Frankrijk trekt het voortouw in de steun voor Israël en gaat zelfs verder dan de VS. Volgens de westerse regeringen ligt de oorzaak voor de recente confrontatie uitsluitend bij de Palestijnse agressie, waartegen Israël zichzelf moet kunnen verdedigen. De woorden ‘bezetting’ en ‘kolonisatie’ komen in hun verklaringen niet voor.
De Franse president Hollande was het meest uitgesproken in zijn steun voor de aanvallen van Israël op Gaza. Hij veroordeelde ‘de agressie tegen Israël’. De socialistische president stelt zich daarmee op één lijn met Benjamin Netanyahu, de meest rechtse eerste minister die Israël sinds zijn bestaan heeft gehad.
De Franse politieke en intellectuele elite van alle strekkingen is altijd al uitgesproken pro-zionistisch geweest. Toch is de felheid waarmee president Hollande partij trekt voor Israël eerder uitzonderlijk. Vorige presidenten waren altijd genuanceerder in hun officiële uitspraken over het conflict. President Chirac (1995-2007) stond ook open voor het Palestijnse standpunt, tenminste in woorden. Dat is nu niet meer het geval.
De officiële reactie van de VS was iets genuanceerder. Volgens de woordvoerder van de president heeft Israël het recht om zich te verdedigen. De VS veroordeelde de raketaanvallen van Hamas op Israël.
De woordvoerder van de president drukte ook haar tevredenheid uit over het onderzoek dat Israël zou hebben gedaan naar de mishandeling van een Palestijnse jongen, die ook de Amerikaanse nationaliteit heeft. Dat onderzoek zou degelijk gebeurd zijn. Verder roept de Amerikaanse regering beide partijen om om terug aan tafel te gaan zitten. De VS is bereid om daarbij te onderhandelen.
De Belgische minister van buitenlandse zaken Didier Reynders veroordeelt eveneens de raketaanvallen vanuit Gaza, die “zonder onderscheid op Israëlische burgers zijn gericht”. Daarnaast “betreurt hij de burgerslachtoffers van het Israëlisch antwoord op deze aanvallen”.
De Duitse kanselier Angela Merkel drukte zich in dezelfde termen uit: veroordeling van de Palestijnse agressie, oproep aan Israël om ‘gematigd’ te reageren. David Cameron is altijd een openlijk pro-zionist geweest. Zijn reactie op de recente escalatie is dus eveneens voorspelbaar, veroordeling van de agressie tegen Israël.
Wereldopinie
De tweespalt tussen de standpunten van westerse regeringen en de rest van de wereld over het conflict wordt geleidelijk aan groter. Zowat alle Latijns-Amerikaanse regeringen en meerdere regeringen in Afrika en Azië zagen het anders. Zij veroordeelden de agressie tegen Palestina en roepen op tot een einde aan de bezetting en de kolonisatie, twee argumenten die volledig afwezig zijn in de verklaringen van westerse leiders.
Ook de tweespalt tussen de officiële overheidsstandpunten en de eigen publieke opinie wordt steeds groter. Opiniepeilingen geven aan dat de staat Israël wordt gezien als een van de grootste gevaren voor de wereldvrede. Volgens een onderzoek van de BBC staat Israël wereldwijd als meest negatief beoordeelde land op de bijna allerlaatste plaats op gelijke hoogte met Noord-Korea. Alleen Iran en Pakistan doen het nog slechter. Deze opiniepeiling werd in 2012 afgenomen. Sindsdien is de situatie nauwelijks verbeterd. In grote lijnen volgen de westerse media de visie van hun overheden op het conflict:
Strenge veroordeling van Palestijnse agressie, kritische commentaar bij de overdreven defensieve reactie van Israël en betreuren van de burgerslachtoffers aan beide zijden – de standaard ‘objectief neutrale verslaggeving’ over het conflict.
Een goed voorbeeld is de BBC-reportage What weapons are being used in the Israel-Gaza conflict. Deze reportage beweert alle wapens te onderzoeken die aan beide kanten worden ingezet en vergeet daarbij compleet het offensief wapenarsenaal van Israël. De verschillende types raketten van Hamas, hun slagkracht en hun reikwijdte worden uitvoerig besproken. Daarna volgt een uitleg over het anti-rakettensysteem Iron Dome (zie foto) van Israël.
Hoewel het nog uitzonderlijk blijft, komt het andere standpunt soms ook aan bod, zoals de VRT-Panorama-uitzending Kinderen als doelwit. De gewone berichtgeving in de journaals blijft echter de hierboven vermelde lijn volgen. Berichten beginnen met standaardzinnen als ‘Na de moord op de drie Israëlische tieners … ” en “… als antwoord op de raketaanvallen vanuit Gaza”. De globale historische context van zevenveertig jaar brutale bezetting, meer dan 1400 gedode Palestijnse kinderen sinds 2000 en de geleidelijk doorgaande diefstal van land voor koloniale nederzettingen blijft achterwege.
Een andere kijk op het conflict
Desmond Tutu beoordeelt deze zogenaamd neutrale en objectieve berichtgeving als volgt: “Wie neutraal blijft in situaties van onrecht, heeft de kant van de onderdrukker gekozen.”
Noam Chomsky vat het zo samen: “Israël gebruikt gesofisticeerde aanvalsvliegtuigen en gevechtsschepen om dicht bevolkte vluchtelingenkampen te bombarderen, scholen, appartementsblokken, moskeeën en krottenwijken om zo een bevolking aan te vallen die geen luchtmacht heeft, geen verdediging tegen luchtaanvallen, geen zeemacht, geen zware wapens, geen artillerie, geen gepantserde voertuigen, geen gecentraliseerde militaire bevelstructuur, geen leger. Dat noemt Israël een oorlog. Dat is geen oorlog, dat is moord.”
Artikel oorspronkelijk verschenen in DeWereldMorgen.be.