Voor duizenden activisten is 18 januari 2017 een zeer droevige dag. De meer dan waarschijnlijk allerlaatste kans voor Leonard Peltier om in vrijheid bij zijn familie en geliefden zijn laatste jaren door te brengen is gepasseerd. Droefheid mag geen plaats maken voor verbittering of opgave. Wat nu? Leonard toont zelf de weg.

Net als zovele anderen heb ik de voorbije dagen in spanning afgewacht of ook Leonard Peltier op de lijst zou komen te staan van personen die door uittredend president Barack Obama in vrijheid zouden worden gesteld. Ondanks alles bleef ik net als vele anderen hopen tot het laatste uur. Het heeft niet mogen zijn.

Net ook als zovele anderen volg ik hem al van in de tijd van Wounded Knee, dat toen in België alleen door Humo op de voet werd gevolgd. We hoorden van de bezetting, zijn vlucht naar Canada, zijn uitlevering op basis van valse getuigenissen… Er was nog geen internet. Reacties werden nog op briefpapier gezet. De steun voor Leonard was er niet minder om.

Leonard zal na 43 jaar de gevangenis niet verlaten. Wat zijn persoonlijke toekomst betreft, moeten wij ons geen illusies maken. Leonard Peltier is 72, te ziek om nog acht jaar Donald Trump te overleven en dan nog vier jaar te hopen op de gunsten van een andere president (zie Obama wordt laatste kans voor Leonard Peltier).

Dat zijn activisten wereldwijd na dit vreselijke nieuws even in een dip zitten is zeer begrijpelijk. Ik ben er ook niet goed van. Ik claim zeker geen grote inzet, anderen hebben zoveel meer gedaan. In eigen land is Els Herten zo iemand, een groot mens. Zoveel jaren enthousiaste inzet, zoveel energie. Het is weinigen gegeven. Respect.

Hoe moet het nu verder? Wel, het is Leonard zelf die het voorbeeld geeft. Dit had hij te vertellen in een e-mail kort voor hij het verdict te horen kreeg: “If I should not (receive clemency) then after we are locked up for the day I will have a good cry and then pick up myself and get myself ready for another round of battles until I cannot fight (any) more. So don’t worry. I can handle anything after over 40 years.”

“Als ik geen genade krijg, dan ga ik, nadat ze ons voor de rest van de dag weer hebben opgesloten, even goed huilen, mezelf weer oppakken en klaar staan voor een volgende ronde gevechten, tot ik niet meer zal kunnen strijden. Maak je dus geen zorgen. Ik kan alles aan na meer dan 40 jaar.

Wie zijn wij om minder te doen dan Leonard?