Jeremy Corbyn kan opnieuw meedingen voor het partijvoorzitterschap nadat het partijbestuur 18-14 voor hem heeft gestemd. Na zijn historisch ongeëvenaarde overwinning met bijna zestig procent in september 2015 volgt zonder twijfel ook nu een nieuwe moddercampagne van de Britse media. Een overzicht van wat voorafging geeft een idee van wat komen gaat.

Meer dan honderd Britse en Amerikaanse academici hebben op 8 juli 2016 in een open brief aan de krant The Guardian “de meest verbeten campagne van valsheden en verkeerde voorstellingen in een aantal van onze meest populaire media” aangeklaagd.

“Weinig journalisten hebben gepoogd de reden te bevatten voor zijn (Corbyn) overweldigende overwinning in de strijd voor het leiderschap van Labour in 2015. Slechts weinigen hebben gepoogd systematisch en onpartijdig de beleidskeuzes te onderzoeken die hij als leider voorstelt. Wij verwachten niet dat journalisten eender welke verkozen leider een ‘gemakkelijke rit’ geeft, maar Corbyn werd van bij het begin behandeld als een probleem dat moet worden opgelost in plaats van als een politicus die ernstig moet worden genomen.”

“De reden is dat hij nooit een lid is geweest van het kringetje van Westminister¹ of de mediazeepbel er rond en dat hij nooit zijn toewijding aan socialistische politiek heeft verborgen. Op een ogenblik dat harde sociale besparingen (‘austerity’), onveiligheid en racisme reële bedreigingen blijven voor het leven van vele mensen in Groot-Brittannië, geloven wij dat Jeremy Corbyn kan helpen om een uitweg uit deze chaos te vinden.“

“Wij veroordelen de ongeoorloofde aanvallen op zijn leiderschap door onverkozen media en doen een oproep aan al diegenen die betekenisvolle en progressieve sociale veranderingen willen zien om zich achter Jeremy Corbyn te scharen.”

Een overzicht

Iers journalist Ronan Burtenshaw maakte voor Jacobin Magazine een overzicht van de mediacampagne tegen Corbyn sinds hij op 12 september tot partijvoorzitter werd verkozen.

Uit onderzoek van de Media Reform Coalition blijkt dat de eerste week na zijn verkiezing van de ongeveer 500 artikels in The Sun, The Times, The Guardian en de Daily Mail 60 procent negatief waren, 13 procent positief en 27 procent neutraal. De openbare omroep BBC was 62 procent negatief, 9 procent positief en 29 procent neutraal.

Hoofdtitels van krantenartikels waren misleidend en suggestief over zijn beleid en zijn persoon. Opmerkingen over het probleem van seksuele intimidatie en mishandelingen op het openbaar vervoer werden omgetaald tot een pleidooi voor ‘vrouwen-alleen wagens in de metro’. Voorstellen voor Keynesiaanse fiscale en economische hervormingen werden “GB wordt Zimbabwe”. Voorstellen tot wijziging van het buitenlandse beleid werden “associatie met Poetin”.

Enorme media-aandacht ging naar de vraag of Corbyn wel ‘diep genoeg gebogen’ had op de herdenkingsplechtigheid van de gesneuvelden van de Tweede Wereldoorlog. Zijn scherpe veroordeling van de slechte behandeling van Britse oorlogsveteranen door de overheid werd daarentegen onvermeld gelaten.

Georkestreerde scoops

In januari 2016 pleegde Laura Kuenssberg, politiek hoofdredacteur van de BBC, overleg met een Labourparlementslid om zijn ontslag live aan te kondigen net voor het parlementaire vragenuurtje zou beginnen (waarin de voorzitter van de grootste oppositiepartij – dus Corbyn – aan het woord zou komen). Een paar dagen later moest de BBC bekennen dat dit gepland was met de bedoeling Corbyn te beschadigen.

Nick Robinson , de voorganger van Laura Kuenssberg als politiek hoofdredacteur en evenmin een voorstander van Corbyn, was zo geschokt door de frequentie en de intensiteit van de vooringenomen berichtgeving op de BBC dat hij zijn voormalige collega’s aanpakte over hun aanvallen op Corbyn. Voormalig voorzitter van de raad van bestuur van de BBC Michael Lyons veroordeelde de vooringenomenheid van de BBC-nieuwsberichten over Corbyn.

Michael Crick, tot aan zijn pensioen in 2001 een van de journalisten van het BBC-programma Newsnight, veroordeelde het systematisch gebruik door zijn collega’s journalisten van de term ‘gematigd’ voor niet-linkse Labour-parlementairen.

“Gebrek aan leiderschap”

In mei 2016 waren er lokale verkiezingen (gemeentes, lokale raden) in Groot-Brittannië. Die waren voor Corbyn een succes over de hele lijn. Desalniettemin was de berichtgeving constant negatief over zijn ‘gebrek aan leiderschap’. In de week voorafgaand aan de lokale verkiezingen werd Corbyn voor het eerst aangevallen met beschuldigingen van antisemitisme, wat de aandacht voor de verkiezingscampagne van de lokale besturen volledig naar de achtergrond verdween.

Jamie Stern-Weiner, een Israeli met dubbele Britse nationaliteit, zag “een diepe kloof tussen de concrete bewijzen en de voortdurende beschuldigingen in de pers.” De hele episode was gebaseerd op uitlatingen van acht partijleden op de sociale media, waar tegenover duizenden anderen stonden die het tegendeel aantoonden. Een aantal van die negatieve commentaren bleken bovendien in elkaar gestoken te zijn. In de media werden ondertussen termen als “mestpoel”, “een koud huis voor Joden” en “racistische partij” gebruikt om Labour onder Corbyn te omschrijven.

After Brexit

In de dagen na Brexit spreidden de Britse media in samenspraak met de tegenstanders van Corbyn in het parlement uur na uur het ontslag uit van 46 leden van Corbyns schaduwkabinet 48 uren lang, wat een indruk van complete chaos en stuurloosheid suggereerde.

Bovendien schreef BBC politiek hoofdredacteur Laura Kuenssberg een editoriaal waarin ze Corbyn beschuldigde van moedwillige sabotage van de Remain-campagne aan de hand van een selectie van citaten uit e-mails van het Corbynteam tijdens de Brexit-campagne. Uiteindelijk bleek voor die beschuldiging geen enkel bewijs te bestaan, maar de mediaspin rond het artikel had daarvoor reeds ongenadig toegeslagen.

“Piketty laat Corbyn vallen”

Een paar dagen later op 29 juni 2016 publiceerde The Guardian een artikel waarin werd beweerd dat Frans econoom Thomas Piketty zijn ontslag had gegeven uit het team van Corbyn “uit ontevredenheid met het gevolgde beleid”. Nochtans wist de krant dan al dat Piketty zijn ontslag reeds voor de Brexit had gegeven om puur praktische redenen.

Piketty had duidelijk aangegeven dat hij wegens tijdgebrek nog niets had gedaan voor Corbyn. In zijn ontslagnota had hij specifiek vermeld dat zijn ontslag geen beoordeling, laat staan een negatieve, van Corbyn inhield.  “Ik verklaar duidelijk dat ik Jeremy steun in zijn inspanningen om Labour meer naar links op te schuiven, maar ik heb te veel andere engagementen om me ernstig in te zetten in zijn steuncomité en weet te weinig over de dagelijkse gang van zaken van de Britse politiek.”

“Antisemitisme, opnieuw”

Nauwelijks één dag later veroorzaakte The Guardian opnieuw een incident door Corbyn verkeerd te citeren tijdens zijn voorstelling van een intern onderzoek naar antisemitisme in de partij (naar aanleiding van het vorig incident hierboven). Toen de krant na hevige reacties van lezers deze beschuldiging moest intrekken – hij had immers niets in die zin gezegd – deed ze dat door het artikel zelf ongewijzigd te laten en er onderaan een ‘correctie’ bij te voegen. (Zie The Guardian gaat uit de bocht over Corbyn, opnieuw). Ondertussen hadden de hashtags #ISIS-Israel en #JeremyCorbyn ruim de ronde gedaan op Twitter.

Op 1 juli 2016 recidiveerde The Guardian andermaal door te beweren dat John McDonnell, de schaduwminister voor financiën van Corbyns team, had voorgesteld om de vrijheid van beweging van EU-burgers na het Brexitreferendum in te perken. Dat had hij niet gedaan, maar ook dat verkeerd bericht deed eerst uren de ronde en leidde tot zelfkritiek in eigen kringen, tot het door McDonnell zelf werd rechtgezet.

Nauwelijks een dag later kwam de Telegraph met de sensationele scoop dat Corbyn de druk niet meer aan zou kunnen, omdat hij uitvloog naar een vrouwelijke journalist die hem tijdens een antiracismebetoging aansprak. Stilstaande beelden moesten dat aantonen, tot de volledige beeldopname bewees dat Corbyn heel beleefd antwoordde dat ze voor een interview best een afspraak zou maken met zijn persdienst. De betrokken journaliste bevestigde dat er geen sprake was van enige brute behandeling. Ook dit bericht circuleerde uren voor het werd rechtgezet.

Kijk naar de eigenaars

Volgens Ronan Burtenshaw gaat het hier niet over de gewoonlijke laag-bij-de-grondse roddels waar Britse tabloids al tientallen jaren voor bekend staan. Daar werd hij onder meer aangevallen op het ‘verdachte’ feit dat hij noedels eet en dat hij niet veel verstand zou hebben van tuinieren… Wat hierboven in dit artikel wordt aangegeven gaat echter over de kwaliteitsmedia en de openbare omroep BBC.

Hun systematische aanvallen op Corbyn zijn geen weergave van wat in de publieke arena zou leven, maar zijn een politieke beslissing van de redacties.

Deze redactionele lijn gaat lijnrecht in tegen de wil van de eigen lezers/kijkers zoals blijkt uit eigen onderzoek. Het team van de Guardian Community vroeg 4000 lezers naar hun mening. 88 procent van hen zijn lid van Labour en 90 procent stemde tegen de Brexit en voor Remain. 81 procent van deze respondenten verklaren voor Corbyn te hebben gestemd in september 2015 en van die Corbyn-kiezers stellen 95 procent dat opnieuw te zullen doen.

Op dit cruciale ogenblik heeft de partij zijn record in heel de Britse geschiedenis gebroken met 600.000 leden, waarmee de partij ironisch genoeg de grootste sociaal-democratische partij van heel de EU is. Toch bijven de media hem als ‘onverkiesbaar’ voorstellen, een term die eerder lijkt te betekenen ‘best verkiesbaar maar niet met het programma dat onze belangen dient, dus onverkiesbaar’ (Zie Jeremy Corbyn en de mythe van onverkiesbaar links).

Een mogelijke verklaring is de volgende: 70 procent van alle Britse kranten – groot en klein – is eigendom van drie mediabedrijven: Rupert Murdoch’s News UK, de Daily Mail’s General Trust en Trinity Mirror. Van alle radio- en tv-media wordt 80 procent bestuurd door Rupert Murdoch’s News UK of de openbare zender BBC.

Ronan Burtenshaw: “Een kleine groep persmagnaten controleert zo de informatiestroom naar 65 miljoen Britse burgers. Jeremy Corbyns verkiezing tot leider van Labour was een politieke aardverschuiving die de diepe desillusie van de bevolking weergeeft in het politieke en economische systeem. De weergave van zijn voorzitterschap door deze media toont dat ook daar een aardverschuiving nodig is.”

Op 12 juli 2016 om 21.00 uur heeft het National Executive Committee van de partij in een spoedvergadering met 18 stemmen voor en 14 tegen beslist om Jeremy Corbyn toe te laten op de lijst kandidaten voor het partijvoorzitterschap, zonder nominaties van parlementsleden.

Daarmee begint voor hem een tweede verkiezingscampagne in amper 9 maanden. Afgaande op de voorbije berichtgeving van de Britse media mag verwacht worden dat de anti-campagne tegen hem nog zal verergeren.

You ain’t seen nothing yet.

Bronnen:

• Open brief van 200 academici aan de Britse pers in The Guardian: Labour, Jeremy Corbyn and the search for the party’s Henry VII
• Artikel van Ronan Burtenshaw: The Media Against Jeremy Corbyn

1   Het Paleis van Westminster is het gebouw dat de parlementaire instellingen huisvest in het centrum van Londen.