Het federaal akkoord voor de kernuitstap wordt de stok waarmee Groen de volgende twee jaar tot aan de volgende verkiezingen zal worden geslagen, door de coalitiepartners, door de oppositie en door de media. De mediabashing van Groen gaat na deze ‘kernuitstap’ in overdrive. Dat is fundamenteel oneerlijk, maar de partij gaat zelf ook niet helemaal vrijuit.

Een Facebookposter merkt een merkwaardig fenomeen op. De voorzitter van de federale oppositiepartij N-VA, de partij die tegelijk de Vlaamse regionale regering leidt, mag voortdurend alleen aan het woord op radio, tv en in de kranten.

Elke Groen-politica/us moet het daarentegen met een tegensprekelijk debat doen, waarbij tegenstanders door de moderator van dienst vrij worden gelaten, om de agenda van het debat te bepalen, terwijl Groen gedwongen wordt te ‘antwoorden’.

Niet gestoord door enige journalistieke deontologie confronteert geen enkele mainstream-journalist de N-VA-politici met het feit dat zij in de vorige federale regering – nauwelijks vier jaar geleden (een eeuwigheid in het huidige mainstream-universum) – volledig met dit programma van de kernuitstap hebben ingestemd, dat toen zelfs verder ging dat wat nu is beslist…

Deze onzekerheid werd gecreëerd, niet door Groen

Er is dus inderdaad een probleem met de bevoorradingszekerheid van elektriciteit in België. Die onzekerheid is echter een rechtstreeks gevolg van de manifeste onwil van alle regeringen, federaal en regionaal, na 2003 – zonder de groenen – om na de goedkeuring van de kernuitstap in 2003, ernstig te investeren in alternatieve energiebronnen. De vergelijking met onze buurlanden is schrijnend.

Toch zal die onzekerheid de volgende twee jaar tot aan de volgende verkiezingen telkens weer in de schoenen worden geschoven van de groenen, net die partij die daar niet voor verantwoordelijk is. In het huidige medialandschap is dergelijk wangedrag echter de norm geworden.

Dit akkoord laat net als de beslissing van 2003 de mogelijkheid open voor volgende federale en regionale regeringen om zonder de groenen de klok opnieuw terug te draaien. Het staat met andere woorden gebeiteld in de rotsen dat in 2032 zal worden vastgesteld dat kernenergie noodzakelijk blijft “bij gebrek aan voldoende andere productiecapaciteit”.

Dat hoeft niet te verwonderen. De groenen zitten in een federale coalitie met andere politieke partijen, die allen hebben bewezen in de praktijk geen ernstig werk te willen maken van een betekenisvolle energietransitie.

Het nieuwe buzzwoord: SMR-reactoren

Het ligt nu al vast dat de komende tien jaar opnieuw zwaar gaat worden geïnvesteerd in kernenergie. Het nieuwe buzzwoord van de kernenergiefanatici is SMR-kernreactoren (hoe ernstig je hun argumenten kan nemen kan je lezen in deze reeks van vier artikels van de 11 maart-beweging hier, hier, hier en hier).

De kernenergiefanaten worden niet gedreven door een zogenaamde zorg voor het leefmilieu of voor de toekomstige generaties. Kerninstallaties, klein of groot, zijn zeer kwetsbaar. Ik heb het dan niet eens over de stralingsrisico’s, over de mogelijkheid van ongevallen of de problematiek van de kernafval. De oorlog van Rusland tegen Oekraïne toont voldoende aan hoe onverantwoord gevaarlijk kerncentrales zijn in een oorlogsgebied.

Waarom die fanatieke verdediging van kernenergie? Kernenergie is big business. Het is een vorm van energieproductie die alleen door enorme bedrijven kan worden verzekerd. Alternatieve energie kan daarentegen kleinschalig en lokaal democratisch worden georganiseerd, een nachtmerriescenario voor de kernenergiefanaten. Ook daarom is kernenergie voor hen een ideologisch project.

Bovendien, kernenergie blijft de motor van nucleaire militaire wapensystemen. Kernbommen – ooit werden ze atoombommen genoemd – hebben de industrie van de kernenergie nodig voor hun technologische ontwikkeling. Ook daarom is het verzet tegen een wereld zonder kernenergie zo groot bij de kernfanatici.

Gas en uranium, bronnen van de toekomst?!

Om het allemaal nog wat absurder te maken, dit regeringsakkoord wordt verantwoord met de redenering dat onze afhankelijkheid van de fossiele brandstof aardgas moet worden afgebouwd, wat de voorgestelde bouw van twee nieuwe gascentrales kafkaiaans maakt. Bovendien, het uranium komt hoofdzakelijk uit Niger, Kazachstan en Rusland…

De invasie van Rusland in Oekraïne zou dit akkoord mee moeten verklaren. Dat mag ten zeerste betwijfeld worden. Deze oorlog geeft zeker munitie aan deze beslissing, maar ze zou sowieso identiek genomen zijn zonder deze oorlog.

Het is fundamenteel oneerlijk dat Groen de komende twee jaar tot aan de volgende verkiezingen zal gebasht worden door alle andere partijen, niet alleen door de N-VA, voor een situatie waar ze niet voor verantwoordelijk is. Dat was het niet in 2003, dat zal het ook in 2024 niet zijn. Er valt niet meer aan te ontkomen, tot dit niveau is het politieke bedrijf in dit land gezakt.

Helemaal vrijuit gaat Groen echter niet. Ook op andere vlakken gaat het niet goed met Groen. De partij is niet langer de leidende stem van de ecologische strijd. Groen vindt geen aansluiting bij de huidige klimaatbewegingen.

Waar ze ooit de dynamische emanatie was van de vredesbeweging, staat de partij nu grotendeels achter de NAVO, de militaire organisatie die in geen geval een onderhandelde oplossing wil voor de oorlog in Oekraïne, die deze oorlog alleen maar wil laten escaleren en uitbuiten ten bate van immense budgetten. Groen heeft trouwens reeds een enorm defensiebudget mee goedgekeurd, nog voor deze oorlog begon, voor aanvalswapens, niet voor vredesmissies.

De partij vindt daarenboven geen aansluiting met de sociale strijd, een strijd die door corona en nu door de oorlog op de achtergrond is geraakt, maar actueler dan ooit is. Een aantal van haar verkozenen zijn openlijk vakbondvijandig.

Het was ooit anders. De toekomst ziet er zeer somber uit voor Groen.

Lees ook:

Tijdens de eerste regeringsdeelname in 1999 werd Groen verpletterd. Herhaalt de geschiedenis zich?

Voortekenen onmiskenbaar, Groen wordt opnieuw in verdomhoek gebasht