Voor Palestijnse kinderen was 2016 het dodelijkste van de voorbije tien jaar. Met 35 maken zij één derde uit van de 105 Palestijnen, die vermoord zijn door de Israëlische bezetter van de Westelijke Jordaanoever en Gaza. In datzelfde jaar werden twee Israëlische burgers en één kind vermoord door Palestijnen.

Volgens de versie van de Israëlische bezettingstroepen werden in 2016 35 kinderen zonder één uitzondering gedood tijdens incidenten waarbij zij soldaten zouden hebben bedreigd met messen, meestal aan een van de honderden checkpoints in bezet gebied. Bij geen enkel van die incidenten werd een Israëlisch burger gedood of ernstig verwond, in slechts vier gevallen liepen Israëlische soldaten/politeagenten/privé-veiligheidsagenten lichte verwondingen op.

Standrechtelijke executies

Volgens Amnesty International zijn er voldoende aanwijzingen dat in de overgrote meerderheid van deze feiten nooit enige poging tot aanval werd gepleegd door de slachtoffers en dat er meerdere malen zelfs sprake was van standrechtelijke executies¹. Kinderen werden vermoord terwijl ze op weg waren naar school, naar het zwembad of een sportactiviteit of in de rij stonden aan een of andere checkpoint. Een aantal werd gedood terwijl zij niet-gewelddadig protesteerden tegen de bezetting.

Volgens de Palestijnse afdeling van de organisatie Defense for Children International (DCI) werd in 2016 in geen enkel van deze 35 gevallen overgegaan tot een gerechtelijk onderzoek of een inbeschuldigingstelling. DCI-directeur Ayed Abu Eqtaish ziet een systeem in deze statistieken: “Intentionele dodelijke kracht wordt blijkbaar routineus toegepast door de Israëlische strijdkrachten, ook wanneer dat niet te rechtvaardigen valt, zonder enige verantwoording, waarbij meer en meer kinderen risico lopen.”

DCI deed ook een onderzoek naar het gebruik van foltermethodes bij de ondervraging van kinderen. Daaruit blijkt dat minstens twee derde van alle minderjarigen die worden ondervraagd door politie of leger een of andere vorm van fysische of psychische foltering moesten ondergaan.

Israël is het enige land ter wereld dat systematisch kinderen aanhoudt en vervolgt, tussen 500 en 700 per jaar, voor militaire rechtbanken, waar elke fundamentele rechtsregel van de normale rechtstaat wordt geschonden. Rechters aanvaarden bekentenissen die onder psychische en fysische druk werden afgelegd. In februari 2016 zaten er officieel 440 Palestijnse kinderen in Israëlische gevangenissen. De Israëlische overheidsdienst voor gevangenissen is in mei 2016 gestopt met het publiceren van statistieken.

Kinderen met een naam, een gezicht, familie, vriendjes …

Dit zijn kinderen met een naam en een gezicht, met verlangens en ambities, met familie en vrienden, zoals elk kind ter wereld. Zij hebben als kind echter ook gruwelijke dingen gezien en meegemaakt, vaders, broers, zussen die jarenlang worden vastgehouden, vrienden en familie die voor hun ogen werden geslagen en vernederd of erger, huizen die werden vernietigd, zelf dagelijks vernederd aan de checkpoints, levensbedreigende situaties meegemaakt op straat of bij aanhoudingen en gevangenschap, vriendjes zien neergeschoten worden …

Dit is een samenvatting van het artikel These are the Palestinian children killed by Israel in 2016, van Maureen Clare Murphy op Electronic Intifada op 25 januari 2017:

Ahmad Younis Ahmad al-Kawazba, 17, vermoord omdat “hij zou hebben gepoogd een soldaat neer te steken”. Geen enkele soldaat werd daarbij verwond. Uit de autopsie blijkt dat hij overleed aan langdurige hevige bloedingen, terwijl hij geen enkele medische hulp kreeg. Hij was een schoolvriend van Mahmoud al-Shalada die op dezelfde plaats werd vermoord door Israëlische soldaten in november 2015.

Khali Muhammed Issa Wadi, 15, in gelijkaardige omstandigheden omgebracht.

Adnan Ayid Hamid al-Mashni, 17, (foto) werd op weg naar school gedood. Hij was blijkbaar niet het echte doelwit van de soldaten maar werd vermoord omdat hij naast een hem onbekende jongeman liep, waarvan wordt beweerd dat hij “God is groot” had geroepen met een mes in de hand. Die jongeman (naam onbekend) was op slag dood, Adnan stierf kort daarna in het hospitaal.

Ruqayya Abu Eid, 13, werd door een van een kogelvrije vest voorziene en professioneel opgeleide privé-veiligheidsagent² gedood omdat zij volgens hem met een mes op hem afkwam. Ze stierf door één kogel, recht in het hart, wat wijst op een gericht schot en niet op een defensieve reactie. Haar vader verklaarde dat zij onmogelijk een mes kon meegehad hebben in haar boekentas: “Twee bewakers waren daar. Zij zijn getraind, hoe kan het dan dat een meisje van 13 een dreiging voor hen kon zijn? Wat ze ook van plan zou zijn geweest, ze hadden haar gewoon kunnen aanhouden.”

Collectieve bestraffing van de familie

Hussein Abu Ghosh, 17, werd aan een supermarkt gedood door een privé-veiligheidsagent, samen met de 23-jarige Ibrahim Usama Allan. Zij hadden effectief twee personen aangevallen met messen, waarvan één overleden is aan haar verwondingen. Ze werden neergeschoten in de rug, wat er op wijst dat ze tijdens de vlucht werden doodgeschoten.

Onmiddellijk na de aanslag werd de gezinswoning van Hussein door militaire bulldozers vernietigd. Vernietiging van woningen waar daders wonen, ook al wonen daar andere gezinsleden (die meestal niet eens op de hoogte zijn van de eventuele misdaden van hun familielid) zijn een frequente praktijk van de Israëlische bezetter. Dikwijls gebeurt het zonder dat er bewijzen zijn van een misdrijf, vermoedens volstaan.

Ook als het zou gaan om de huizen van effectieve daders, beschouwt de Vierde Conventie van Genève het vernietigen van een woning als een oorlogsmisdaad. Dat geldt ook voor andere vormen van collectieve bestraffing. Collectieve bestraffing van de familie van daders wordt door de Israëlische bezetter uitsluitend toegepast op Palestijnen.

Ook op vlak van vernietiging van woningen van familieleden van verdachten was 2016 een recordjaar, met de vernietiging van 274 huizen op de Westelijke Jordaanoever (Oost-Jeruzalem niet inbegrepen), waardoor 1.134 Palestijnen hun woonst verloren, waaronder 591 minderjarigen.

Ahmad Hassan Abd al-Latif Tubah, 17, werd vermoord door Israëlische soldaten. Hij trok inderdaad een mes, maar dat gebeurde pas toen soldaten hem na zijn mondeling protest gewelddadig poogden aan te houden. Geen enkele soldaat raakte daarbij gewond.

Haitham Saada, 14, werd ook op dezelfde dag gedood als Ahmad omdat hij volgens Israëlische soldaten een molotovcocktail wilde gooien. Klasvriendje Wajdi met wie hij naar school liep is de enige getuige. Hij werd onmiddellijk aangehouden en wordt nog steeds vastgehouden in de gevangenis Ofer Camp.

Nihad Raed Muhammad Waked, 15, en Fuad Marwan Kamal Waked, 15, werden doodgeschoten nadat ze allebei op soldaten zouden hebben gevuurd met eigen wapens. Ook in dit incident werd geen enkele soldaat gewond. Zij waren niet op slag dood, Palestijnse hulpdiensten kregen geen toegang om medische zorgen te verlenen. De families van beide jongens verklaarden dat geen van beiden ooit wapens bezat en zich op de eigen landbouwgrond van de families bevonden, die zich naast de muur rond de bezette Westelijke Jordaanoever bevindt. “Het waren slechts kinderen die in het veld aan het spelen waren”.

Naim Ahmad Yousif Safi, 16, werd doodgeschoten aan de checkpoint. Ook hier beweren de vurende soldaten dat hij hen “benaderde met een mes in de hand”.

Quasy Abu al-Rub, 16, (foto) werd doodgeschoten aan een checkpoint, eveneens voor een zogenaamde aanval met een mes, waarbij geen enkele soldaat gewond werd.

Mahmoud Salaam, 16, gedood aan een checkpoint “omdat hij soldaten met een mes aanviel”. Een ooggetuige verklaarde aan de Israëlische organisatie voor de mensenrechten B’Tselem dat hij meermaals na elkaar had gepoogd doorgelaten te worden door de soldaten, die hem als reactie op zijn veelvuldig aandringen vervolgens neerschoten. “Hij werd door een van de soldaten van op enige afstand doodgeschoten toen hij na een zoveelste poging om doorgelaten te worden terug wegwandelde van de checkpoint. Hij viel neer, en de soldaat beschoot hem daarna nog tweemaal.”

Uit de autopsie bleek dat geen enkele kogel in zijn lichaam vanop korte afstand was afgevuurd, wat de bewering van het leger tegenspreekt dat hij werd neergeschoten op het ogenblik dat hij een van de soldaten poogde neer te steken. Een Palestijnse ambulance kreeg geen toestemming de jongen te benaderen. Hij lag meer dan twee uur onaangeroerd op de grond, waarna hij overleden bleek te zijn. Hoogst uitzonderlijk eiste zelfs een diplomaat van de Amerikaanse ambassade dat de zaak zou worden onderzocht, wat uiteindelijk nooit is gebeurd.

Labib Khaldoun Anwar Abd al-Azzam, 17 en Muhammed Hashim Ali Zaghlawan, 17, werden doodgeschoten door een gewapende kolonist in legeruniform omdat zij hem volgens het leger hadden aangevallen. Hoewel ze met twee waren werd de betrokken kolonist daarbij slechts licht gewond.

Abd al-Rahman Radad, 17, werd doodgeschoten, nadat hij volgens de politie een Israëlische burger had neergestoken. Op videobeelden is te zien hoe hij op de vloer van een drankwinkel ligt, zwaar gewond en naar adem snakkend, terwijl omstaande Israëli’s hem elke medische hulp weigeren en hem vloekend dood wensen.

Ahmad Yousif Ismail Amer, 16, werd doodgeschoten aan een checkpoint in de buurt van het dorp Salfit. Dat dorp was al een tijd afgesloten nadat een volwassen Palestijn een Israëli in het dorp had neergestoken voor hij zelf door de politie was doodgeschoten. Ook deze jongeman “viel aan met een mes”. Ook hier werd echter geen enkele soldaat gewond. Een andere volwassen Palestijn werd bij hetzelfde incident eveneens neergeschoten. Palestijnse ambulanciers kregen verbod hen te benaderen, na enkele uren ter plaatse bleken ze te zijn overleden.

Broer en zus Yasin Abu Khusa, 9, en Isra Abu Khusa, 6, kwamen om bij een luchtaanval in het noorden van Gaza. De familie Abu Khusa werd regelmatig aangevallen door het Israëlisch leger, omdat ze vlak bij de grens met Israël woonden. Hun vraag aan de overheid om ergens verder weg te mogen gaan wonen werd steeds geweigerd.

Yusif Walid Mustafa al-Tarayra, 17, werd in de buurt van Hebron door soldaten doodgeschoten in zijn wagen, onmiddellijk nadat hij een soldaat had aangereden, die daarbij schaafwonden opliep.

Abdallah al-Ajluni, 16, werd door een Israëlische grenswachter doodgeschoten nadat hij een andere wachter had gestoken met zijn mes op 19 maart 2016.

Ibrahim Salih Hassan Taha, 16, werd gedood aan een checkpoint samen met zijn volwassen zwangere zus Maram, 23, en moeder van twee kinderen. Ook van hen wordt beweerd dat zij soldaten aanvielen met messen. Geen enkele soldaat werd daarbij gewond.

Mahmoud Badran, 15, werd gedood door soldaten. Hij zat samen met vijf andere kinderen in een auto die terugkeerde van een party in een nabijgelegen zwembad. Het leger gaf ditmaal toe dat het om een ‘vergissing’ ging. Toegesnelde ambulanciers kregen echter meer dan 90 minuten lang geen toegang tot de auto met de gewonden. Mahmoud bleek daarna al overleden.

Volgens B’tselem typeert dit incident de manier waarop politie en leger arbitrair en zonder aanleiding, zonder enig levensgevaar het vuur opent op personen, ook al hebben ze andere niet-dodelijke middelen ter beschikking om hen staande te houden. Dit beleid wordt tot op het hoogste militaire en regeringsniveau goedgekeurd, met dodelijke gevolgen.”

Muhammad Nasi Mahmoud Khalil al-Tararya, 16, werd doodgeschoten nadat hij in de koloniale nederzetting Kiryat Arba het 13-jarige meisje Hallel Yaffa Ariel had neergestoken. Zij stierf in het hospitaal aan haar verwondingen. Ariel is het enige Israëlische kind dat in 2016 door Palestijnen werd vermoord.

De organisatie Defense for Children International -Palestine heeft een video waarop Abd te zien is op de grond met brandend hoofd. Dit soort kleine brandbommen wordt geproduceerd door de Amerikaanse bedrijven Chemring Orndance en AMTEC Corporation.

Firas al-Khadour, 17, werd doodgeschoten in zijn auto toen hij tegen een lege busstop botste, vlak bij de ingang van de koloniale nederzetting Kiryat Arba. De tweede inzittende van de wagen verklaarde dat het om een ongeval ging. Firas had gepanikeerd toen de remmen niet goed werkten.

Muhammad Thalji Kayid Thalji al-Rajabi, 15, werd doodgeschoten toen hij een soldaat aanviel met een mes. De soldaat werd lichtgewond. Muhammad was niet op slag dood maar bleef uren liggen voor een ambulance toegelaten werd.

Amir Jamal al-Rajabi, 16, werd doodgeschoten “omdat hij een soldaat aanviel met een mes”. Ook deze soldaat werd lichtgewond. Ook Amir bleef uren liggen voor een ambulance toegang kreeg.

Issa Salem Mahmoud al-Tarayra, 15, werd doodgeschoten “omdat hij een mes bij zich had dat hij van plan was te gebruiken”.

Faris Ziyad Ata al-Bayid, 15, stierf na 69 dagen in coma te hebben gelegen, ten gevolge van schotwonden door een rubberkogel, opgelopen tijdens protesten in het vluchtelingenkamp Jalazone. Het protest was een herdenkingsmars voor Ahmad Sharaka, 14, die een jaar eerder op dezelfde plaats was doodgeschoten.

Khalid Bahr Ahmad Bahr, 15, (foto) werd vanop een afstand van 20 meter in de rug doodgeschoten, nadat hij stenen had gegooid naar een militair voertuig. Het leger bevestigde dat de soldaten nooit in levensgevaar waren en andere middelen hadden om de stenenwerpers aan te houden. Khalids ouders moesten meerdere weken wachten voor ze zijn lichaam terugkregen en hun zoon konden begraven.

Muhammed Nabil Jawdar Salam, 14, werd door een privé-veiligheidsagent doodgeschoten “omdat ik met een mes werd aangevallen”. De dader werd niet gewond.

Ahmad Zeidani, 17, werd van op minder dan 20 meter in de rug geschoten toen hij met zijn vriendjes wegliep van toelopende soldaten, tijdens een protestactie tegen het repressiegeweld van de bezettende troepen. Ze vormden geen enkele fysische bedreiging voor de soldaten.

• These are the Palestinian children killed by Israel in 2016
• Record number of Palestinian homes destroyed by Israel in 2016 – rights group
• Palestinian Dies After Being Shot by Israeli Troops on His Way to His Last Chemo Session
• Israeli torture of Palestinian children ‘institutional’
• Year-in-review: Worst abuses against Palestinian children in 2016

Osama’s story: het verhaal van de 14-jarige Osama die vier maanden werd gevangengehouden (2:25 – Engelse ondertitels) 

Detaining Dreams: Vier Palestijnse kinderen vertellen hun verhaal (1:40 – Engelse ondertitels) 

1   Met standrecht wordt de onmiddellijke executie van een persoon bedoeld, zonder enige vorm van onderzoek of proces. De term ‘recht’ is in deze enigszins misleidend. Volgens de Derde Conventie van Genève is het verboden om gevangen genomen personen te executeren, evenmin als gewonde of zieke personen. Standrechtelijke executies worden ook door het nationaal recht in de meeste staten ter wereld verboden, ook in Israël. Het enige land ter wereld dat voor het ogenblik standrechtelijke executies openlijk toelaat is de Filipijnen, waar president Duterte de politie de toestemming heeft gegeven om personen verdacht van drugsverkoop ter plekke te doden, zonder enige vorm van bewijsvoering, ook wanneer ze reeds geboeid en ontwapend zijn.

2   Israëlische privé-veiligheidsagenten in de bezette gebieden hebben dezelfde competentie als politie of leger voor aanhouding en wapengebruik. Zij moeten arrestanten voor ondervraging overdragen aan de reguliere veiligheidsdiensten. De Conventies van Genève aanvaardt dit privé-statuut van veiligheidsagenten niet als excuus voor de bezetter om vervolging voor oorlogsmisdaden te ontlopen.