Het is bijna nergens opgemerkt, maar in de voorbije dagen zijn ongeveer 70 Israëlische en VS-huurlingen uitgemoord, zodra ze de grens met Jemen overstaken. Wat ze daar van plan waren, is giswerk. Het is een hardnekkige wet die in elke oorlog weer terugkeert: technologische voorsprong werkt slechts tot de vijand ze inhaalt. Dat hebben Israël en de VS met dit debacle ervaren.

Telkens weer bij elke aanslag blijft het Israëlisch bezettingsleger beweren dat ze met uiterste precisie Hamas-strijders wisten uit te schakelen. Dat was ook het geval met de meest recente aanval op een school waar meer dan 100 Palestijnse slachtoffers vielen.

De bommen die daarvoor werden ingezet waren zo krachtig dat de verbrijzelde lichamen niet meer identificeerbaar zijn. De twee beweerde Hamasleiders die het doelwit van die aanslag waren, bleken enkele dagen eerder al omgekomen te zijn op een andere plaats.

Het blijft hoe dan ook beschamend hoe de westerse pers rond deze feiten heen spint en haar verontwaardiging spaart voor wanneer gelijkaardige oorlogsmisdaden (qua aard, niet qua aantal, noch qua intensiteit) worden gepleegd door Rusland in Oekraïne.

Mythe en realiteit

Dit alles kan slechts twee dingen betekenen: ofwel is de beweerde hoogtechnologische capaciteit van precisiebombardementen een mythe, ofwel is het wel degelijk de bedoeling massale slachtingen aan te richten onder de bevolking van Gaza. Waarschijnlijk kloppen beide beweringen tegelijkertijd.

Er is daarnaast ook een ander element dat speelt. In Israël zelf is het zionistisch racisme tegenover Arabieren zo diepgeworteld dat het huidige regime daar niet in staat is degelijke analyses te maken van de echte capaciteiten van de tegenstanders.

Hamas is na de bijna volledige vernietiging van Gaza nog steeds niet verslagen, nog steeds in staat tot guerrilla-acties tegen de Israëlische troepen in Gaza. De verzetsorganisatie kan nog steeds raketten afvuren – ook al is dat laatste eerder een politiek-symbolische strategie.

De raketten die Hamas (en ook andere kleinere verzetsorganisaties) afvuurt zijn ballistisch, hebben nauwelijks explosieve ladingen en veroorzaken grotendeels enkel materiële schade door de impact van het projectiel zelf, als ze al niet uit de lucht worden geschoten door het Israëlisch afweergeschut.

In Israël blijft men ondertussen ontkennen dat Hamas geen leger is maar een politieke beweging met een historisch gefundeerde motivatie, wat maakt dat de regering van Benjamin Netanyahu geen militaire strategie kan ontwikkelen om Hamas écht uit te schakelen. Dat vergt immers inzicht in en erkenning van de ware drijfveren van de Hamas-strijders.

Joods-Amerikanen zijn grotendeels antizionisten

Die hybris¹ deelt de Israëlische regering met het overgrote deel van de Joods-Israëlische bevolking, maar niet met de Joodse bevolking in de rest van de wereld.

De wereldwijde Joodse oppositie tegen het zionistisch project in Israël is notabene het grootst in de VS. Dat is nochtans niet de indruk die je daar krijgt als je alleen de grote mainstream media en hun politieke commentatoren volgt.

De grootse zionistische lobby in de VS is het American Israel Public Affairs Committee (AIPAC). Hun commentatoren zullen het nooit openlijk bevestigen, maar in hun eigen onderzoeken stellen ze vast dat ze de band met de jonge Joods-Amerikanen kwijt zijn en dat dit hen voor de toekomst grote zorgen baart.

De Joods-Amerikaanse bevolking telt ongeveer 5,7 miljoen mensen, het grootste aantal in de wereld na Israël zelf. In de rest van de wereld leven nog 3 miljoen Joden. Dat net de Joodse gemeenschap in de VS – in naam toch de grootste bondgenoot van Israël – de meeste antizionisten telt, is met andere woorden een terechte reden voor grote bezorgdheid van de zionisten in Israël.

Die hybris delen de zionisten met de leidende elites van de VS in beide politieke machtspartijen. Die overmoedige eigendunk veroorzaakt hun onvermogen om zich een wereld in te beelden waar de VS weliswaar een grootmacht blijven, maar slechts een grootmacht naast anderen, niet meer boven alle anderen.

Dit is tevens het onvermogen om in te zien dat militaire overmacht niet langer een garantie is voor economische  en politieke overmacht over de wereld.

 

De grote mainstream media in de VS en hun devote volgers daarbuiten blijven dit ontkennen, ondermeer door elk nieuws te verzwijgen of te spinnen dat de machtsverhoudingen in de wereld aan het bewegen zijn – en niet in het voordeel van de VS.

Slecht nieuws (voor de VS en Israël) is geen nieuws

Zo kan het dat wij hier nergens op de voorpagina’s vernemen dat het VS-leger recent uit Niger werd gesmeten, waar het zijn grootste militaire basis in Afrika moest opgeven.

Zo kan het tenslotte ook dat een poging tot militaire infiltratie door Israël in Jemen eindigde in een gruwelijk bloedbad en toch nergens werd vermeld.

Officieel ging het om ongeveer 70 huurlingen, in werkelijkheid gaat het om Israëlische en VS-soldaten die ‘tijdelijk’ ontslag nemen en voor militaire privé-bedrijven gaan werken – bedrijven die zelf alleen zijn opgericht om voor het officiële leger het vuile ‘ontkenbare’ werk te doen.

Dr.Jill Stein Explains and Exposes AIPAC

THANK YOU @DrJillStein pic.twitter.com/mIYbYoZ6CF

— Ryan Rozbiani (@RyanRozbiani) August 12, 2024

 

Blijkbaar werden deze huurlingen met behulp van Russische satellietgegevens onmiddellijk getraceerd, zodra ze vanuit Saoedi-Arabië de grens met Jemen overstaken. Ze werden daar in een hinderlaag gelokt, waarbij ze allen omkwamen.

Militair-strategisch betekent dit dat dergelijke klassieke infiltratie-acties bijna onmogelijk zijn geworden. Het is niet langer mogelijk om onopgemerkt te blijven met alle satelliettechnologie die vriend en vijand tegenwoordig ter beschikking heeft.

Vrijwilligers gezocht

Hoe een regime er in slaagt om 70 mannen (in de wereld van huurlingen is emancipatie nog niet doorgedrongen) te overtuigen om aan dergelijke riskante operaties deel te nemen heeft meerdere oorzaken.

Eerst en vooral is er de hierboven al vermelde hybris, in dit geval de overtuiging dat Jemenitische strijders geen maat zijn voor superieure westerse huurlingen.

Daarnaast recruteren militaire privé-organisaties grotendeels uit extreemrechtse milieus waar genoeg kandidaten rondlopen om voor hogere belangen – die ze dikwijls nauwelijks kennen – macholijf en -leden te riskeren.

Een ander belangrijk aspect is tevens dat deze huurlingen meestal een zeer beperkt en eenzijdig inzicht hebben in conflicten en hun oorzaken. Dat geldt bijvoorbeeld zeker ook voor de 3.000 Oekraïense soldaten die recent de Russische grensprovincie Koersk zijn binnengevallen.

In hun geval zou het best kunnen dat ze pas op de hoogte werden gesteld van de operatie op Russisch grondgebied net voor ze werd begonnen. Hen wacht waarschijnlijk een gruwelijk einde, zodra het Russisch leger zich van zijn flater met deze enorme foutieve risico-inschatting heeft hersteld.

Dat einde kwam er echter bijna onmiddellijk voor de Israëlische huurlingen in Jemen (er zat een klein aantal VS en Britse huurlingen bij, maar dat kunnen Israëli’s met dubbele nationaliteit geweest zijn).

Deze operatie werd zonder de minste twijfel toegelaten en gecoördineerd door de VS. Het debacle dat er op volgde, stelt de VS en Israël voor een harde les: hoogtechnologische overmacht werkt alleen zolang het een voorsprong heeft.

Superieur wapentuig blijft niet eeuwig superieur

De meeste wapentuigen zijn vooral ‘efficiënt’ tegen zwakkere tegenstanders én zolang de tegenstander niet over gelijk wapentuig beschikt. Het probleem is dat je nooit precies weet wanneer je superieur geachte technologie niet langer superieur is, wat 70 huurlingen nu met hun leven hebben bekocht.

De hogere kaders van het Israëlisch leger beseffen dit al. Hun troepen zijn uitgeput door de bezetting in Gaza. Een tweede front in het noorden tegen Hezbollah kunnen ze niet aan.

Hezbollah is bovendien een heel ander paar mouwen dan de stadsguerrilla van Hamas in Gaza. Daarbovenop nog een oorlog beginnen met Iran, is al helemaal waanzin.

Dat het toch dreigt zover te komen, heeft maar één verklaring: de supremacistische hybris van de zionisten in Israël en hun kompanen in de VS. Wie denkt dat Israël met het ontketenen in een door henzelf geprovoceerde regionale oorlog in het Midden-Oosten ten onder zal gaan, mag echter één ding niet vergeten.

Israël heeft kernwapens én een regering met ministers die bereid zijn ze in te zetten. Deze fanatieke zionisten – als het moslims waren zouden we ze ‘geradicaliseerd’ noemen – verkiezen het armageddon van een totale wereldbrand boven een nederlaag, waarna ze hun land zouden moeten delen met de autochtone bevolking.

De tijden zijn veranderd

Het zionistisch project voor een exclusief ‘Joodse’ staat Israël wordt wel eens vergeleken met de ontstaansgeschiedenis van de VS, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika. Er zijn weliswaar gelijkenissen, in de eerste plaats het inpalmen van een grondgebied ten koste van de inheemse bevolking.

Er zijn echter ook grote verschillen. Eerst en vooral het tijdsgegeven. Israël komt met zijn project een volle eeuw te laat. In de 19de eeuw kon het nog, een inheemse bevolking uitmoorden.

Bovendien ging het over nieuwe landen met een enorme oppervlakte, wat hen toeliet dat kleine pockets (in de VS noemt men dat nog steeds ongegeneerd ‘reservaten’) van die inheemse bevolking mochten overleven.

Israël is zo groot als Vlaanderen, plus één Waalse provincie. Er wonen ongeveer 7 miljoen Joden en 2 miljoen niet-Joden. Het gaat hier dus in feite over een klein land met weliswaar een grote bevolkingsdichtheid, maar in totaal nog altijd een kleine bevolking op wereldschaal.

Bovendien stonden die nieuwe landen open voor alle Europese migranten, niet voor een klein specifiek deel ervan. Alleen in Zuid-Afrika zijn de Europese settlers er nooit in geslaagd de inheemse bevolking demografisch te herleiden tot een minderheid.

Morele ondergang van een gedoemd project

De morele ontbinding van het zionistisch project Israël is met de genocide in Gaza onomkeerbaar ingezet. Een overgrote meerderheid van de Joods-Israëlische bevolking vindt dat het leger niet hard genoeg optreedt tegen de Gazanen. Journalisten, volksvertegenwoordigers en commentatoren zeggen openlijk dat verkrachting van gevangenen verantwoord is.

Minister van Financiën Bezalel Smotrich vindt het verantwoord om 2 miljoen mensen tot de dood te verhongeren, maar stelt vast dat de rest van de wereld dat jammer genoeg niet zal toelaten.

Intern kan er alleen verandering komen wanneer de economische situatie de gewone Israëli’s gaat treffen. Die is rampzalig. Alleen de massale steun van de VS houdt Israël nog recht.

De geprivatiseerde zeehaven van Eilat – tot voor kort de voornaamste zeehaven van Israël – is failliet sinds de blokkade van de Rode Zee door Jemen. De hybris van Israël en de VS belet hen tevens een degelijke analyse te maken van die zeeblokkade door Jemen in de zee-engte naar de Rode Zee.

Net als het Israëlisch leger er niet in slaagt Hamas te vernietigen, slaagt de grootste zeevloot ter wereld er maar niet in om die blokkade (alleen van schepen bestemd voor Israël!) te stoppen. Notabene door een land verwoest door twintig jaar oorlog dat niet eens een zeemacht heeft, nauwelijks een luchtmacht en slechts een klein landleger.

De reden is nochtans eenvoudig. De Jemenieten menen het dat zij die blokkade in stand houden uit solidariteit met de Palestijnse bevolking. Zij strijden vanuit een diepe overtuiging en ontwikkelen hun strategie vanuit het gegeven dat ze militair-technisch de zwakkeren zijn.

De druk van de wereldopinie is de enige hoop voor het Palestijnse volk. Laat u niet misleiden door de grote media en de politieke leiders, ook hier in eigen land, die dit blijven spinnen en goedpraten, de meerderheid van de bevolking keurt de genocide in Gaza wel degelijk af.

Voormalig kolonel Douglas Macgregor en Judge Napolitano behoren in de VS tot wat men de isolationisten noemt. Zij zijn tegen abortus/euthanasie/LGBtQI-rechten, voor volledig vrije wapendracht én voor legalisering van soft drugs. Zij menen dat de VS zich volledig moeten terugplooien op het eigen grondgebied en elke militaire activiteit in het buitenland moeten stopzetten. Uiterst conservatief over ethische kwesties, maar bijzonder goed geïnformeerd over de echte gang van zaken in de buitenlandse operaties van de VS. Zij delen de hybris van de VS-elite niet. Mcgregor was hoger officier tijdens de oorlog in Joegoslavië en werkte een aantal jaren op het NAVO-hoofdkwartier SHAPE in België:

Note: