Wie wil lezen hoe eender welk modern leger – Amerikaans, Europees, Russisch of Chinees – er hoort uit te zien, is aan het juiste adres met het boek ‘Vrede in tijden van oorlog’ van generaal Marc Thys en VRT-journalist Jens Franssen. Verander de geografische namen in dit boek en het is wereldwijd toepasbaar voor alle legers. Wie wil weten hoe oorlog te voorkomen of vrede te bereiken, heeft het verkeerde boek vast.

Vrede in tijden van oorlog werd geschreven door gepensioneerd generaal Marc Thys[1] samen met journalist Jens Franssen van de nieuwsdienst van onze openbare zender VRT. Dat een journalist zich leent tot het schrijven van een boek samen met een militair en dat dit niet eens kritische opmerkingen genereert van collega-journalisten, komt hier verder nog aan bod.

Zelden een boek gelezen waar ik zoveel op aan te merken heb. Ook de onuitgesproken premissen vallen op. Te beginnen bij de achterkant van het boek. Een achterflap wordt niet noodzakelijk door de auteurs zelf gepend, maar ze zijn er in ieder geval mee akkoord. Het wordt meestal door copywriters van de uitgever geschreven en is bedoeld voor de passant in de boekenwinkels, voor de surfer op het internet, alvorens tot aankoop te beslissen. Enkele citaten:

De verkoopargumenten

“Staat na 75 jaar vrede de oorlog weer voor de deur in Europa? Klimaatvluchtelingen uit het Zuiden, onrust in het Midden-Oosten en oorlog in Europa’s achtertuin in Oekraïne … Hoe komt het dat we dit niet zagen aankomen?”

Die ‘75 jaar vrede’ was er alleen in het zelfverklaard vrije Westen. De voorbije 75 jaar was in het Zuiden een zeer Hete Oorlog, te beginnen met de bloedige repressie om de kolonies te behouden.

Daarna volgde neokoloniale uitbuiting met de creatie van de schuldenberg van het Zuiden door het IMF en de Wereldbank. Dit alles met gulle steun aan militaire en autocratische dictaturen, aan staatsgrepen in Latijns-Amerika, Afrika, Azië (en in Griekenland), en aan theocratische regimes zoals in Saoedi-Arabië (tot vandaag) en aan dictaturen zoals in Iran (dat tot 1979 volgens Amnesty International het meest wreedaardige folterregime op aarde was) om er slechts twéé te noemen.

Wie zijn trouwens de ‘we’ in deze versie van de geschiedenis? Het stond al sinds 2008 – en in feite reeds lang daarvoor in 1991 en in 2003 – vast dat de NAVO afstevende op een confrontatie met Rusland en alle signalen negeerde die dit had kunnen voorkomen.

“Europa, ook België, leek wel in slaap gewiegd door de illusie dat vrede en welvaart gratis zijn.” De sociale welvaart is er gekomen door harde sociale strijd in de voorbije 75 jaar binnen dat ‘vrije Westen’. Niet door een of ander slaperige welwillendheid van de machthebbers.

En gratis? Sociale zekerheid en onderwijs zijn nog altijd de grootste uitgaven van de overheid. Daar is keihard onderhandelen en vooral veel sociale actie aan vooraf gegaan. Die ‘vrede en welvaart’ is met andere woorden nooit cadeau gegeven en zeker niet al slaapwandelend.

“Of kan het zijn dat we de vele tekenen van strategische geopolitieke veranderingen niet goed meer kunnen lezen? Omdat we de taal van macht, van oorlog en vrede, niet meer beheersen? Of omdat we domweg verleerd zijn te investeren in diplomatie en defensie?”

Weer de veralgemenende ‘we’ alsof er een eenheidsgedachte zou bestaan over oorlog en vrede. ‘Niet goed meer kunnen lezen’ kunnen ‘we’ evengoed herschrijven als: ‘kan het zijn dat we halsstarrig weigeren in te zien dat de Europees-Amerikaanse dominantie over de wereld voorbij is, en weigeren we ons aan te passen aan die geopolitieke veranderingen?’

De laatste zin in vorig citaat over investeren in ‘diplomatie en defensie’, suggereert dat dit twee aspecten zouden zijn van eenzelfde begrip. Dat is niet zo. Het zijn afzonderlijke begrippen, die elkaar niet aanvullen. Het is altijd zo geweest en het is nog altijd zo: meer diplomatie leidt tot minder ‘defensie’[2] .

Dit boek is een ellenlange aankooplijst van een wild enthousiaste shopper. Zijn pleidooi voor meer wapentuig omvat het overgrote deel van dit boek. Het feit dat de door winst gedreven wapenindustrie iets uitvindt volstaat om iets te willen. Bovendien, ‘de vijand heeft het toch ook’ en ‘we kunnen niet achterblijven bij onze bondgenoten’.

De inhoudelijke bijdrage van journalist Jens Fransen is minimaal. Waarschijnlijk heeft hij als redacteur gefungeerd om het militaire jargon van generaal Thys in voor leken begrijpbare taal om te zetten. Zijn naam op de cover is vooral bedoeld om het boek geloofwaardigheid te geven.

‘Evidente en onbetwiste waarheden

Het zijn de korte opmerkingen tussendoor die als ‘evidente en onbetwiste’ [3] waarheden worden gedebiteerd, die het boek zijn ideologische teneur geven. Zo leren we op de eerste pagina al dat ‘Rusland (in 2014) Oekraïne een eerste keer binnenviel’.

Wat telkens ontbreekt bij dergelijke beweringen is context en geschiedenis – net zoals dat in de mainstream berichtgeving ook altijd gebeurt. Feiten doen zich daar voor in een ahistorisch vacuüm, plotseling, zomaar en vooral ‘ongeprovoceerd’.

Het is voor generaal Thys en journalist Franssen niet relevant te vermelden dat de Russische regering de Krim bezette nadat de nieuwe regering in Kiev, na de afzetting van democratisch verkozen president Janoekovitsj, besliste de Russische taal te verbieden in alle overheidsdiensten en in het onderwijs, het federaal statuut van de Krim[4] afschafte en verklaarde de Russische zeemachtbasis van Sebastopol in de Krim over te nemen.

Verder in het boek wordt het feit dat Rusland het behoud van de zeehaven van Sebastopol in de Zwarte Zee – de enige heel het jaar ijsvrije marinebasis van Rusland – als een rode lijn ziet een bewijs van Russische ‘agressie’ genoemd. Dat de NAVO (in feite dus de VS) meer dan 800 militaire basissen heeft over de hele wereld, waaronder meer dan 300 aan de grenzen van Rusland en China is daarentegen ‘defensie’.

Verder lezen we ‘China dreigt buurlanden af’, waarmee bedoeld wordt dat China als tweede grootste land ter wereld zijn economische groei inzet in de eigen achtertuin en daarmee de historische dominantie van het Westen beconcurreert. China doet daar met andere woorden wat ‘wij’ altijd hebben gedaan de voorbije 75 jaar: onze economische dominantie opleggen – wat we ‘vrije markt’ noemen – is  dus alleen fout als anderen dat doen.

‘Rancune’, zomaar, zonder reden

“Afrikaanse regimes stoppen rancuneus de samenwerking met Europa”. Dat die Afrikaanse landen goede redenen hebben om hun voormalige kolonisatoren eruit te gooien, zeker nadat die jarenlang met hun steun aan pro-westerse autocratische en corrupte regimes hun wil oplegden via IMF en Wereldbank, via ongelijke vrijhandelsverdragen (die niets met vrije handel te maken hadden), dat is voor Thys en Franssen ‘rancune’. Geen enkele zelfreflectie bij deze auteurs dat die ‘rancune’ wel eens gerechtvaardigd zou kunnen zijn.

“In de Sahel misbruikte Rusland het beeld van Europese kolonialen die het land nog steeds uitbuiten en bemoederen.” Daar kan je ook zo schrijven: “In de Sahel maakt Rusland handig gebruik van het feit dat Europa nog steeds Afrika uitbuit”. Niet ‘het beeld’, maar ‘het feit’.

Desinformatie is wat de vijand doet: “Het gebruik van het informationele machtsinstrument zit sterk ingebakken in de Russische doctrine”. Anders gezegd, Rusland heeft veel geleerd van de manier waarop de VS en de NAV0 al 75 jaar net dat doen. Thys en Franssen hebben de revelaties van WikiLeaks daarover blijkbaar niet gelezen.

“Europa is plots wakker geworden in een andere, onvoorspelbare en kille wereld”. Ik zei het hierboven al. Voor het Zuiden was de Koude Oorlog een zeer Hete Oorlog. Dat vermaledijde Zuiden keurt de Russische invasie in Oekraïne niet goed, maar weigert resoluut zich bij de Westerse sancties aan te sluiten.

De Indiase minister van Buitenlandse Zaken Subrahmanyam Jaishankar over Europa (4:12):

Die Zuidelijke ‘rancune’ werd briljant samengevat door de Indiase minister van Buitenlandse Zaken in zijn antwoord op de vraag van een Brits journalist (zijn vroegere kolonisator) tijdens een persconferentie. Die vroeg hoe India het moreel kon verantwoorden om nog olie en gas aan te kopen in Rusland en weigerde zich bij de sancties aan te sluiten. Zijn gevatte antwoord: “Europa moet er mee ophouden Europese problemen als wereldproblemen te zien.”

Ondiplomatisch vertaald: “Dit is wat jullie altijd al hebben gedaan in jullie kolonies en ex-kolonies. Trek uw plan. Wij hebben er niets mee te maken”. Dit is die ‘kille wereld’ waarin Europa wakker is geworden. Voor het Zuiden is de door het westen gedomineerde wereld altijd een ‘kille wereld’ geweest.

Geen context, geen geschiedenis

Een volgende opmerking is wél terecht maar zoals steeds onvolledig, omdat ze zonder context, zonder geschiedenis wordt gegeven: “China is niet langer alleen een goedkope producent van goederen (wat dus goed was? nvdr.), maar een concurrent die zonder scrupules zijn macht en invloed steeds bruter laat gelden.”  Wat hier ontbreekt is “zoals wij dat 75 jaar bruut hebben gedaan – maar dan zonder Chinese concurrentie”.

Die zuidelijke landen “zien liever een nieuwe multipolaire wereldorde waarin ze als ‘derde landen’ hun eigen keuzes maken, gericht op hun eigen belangen”. Wat is er verkeerd aan het nastreven van eigen belangen? Doorgaan zoals de voorbije 75 jaar onder de Westerse paraplu?

De klimaatverandering wordt in het boek meermaals aangehaald als een bedreiging. Terecht, maar er wordt niet één keer naar een oorzaak gezocht in het wereldeconomisch systeem dat op eeuwige groei en altijd stijgende winst is gebaseerd.

Datzelfde Zuiden zou volgens Thys en Franssen van China afhankelijk worden. Wie iets voorbij zijn Westerse bril kijkt, ziet iets anders. China wordt een concurrent voor de dominantie van het Westen. Het Zuiden hoeft niet langer de oekazen van IMF en Wereldbank te ondergaan.

Met andere woorden, wat het Westen de stuipen op het lijf jaagt, is dat het in deze multipolaire wereld op voet van gelijkheid zal moeten onderhandelen voor zijn economische belangen.

Maar goed, we moeten ons voorbereiden op het ergste: “Ondanks de versnelling in de Europese defensie-uitgaven, zal het gevechtsklaar maken van de Europese defensies voor een mogelijke conventionele oorlog een werk van lange adem zijn.”

Waar wacht de Russische beer dan op om die voorbereiding de pas af te snijden?  Voor Thys en Franssen is de dreiging van Rusland een evidentie, nu, vandaag, maar ze zijn er desondanks  gerust in dat Rusland met zijn invasie zal wachtgen tot Europa gevechtsklaar is …

We moeten dus streven naar een “op regels gebaseerde orde”. Die orde bestaat, alleen wordt ze door onze zijde veel meer geschonden dan door de vijand. Onze voornaamste bondgenoot erkent het Internationaal Strafhof niet, bewapent een genocide live op tv, eist de controle op van de Zuid-Chinese Zee op basis van het UNCLOS-verdrag dat het zelf niet erkent, heeft nog steeds een illegale gevangenis in Guantánamo, heeft een wet die de president toelaat VS-staatsburgers die voor het Strafhof in Den Haag worden gedaagd militair te ontzetten, bespioneert Europese staatsleiders, en heeft kernwapens op ons grondgebied waar wij niets over te zeggen hebben. Rules based order.

Zelfkritiek

Er is wel wat ‘zelfkritiek’. “Deze Westerse arrogantie heeft in grote delen van de wereld kwaad bloed gezet.” China bouwt “opportunistische bondgenootschappen uit met landen in Afrika en Azië en met Rusland”. Nogmaals dezelfde opmerking: China doet dus wat wij altijd al gedaan hebben? China financiert grote infrastructuurwerken in Afrika en zou het continent daarmee opzadelen met een grote schuldenlast? Opnieuw, China doet dus in Afrika wat wij altijd gedaan hebben?

We komen zo bij de echte vrees van de Europese elites. De EU wordt terug een kleinere speler, herleid tot wat het altijd was: een schiereiland van de enorme Euraziatische landmassa. Een horrorscenario voor Europese witte supremacisten à la Jonathan Holslag, en van beide auteurs.

In plaats van zich te herpositioneren als een gigantisch Singapore mét sociale welvaart, met een infrastructuur op topniveau, met een massa hoogopgeleide krachten, met tonnen ervaring, blijft de Europese elite zich krampachtig vastklampen aan het idée fixe van anachronistische Westerse suprematie en Euratlantische ‘solidariteit’.

Een averechtse Tweede Koude Oorlog

Wat de VS onder president Trump doen, is nochtans klaar als een klontje. Trump zegt het letterlijk en openlijk.  Hij wil een averechtse Kissinger doen. Tijdens de Eerste Koude Oorlog wist VS-topdiplomaat Henry Kissinger te verhinderen dat China en de Sovjet-Unie één front zouden vormen.

Nu wil Trump hetzelfde bewerkstelligen met Rusland als Westers bondgenoot tegen China. Daarom zijn vredesinitiatief voor Oekraïne. Met enige pacifisme of mededogen voor de Oekraïense bevolking heeft dat niets te maken. Grondstoffen in de Oekraïense bodem daarentegen …

China is ondertussen niet langer een arm derdewereldland, maar de grootste economie op aarde en is niet langer de goedkope leverancier van onze luxeproducten (wat wel OK was?).

Rusland doorstaat de Westerse sancties niet ongestraft, maar lijdt er bijlange na niet zo erg onder als de ‘experten’ hier hadden voorspeld. De politieke en economische banden met China zijn sterker dan ooit. Of Trump er de komende vier jaar in zal slagen die te verbreken, mag betwijfeld worden.

De tijd dringt

Ondertussen ziet de lobby van de Europese wapenindustrie en hun lobbyisten à la generaal Thys in dat de kans om langs de wapensupermarkt te passeren met de dag kleiner wordt, als er een onderhandelde oplossing komt voor de Russische invasie in Oekraïne.

Het ijzer moet dus gesmeed worden nu het nog heet is. Binnen twee à drie jaar kan de oorlogskoorts weer snel wegzakken. Er moet haast gemaakt worden met de bewapening van Europa. Zeker voor het protest tegen de geplande zware sociale inleveringen vorm krijgt.

Die herbewapening zou nodig zijn om onze sociale welvaart te behouden én om een Russische invasie tegen te houden. Dat kost geld, maar daar is een oplossing voor. Die oplossing komt hier op neer: ‘Om te behouden wat we hebben, moeten we het afbreken’. Hier dus geen pleidooi om al dat oorlogstuig te financieren met de enorme fortuinen van zij die er dankzij deze crisis het meeste aan verdienen.

Of generaal Thys echt gelooft dat we zonder zijn wapentuig door ‘de Russen’ gaan overrompeld worden, doet niet ter zake. Het zou kunnen dat hij dat echt gelooft, wat niet pleit voor zijn intelligentie. Ik denk eerder dat dit een zeer verstandige man is, die best weet dat daar niets van aan is.

Angst aanjagen is een vast ingrediënt van elke oorlogsstokerij. Het is in de geschiedenis nooit anders geweest. Met de echte redenen overtuig je een bevolking niet. Daarom dus: de Russen staan voor de deur.

Euraziatische economische samenwerking

In dit boek dus geen pleidooi om te doen wat economisch gezien toch vanzelfsprekend is: terug goede economische banden aanknopen met Rusland, goedkope energie in plaats van de peperdure en transatlantische energie (die bovendien nog veel meer milieuvernietigend is dan Russisch aardgas).

Een veel geopperd argument is dat we toch geen goede maatjes kunnen zijn met een autocraat als Poetin. Ahistorisch argument. Onze westerse welvaart heeft er de voorbije 75 jaar nooit problemen mee gehad om met de meest repressieve regimes op aarde goede zaken te doen, van Chili over Congo tot Saoedi-Arabië. Die lucratieve samenwerking heeft ons democratisch model nooit in gevaar gebracht. Waarom zou dat nu wel het geval zijn met Rusland en China?

Wat beide auteurs ook tegen de borst stuit, is dat Afrika zich laat “misleiden” door Rusland en China. “Via opportunistische bondgenootschappen, goedkoop gas en/of wapens krijgt Rusland voet aan de grond in Afrikaanse landen als Mali, Niger en Libië. Net zoals voor China komen deze bondgenootschappen alleen de (nieuwe) leidende klasse ten goede. En ze gaan dan ten koste van westerse en Europese invloed.”

De laatste zin in dit citaat, daar gaat het écht over. Neokoloniaal Europa bakte 75 jaar zoete broodjes met koloniale en postkoloniale regimes waar de leidende klasse alle baat bij had. Dat is voor Thys en Franssen verleden tijd. Europa is voor hen blijkbaar een onbaatzuchtige en respectvolle partner? Of beide auteurs dat echt geloven of niet, nogmaals, het is niet relevant.

‘Een praktische handleiding’

Nog even terug naar de achterflap: “Vrede in tijden van oorlog wil een praktische handleiding zijn om oorlog en vrede, en de conflicten die ons bedreigen beter te leren lezen.”  Wel, dit argument van ‘praktische handleiding’ klopt … enigszins.

Dit is een zeer volledige handleiding voor wie wil weten hoe een technologisch uitgerust modern leger er hoort uit te zien en waar al die blinkende spiegels en kralen in de wapensupermarkt goed voor zijn.

Dit boek is in geen enkel geval een handleiding voor het vermijden of voorkomen van oorlog. Laat staan voor het bereiken of behouden van actieve vrede (niet van passieve vrede, vrede beperkt tot ‘niet-oorlog’)?

Ik las in dit boek buiten enkele vage verwijzingen naar ‘naïviteit’ en ‘arrogantie’ niets dat in de buurt komt van kritisch inzicht in wat ‘we’ zelf verkeerd doen. De wereld zit volgens dit boek eenvoudig in elkaar.

Wij zijn goed, zij zijn slecht

Wij zijn goed. Dat hoeft niet bewezen te worden. We maken fouten, we schatten dingen wel eens verkeerd in, we hebben gebrek aan inzicht, we deden ook te lang naïef of arrogant zaken met corrupte regimes. Dat we ten gronde enkel en alleen onbaatzuchtige intenties hebben, is echter een ‘evident en onbetwist’ dogma boven elk debat verheven.

Het kritisch in vraag stellen van dit dogma van Westerse onbaatzuchtige goedheid hoort niet thuis in een ‘deftig debat’, waar alleen verschillende tactische interpretaties van ‘evidente en onbetwiste’ waarheden op hun plaats zijn.

De vijand is daarentegen altijd slecht, verdorven, gemeen, leugenachtig, laf, onbetrouwbaar én vals. Vervang echter in dit boek alle Westerse termen door Russische en Chinese en je hoeft aan de tekst niets te veranderen. Onze tegenstanders denken exact hetzelfde over ons. De Russische antipode van Thys en Franssen zouden identiek hetzelfde boek kunnen schrijven.

Stanislas Petrov

In mei 2007 bezocht gepensioneerd (niet b.d.) Sovjet-officier Stanislas Petrov een ICBM-lanceerplatform in de VS. Hij luisterde er naar de motivatie van een VS-officier voor deze lanceerinstallaties voor kernwapens. Zijn verontwaardigde reactie was: “Wat een waanzin. U geeft exact dezelfde uitleg als onze bazen”.

Petrov was in 1983 officier van wacht in de radarinstallatie die kernaanvallen uit de VS moest opvangen en indien nodig een tegenaanval bevelen. Hij liet de in het protocol voorziene tijd echter passeren om nog tijdig een tegenaanval te kunnen lanceren. Het bleek om een foutieve werking van de radars te gaan, wat hij pas erna wist.

The Man Who Saved the World – Stanislas Petrov saved the world from a nuclear war (de volledige documentaire 1:45:18):

Dit is de waanzin van kernwapens. Ik denk (hoop) dat er nooit bewust een kernaanval zal worden gelanceerd die de hele mensheid zal vernietigen. De historische ervaring zegt ons echter wel dat het ooit kan gebeuren. Bij vergissing, door bijvoorbeeld een verkeerd begrepen incident of door een ongeval, een technische panne.

Dàt is het echte gevaar van kernwapens, dat met de huidige herbewapening van Europa weer heel acuut wordt.

Vraag aan de VRT-redactie

Met het boek Vrede in tijden van oorlog komen we er gegarandeerd niet. Dat een gepensioneerd generaal dit boek schreef, is nog begrijpelijk. Je verwacht van een slager toch ook niet dat hij een boek gaat schrijven over de voordelen van vegetarisch voedsel.

Maar dat een journalist van de openbare omroep zich hiertoe verlaagt, zegt alles over hoever de mainstream media zijn vergleden tot doorgeefluiken van het status quo, van het grote ‘evidente en onbetwiste’ grote gelijk. Dat dit niet eens kritisch wordt bekeken door zijn collega-journalisten zegt verder genoeg.

Hoeft het echter nog te verwonderen van media die de voorbije twintig jaar kritiekloos de onbestaande massavernietigingswapens van Irak doorgaven als ‘nieuws’? Die de eigen oorlogsmisdaden – waar ze wel degelijk van op de hoogte waren –  in Irak negeerden tot WikiLeaks ze uitbracht? Die vervolgens hun collega Julian Assange veertien jaar lieten wegrotten? Die devoot de leugens na-aapten van hun Britse collega’s over vermeend ‘antisemitisme’ van Jeremy Corbyn? En die een genocide door een koloniale bezetter na anderhalf jaar nog altijd voorstellen als ‘Oorlog Israël-Hamas’, zonder context, zonder geschiedenis?

Gepensioneerd generaal Thys mag gerust blijven opdraven in praatprogramma’s allerhande. Zolang de andere zijde van het échte debat niet wordt uitgenodigd, moeten zijn tussenkomsten gelezen worden als propaganda van het grote gelijk. Leuk om te horen, waardeloos om vrede te bewerkstelligen.

Jeffrey Sachs volledige toespraak in het Europees Parlement in Brussel op 19 februari 2025 (1:39:38):

De VRT vond het niet nodig Jeffrey Sachs, VS-econoom en voormalig adviseur van meerdere VS-presidenten en van Russisch president Boris Jeltsin, uit te nodigen voor een interview toen die recent in het Europees Parlement in Brussel was voor zijn visie op het buitenlands beleid van zijn land en van Europa. Te tegendraads? (Zie zijn volledige toespraak hierboven)

Een echt debat zou de stellingen van beide zijden van dit conflict tegenover elkaar plaatsen. Zo kunnen de toekijkende burgers zelf oordelen welke argumenten ze geloofwaardig vinden en welke niet.

Dat gebeurt niet. De media passen immers gedwee het citaat van Noam Chomsky toe: “Beperk strikt het spectrum van toelaatbare opinies, maar laat binnen dat spectrum zeer levendige debatten toe. Zo creëer je de illusie dat het publiek geïnformeerd is.”

Het volstaat dit boek te counteren met deze vraag: “Laat de VRT toe dat een journalist van de nieuwsdienst een boek schrijft samen met Ludo De Brabander, de meest erudiete en ervaren ‘expert’ van de vredesbeweging van Vlaanderen?”

De vraag stellen is ze beantwoorden.

De titel boven deze recensie geeft de inhoud veel gepaster weer. Dit is Oorlog stoken in tijden van vrede, met gulle medewerking van de VRT. Waarvan akte.

 

Jens Franssen & Marc Thys. Vrede in tijden van oorlog. Ertsberg/Standaard, Antwerpen, 2025, 287 pp. ISBN 978 9464 9841 18

Wie de andere versie over de oorlog in Oekraïne wil horen kan ik de toespraak aanbevelen van Jeffrey Sachs in het Europees Parlement hierboven. Tevens kan ik het boekje ‘Hoe het Westen oorlog naar Oekraïne’ bracht aanraden. Daarin geven meerdere VS-experten hun analyse van hoe het zover kon komen: o.a. voormalig VS-ambassadeur in de Sovjet-Unie Jack Matlock, hoogleraar politieke wetenschappen John Mearsheimer, voormalig directeur van het Joint Operations Centre van de NAVO in Casteau (België) kolonel b.d. Douglas Macgregor, hoogleraar Russische geschiedenis Richard Sakwa. 

We hebben nog tien exemplaren in voorraad die we volledig ten bate van www.dewereldmorgen.be mogen verkopen. Je kan het bestellen door 15 euro (port inbegrepen) over te schrijven op onze Triodos-rekening BE20 5230 4277 5156 met als mededeling ‘Boek Abelow’. Stuur vervolgens een mail naar redactie@dewereldmorgen.be met het adres waar je je boek graag bezorgd krijgt.

Benjamin Abelow. Hoe het Westen Oorlog bracht naar Oekraïne. Starfish Books, Amsterdam, 2024, 76 pp. ISBN 978 9492 7343 27

 

Notes:

[1] Hoge legerofficieren hebben met magistraten en academici gemeen dat ze nooit met pensioen gaan. Pensioen is er blijkbaar alleen voor gewone mensen. In het leger heet dat ‘generaal b.d.’ wat voor ‘buiten dienst’ staat. De theorie is dat zij kunnen worden opgeroepen om hun jongere collega’s i.d. (in dienst?) terug bij te staan. In de praktijk betekent het dat ze een veel hoger maandloon hebben dan wat een pensioen zou opleveren. Ze vallen immers buiten de pensioenwetgeving. Het aantal van deze geprivilegieerde personen dat werkelijk terug wordt opgeroepen is bijna nihil, maar laat dat de pret niet bederven. Mijn omschrijving ‘gepensioneerd generaal’ is in legale termen dus fout. Ik schrijf het hier zo als een politiek statement.

[2] Tot 1945 waren er geen Ministers van Defensie, dat heette toen nog Ministers van Oorlog.

[3] Dit is een verwijzing naar een editoriaal van De Standaard hoofdredacteur Karel Verhoeven die de Westerse visie op de oorzaken van de oorlog in Oekraïne ‘evident en onbetwist’ noemt, waar niet hoeft over gedebatteerd te worden. Zie Beste De Standaard: “Er is niets ‘evident en onbetwist’ aan de NAVO-oorlogskoorts”.

[4] Meer info over het federaal statuut van de Krim na de onafhankelijkheid in 1991 vind je in een volgend artikel.