Op 5 januari 1971 pleitte de 27-jarige assistent-hoogleraar Angela Davis onschuldig voor de beschuldiging van moord op een rechter. President Nixon verheugde zich dat het FBI “deze gevaarlijke terrorist” had aangehouden. Het risico op levenslang of de doodstraf was aanzienlijk. Dankzij een internationale campagne werd ze na achttien maanden eenzame opsluiting op 4 juni 1972 volledig vrijgesproken. Vijftig jaar later is ze nog steeds onvermoeibaar politiek actief.
Angela Davis volgde briljante studies filosofie aan de Brandeis University, waar ze met twee andere meisjes de enige zwarte studentes waren. Ze reisde ondermeer naar Frankrijk, Zwitserland en Finland waar ze net als thuis uitkwam voor haar linkse communistische ideeën. Bij haar terugkomst in 1963 begon de politieke achtervolging door het Federal Bureau of Investigation (FBI), de binnenlandse inlichtingendienst van de VS.
Tijdens haar studies ontmoette ze ondermeer Herbert Marcuse en Jean-Paul Sartre, waarna ze ook postgraduaat studeerde aan de Sorbonne in Parijs. Gedurende haar verblijf in Frankrijk kwamen in Birmingham, Alabama vier zwarte meisjes in hun kerk om het leven door een brandbom van de Ku Klux Klan. Het vreselijke toeval wilde dat Davis alle vier kende van haar jeugdjaren daar. In 1965 studeerde ze af met grootste onderscheiding, waarna ze een jaar verder studeerde aan de Humboldt Universiteit in Duitsland.
Amper 23 jaar oud keek Davis uit naar een zeer beloftevolle academische loopbaan. Zij werd tevens actief in de burgerrechtenbeweging. Op aansturen van gouverneur Ronald Reagan van California werd ze tweemaal ontslagen voor haar politieke activiteiten en telkens weer in beroep opnieuw aangeworven. Reagan stoorde zich samen met de witte conservatieve bevolking mateloos aan haar assertieve welsprekendheid en haar gevatte antwoorden op vooringenomen vragen van journalisten (zie YouTube hieronder).
In 1970 werd ze beschuldigd van medeplichtigheid aan de kidnapping en de moord op een rechter door drie zwarte jongens die werden vervolgd voor moord op een gevangenisbewaker tijdens hun gevangenschap voor kleine misdrijven. Zij had zich eerder voor hun zaak ingezet en gewezen op de racistische en levensbedreigende context van het leven in de gevangenissen voor zwarte Amerikanen.
De beschuldigingen waren volledig politiek gemotiveerd en hadden de bedoeling haar als nieuwe jonge leidster van de beweging voor burgerrechten uit te schakelen. Het risico dat ze levenslang of de doodstraf zou krijgen was reëel. Er waren reeds meerdere rechtszaken waar onschuldige zwarte mensen werden veroordeeld op basis van vervalste getuigenissen en gemanipuleerde bewijzen.
Davis kreeg brede nationale en internationale steun voor haar zaak. In februari 19771 waren er meer dan 200 beschermingscomités in steden over heel de VS en 67 in het buitenland. John Lennon schreef voor haar de song Angela op zijn album Some Time in New York City. Uiteindelijk zag de rechter geen andere mogelijkheid van haar bij gebrek aan bewijzen vrij te laten.
Precies 50 jaar geleden had het voor haar heel anders kunnen uitdraaien en was ze voor tientallen jaren anoniem verdwenen in een Amerikaanse gevangenis (of erger). Internationale solidariteit heeft haar gered. Sindsdien was Angela Davis naast haar academische loopbaan vijftig jaar politiek actief voor burgerrechten, voor de strijd tegen racisme, schrijft en spreekt ze tegen het gevangenissysteem in de VS en daarbuiten, en tegen de doodstraf. Zij is ook nog steeds actief in de BDS-boycotactie tegen de bezetting en kolonisatie van Palestina.
Ze publiceerde meerdere boeken, waaronder Women, Race and Class (1981) en Are Prisons Obsolete (2003). Haar lezingen brachten haar ook enkele malen naar Brussel. Op 76-jarige leeftijd is ze nog steeds even actief.