Op 1 mei herdenken we elk jaar de staking van 300.000 arbeiders in 1886 in Chicago, die toen een achturendag eisten. Die staking werd bloedig onderdrukt. De executie van vier stakingsleiders op basis van valse bewijzen veroorzaakte een wereldwijde golf van solidariteit, die elk jaar wordt herdacht op 1 mei, behalve in de VS zelf.
Enkele maanden na de stakingen van het 1 mei-comité 1886 voor de achturendag werden vier stakingsleiders geëxecuteerd in wat nog altijd wordt beschouwd als het meest flagrante gerechtsschandaal in de geschiedenis van de VS. Om aan de druk te ontsnappen voor de erkenning van een Dag van de Arbeid en om niet elk jaar herinnerd te worden aan deze gerechtelijke dwaling besliste VS-president Cleveland voortaan een eigen Labor Day te houden op elke eerste maandag van september, ver weg van 1 mei in de rest van de wereld.
Wie beweert dat de Dag van de Arbeid op 1 mei niet langer relevant is, dat die strijd al lang gestreden is e dat alle rechten stevig verankerd zijn, vergist zich (of is te kwader trouw). Alle sociale rechten staan terug onder druk: pensioen, werkzekerheid, arbeidsvoorwaarden, sociale zekerheid, werkloosheidsverzekering, verlof en het recht op ziekteverlof. Ze worden niet in één ruk afgeschaft maar worden laagje per laagje afgebroken, zoals dit artikel over de sociale strijd in Frankrijk toont.
In Nederland wordt 1 mei niet gevierd. De vakbond FNV probeert de traditie alsnog in te voeren, maar stuit op veel verzet van rechtse en liberale partijen. In 1933 besliste Hitler op 10 april 1933 1 mei eveneens tot een Duitse vrije feestdag te verklaren. Vakbondsleiders kwamen vervolgens naar Berlijn om daar 1 mei te vieren. De meesten werden er opgepakt en velen van hen kwamen om in de concentratiekampen.