Het voorstel voor een staakt-het-vuren dat Israël ‘aanvaardde’ betekende een terugkeer naar de status-quo van bezetting, blokkade en voortdurende bestoking van Gaza, zoals tijdens vorige bestanden, die Israël massaal heeft geschonden. Niet vrede maar permanente bezetting en kolonisatie van Palestina zijn de doelstellingen van Israël.
Hamas heeft unilateraal een voorstel tot staakt-het-vuren verworpen en zet zijn raketbeschietingen op Israël verder, tot daar het verhaal dat door de media wordt overgenomen. Hamas is en blijft dus de enige schuldige voor de huidige escalatie van het geweld.
Complete capitulatie
Het voorstel dat op tafel lag kon door Hamas echter niet aanvaard worden, omdat het een complete capitulatie inhoudt, een totale opgave van de strijd voor een einde aan de bezetting en de kolonisatie . Dit voorstel werd door Egypte samen met de voormalige Britse premier Tony Blair met Israël ‘onderhandeld’, zonder dat Hamas daar op enige manier werd bij betrokken.
Aanvaarden van dit voorstel door Hamas houdt in dat de economische blokkade van Gaza gewoon verder wordt gezet, dat honderden drones dagelijks Gaza blijven controleren, dat op regelmatige tijdstippen één van de best uitgeruste hoogtechnologsiche legers ter wereld gerichte precisieaanvallen uitvoert op de inwoners van het dichtbevolkte Gaza, dat Israël vissersboten entert binnen de door het bestand van 2012 voor de vissers toegelaten zone van één kilometer en dat boeren zonder aanleiding op hun velden worden beschoten.
Rudimentaire korte-afstandsraketten
Die status-quo houdt ook in dat sporadische wordt gereageerd vanuit Gaza met ter plaatse in elkaar gestoken korte-afstandsraketten (samengesteld uit binnengesmokkelde onderdelen), afgevuurd door militanten zonder enige technische opleiding. Die komen in het dunbevolkte zuiden van Israël terecht, bijna steeds zonder gevolg. Het gaat hier immers om ballistische projectielen, die geen enkele technologische capaciteit hebben om gericht te worden, eenmaal ze gelanceerd zijn. Ze hebben bovendien een explosieve vuurkracht vele malen kleiner dat de raketten van het Israëlisch leger. (De VRT noemde deze raketten vanuit Gaza ‘lange-afstandsraketten’).
Tijdens het vorige bestand sinds 2012 werd op 26 februari 2013 een dergelijke raket afgevuurd vanuit Gaza. Het VRT-journaal meldde dat Hamas met deze aanval voor het eerst dat bestand schond. De VRT vermeldde er niet bij dat voorafgaand aan dit incident in dezelfde vier maanden Israël datzelfde bestand al meer dan honderd maal had geschonden.
Dagelijkse gebrom van drones
Een terugkeer naar de status-quo betekent dus dat Israël terug kan doorgaan met zijn militaire belegering en regelmatige schendingen van het bestand, zonder dat de internationale media daar al te veel aandacht aan besteden. Een terugkeer naar de status-quo betekent ook dat diezelfde media geen enkele aandacht meer hebben voor wat die terreur betekent voor de inwoners van Gaza: de dagelijkse angst voor een aanval, met het voortdurende gebrom van drones boven hun hoofden.
Officieel heten die toestellen ‘unmanned aerial vehicles’ (UAV). Hun bijnaam ‘drone’ slaat op het monotone gebrom van de motoren. (‘drone’ is een term uit de muziek, een monotone constante of voortdurend herhaalde muzieknoot als achtergrondbegeleiding van een melodie, een ‘brom’, een ‘zoem’ …). Een terugkeer naar de status-quo betekent voor de inwoners van Gaza dus terug dagelijks leven met het dreigende gebrom van drones boven hun hoofd.
Een terugkeer naar de status-quo betekent daarnaast ook nog een verderzetting van de blokkade, die door de VN werd veroordeeld als ‘collectieve bestraffing’. Volgens Israël was dit voorstel ‘een opportuniteit om Gaza te demilitariseren’. Een ‘demilitarisatie’ van de eigen zijde van het conflict hoort daar niet bij, de permanente militaire omcirkeling van Gaza (zoals hierboven al beschreven) al evenmin. Kortom, dit voorstel betekende een complete capitulatie voor één zijde in het conflict.
Een éénzijdig dictaat
Een voorstel tot staakt-het-vuren – tenminste een ernstig voorstel – houdt minimaal enkele punten in voor beide tegenstrevers. Dit voorstel beantwoordt echter op geen enkel punt aan de eisen die Hamas had gesteld voor een wapenstilstand. Voor Hamas kwam dit voorstel er op neer dat er een wapenstilstand zou komen waarvan de voorwaarden pas later zouden onderhandeld worden, terwijl de situatie (zoals hierboven beschreven) ondertussen volledig in het voordeel van Israël zou worden verdergezet.
Dit voorstel was met andere woorden slechts een oefening in public relations van één partij in het conflict. Door een voor de andere partij onaanvaardbaar voorstel te ‘aanvaarden’, hoopt Israël nu internationale legitimiteit te heroveren voor het doorgaan met de huidige aanval. Dit kan ook begrepen worden als een eerste aanzet om een komende grondinvasie te verantwoorden.
Bezetting is voor altijd
Bovendien, slechts enkele dagen voor dit voorstel werd op tafel gelegd, verklaarde eerste minister Natanyahu nog dat de bezetting van Palestina onverminderd zou doorgaan. “Er kan geen situatie zijn – onder eender welk akkoord – dat wij de controle opgeven over het territorium van de westelijke Jordaanoever”. Daarmee wordt aan Hamas duidelijk gemaakt dat de allereerste voorwaarde voor een vreedzame oplossing door Israël nooit zal worden aanvaard.
Er staat in het voorstel ook niets over de eis van Hamas om de Palestijnen vrij te laten die de voorbije weken op de Westelijke Jordaanoever werden aangehouden, waaronder honderden Palestijnen die amper enkele maanden eerder waren vrijgelaten als onderdeel van het vorige bestand.
Dit zijn in feite redelijke en minimale eisen. Hamas eiste bijvoorbeeld als voorwaarde niet dat Israël zou stoppen met zijn pogingen om de eenheidsregering van Hamas en Fatah te breken. Hamas eiste niet dat Palestijnen terug vrij zouden kunnen reizen tussen Gaza en de Westelijke Jordaanoever.
Waarom doorgaan met raketaanvallen?
Gezien de geringe impact van de raketten uit Gaza zou men zich de vraag kunnen stellen waarom Hamas er toch mee blijft doorgaan. Wat bijna niet wordt vermeld, ook al weet Israël dat zeer goed, is dat heel wat van die raketten niet eens door Hamas worden afgevuurd maar door splintergroepen, waarover het geen controle heeft. Hamas wordt door Israël ‘verantwoordelijk’ gehouden, omdat Hamas de lokale overheid is. In de media wordt dat dan vereenvoudigd tot ‘raketten van Hamas’.
Deze raketaanvallen dienen echter een ander doel. Dat een organisatie als Hamas nog steeds in staat is een vuist te maken tegen de verpletterende militaire overmacht van Israël, maakt zijn aanzien bij een groot deel van de Palestijnen alleen maar groter. Tegenover Hamas staat het collaborerende Fatah en president Abbas van de Palestijnse Autoriteit, die door meer en meer Palestijnen wordt aanzien als de corrupte Vichy-regering die ze in feite al jaren is.
20 jaar consequent beleid
Amira Hass is één van de weinige Israëlische journalisten die regelmatig naar Gaza gaat en over de werkelijkheid van de blokkade schrijft: “Wat Israël nu doet in Gaza is geen recent geïnspireerde reactie op een onrecht (de moord op drie Israëlische tieners) maar de uitvoering van een beleidslijn die al meer dan 20 jaar consequent wordt gevolgd: het verdelen van het Palestijnse verzet en de opsplitsing van de bezette gebieden om zo een tweestatenoplossing onmogelijk te maken. Een tweestatenoplossing veronderstelt immers één Palestijnse staat voor alle bezette gebieden.”
Ook de Joods-Amerikaanse filosoof Norman Finkelstein deelt die analyse: “Eerste minister Netanyahu was vastbesloten deze eenheidsregering te breken vanaf dag één. De huidige aanval op Gaza is eveneens zijn antwoord aan de VS en de EU. Die hadden tot zijn onaangename verrassing gematigd positief en afwachtend gereageerd op de vorming van de Palestijnse eenhiedsregering. “We gaan deze eenheidsregering tijd geven en zien of het werkt”. Deze manier van handelen is wat Israël historisch altijd gedaan heeft. Telkens wanneer de Palestijnen nog maar de indruk gaven in de richting te gaan van een politieke regeling van het conflict, zoals nu met de eenheidsregering, kwam Israël met een voorwendsel.” Ondertussen is er nog steeds geen schijn van een bewijs dat Hamas ook maar iets met de ontvoering van de drie Israëlische tieners te maken heeft.”
Mouin Rabani is een onafhankelijke Palestijnse journalist: “Hamas is in feite zeer redelijk geworden de voorbije maanden. De steun van de moslimbroeders in Egypte was weggevallen, het nieuwe regime in Caïro is zeer vijandig en heeft bijna alle toevoertunnels afgesloten. Hamas slaagt er ook niet in om fondsen uit Qatar te verkrijgen als vervanging voor de Egyptische steun. Met andere woorden, Hamas was meer dan ooit bereid in een onderhandelde oplossing te stappen.” Hamas wil trouwens slechts een terugkeer naar de voorwaarden van de vroegere reeds gesloten akkoorden, zoals dat van 2008 en 2012, ook al zijn dat akkoorden die permanent door Israël werden geschonden
Dat Israël deze kans niet wil grijpen duidt maar op één ding: Israël wil geen diplomatiek onderhandelde oplossing, maar een bestendiging van de huidige situatie: verdere kolonisatie van de bezette gebieden, verdere onderdrukking van elk verzet in de bezette gebieden en apartheid in Israël zelf. Israël wil geen vrede maar territoriale controle.
Bronnen:
- The occupation will last forever, Netanyahu clarifies
- After Palestinian Unity Deal, Did Israel Spark Violence to Prevent a New “Peace Offensive”?
- With 192 Dead in Gaza, Is Lasting Ceasefire Possible Under Israeli Occupation?
- Hamas did not reject a ceasefire, Israel did
- Gaza report: War against civilians
Artikel oorspronkelijk verschenen in DeWereldMorgen.be.