De Britse Israëllobby poogt al jaren de BDS-beweging tegen de bezetting van Palestina en de apartheid in Israël te delegitimeren met beschuldigingen van antisemitisme. De lobby zoekt daarvoor steun bij ‘gematigde critici van de bezetting’. Owen Jones zal op 2 april 2017 de Jewish Labour Movement toespreken met een lezing over ‘links anti-semitisme, het Midden-Oosten en de Labourpartij’.

De Britse Israëllobby poogt al jaren om de strijd van de BDS-beweging (Boycott, Divest, Sanction) voor Palestijnse rechten te delegitimeren met beschuldigingen van anti-semitisme. De Jewish Labour Movement, een beweging binnen de Britse sociaal-democratische partij Labour, promoot met dat doel een eigen definitie van anti-semitisme. Die zou elke kritiek op Israël en op het zionisme onder de noemer anti-semitisme brengen.

De regering in Israël is zeer gebrand op BDS in Groot-Brittannië omdat de organisatie daar is ontstaan en er ook het sterkst staat. Sinds Jeremy Corbyn voorzitter is van Labour wordt daarenboven voor het eerst in de Britse geschiedenis een van de twee machtspartijen geleid door een pro-Palestijns anti-zionist. Reeds tweemaal heeft de Britse Israëllobby sindsdien een ‘antisemitisch probleem’ in Labour aangeklaagd, dat tweemaal op los zand bleek gebaseerd te zijn. Deze beschadigingsoperaties tegen Corbyn werden wekenlang in de Britse massamedia gevoerd en speelden met insinuaties en vale verbanden uitsluitend in op perceptie, terwijl de bewijzen van het tegendeel nauwelijks aan bod kwamen.

BDS is al twintig maal groter

Het stijgend succes van BDS is echter onmiskenbaar. In een gemeenschappelijk rapport erkennen de Anti-Defamation League (ADL), een zionistische lobby-organisatie in de VS, en het Reut Institute, een zionistische denktank in Israël, dat de BDS-beweging wereldwijd “twintig maal groter is geworden sinds 2010”, terwijl “anti-BDS ter plaatse blijft trappelen”.

Het Israëlisch ministerie van strategische zaken heeft tegen BDS een strategie ontwikkeld van ‘black ops‘ (black operations = clandestiene operaties) tegen de BDS-beweging. Die is er onder meer op gericht BDS-activisten direct te intimideren, te bedreigen, of meer indirect verdacht te maken met roddels.

Omdat die tactiek geen vruchten afwerpt stellen ADL en het Reut Institute een meer gematigde aanpak voor, door “zachte critici” van Israël te coöpteren. Clive Lewis is een parlementslid van Labour die de bezetting veroordeelt maar geen enkel concreet voorstel steunt om ze te beëindigen, met zogenaamde Palestijnse onwil tot vrede als ultiem argument. Het is de bedoeling om met deze aanpak een wig te drijven tussen “gematigde progressieve critici van de bezetting” en de “harde critici”, de BDS-medestanders die in deze aanpak “aanstokers” en “delegitimizers” worden genoemd.

Politieke implosie voorkomen

De opstellers van deze strategie waarschuwen dat het absoluut noodzakelijk is te voorkomen dat Israël “politiek zou imploderen” op een gelijkaardige manier als het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Volgens ADL heeft deze zachtere aanpak de steun van de huidige regering in Israël.

Meer bekend dan Labour-parlementslid Clive Lewis in het buitenland is Owen Jones, auteur van de boeken Chavs en Het establishment en columnist bi The Guardian. Jones wordt hoofdspreker op een congres van de Jewish Labour Movement op 4 april 2017.

In een blogcommentaar op critici van zijn deelname aan de conferentie verdedigt Jones zijn keuze: “Ik ben een gepassioneerd tegenstander van anti-semitisme in al zijn vormen, openlijk of subtiel. Dat moet onophoudelijk bestreden worden, waar het zich ook voordoet, ook bij links.”

Jones stelt dat hij altijd een tegenstanders is geweest van “de bezetting van Palestina” en dat hij gelooft “in een rechtvaardige vrede tussen Arabieren en Joden, die veiligheid en vreedzame coëxistentie biedt. Dat proces betekent dialoog.”

Dat standpunt is hetzelfde als dat van Jewish Labour Movement en van Labour Friends of Israel, dat een aantal parlementsleden van Labour verenigt. Die organisaties stellen voorstanders te zijn van een tweestatenoplossing, maar verzetten zich tegen elk concreet voorstel om dat mogelijk te maken. “Alles moet komen van dialoog”. Aan de praktijk van bezetting, de kolonisatie van de bezette gebieden en de apartheid in Israël mag ondertussen niet getornd worden.

Deze strategie wijst op twee zaken, die ogenschijnlijk tegenstrijdig lijken, maar dat niet zijn. Enerzijds maakt het duidelijk dat Israël niet van plan is de bezetting en de ermee samengaande repressie in de bezette gebieden op te geven of te verzachten. Evenmin overweegt de regering van Israël een einde aan de kolonisering van die gebieden en van de apartheid in Israël zelf.

Openlijk zionisme is contraproductief geworden

Anderzijds erkent Israël dat het openlijk zionistisch verdedigen van het huidige Israël in het buitenland volledig contraproductief zijn geworden. Daarmee volgt Israël dezelfde evolutie als het apartheidsregime in Zuid-Afrika, een evolutie die ze met deze strategie alsnog probeert te keren.

De bezetting, de repressie, de kolonisering en de apartheid worden niet langer ontkend, maar als een onvermijdelijke noodzaak voorgesteld, “zolang de Palestijnen niet bereid zijn tot vrede”. Aansluiting zoeken bij de ‘zachte critici’ van de bezetting impliceert echter een opgave van alle pogingen om het zionistisch project nog langer openlijk te verdedigen.

Pogingen om critici van Israël te brandmerken als antisemieten gaan al lang mee en worden steeds minder effectief, om evidente redenen. Owen Jones heeft met zijn boeken en columns een degelijke reputatie opgebouwd als kritische progressieve stem in Groot-Brittannië. Met zijn deelname aan de conferentie van Jewish Labour Movement op 4 april 2017 riskeert hij dat goodwill-kapitaal snel kwijt te spelen.

Dit is een beknopte samenvatting van het artikel How the Israel lobby is using Owen Jones aangevuld met eigen commentaar.