar (Het witte boek) om draait. Auteur Greg Houwer heeft een gelijkaardig klinkende naam, is eveneens filosoof, dus dit ruikt naar een autobiografisch verhaal. Anthony heeft een verstoorde relatie met zijn ouders. Hij heeft ook een tweelingbroer, van wie hij op zijn vijfde gescheiden raakt nadat hun ouders verongelukken. Gilles is in feite zijn alter ego, die een redelijk bizar leven in extravagante vertwijfeling leidt. Anthony lijkt er een perfect normale jongen tegen.

Anthony gaat in de VS aan een universiteit doceren over The Beatles en de filosofie. Hij mijmert over zijn leven daar, tussendoor keert hij in flashbacks en flashforwards naar zijn leven thuis, naar zijn broer, naar zijn vader, naar vrienden of naar toevallige ontmoetingen. Rode draad doorheen het verhaal zijn songs van The Beatles, vooral die op hun negende studio-album, dat (in tegenstelling tot wat velen denken) niet titelloos is, maar net als hun allereerste plaat The Beatles heet.

The Beatles verscheen in 1968 als dubbelalbum in een glanzend witte hoes met alleen ‘The Beatles’ in kleine reliëfdruk als titel op de hoes en een uniek volgnummer op elke afzonderlijke hoes. Het werd snel door iedereen ‘het witte album’ genoemd. De plaat werd opgenomen terwijl de groep uit elkaar aan het vallen was, door allerlei muzikale en persoonlijke spanningen. De critici waren vernietigend omdat ze de songs onsamenhangend vonden. Het publiek besliste er echter anders over. Het werd één van hun grootste successen ooit, in die mate dat de groep nog twee jaar doorging en nog Let it Be en Abbey Road – hun meest verkochte plaat – voortbracht.

Meerdere songs van The Beatles – ook wel een aantal uit vroegere albums – worden aanleiding voor filosofisch gemijmer over de problemen waar protagonist Anthony Bouwer mee worstelt. Meerdere nevenpersonages passeren de revue en nemen deel aan de ietwat bizarre denkwereld van Anthony. Ze hebben dubbelzinnige namen zoals Stephan Klaus, van wie je niet te weten komt wat zijn voornaam is. Een even rare vogel is ene Diederich Papadopoulos, een Griek/Duitser.

Ook leden van een sekte komen af en toe in beeld. Broer Gilles pleegt zelfmoord en laat hem een luguber doosje na met een tand van Beatle John Lennon, tenminste dat beweert hij. Anthony gelooft hem of doet alsof. De tand is aanvankelijk zoek, Anthony lijkt niet echt geïnteresseerd om hem terug te vinden, of toch?

Al vertellend neemt de auteur de lezer mee op een reis van de jaren zestig tot vandaag, van de langspeelplaten tot de iPhone. Na verloop van tijd begrijp je dat zijn studio in Chicago de vaste stek is van waaruit hij zijn verhalen vertelt – hoewel, helemaal zeker ben je daar niet van.

Voor iemand die geen fan is van The Beatles of de liedjes en de platen niet kent, is het waarschijnlijk moeilijk te doorgronden. De lezer die met ‘het witte album’ vertrouwd is zal daarentegen meermaals een gevoel van herkenning hebben.

(Het witte boek) is vlot geschreven, maar lijdt soms wat aan onduidelijke overgangen en valt na 180 pagina’s (op ongeveer dertig pagina’s van het einde) wat stil. Een eindredactie door een derde persoon had zeker wat nuttig snoeiwerk kunnen doen. Er is iets meer dan halfweg ook een storende stijlbreuk door het gebruik van voetnoten, met opmerkingen die evengoed gewoon in de doorlopende tekst hadden kunnen staan.

Al met al een zeer verdienstelijk werk. Wie eens van de geijkte paden wil afwijken kan in dit ongewone, originele, ietwat experimentele boek zeker zijn gading vinden.

Greg Houwer is het alias van Gregory De Vleeschouwer. Je kan zijn boek op dit adres bestellen bij de auteur in papieren versie of als e-book. 

Artikel oorspronkelijk verschenen in DeWereldMorgen.be.