Amerikaans filmregisseur Oliver Stone interviewde Russisch president Poetin. De kritiek in Amerikaanse en Britse media is vernietigend, medewerking aan propaganda is nog de liefste van de geuite verwijten. Een deel van die kritiek is zeker terecht. Er wordt wel bij vergeten dat die verwijten evengoed gelden voor eender welk interview van westerse leiders door westerse journalisten. Oordeel gewoon zelf.
In vier episodes van elk ongeveer een uur vat filmregisseur Oliver Stone zijn gesprekken samen met president Poetin. Ze worden uitgezonden door de betaalzender Showtime. De kritiek in de Amerikaanse en Britse media is vernietigend. Kijken en zelf oordelen is nog steeds de beste aanpak.
Oliver Stone is er al langer de man niet naar om netjes binnen de gepaste lijntjes te kleuren. Als jonge man had hij alles om de ideale Amerikaanse man te worden. Tijdens zijn militaire dienst in Vietnam (die hij dus niet had proberen te ontwijken, zoals de meeste witte middenklassers in de VS) behaalde hij een reeks medailles voor moed op het terrein. Op de filmschool had hij onder meer Martin Scorcese als leraar.
In 1979 won hij zijn eerste Oscar met de film Midnight Express, het gruwelverhaal van een Amerikaans burger die voor drugssmokkel in een Turkse gevangenis belandt. Hij schreef ook het scenario voor Scarface (1983) van regisseur Brian de Palma.
Stone is een uitzonderlijk creatief filmregisseur, die naast de regie de meeste van zijn scenario’s zelf schreef (of meeschreef) en zelf de productie van zijn films verzorgde. Salvador van 1986 is een vernietigend portret van de werkelijke inmenging van de Amerikaanse regering in Centraal-Amerika in de jaren 1980, meer bepaald in El Salvador (Salvador = Redder). Platoon (1987) is zijn eerste Vietnam-epos, waarna nog Born on the Fourth of July (1989) volgde. De lijst is lang, vergeet ook niet Wall Street (1987) over de financiële sector. Hij maakte ook wel een paar stinkers zoals Alexander (2004), maar al bij al is Stone een van de meest briljante filmregisseurs van de voorbije dertig jaar.
Minder lof oogst hij met zijn documentaires, waarin Stone zijn kritiek op het buitenlands beleid van zijn eigen regering niet spaart. Documentaires over Cuba en Venezuela, interviewfilms met Fidel Castro, Raul Castro, Hugo Chavez, Evo Morales, Rafael Correa werden gekraakt door de Amerikaanse mainstream media. Niet zozeer omdat ze slecht gemaakt zouden zijn, het idee alleen dat hij deze personen een stem gaf, dat hij de positieve kanten van linkse Latijns-Amerikaanse regeringen belichtte werd hem niet in dank afgenomen. Recent ging hij daarmee door met een documentaire over Oekraïne, waarin hij de duistere kanten van het nieuwe regime in Kiev uit de doeken deed.
Zopas verscheen zijn reeks Poetin-interviews, gebaseerd op gesprekken in de periode 2015-2017. Daarin toont Poetin zich een gehaaid leider die perfect weet wat hij wel of niet kwijt wil en hoe hij dat moet zeggen. Stone stelt zeer pertinente vragen, maar laat meestal na om op het antwoord dat Poetin hem geeft verder door te gaan. Al te gemakkelijk, vinden zijn critici.
Voor een deel is die kritiek zonder meer terecht. Stone stelt wel kritische vragen, maar gaat zelden in op de antwoorden die Poetin daarop geeft. Wat door de critici vergeten wordt is dat Stone in zijn interviews niet meer of niet minder doet dan eender welke westerse journalist met westerse leiders. Zie bijvoorbeeld het interview van VRT-correspondente Greet De Keyser met president George W. Bush.
Schoolvoorbeelden zijn de interviews van BBC-coryfeeën Jeremy Paxman en Andrew Marr met eerste minister Tony Blair ten tijde van de oorlog in Irak. Het zijn stuk voor stuk geacteerde performances waarbij de interviewer de indruk geeft spontaan harde vragen te stellen, die in werkelijkheid vooraf zijn afgesproken met de betrokkene (of eerder met zijn medewerkers) en in feite inspelen op het antwoord dat komen gaat. Nooit wordt de premisse achter de oorlog, dat die humanitair zou zijn en dergelijke, in vraag gesteld. Het kritische spectrum beperkt zich tot vragen of Blair zijn goede bedoelingen – die evident zijn – wel op de beste manier inzet.
Ook al is president Poetin een even geslepen vos als presidenten Obama, Bush, Clinton of als Tony Blair, zelfs met dat in het achterhoofd geven deze interviews de kijker een goed idee hoe de president van Rusland denkt. Informatie over het land waarvan wordt beweerd dat het Europa binnenkort gaat aanvallen en bezetten is essentieel, net als de noodzaak gebruik te maken van meer dan één bron om zelf tot een besluit te komen.
Het best is nog altijd je niet te laten leiden door critici in de mainstream maar zelf te oordelen.
De volledige interviews zijn te zien op de zender Showtime. Talloze stukjes van de interviews staan op YouTube, dit is er een van, waarin Poetin zijn versie geeft van het begin van de kernwapenwedloop na de Tweede Wereldoorlog: