In de Amerikaanse media verdringt het nieuws over Russische premies voor gedode Amerikaanse (Britse en Franse) soldaten in Afghanistan de berichtgeving over de uitbreidende coronapandemie. President Trump wordt verweten uit ‘onderdanigheid’ tegenover Russisch president Poetin niets te hebben gedaan met de briefings die hij daarover van de veiligheidsdiensten zou hebben gekregen. Deze nog steeds niet bewezen claims zijn niet alleen zeer betwijfelbaar, ze zijn vooral gevaarlijk en roekeloos.

Het nieuws over een beweerde operatie van de Russische inlichtingendiensten in Afghanistan werd gelanceerd in The New York Times (NYT), kort daarna overgenomen door de Washington Post en wordt sindsdien door zowat alle VS-media overgenomen, gereproduceerd en becommentarieerd.

Andermaal zou nu het bewijs zijn geleverd dat Rusland zich actief moeit in de aangelegenheden van de VS. Er zouden bedragen zijn gestort aan personen en organisaties in Afghanistan als beloning voor het doden van Amerikaanse soldaten daar (ook het doden van Franse en Britse soldaten zou onder die operatie vallen, maar aan die extra-informatie besteden de Amerikaanse media geen enkele aandacht).

‘Putins vriendje’

President Trump krijgt andermaal het verwijt dat hij de belangen van zijn ‘vriend’ Vladimir Poetin laat voorgaan op die van zijn eigen land. Hij zou immers niets hebben gedaan met de briefings van zijn inlichtingendiensten over deze operatie. In plaats van maatregelen te nemen, de militaire operaties in Afghanistan aan te passen of nieuwe sancties voor te stellen, deed hij er niets mee. Trump ontkent de aantijgingen. Hij stelt niets over deze operatie gezien te hebben en verwerpt alles als ‘fake news’.

Het is al ruim bekend dat president Trump nauwelijks enig inzicht heeft in het buitenlands beleid en in de geplogenheden van diplomatieke betrekkingen met andere landen. Hij luistert amper naar mondelinge veiligheidsbriefings en rapporten leest hij slechts diagonaal of soms helemaal niet. Het is dus best mogelijk dat hij echt niets van een dergelijke operatie afwist, ook al werd hij er formeel over geïnformeerd.

Een en ander past echter volledig in het verhaal dat Trump zijn ‘overwinning’ in 2016 volledig te danken zou hebben aan Russische inmenging in de verkiezingen. Twee jaar onderzoek van voormalig FBI-directeur Robert Mueller kon weliswaar alleen aantonen dat het Russisch bedrijf Internet Research Agency een campagne had gevoerd op sociale media tijdens de verkiezingen, voor het kolossale bedrag van 150.000 dollar (zie Stranden Russiagate leidt niet tot inkeer bij media en politici en Russische inmenging in verkiezingen in VS: de definitieve bewijzen?).

Er kwamen evenmin bewijzen dat niet een interne bron maar Russische hackers de e-mails tussen het campagneteam van Hillary Clinton en het bestuur van de Democratische partij aan WikiLeaks zouden hebben bezorgd. In die e-mails stonden de bewijzen dat het team van Clinton en de partijtop actief de campagne van Bernie Sanders hadden gesaboteerd en onder meer de resultaten van de voorverkiezingen manipuleerden.

Russiagate is een ‘feit’

Ondanks het nog steeds niet voorhanden zijn van enig degelijk bewijs circuleert sindsdien Russiagate als een ‘feit’ in de Amerikaanse media. De lancering van de nieuwste revelaties over Russische operaties in Afghanistan beantwoordt aan een vast scenario.

“Interne bronnen bij de veiligheidsdiensten” stellen dat ze bewijzen hebben voor een Russische operatie om leden van de Taliban in Afghanistan premies te betalen voor elke gedode Amerikaanse (Britse, Franse) soldaat. Bewijzen worden niet bij de verklaringen gevoegd.

De eerste revelatie in de NYT werd vervolgens overgenomen door de Washington Post en daarna door de andere media, met telkens meer ‘details’ die eveneens zonder enig bewijs worden gereproduceerd. Herhaling en kadering doen de rest. Er is evenmin een bewijs dat Trump inderdaad over deze zaak werd ingelicht. Wat daarentegen wel vastligt, is de politieke impact die dit nieuws heeft op de interne Amerikaanse politiek.

Daarover verder meer, eerst een paar bedenkingen over de mogelijkheid dat een dergelijke operatie inderdaad gaande is. Het voorlopig ontbreken van enig bewijs is immers geen bewijs van het tegendeel. Het zou best kunnen dat de Russische geheime diensten inderdaad geld toestoppen aan de Afghaanse organisaties die tegen de Amerikaanse troepen strijden. De vraag is hoe waarschijnlijk dit is, waarom in voorkomend geval Rusland een dergelijke operatie zou uitvoeren en welk belang het land hier bij zou hebben.

Taliban doen dit al 9 jaar met volle overtuiging

Eerst en vooral is er het nuchtere feit dat de strijdende organisaties in Afghanistan sinds 2001, al 19 jaar, tegen de aanwezigheid van westerse troepen vechten. Ze zeggen al zolang openlijk dat het doden van zoveel mogelijk Amerikaanse soldaten hun permanente streefdoel is. Daarvoor deden zij trouwens hetzelfde tegen de Sovjettroepen van 1979 tot 1988, waarna ze de macht in het land verwierven.

Tijdens die eerste bezetting door buitenlandse troepen uit de Sovjet-Unie deden de VS exact wat ze nu Rusland verwijten. Ze deden dat niet eens in het geheim maar openlijk, samen met de moedjaheddin (de ‘strijders’), de voorlopers van de Taliban (‘de studenten van de islam) en  Al Qaida (‘de basis’) – een van de leiders van het verzet was ene Osama Bin Laden¹.  Zij kregen alle steun om de Sovjettroepen aan te vallen en Russische soldaten te doden.

Men mag ervan uitgaan dat Rusland nu met enig leedvermaak toekijkt op het huidige debacle in Afghanistan. Het overgrote deel van het territorium is terug in handen van de Taliban en andere extremistische organisaties, die er hun fanatieke gedragscode aan de bevolking opleggen. Van de gestelde streefdoelen, herstel van democratie en mensenrechten, is niets verwezenlijkt. De echte geopolitieke doelstellingen van deze bezetting zijn van een totaal andere aard.

Eén voorspelling van Amerikaanse, Britse en Franse inlichtingendiensten over de oorlog in Afghanistan is ondertussen volledig bewaarheid. Zij stelden in 2001 dat een nieuwe bezetting van Afghanistan het gevaar voor terrorisme in de wereld exponentieel zou doen toenemen.

Amerikaanse twijfels

Dit alles kan uiteraard niet worden geïnterpreteerd als een goedkeuring van wat nu aan het gebeuren zou zijn. Vreemd genoeg worden de twijfels over deze zaak door de Amerikaanse media zelf bevestigd, niet in de ronkende titels, de tv-commentaren of in de vragen aan politici maar dieper in de artikels, op omfloerste en ontwijkende manier.

Zo staat het volgende over de hele zaak in de NYT van 29 juni 2020. “TopDemocraten in het Huis (van Afgevaardigden) en de Senaat eisten dat alle Congresleden zouden worden gebriefd (over de zaak) en het Witte Huis riep een beperkte groep Republikeinse leden van het Huis, die ‘friendly to the president’ zijn om te beginnen met een uitleg over hun positie.”

“De volksvertegenwoordigers kwamen hier uit terug met de verklaring dat hen werd medegedeeld dat de regering de rapporten over de vermoede Russische plot aan het onderzoeken was om hun geloofwaardigheid vast te leggen. Ze zeiden ook dat de onderliggende inlichtingen conflictueus waren, een echo van de commentaar van Mrs. McEnany (perswoordvoerder van de president) dat de informatie in deze evaluatie nog niet “geverifieerd” was omdat, zo zei ze zonder details, er ‘dissenting opinions’ waren onder analisten en agentschappen … ”

“In feite waren er ‘dissenting opinions’ binnen de inlichtingendiensten en dit zou niet tot bij de president worden gebracht tot het geverifieerd is.” “Later op maandag (29 juli) herhaalde Robert C. O’Brien, de nationale veiligheidsadviseur van mijnheer Trump, haar benadrukking dat de rapporten niet onderbouwd (‘unsubstantiated’) zijn.” De hoofden van de inlichtingendiensten bevestigen dat een en ander nog “speculatief” is.

Gebrek aan bewijzen is geen bewijs van het tegendeel

Nogmaals, het totale gebrek aan concrete bewijzen is geen bewijs van het tegendeel, maar de manier waarop deze beweringen worden gelanceerd klinkt zeer bekend. De Amerikaanse geschiedenis puilt uit van de voorbeelden van gelanceerde beweringen, die lang nadat de gewenste gevolgen gerealiseerd werden, blijken vals te zijn.

Telkens weer stellen de CIA en andere inlichtingendiensten dat er “bewijzen” zouden zijn maar dat ze die “omwille van de nationale veiligheid” en/of om hun “bronnen te beschermen” niet kunnen vrijgeven. Ondertussen circuleert het gelanceerde nieuws ruim en verkrijgt het door voortdurende herhaling en wederzijdse quotes een status van “feit”.

Bij dergelijke gebeurtenissen is het altijd goed na te gaan wie er het meeste baat bij heeft. Deze revelaties komen immers op een zeer specifiek ogenblik. Ze komen er net voor vredesgesprekken met de Taliban zouden beginnen in de stad Doha in Qatar. Donald Trump wil immers zijn verkiezingsbelofte waarmaken dat hij de Amerikaanse soldaten in Afghanistan ‘back home’ zou brengen.”

Democraten naar rechts opschuiven

De Democratische Partij staat met presidentskandidaat Joe Biden onder druk van een zeer activistische linkervleugel. Bij de voorverkiezingen voor het parlement hebben een aantal zetelende Democratische Congresleden hun zetel verloren aan een meer progressieve kandidaat.

Elliot Engel zetelde reeds 31 jaar onafgebroken in het Huis van Afgevaardigden en werd nu verslagen door Jamaal Bowman, die door Alexandria Ocasio-Cortez werd gesteund. Engel was jarenlang voorzitter van de Commissie Buitenlandse Zaken, een havik die het buitenlandse beleid van Trump, Obama, W. Bush, Bill Clinton en Bush senior volledig steunde.

Joe Biden heeft ditmaal in tegenstelling tot zijn algemene passiviteit onmiddellijk gereageerd met de mededeling dat hij een veel hardere aanpak in Afghanistan en tegen de Russen voorstaat. Hij baseert zich in zijn verklaring op “informatie volgens de (New York) Times”.

Volgens onafhankelijk journalist Max Blumenthal van de progressieve nieuwssite The Grayzone is “de constante stroom Russiagate disinformatie (bedoeld) om de partij constant naar rechts te bewegen, terwijl de VS dieper in deze Koude Oorlog wordt geduwd. Door meerdere journalisten vanuit hoofdsteden in de wereld op één artikel te zetten wil de NYT de indruk geven dat een en ander degelijk werd onderzocht en gedubbelcheckt.”

Het gewenste resultaat

De betrokken journalisten en politici zijn niet eens echt bezorgd of deze beweringen juist zijn of niet, zolang ze maar hun politieke agenda voor de presidentsverkiezingen dienen. Ze staan ook volledig onverschillig tegenover de mogelijke consequenties. Alles wijst er op dat dit bericht net nu wordt gelanceerd om de vredesgesprekken met de Taliban in Doha te saboteren.

Het is allemaal niet nieuw. Sinds de jaren 1960 komen klokkenluiders binnen de CIA, de FBI en andere inlichtingenorganisaties naar buiten met informatie over de methodes die zij toepassen om de publieke opinie in de VS en in andere landen te beïnvloeden. Mike Pompeo, nu minister van Buitenlandse Zaken, zei letterlijk in een van zijn toespraken toen hij nog directeur van de CIA was dat “liegen en bedriegen” de evidente modus operandi is, alles wat goed is voor Amerika. Hij noemde “de Philip Agee’s² en anderen” verraders.

Ondertussen is het blijkbaar geen schandaal dat de VS (Groot-Brittannië en Frankrijk) samenwerken met dezelfde extremistische organisaties in Libië, Syrië en Jemen, die ze in Afghanistan bestrijden. James Jeffrey, VS-hoofdgezant voor Syrië zegt openlijk dat het zijn taak is “de Russen” in Syrië en een moeras te laten verzinken, door IS en Al Nusra daar geld en wapens te geven.

“Wij doen het, dus zij zullen het ook wel doen”

Een deel van het gemak waarmee Amerikaanse commentatoren en politici in dit verhaal meestappen is te verklaren door psychologische projectie. “Wij doen het zowat overal, het kan dus niet anders dan dat de Russen het ook doen.”

Topjournalisten als Dan Rather hebben geen problemen met die dubbelzinnigheid. In 1980 pleitte hij openlijk voor meer wapens en geld voor islamitische extremisten “om Russische soldaten in Afghanistan te doden. Hij is nog altijd actief als politieke commentator met ‘ervaring’ en zeer verontwaardigd dat Russische spionnen nu hetzelfde doen in de andere richting.”

Michael Morell, voormalig vice-directeur van de CIA, verklaarde in 2016 in de praatshow van Charlie Rose dat het “onze taak is Russische soldaten te doden” in Syrië. “Hier doen we dat ‘covertly’. Je gaat dat niet zomaar bevestigen, maar je zorgt ervoor dat ze het in Moskou goed weten dat wij het gedaan hebben.”

Niet alleen de VS waren bereid met extremistische leiders in Afghanistan samen te werken. Ahmad Massoud was een van hen. Hij werd ontvangen als vrijheidsstrijder in het Europees en het Belgisch Parlement (twee dagen na 9/11 werd hij zelf vermoord bij een bomaanslag in Kaboel). Wie wilde verder kijken, kon zich toen al voldoende informeren over de extremistische agenda van deze man.

Echte prioriteiten

Samengevat, als het al waar zou zijn dat Russische spionnen Taliban en anderen betalen om Amerikaanse soldaten te vermoorden, dan is die operatie nog altijd klein bier tegenover wat de VS in heel het Midden-Oosten doen en kan je dit interpreteren als ’terugbetaling’, als weerwraak voor wat de VS hen heeft aangedaan.

Terwijl president Trump zijn rampzalige aanpak van de coronapandemie verderzet met desastreuze gevolgen voor de Amerikaanse bevolking, concentreren zijn vijanden zich op een Ruslandtactiek die al faalde in 2016 en waarvoor nooit enig degelijke bewijs werd gegeven. Het zegt alles over de echte prioriteiten van de Amerikaanse elite.

Rusland heeft zijn eigen interne problemen, de democratische instellingen werken er niet, de media zijn bijna volledig toegewijd aan de machthebber van het ogenblik en waarschijnlijk krijgt Poetin een grondwetswijziging er door die hem nog tot 2036 aan de macht kan laten. Niets van dit alles bewijst echter dat hij op buitenlands vlak de agressieve demon zou zijn zoals hij in de westerse media wordt weergegeven.

Het Russische leger heeft de slagkracht van het Franse en Britse leger samen (of het Duitse en Franse …). Rusland heeft slechts drie militaire basissen buiten zijn grondgebied (twee als je de Krim als Russisch telt). Het enige wapen dat Rusland nog steeds een status als secundaire wereldmacht geeft is zijn kernarsenaal. Dat is op basis van meerdere verdragen even groot als het Amerikaanse. Trump heeft echter al meerdere van die verdragen unilateraal opgezegd.

Gevaarlijk en roekeloos voor heel de wereld

De president waarvan zijn tegenstanders zeggen dat hij een vriendje van de Russen zou zijn, maakt zo een open oorlog met Rusland mogelijk. De McCarthyaanse verbetenheid waarmee dit nieuwe verhaal wordt gepusht door de media is niet zomaar gevaarlijk, het is roekeloos, voor de Amerikaanse bevolking en de rest van de wereld.

 

Notes: