De situatie in Israël/Palestina dreigt weer compleet te escaleren sinds de recente ontvoering en moord op drie Israëlische kinderen. Kritische stemmen in Israël blijven wijzen op de kern van het conflict: 47 jaar bezetting en kolonisatie. Stopzetting van beide is de enige weg naar vrede.

Jonathan Cook is Brits freelance journalist die vanuit de Israëlische stad Nazareth blogs over het conflict schrijft. De Israëli’s moeten volgens hem de oorzaken van het verzet tegen de bezetting en de veiligheidsrisico’s die dat met zich meebrengt bij zichzelf zoeken (Israelis have the upper hand when it comes to vengeance).

“Israeli’s bekritiseren Palestijnse ouders omdat ze hun kinderen in gevaar brengen door hen toe te laten stenen te werpen naar Israëlische soldaten. Vreemd genoeg stellen zij zich nooit de vraag waarom tien procent van hen gaan wonen in illegale kolonies op land dat werd gestolen van de Palestijnen. Kolonisten kiezen er voor om zichzelf met hun kinderen naar de frontlinies te brengen, ook al hebben ze veel meer keuzemogelijkheden dan de Palestijnen om te gaan en te staan waar ze willen.”

Palestijnen en Israëli’s dragen elk hun deel van de schuld voor dit conflict, volgens Cook, maar niet in dezelfde mate. “Israëlische en Palestijnse schuld is niet gelijk. De werkelijkheid is dat Israeli’s een soevereine staat hebben die hen vertegenwoordigt en beschermt met een sterk leger, wat de Palestijnen niet hebben.”

“Tegenover het aanhoudende geweld van de Israëlische bezetting en de vrijbrief die Israëlische soldaten hebben om te vernederen en te onderdrukken hebben gewone Palestijnen twee opties: zich onderwerpen of zich verzetten.”

“Gewone Israëli’s hoeven niet op eigen houtje wraak te zoeken. Dat doen de Israëlische staat, zijn leger, zijn rechtbanken elke dag opnieuw.”

Israëlische desinformatie dient escalatie

Max Blumenthal is Joods-Amerikaans journalist en auteur van het boek Goliath: Life and Loathing in Greater Israel (Max Blumenthal bespreekt ‘Goliath’, boek over apartheid in Israël). Hij onderzocht wat er gebeurde sinds de dag dat de drie Israëlische jongens werden ontvoerd (Netanyahu government knew teens were dead as it whipped up racist frenzy).

“Enkele weken na de ontvoering is het duidelijk dat de Israëlische regering, de inlichtingendienst Shin Bet en het leger cruciale informatie hebben achtergehouden om zichzelf de ruimte te geven voor een campagne die nauwelijks verband hield met de redding van de ontvoerde tieners.”

“Ze wisten bijna onmiddellijk dat de drie tieners vermoord waren en hadden één dag later de twee daders geïdentificeerd. Daarover werd een bevel tot stilzwijgendheid opgelegd aan de Israëlische media. De namen van Marwan Qawasmeh en Amer Abu Eishe werden op 17 juni gepubliceerd door de Arabische nieuwssite Rai al Youm.”

Deze Palestijnse site werkt vanuit Londen en kon het bevel van Shin Bet negeren. De Israëlische en internationale media namen de informatie echter niet over. De regering in Tel Aviv kon zo de verontwaardiging over de ontvoering lang uitbuiten.

“Door deze cruciale informatie achter te houden, konden ze een desinformatiecampagne organiseren, gericht op een zwaar geïndoctrineerde en gemilitariseerde bevolking, met de bedoeling tribale woede op te wekken en een golf van verontwaardiging te verwekken. Dat heeft geleid tot de schokkende wraak op een Palestijnse tiener.”

“Voor zover de Israëlische bevolking wist, konden de kidnappers zich eender waar bevinden op de Westelijke Jordaanoever, in eender welk schoolgebouw, koffiehuis op kippenren, waar eender wie ook, die maar enigszins iets met Hamas te maken had, kon worden gevonden. Beide verdachten zijn voormalige leden van de militaire vleugel van Hamas. Zij stonden ervoor bekend te behoren tot een groep die regelmatig acties ondernam zonder toestemming van en tegen de wensen in van de leiding van Hamas.”

“Het voornaamste effect van de beschuldiging aan het adres van Hamas en van de militaire campagne is dat de verzoening tussen Hamas en Fatah bevroren werd. Amos Harel, verslaggever van militaire zaken voor de krant Haaretz, schreef: “Waarom zou de leiding van Hamas een operatie hebben toegelaten die zo duidelijk dreigde de recente politieke verwezenlijkingen van de beweging teniet te doen en (Fatah) terug zonder rivaal zou laten op de Westelijke Jordaanoever?”

Dissidente stemmen

De Israëlische krant Haaretz is één van de weinige kranten in Israël die dissidente stemmen een forum geeft. Op woensdag 9 juli schreef de redactie een editoriaal ‘Jewish Hate of Arabs Proves: Israel Must Undergo Cultural Revolution’:

“De moordenaars van Abu Keidr (de Palestijnse jongen die werd vermoord door Joodse kolonisten, nvdr) zijn geen Joodse extremisten. Zij zijn de afstammelingen van de stichters van een cultuur van haat en wraak, gevoed door het ideaal van de ‘Joodse staat’. Voor hen is elke Arabier een bittere vijand, alleen maar omdat ze Arabier zijn. De term ‘Joodse extremist’ is meer gepast voor de zeer kleine minderheid die nog steeds gruwelt van deze daden van geweld en moord.”

Gideon Levy, radicale, extremistische stem?

Eén van die dissidente stemmen in Israël is journalist Gideon Levy, die voor Haaretz werkt. In het interview A rare voice of courage: journalist Gideon Levy interviewed met David Cronin verklaart hij zijn visie op het conflict:

“Het algemeen aanvaard concept van zionisme is dat Joden meer rechten hebben dan Palestijnen of eender wie, dat de Joden het voorbestemde volk zijn, dat er geen gelijkheid kan zijn tussen Joden en Palestijnen en daar hoort de bezetting bij. Dit zijn basiselementen van het hedendaags zionisme. In die zin kan ik mezelf definiëren als anti-zionist.”

“Daartegenover staat het geloof dat het Joodse volk het recht heeft om in Palestina te leven met de Palestijnen, dat we al het mogelijke moeten doen om het Palestijnse volk te compenseren voor de verschrikkelijke tragedie die ze sinds 1948 ondergaan. Dat kan je ook het zionisme noemen. Daar ben ik wel een deel van.”

Dader en slachtoffer, oorzaak en gevolg

“Er zijn in de geschiedenis ergere en brutalere bezetters geweest dan de Israëli’s. Ik heb echter nooit gehoord van een bezetter die zichzelf als het slachtoffer beschouwt, het énige slachtoffer. Hier gelooft men zelfs dat Arabieren schuldig zijn ‘omdat zij ons dwingen hun kinderen te doden’.”

In de documentaire ‘Going against the grain‘ van Al JAzeera verklaart hij zijn motivatie om als enige journalist uit Israël reeds twintig jaren te schrijven over de realiteit van de bezetting.

Gideon Levy wikt zijn woorden. Voor radicale toestanden past volgens hem echter alleen radicale kritiek. “Ik denk dat elk van die zelfmoordterroristen, die vrouwen en kinderen hebben vermoord, eigenlijk liever in een helikopter met airconditioning had gezeten, om op een knop te drukken en een raket af te vuren, om zo vijftien kinderen en een moeder te doden en toch nog altijd onschuldig genoemd te worden en géén terrorist.”

“Terrorisme is het wapen van de zwakke. Het is een verschrikkelijk wapen en ik ben er compleet tegen. Ik begrijp echter waar het vandaan komt, het ontstaat uit wanhoop.”

Israël niet langer middelpunt van de aandacht

In zijn opinie van 4 juli 2014 in Haaretz ‘Israel does not want peace‘ wijt Levy de schuld voor de huidige toestand volledig aan Israël zelf.

“Als je jarenlang zonder ophouden je neus ophaalt voor de wereld, dan krijg je uiteindelijk een neus terug. De drie moeders (van de drie ontvoerde Israëlische tieners, nvdr) werden naar de VN-Mensenrechtenraad in Genève gebracht. De wereld en de VN-Raad keken er amper naar.”

“Dat is de ironie. Twee jaar geleden weigerde Israël nog elke medewerking aan deze Raad, samen met de VS en twee eilandstaatjes. Israël heeft zich ook altijd verzet tegen de oprichting van deze Raad. Dat krijg je met ‘een wereld die helemaal tegen ons is’. Die wereld is meer geïnteresseerd door een bezetting van een halve eeuw. Die is meer bezorgd over het lot van drie miljoen Palestijnen dan over dat van drie Israëli’s.”

“Je kan onmogelijk sympathie verwachten van de wereld als Israël voortdurend de beslissingen van de wereld naast zich neerlegt. Het is onmogelijk om solidariteit te vragen met het lot van Israëlische slachtoffers als datzelfde Israël er blijft mee doorgaan om routineus te doden, te verwonden en onschuldigen gevangen te nemen. De wereld is ziek van Israël en zijn waanzinnig gedrag. Jammer genoeg heeft dat ertoe geleid dat de wereld alle interesse heeft verloren in wat hier aan het gebeuren is.”

Eén tegen allen

Levy weerlegt ook het idee dat de opeenvolgende regeringen van Israël vrede willen, in zijn opinie The world is sick of Israel and its insanities van 26 juni 2014.

“De verwerping van elke vrede in de vorm van een compromis is ingebed in het meest primaire geloof van Israël. Het meest overweldigende bewijs dat Israël elke vrede verwerpt, is het kolonisatieproject. De bouwers van de koloniale nederzettingen willen de bezetting definitief verankeren, zij die dit doen, willen geen vrede.”

“Dat is het conflict in een notendop. De bouw van koloniale nederzettingen in de bezette gebieden en een verlangen naar vrede kunnen niet naast elkaar bestaan.”

“De Palestijnen hebben meer dan één fout begaan, maar hun fouten zijn slechts marginaal. Zij hebben rechtvaardigheid aan hun zijde. De Israëli’s willen bezetting, geen vrede.”

Palestijns verzet breidt zich uit

Het verzet tegen de recente escalatie van het Israëlisch geweld blijft niet beperkt tot de bezette gebieden. Ook de Israëlische Palestijnen beginnen zich te roeren. Sinds maandag 7 juli worden er meer en meer demonstraties gehouden.

De Israëlische politieheeft al 277 Palestijnse Israëli’s aangehouden, onder wie 110 minderjarigen. Zij worden met snelrechtprocedures voor de rechtbank gebracht. Er waren al betogingen in Nazareth, Kafr Kanna, Arraba, Deir Hanna, Al-Muthalath, Shefa Amr, Taybeh, Baqa Al-Gharbiya, Tira, Jaffa, Exsal, Freidis, Jisr Az-Zarqa, Hura, Tel As-Sabi, Lakiya en Arara.

Sinds de Israëlische aanvallen vanaf 7 juli op Gaza, werden minstens acht kinderen gedood. Zes daarvan kwamen in één raketaanval om: Hussein Yousef Hussein Karawe, 13, Basem Salem Hussein Karawe, 10, Mohammad Ali Faraj Karawe, 12, Abdullah Hamed Karawe, 6, Kasem Jaber Adwan Karawe, 12 en Seraj Abed al-Aal, 8.

Al Jazeera-documentaire ‘Going against the grain’ over Gideon Levy:

Artikel oorspronkelijk verschenen in DeWereldMorgen.be.