Ooit een cruciaal centrum van het Waalse industriële bekken, blijft Charleroi zijn historische sociale strijd tradities trouw. De ‘Carolorégiens’ staakten voor de toekomst van onze kinderen.

Arbeiders van grootwarenhuizen, leerkrachten en straathoekwerkers, samen één piket aan Shopping Centre Ville 2. "Kapitalisme is schadelijk voor de gezondheid" (foto Lode Vanoost)

Christophe en Christelle, collega's leerkrachten, samen op de bres "voor de toekomst" (foto Lode Vanoost)

Frederico en Khaled, rood en groen, collega's maar vooral 'copains' (foto Lode Vanoost)

Laurence en Anne-Sophie wilden er absoluut ook bij zijn, voor de toekomst van hun kinderen (foto Lode Vanoost)

De poorten van dit atelier gaan vandaag alvast niet open (Lode Vanoost)

Het spoor heeft een cruciale rol gespeeld in de industriële ontwikkeling van Charleroi en de regio. Vandaag merken we dat nog steeds aan het bestaan van de rechtstreekse lijn Charleroi-Antwerpen (Lode Vanoost)

Maandagmorgen 5.45 uur aan de oever van de Samber, op de Quai de Flandre (!) op stap naar het eerste piket van de dag aan het station van Charleroi-Sud (foto Lode Vanoost)

De werkateliers van de NMBS zorgen voor het onderhoud en de herstelling van alle treinen en spoorinstallaties (foto Lode Vanoost)

Deze dubbeldekker wordt morgen met vereende krachten gezuiverd van grafitti (foto Lode Vanoost)

Het kwam zowat in alle reacties als één van de eerste dingen naar boven. “Dit doe ik voor mijn kinderen”. “Onze kinderen hebben recht op een toekomst”. “Ook zij moeten ooit kunnen genieten van een rechtvaardig pensioen”.

Met een aantal overtuigde stakers ging DeWereldMorgen.be op pad in Charleroi, vanaf zes uur ’s morgens. De eerste piketten trokken er op uit om pamfletjes uit te delen aan de hoofdkruispunten van de stad. Niet dat de karige autobestuurders veel aanmoediging nodig hadden. Luid toeterend lieten velen hun instemming blijken.

Onderaannemers

Aan het station van Charleroi-Sud rijden een paar eenzame bussen van de TEC (de Waalse versie van De Lijn) af en toe langs. Het zijn chauffeurs van onderaannemers, kleine privébedrijven die een aantal lijnen uitbaten. Ze worden ongemoeid gelaten.

“De meeste van die chauffeurs durven niet anders. Zelfs hun délégués hebben schrik. Ze kunnen zo ontslagen worden. Het is triestig want die mensen werken echt in slechte omstandigheden. Niet dat ze veel passagiers moeten opwachten”, zegt een deelnemer van een piket aan de seinpost van het treinstation.

“Het is opvallend stil op de wegen, dat merk ik nu al. Normaal gezien is het aan dit rondpunt al file vanaf 7 uur. Nu kan iedereen doorrijden”, zo zeggen Alain, Alvaro, Yannick en Massimo aan het kruispunt waar ze pamfletten uitdelen. Overal liggen de grote bedrijven stil.

Onderweg naar het piket van de treinateliers van Charleroi zien we andere piketten –overwegend rode, maar ook groene hesjes. Aan de gemeentelijke diensten, aan de FOREM (Vormingscentrum) en het CPAS (OCMW) van Charleroi, enkele piketten aan banken ook.

Sociaal overleg

Overal is de sfeer ontspannen, politie is nergens te bekennen. Tot plots twee combi’s met de zwaailichten aan halthouden. Het blijkt een geval van ‘violence domestique‘ in de buurt (‘huiselijk geweld’). Voor het overige aan alle piketten vriendelijke mensen. Het is hier ook onder mannen de gewoonte elkaar een zoen te geven. Ik krijg er met de glimlach mijn deel van.

Gulle mensen ook. Wie eens op braadworst en een pint wil vergast worden om 8 uur ’s morgens is altijd welkom. Ik krijg het zo aangeboden, niemand die me iets vraagt. Als ik merk dat de anderen hun euro in het bakje liggen, doe ik het natuurlijk ook. Ondanks de alcohol merk ik om 12.30 uur nergens enig spoor van dronkenschap. Alles blijft netjes en ingetogen. Waardig en vastberaden.

Iedereen is blij verrast een Vlaamse journalist in hun midden aan te treffen. Bij elk klein straatinterview krijg ik er gratis de commentaren van zowat alle omstaande collega’s bij. De mensen weten goed waar dit over gaat. “Dit is geen tijdelijke rechtse beweging. Dit is een aanval op het wezen zelf van ons sociaal overleg.” Veel bezorgde vragen, of de Vlamingen echt allemaal zo stereotiep denken over ‘les Wallons‘.

‘Kinderen’ en ’toekomst’ zijn daarbij de meest gebruikte woorden, daarna ‘werkdruk’ en ‘stress’, de onzekerheid ook. ‘Loon’ en ‘koopkracht’ daarentegen valt bijna niet in de gesprekken. Deze acties worden niet voor niets ‘sociale acties’ genoemd.

Zware tol

Een bezoek aan piketten in de buurgemeentes Châtelet, Monceau, Montigny-sus-Sambre leert je Charleroi en omstreken kennen als een regio, met een industrieel verleden. Overal zijn nog oude mijnterrils in het landschap te zien. Fabrieken tonen onbeschaamd hun leeftijd. Het landschap kan je niet echt fris noemen. Dit land heeft een zware tol betaald voor jarenlange zware industriële vervuiling.

Dat grijze landschap staat in schril contrast met de hartelijkheid en de gastvrijheid van de ‘Carolorégiens’ (zoals inwoners van Charleroi zich noemen), met de vriendelijkheid ook van Marianne, Alain, Alvaro, Yannick, Massimo, Jean-Jacques, Vincent, Bruno, Jean, Daniel, Alphonse, Alain, Pascal, Federico, Khaled, Laurence, Anne-Sophie, Christophe, Christelle, Benoît en Denis, Giovanni en Michel en hun honderden collega’s aan de piketten.

Charleroi is niet van plan zomaar de strijd voor de toekomst van zijn kinderen op te geven.

Artikel oorspronkelijk verschenen in DeWereldMorgen.be.