Het voornaamste besluit dat men uit de Britse verkiezingen kan trekken zal sociaal denkende mensen niet verrassen. De Britse massamedia zijn geen objectieve toekijkers, maar actieve deelnemers aan het politieke proces. Zij zijn een onmisbaar onderdeel van het Britse politieke machtssysteem dat standhoudt dankzij een daartoe ontworpen kiessysteem dat minderheden in stemmen steeds parlementaire meerderheden oplevert.

De voorbije negen jaar, sinds de eerste verkiezing van Jeremy Corbyn tot partijvoorzitter van Labour in 2015, voerden alle grote Britse media een hetze van historische proporties tegen elke mogelijkheid van een al bij al gematigd sociaaldemocratisch alternatief voor het huidige neoliberale bestel, dat reeds standhoudt sinds de eerste verkiezing van Margaret Thatcher sinds 1979.

 

Om van een levenslang strijder tegen elk vorm van racisme, waaronder antisemitisme, een ‘antisemiet’ te maken was niet het enige onderdeel van die hetze, maar wel het meest succesvolle.

Wat deze verkiezingen ook hebben bewezen is dat de mainstream media – tegen alle retorische beweringen over het internet in – nog steeds de voornaamste bron van informatie zijn voor het publiek.

Hoe die strijd tegen ‘antisemitisme’ in de praktijk werkte onder Keir Starmer blijkt uit de cijfers. Nooit eerder werd zoveel Brits-Joodse Labourleden uit de partij gezet voor hun steun aan Palestina – waar dat beweerde ‘antisemitisme’ echt over gaat.

De collaboratie van het Britse mediabestel kon niet beter worden samengevat dan met dit voorbeeld: de live-uitzending van de overwinningsspeech van Jeremy Corbyn in zijn kiesdistrict werd abrupt afgebroken voor de overwinningsspeech van Nigel Farage…

 

De linkse krachten die het tegen Labour opnamen hadden alleen de sociale media om zich kenbaar te maken en haalden al bij al nog 20 procent van de stemmen, wat alles zegt over hun kansen als zij wel een eerlijke kans zouden krijgen in die grote media. In een proportioneel kiesstelsel zou dat goed zijn voor 130 volksvertegenwoordigers.

Keir Starmer heeft zijn taak met die volle steun van de media glansrijk volbracht. Labour is niet langer een gevaar voor de status quo. Zoals de Economist nog meldde: Labour is nu een veilige partij voor het economisch bestel zoals het is en zoals het moet blijven: for the few, not the many.

De privatisering van de openbare gezondheidszorg) National Health Service (NHS) – ooit de grootste verwezenlijking van Labour na de Tweede Wereldoorlog – gaat onverminderd door. Het Conservatieve beleid om slechts voor twee kinderen per gezin kinderbijslag uit te keren blijft ongewijzigd.

Er komen geen massale investeringen in sociale woningbouw. De lonen voor werkende mensen zullen laag blijven. Groot-Brittannië blijft het land met de duurste treintickets van Europa (in verhouding tot de koopkracht).

 

Keir Starmer ‘won’ met hetzelfde slechte Brexit-resultaat als in 2019 enkel en alleen omdat de Conservatieven zwaar verloren, omdat de extreemrechtse Reform Party van Nigel Farage de rechtse stemmen verdeelde en omdat de Scottish National Party in elkaar zakt na jaren van corruptieschandalen.

Keir Hardie, oprichter van Labour in 1905, draait zich om zijn graf dat een voorzitter van zijn partij (die door zijn ouders naar hem werd genoemd) een iets zachtere versie van de Conservatieve Partij heeft gemaakt.

 

Dit resultaat is het zoveelste bewijs dat het Britse kiessysteem van één zetel per klein kiesdistrict werd ontworpen om echte veranderingen zo goed als onmogelijk te maken.

Met 36 procent van de stemmen behaalt Labour 409 zetels, goed voor 63 procent van de 650 te verdelen zetels in het House of Commons, terwijl de linkse kandidaten die zich tegen Labour richtten met 20 procent van de stemmen amper 4 zetels halen.

In 2017 behaalde Labour onder Jeremy Corbyn nipt geen meerderheid in het parlement, met 4 procent méér stemmen dan Labour in 2024. Dit kiessysteem is een democratie onwaardig.

 

Ongeveer 69 procent van alle geregistreerde kiezers ging stemmen. Dit betekent dat ongeveer 14 miljoen Britse kiezers thuis bleven en het niet nodig vonden om een politieke keuze te maken.

Onderzoek in meerdere landen heeft al talloze malen uitgewezen dat dit voor het overgrote deel kiezers zijn die onderaan de economische ladder staan. Zij geloven niet dat hun stem enig verschil zou kunnen maken.

Toch is het niet alleen maar kommer en kwel. Vier linkse onafhankelijke kandidaten wonnen tegen Labour, in de eerste plaats voormalig partijvoorzitter Jeremy Corbyn zelf, die in zijn Londens kiesdistrict Islington North voor de 11de maal werd herkozen met een duidelijke meerderheid.

 

Labour dacht het een goed idee te vinden om een kandidaat tegen Corbyn in te zetten met een exotisch klinkende ‘progressieve’ naam. De kiezers van Islington North vielen echter niet voor de schijn van Praful Nargund.

Het zegt alles over hoe de huidige leiding van Labour politiek-strategisch denkt dat ze tegen Corbyn een kandidaat hebben ingezet die rijk is geworden door te investeren in privé-gezondheidszorg…

Wes Streeting is binnen Labour de hardste voorstander van de privatisering van de openbare gezondheidszorg NHS. Hij verloor in zijn kiesdistrict 20 procent van zijn stemmenaantal en behield met nog 33,4 procent van de stemmen nipt zijn zetel met amper 523 stemmen meer dan tegenkandidate Leanne Mohamad, die vanuit het niets en zonder een iota weerklank in de media 32,2 procent behaalde. Streeting wordt minister van volksgezondheid…

 

Uit deze resultaten moet links de moed en het doorzettingsvermogen halen om de komende vijf jaar extraparlementaire oppositie te voeren tegen het te verwachten soft-neoliberale beleid van Labour onder Keir Starmer.

Wie Britse verkiezingen volgt over meerdere verkiezingsresultaten heen weet dat het tij wel degelijk kan keren. Keir Starmer zou niet de eerste Britse premier zijn die een grote meerderheid vijf jaar later verkwanselt. De strijd gaat dus door.

Als de linkse kandidaten die zich nu als Independent registreerden, de Greens en de Workers Party van George Galloway zich hadden verenigd hadden zij tientallen zetels gewonnen die nu naar Labour gaan.

In verschillende kiesdistricten was de achterstand op Labour slechts enkele honderden stemmen. Voer genoeg om grondig na te denken over een bundeling van progressieve krachten gedurende de komende vijf jaar.

 

Zelf behaalde partijvoorzitter Keir Starmer in zijn eigen kiesdistrict nog 18.884 stemmen, de helft van de 36.641 stemmen die hij in 2019 behaalde. In 2017 onder Jeremy Corbyn behaalde Starmer zijn beste resultaat met 41.343 stemmen. Nogmaals, met 36 procent van de stemmen scoort Labour lager dan onder Jeremy Corbyn in 2017.

Dit is het Britse kiessysteem: Labour ‘won’ enkel omdat de Conservatieven het zo slecht deden met nog 26 procent (maar bijlange niet zo slecht als de peilingen hadden voorspeld) en de extreemrechtse Reform Party van Nigel Farage 17 procent behaalde.

Farage’s partij komt voor het eerst in het parlement met 2 zetels (in 11 kiesdistricten verloor zijn partij nipt). Het voorspelt niet veel goeds voor Groot-Brittannië dat Reform en Conservatieven samen in deze verkiezingen 43 procent van de stemmen behaalden.

 

 

Dit resultaat betekent dat het huidige Conservatieve buitenlands beleid onverminderd wordt verder gezet. De Britse regering onder Keir Starmer zal verder blijven wapens leveren aan Israël, zal doorgaan met de logistieke steun vanuit Cyprus, zal zich blijven verzetten tegen een onderhandelde oplossing voor de oorlog in Oekraïne ‘tot de laatste Oekraïner’.

De echte winnaars zijn de leidende elites voor wie Labour een aanvaardbaar Conservatief-Light alternatief is voor de uitgeleefde Conservatieven. Het worden vijf harde jaren voor de gewone Brit, voor zieke en oude Britten, voor Britten van kleur, voor migranten, voor pro-Palestijnse Britten.