Voormalig Frans eerste minister Dominique de Villepin noemt zijn eigen land ‘un très petit pays’ wegens de recente verregaande inbreuken op de vrijheid van meningsuiting als het over Israël gaat. “Men is geen antisemiet omdat men kritiek heeft op Israël en steun betoont aan het Palestijnse volk.”

Dominique de Villepin is niet de eerste de beste in het Franse politieke landschap. Hij was minister van Buitenlandse Zaken (2002-2004), Binnenlandse Zaken (2004-2005) en eerste minister (2005-2007) onder de conservatieve president Jacques Chirac (1995-2007).

Als minister van Buitenlandse Zaken gaf hij de toespraak in de VN-Veiligheidsraad (waar Frankrijk één van de vijf permanente leden is met vetorecht) waarbij Frankrijk weigerde deel te nemen aan de komende invasie van Irak en waarin hij de beweringen van zijn VS-collega Colin Powell over de ‘bewijzen’ van massavernietigingswapens als ongeloofwaardig weerlegde.

Voor zijn politieke carrière was hij topdiplomaat tot 1993, wanneer hij kabinetschef werd van minister van Buitenlandse Zaken Alain Juppé. Twee jaar later werd hij kabinetschef van president Chirac. Hij is met andere woorden een insider van het Franse politieke establisment, een Franse nationalist, die nog steeds gelooft in de rol van Frankrijk als onafhankelijke ‘grootmacht’ op wereldschaal. Hij is met andere woorden allesbehalve een linkse rakker.

Zijn standpunten over Israël en Palestina zijn dus veel meer dan de persoonlijke uitlatingen van één persoon. Zonder de minste twijfel vertolkt hij een mening die breder gedragen wordt in de cenakels van de Franse politieke elite. Zijn uitspraken maken duidelijk dat binnen die elite allesbehalve eensgezindheid is over de lijn die president Macron aanhoudt van onvoorwaardelijke steun voor Israël.

Na eerdere uitspraken tijdens een tv-interview werd hij zwaar aangevallen door zionistische en pro-zionistische stemmen die hem ‘antisemitisme’ verweten. In een tv-interview weerlegt hij deze beschuldiging op een zeer eloquente manier. Zijn hoofdargument is dat wat je ook denkt van je tegenstrevers, een oplossing kan nooit militair zijn, een oplossing komt er alleen door onderhandelingen.

Voor het volledige gesprek, zie deze YouTube:

Dit is de vertaling van de essentie van zijn argumentatie tegen het misbruik van antisemitisme als stopwoord voor elke kritiek op Israël:

“Alle wegen leiden naar Rome, maar niet alle wegen van kritiek leiden naar antisemitisme. Het is mogelijk om de VS te bekritiseren zonder noodzakelijk antisemitisch te zijn. Recent werden op uw zender mensen aangevallen voor hun kritiek op de VS, dat dit ‘het begin van antisemitisme’ zou zijn. Men kan het messiaanse zionisme van een deel van de Israëlische regering bekritiseren zonder antisemitisch te zijn.”

“Men kan het idee van rechtvaardigheid voor het Palestijnse volk steunen zonder antisemitisch te zijn. Je kunt vraagtekens zetten bij een economisch, cultureel, financieel systeem … voor zover ik weet heeft een voormalige (Franse) president van de republiek campagne gevoerd om de macht van de financiële wereld aan de kaak te stellen, hij was niet antisemitisch!”

“Wat is in essentie het doel van alle vragen die u mij stelt? Wat is uw doelstelling en die van zij die dit soort ondervragingen voor u voorbereiden? Het is om ervoor te zorgen dat ik zwijg … Door ons vermogen om onszelf te uiten voortdurend te willen beperken, door niets meer in de media te kunnen zeggen onder het voorwendsel dat het (dit of dat) zou kunnen betekenen of ongelegen zou kunnen komen, door alle vormen van denken die een strategie of beleid kunnen overschaduwen op te sporen, worden we wat we aan het worden zijn, namelijk een zeer kleine natie (un très petit pays¹).”

“Kijk naar de VS, wat gebeurt daar? In de VS vindt binnen de Democratische Partij, die niet bepaald bekend staat om haar antisemitisme, een grote opstand plaats met betrekking tot Israël. Een generatieopstand, een politieke opstand. En binnen de Joodse gemeenschap (in de VS) zelf is ook een revolte aan het broeien, die verband houdt met de relatie tussen Donald Trump en Benjamin Netanyahu.”

“Waar ik in de eerste plaats aan denk door u dit te vertellen, is het belang van Israël, het belang van de Joodse gemeenschap: het is noodzakelijk om uzelf te helpen, dat wil zeggen, om uzelf niet in een situatie te brengen waarin u het risico loopt om kritiek aan te wakkeren. Ik denk dus dat er veel helderheid, veel strengheid en een beetje moed voor nodig is om te proberen voor uw ideeën en overtuigingen uit te komen.”

“Het vergt moed om onaangename dingen te zeggen tegen een bondgenoot, maar het moet toch gezegd worden. Twintig jaar later (na zijn weerlegging van de beweringen van massavernietigingswapens in Irak) hebben zij die toen hebben gelogen voor de VN-Veiligheidsraad, daar nooit een prijs voor betaald.”

“We moeten in staat zijn lessen te trekken uit onze fouten, uit onze ervaringen. Er is meer nederigheid nodig op de internationale scène. Het is veel gemakkelijker om hetzelfde te zeggen als iedereen, om de ideeën te vermijden die mensen boos maken, zo komt er geen vooruitgang op internationaal vlak. We moeten de naoorlogse orde terug herstellen op basis van de nieuwe machtsverhoudingen. Frankrijk zou daar een grote rol in kunnen spelen.”

Note: