Erik Vlaminck bundelde zijn blogs op sociaal.net in het boekje Dikke Freddy Aan Zee. Via de stem van een marginale dronkelap weet Vlaminck bikkelharde kritiek op het anti-sociale beleid te verwoorden met zachte humor. Humor en maatschappijkritiek tegelijk, het kan wel degelijk.
In de veelheid van Vlaamse auteurs is Erik Vlaminck (1954) iemand die me tot voor enkele jaren ontgaan is. Hij is een auteur die het goedkope mediavermaak niet zoekt om aandacht te krijgen. Voor mij was hij een van die vele schrijvers ‘die ik ooit wel eens zou lezen’, maar uiteraard kwam het er nooit van, te druk bezig, de kinderen, het werk, de dagelijkse sleur en bovendien, zoveel andere boeken die toch eerst moeten gelezen worden.
Dat veranderde pas toen ik eerder toevallig Brandlucht kocht in 2011. Een ontdekking. Dit is een van de beste schrijvers van Vlaanderen, die maatschappelijk engagement weet te combineren met mooi, aangenaam en vlot leesbaar schrijven.
Ook zijn blog Dikke Freddy kende ik niet echt. Hetzelfde verhaal, al van gehoord en wel eens diagonaal langs gepasseerd, maar zoveel andere dingen die veel dringender (lijken te) zijn.
Van Antwerpen naar… Knokke?
Dikke Freddy is het alter ego van de auteur, een zwaarlijvige alcoholicus die in het Antwerpse in de marginaliteit leeft. Op een dag besluit hij te versassen naar Knokke, want het schijnt dat daar veel minder administratief gedoe is om een uitkering te krijgen. Freddy strandt echter in Oostende en blijft daar willens nillens hangen.
Freddy ‘schrijft’ argeloos brieven aan de lokale politici over de dingen die hij ziet, de absurditeiten van een stad waar het minste verdrijf goed is om je toch al minimale uitkering te verliezen, maar waar terwijl het geld uit deuren en vensters vliegt voor compleet nutteloze luxeprojecten.
Zijn blogs kan je afzonderlijk lezen, maar wie ze na elkaar leest in dit boekje vindt een logische verhaallijn, waarin toevallige dingen uit de ene blog overgaan in bedenkingen in een andere.
Plascenseur
Je leert ook een en ander bij: lees zelf wat een ‘plascenseur’ is of hoe je een brief zonder zegel verstuurt en er toch geen boete voor krijgt. Je leest dit met een milde glimlach, ook als is het leven van Dikke Freddy indroevig, eenzaam, dronken, marginaal. Enkele vluchtelingen uit Calais leren wat van Freddy (of is het omgekeerd?). Freddy weet ook waar de bronzen hand is van een beruchte massamoordenaar, die in Oostende wonder boven wonder een standbeeld heeft.
Auteur Erik Vlaminck, de pen van Freddy, neemt de lezer mee op stap door Oostende. Zijn humor is zacht, maar wie goed leest ziet bikkelharde kritiek op de samenleving. Lokale en andere beleidsvoerders worden bij hun echte naam genoemd. In hoeverre ze zich door deze blogs geflatteerd mogen voelen is voor discussie vatbaar.
Ideaal voor een aangename namiddag. Erik Vlaminck op zijn best.
Erik Vlaminck. Dikke Freddy Aan Zee, Vrijdag, Antwerpen, 2016, 82 pp. ISBN 978-94-6001-457-4