De Israëlische inlichtingendiensten gaan ervan uit dat Naftali Frankel (16), Eyal Yifrah (16) en Gilad Shaer (19) meer dan waarschijnlijk in de regio van Hebron in de bezette gebieden werden ontvoerd door enkele lokale Palestijnen. Toch stelde eerste minister Benjamin Netanyahu onmiddellijk dat de Palestijnse organisatie Hamas de dader is.

Het leger heeft daarop honderden Palestijnen opgepakt, onder wie de voorzitter en leden van het Palestijns parlement, en voerde honderden huiszoekingen uit om de kinderen terug te vinden. Zaterdag 14 juni stierf de achtjarige Palestijnse jongen Ali al-Awour bij een luchtbombardement in Gaza. Maandag 16 juni kwam de twintigjarige Ahmad Sabarin om door kogels bij een actie van het Israëlisch leger in het vluchtelingenkamp al-Jalazone in de buurt van de stad Ramallah.

Een dag in het leven van de bezetting

Voor de bevolking in de bezette gebieden zijn dergelijke acties routine na 48 jaar militaire onderdrukking. Ontvoering van personen, zeker van minderjarigen, is daar al jaren een onderdeel van. Dat is altijd een misdaad. Of het met politieke of criminele motieven gebeurt en of ontvoeringen gepleegd worden door het Israëlisch bezettingsleger of door Hamas, maakt voor de morele en juridische beoordeling van deze misdaden evenmin een verschil. Voorlopig is het onzeker of Hamas de dader of inspiratiebron voor de ontvoering is. Dat is altijd mogelijk maar onwaarschijnlijk, al was het omdat Hamas na de recente verzoening met Fatah geen enkel voordeel heeft bij een dergelijke provocatie.

Het is immers geen geheim dat de Israëlische regering de recente verzoening tussen Fatah en Hamas en hun samenwerking in de regering van de Palestijnse Autoriteit niet gunstig gezind is. Tweedracht zaaien in het Palestijnse verzet behoort tot de vaste ingrediënten van de Israëlische strategie in de bezette gebieden sinds 1967. Om die reden ook heeft Israël Hamas jarenlang gesteund en gefinancierd in de jaren 1970 en 1980: om de Palestijnse bevrijdingsorganisatie PLO (en Fatah, de organisatie van Yasser Arafat en toen nog de machtigste politieke fractie in de PLO) te bestrijden.

Sinds Hamas de eerste vrije verkiezingen in Palestina in 2006 gewonnen heeft, is de beweging echter vijand nummer één van Israël. Hamas won toen tot complete verrassing van de VS en de EU, die al hun geld hadden ingezet op het installeren van een Vichy-regering in Palestina onder leiding van Fatah. Een poging tot machtsgreep door Fatah na hun verkiezingsnederlaag mislukte. Sindsdien regeerden Hamas en Fatah elk over één deel van de bezette gebieden, Gaza en de Westelijke Jordaanoever.

Operatie Gegoten Lood

Vervolgens poogde Israël zelf Hamas ten val te brengen met Operatie Gegoten Lood in 2008-2009. Ondanks de enorme dodentol en de vernietiging van een groot deel van de infrastructuur in Gaza, hield Hamas stand. De recente toenadering tussen Hamas en Fatah is een doorn in het oog van de Israëlische regering, die niet met een eensgezind Palestijns front wil onderhandelen. Dat eerste minister Netanyahu de recente ontvoering van drie kinderen onmiddellijk instrumentaliseert om Hamas terug aan te vallen, was te verwachten.

Jammer genoeg is mishandeling van onschuldige kinderen geen uitzonderlijke gebeurtenis in de bezette gebieden. De ontvoering van vrijdag 13 juni vervoegt een zeer lange lijst. Het enige uitzonderlijke karakter van deze misdaad is, dat het nu niet over Palestijnse maar over Israëlische kinderen gaat.

Een lange reeks kindermishandelingen

De voorbije weken werden meerdere Palestijnse kinderen het slachtoffer van de bezetting. Recent nog werden twee jonge Palestijnen zonder enige aanleiding doodgeschoten.  De vader van Nadim Nuwara (zie foto), één de slachtoffertjes, maakt zich geen illusies dat de dader ooit zal worden vervolgd, ook al staat hij duidelijk herkenbaar op de beelden van veiligheidscamera’s tijdens het afvuren van zijn fatale schoten.  De vader heeft nu een campagne gestart om de EU en de VS ertoe aan te zetten geen inreisvisa te verlenen aan Israëlische staatsburgers die verdacht worden van oorlogsmisdaden in de bezette gebieden.

Sinds 2000 werden 1405 Palestijnse kinderen vermoord door Israëlische soldaten of door zionistische kolonisten. Net als de drie recent ontvoerde Israëlische kinderen waren al deze kinderen mensen met een naam, met bezorgde ouders, liefhebbende broers en zussen, met vrienden, verwachtingen en dromen.

Deze statistiek vergeet dan nog de duizenden kinderen die al jaren hun vaders moeten missen. Meer dan vijfduizend Palestijnse politieke gevangenen worden door Israël vastgehouden zonder eerlijk proces – een flagrante overtreding van de Conventies van Genève over de plichten van bezettende troepen – om het verzet tegen 48 jaar bezetting te breken.

Alleen al tijdens de eerste tien dagen van juni 2014 werden zeventien Palestijnse kinderen tussen dertien en zeventien jaar oud ontvoerd door de bezettingstroepen van de Westelijke Jordaanoever. Een aantal van hen werd in het holst van de nacht uit hun woning gesleurd, anderen werden van straat opgepikt op klaarlichte dag. Geen enkele westerse politieke leider eiste hun vrijspraak. De reactie op de ontvoering van 13 juni was er daarentegen onmiddellijk.

Een klimaat van onschendbaarheid

Soms worden Israëlische soldaten vervolgd voor hun misdaden. De soldaat die in 2004 in Gaza de dertienjarige Iman al-Hans executeerde door de volledige lader van zijn automatisch geweer in haar lichaam te ledigen, werd vrijgesproken door de Israëlische rechtbank, al pleegde hij zijn misdaad in de bezette gebieden en niet op Israëlisch grondgebied.

Tijdens de operatie Gegoten lood van 2008-2009 werden onder meer negen minderjarige kinderen van drie tot zeventien jaar oud van eenzelfde familie gedood bij een bomaanslag. In mei 2012 besliste de Israëlische rechtbank dat de betrokken soldaten niet zouden worden vervolgd.

Tussen 2005 en 2011 werden 94 procent van alle preliminaire onderzoeken naar mogelijke misdaden door Israëlische soldaten afgesloten zonder dat tot vervolging was overgegaan. In de 6 procent gevallen dat dat wel gebeurde, werden slechts kleine straffen of vrijspraak uitgesproken.

Selectieve verontwaardiging

De betrokken Israëlische soldaten weten dus dat zij hiermee wegkomen en Israël kan deze terreurtactiek inzetten omdat de VS dat toelaat. Media in de VS en de EU dragen echter ook een grote verantwoordelijkheid. Door hun selectieve berichtgeving over deze misdaden verhinderen zij dat de publieke opinie geïnformeerd wordt over de werkelijkheid van de bezetting en mishandeling van een volk. Het publiek kan zich zo geen realistisch beeld vormen van de machtsverhoudingen in dit conflict.

Niet alleen media zijn in dit bedje ziek. Die selectiviteit is ook kenmerkend voor organisaties die beweren de mensenrechten hoog in het vaandel te dragen. Het Internationale Rode Kruis heeft meteen na de ontvoering van de drie Israëlische kinderen opgeroepen om hen onvoorwaardelijk vrij te laten. Dat is ongeloofwaardig. Het Rode Kruis weigert immers om eenzelfde eis te stellen voor de vrijlating van 196 Palestijnse kinderen – onder wie 27 jonger dan 15 jaar – die op hetzelfde ogenblik door het Israëlisch leger worden vastgehouden.

De echte oorzaak

Hoe erg de recente ontvoering van drie jonge Israëli’s ook is, ze verandert niets aan het feit dat het menselijk leed van dit conflict wordt veroorzaakt en in stand gehouden door 48 jaar bezetting, kolonisering en vernedering van het Palestijnse volk.

Dat bepaalde groeperingen bij hun verzet tegen deze bezetting regelmatig zware misdaden begaan, wordt ruim in de verf gezet door westerse media. De geschiedenis staat bol van bevrijdingsbewegingen die zware misdaden hebben begaan: zie het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog, het verzet tegen de apartheid in Zuid-Afrika, het nog steeds voortdurende verzet tegen feodale onderdrukking in Colombia, het IRA in Noord-Ierland. Er zijn ook voorbeelden genoeg van bevrijdingsbewegingen die na het veroveren van de macht het spiegelbeeld werden van het regime dat ze bestreden.

Dat verandert niets aan het feit dat de fundamentele oorzaak van het menselijk leed in dit conflict ligt bij de bezetting, de repressie en de kolonisering van Palestina. Een oplossing kan alleen daar beginnen.