De resultaten van de Britse lokale (en regionale in Wales en Schotland) verkiezingen zijn nog niet volledig bekend, maar alle trends wijzen op groot verlies voor Labour. Bij de tussentijdse parlementsverkiezing in Hartlepool verliest Labour voor het eerst sinds 1959 zijn zetel. Partijvoorzitter Keir Starmer gaat desondanks onverminderd door met zijn strijd tegen alles wat zijn voorganger Jeremy Corbyn bepleitte. De kiezers volgen hem niet.

Op 6 mei werden lokale verkiezingen gehouden in heel Groot-Brittannië, tegelijk met regionale verkiezingen in Wales en Schotland. Tevens ging er één tussentijdse verkiezing voor het nationale parlement door in het kiesdistrict Hartlepool, in het oude industriegebied in het noorden van Engeland¹. Zetelend Labour-parlementslid Michael Hill was tot ontslag gedwongen na beschuldigingen van seksueel wangedrag tegenover zijn parlementaire medewerkers.

In Groot-Brittannië bestaat geen systeem van automatische opvolging. Het land is ingedeeld in evenveel kiesdistricten als zetels in het parlement. Kiezers krijgen in hun kiesdistrict slechts één kandidaat per partij op hun kiesbrief. Ontslag, ernstige ziekte of overlijden leidt altijd tot een vervroegde tussentijdse verkiezing in het betrokken district.

In de huidige vorm van het kiesdistrict Hartlepool heeft Labour de zetel altijd gehad sinds het district bestaat in 1974, maar in zijn vorige grenzen stemden de kiezers van de regio Hartlepool sinds 1959 eveneens altijd voor Labour.

De Conservatieve Partij behaalde met 51,9 procent meer dan de helft van alle uitgebrachte stemmen in Hartlepool, een bijna verdubbeling met 23 procent. Slechts 41,7 procent van alle stemgerechtigde Britten in Hartlepool ging stemmen. In 2017 behaalde Labour onder Corbyn er nog 21.000 stemmen, 52,5 procent van alle uitgebrachte stemmen. Toen namen nog 60 procent van alle stemgerechtigde kiezers deel aan de verkiezingen. Meer dan 18 procent van alle kiezers die in 2017 wel nog gingen stemmen hebben in 2021 afgehaakt.

De Conservatieve Partij bleef in 2017 kansloos voor de zetel van Hartlepool met 14.319 stemmen. In 2021 behaalden ze die wel met 15.529 stemmen, slechts 1.216 meer. De enige mogelijke verklaring is dat dit keer veel Labourkiezers ontmoedigd thuis zijn gebleven, terwijl de Conservatieve kiezers enthousiast deelnamen.

Eerste test voor Keir Starmer

Deze tussentijdse verkiezing werd door de nationale media aangekondigd als een eerste belangrijke test voor oppositiepartij Labour onder nieuwe partijvoorzitter Keir Starmer. Hij werd partijvoorzitter na de slechte uitslag bij de parlementsverkiezingen van 12 december 2019. Toenmalig partijvoorzitter Jeremy Corbyn nam kort daarna ontslag als partijvoorzitter.

In de eerste commentaren wordt er al op gezinspeeld dat de partijvoorzitter moet doorgaan op zijn huidige lijn. Niet hij maar ‘de erfenis van Corbyn’ is immers verantwoordelijk voor deze nederlaag. Het verschil met de bitsige aanvallen tegen Corbyn na de verkiezingen van 2017 en 2019 kan niet groter zijn. Geen veroordeling van de partijvoorzitter, ook niet voor het feit dat hij in Hartlepool een kandidaat opdrong tegen het lokale partijbestuur in. Het contrast met de manier waarop Corbyn werd aangepakt kan niet groter zijn.

Mediahetze zonder voorgaande

Van 2015 tot 2019 was Corbyn het slachtoffer van een bitsige mediahetze zonder historisch precedent tegen zijn persoon en tegen zowat alles waar hij voor staat. Na pogingen om hem een ‘vriendje van de Noord-Ierse katholieke verzetsorganisatie IRA’ te noemen of een Russische, Tsjechische of Bulgaarse spion, ontdekten zijn rechtse tegenstanders in de eigen partij zijn ‘probleem’: een lakse houding tegen antisemitisme in eigen rangen. Leugens die keer op keer werden weerlegd circuleren nog steeds als ‘memes’ in de Guardian en de openbare zender BBC. Cijfers en statistieken werd selectief weergegeven (Zie Vijf jaar mediahetze tegen Jeremy Corbyn bereikte gewenst resultaat: Labour is geen oppositiepartij meer).

Antisemitisme blijkt in werkelijkheid binnen Labour onder partijvoorzitter Jeremy Corbyn niet meer voor te komen dan onder zijn voorganger Ed Milliband, die zelf Jood is. Bovendien bleek uit alle cijfers dat voorvallen van reëel antisemitisme binnen Labour minder frequent waren dan in de Britse maatschappij als geheel. De media moesten voor dit verhaal ook voortdurend verzwijgen dat antisemitisme (én islamofobie) binnen de Conservatieve partij groter is dan binnen Labour.

Waar de Britten voor hadden kunnen stemmen als deze man een eerlijke kans had gekregen:

https://twitter.com/i/status/1274789399688069120

Twee kleine Brits-Joodse organisaties die niet representatief zijn voor de Brits-Joodse gemeenschap werden voortdurend geciteerd, terwijl Brits-Joodse persoonlijkheden en organisaties die Corbyn steunden werden verzwegen of meegesleurd in de hetze. Een van de meest vicieuze verdraaiingen werd gepleegd door Labourparlementslid Margaret Hodge. Die kan tot vandaag ongestoord fulmineren over ‘200 klachten voor antisemitisme’ binnen Labour die door Corbyn nooit werden aangepakt. Nooit wordt zij geconfronteerd met het feit dat slechts 20 (tien procent) van die klachten Labourpartijleden betrof, noch dat die 20 wel degelijk werden onderzocht en dat in slechts 2 gevallen antisemitisme werd vastgesteld en beteugeld.

Dit gaat niet over antisemitisme, dit gaat over Israël

De echte reden voor deze campagne had echter niets met antisemitisme in de Britse maatschappij in het algemeen en bij Labour in het bijzonder niets te maken. Met Corbyn dreigde Groot-Brittannië voor het eerst sinds 1949 een eerste minister te hebben die van mening is dat Palestijnen dezelfde mensenrechten hebben als alle andere mensen op aarde.

Dit ging echter ook over zijn principieel standpunt tegen kernwapens, tegen de wapenindustrie, tegen de oorlog in Irak (die door Labour-premier Tony Blair werd gelanceerd), tegen de Britse betrokkenheid bij de oorlog in Jemen, tegen zijn pleidooi voor de hernationalisering van het openbaar vervoer, tegen de uitverkoop van de overheidsdienst voor gezondheidszorg NHS. Met Corbyn dreigde een einde aan veertig jaar neoliberale aanvallen op de sociale welvaartsstaat.

Van de Britse tabloidpers is men wel enige vulgaire modder gewoon, maar de campagne tegen Corbyn was uniek omdat ze werd geleid door de twee leidende media van Groot-Brittannië, de Guardian en openbare omroep BBC. In 2017 slaagde Corbyn er desondanks tegen deze mediacampagne in voor het eerst sinds 1997 terug meer stemmen te behalen dan bij de vorige verkiezingen. Twintig jaar al ging Labour achteruit, tot 2017.

Omdat hij na zijn eerste verkiezing tot partijvoorzitter in 2015 een jaar lang al zijn energie moest focussen op interne pogingen van het partijapparaat om hem af te zetten, kon Corbyn zich na zijn herverkiezing tot partijvoorzitter met nog meer stemmen slechts één jaar inzetten voor de parlementsverkiezingen van 2017.

Tijdens de officiële verkiezingscampagne van 2017 respecteerden de Britse media nog de wettelijke verplichting om evenwichtig te berichten over de deelnemende partijen en politici. Gedurende enkele weken konden de Britse kiezers kennis maken met zijn politieke voorstellen. Hij wist een achterstand van 17 procent in de peilingen goed te maken en behaalde het beste stemmenresultaat van Labour sinds 1997. Die ‘fout’ maakten ze in 2019 niet langer. Alle regels van objectiviteit en neutraliteit werden geschonden. De Conservatieve regering is niet van plan hier tegen op te treden.

Brexit

Het mocht andermaal niet baten. Zijn resultaat werd als een ‘nederlaag’ voorgesteld door alle mediacommentatoren. Nauwelijks twee jaar later gokte Boris Johnson op vervroegde verkiezingen in 2019 met een campagne die volledig focuste op de Brexit, het vertrek uit de Europese Unie.

Corbyn werd door zijn partijapparaat gedwongen tot een onduidelijk standpunt. Een van de grootste verdedigers van die dubbelzinnige strategie was Keir Starmer. Labour verloor in 2019 zwaar, maar behaalde nog steeds meer stemmen dan Labour onder Ed Milliband in 2015, meer dan onder Gordon Brown in 2010 en zelfs nog altijd 750.000 stemmen meer dan Tony Blair bij zijn derde overwinning op rij in 2005.

De buitenlandse media kopieerden de anti-Corbyn-bashing bijna letterlijk. De toenmalige verslagen van VRT-journalisten Lia van Bekhoven en Ivan Ollevier zijn lesvoorbeelden voor een cursus niet eens handig gecamoufleerde onjournalistieke vooringenomenheid tegen een politicus, die ondermeer zo onbeschaamd was er op te wijzen dat Groot-Brittannië geen vrije media heeft maar commerciële mediabedrijven.

Starmer heeft sinds zijn verkiezing tot partijvoorzitter zowat alles gedaan wat in de media werd verkondigd als de ‘noodzakelijke rechtzettingen’ van de fouten van Corbyn. Onder hem geen tolerantie meer voor antisemitisme. Hij wil het nog letterlijker spelen: Starmer is voorstander van het idee om elke kritiek op Israël, op de apartheid en de bezetting van Palestina als ‘antisemitisme’ te bestempelen.

Oorlog tegen de eigen partij…

Hij heeft sindsdien zowat alles gedaan wat ‘nodig’ was om terug op een goed blaadje te staan bij de media, die hem niet lastig vallen met vijandige interviews zoals Corbyn die wekelijks moest ondergaan.

In plaats van oppositie te voeren tegen het desastreuze neoliberale beleid van eerste minister Boris Johnson heeft hij al zijn energie gestoken in een regelrechte oorlog tegen al wat nog ‘links’ of ‘socialistisch’ is in de eigen partij.

Tegen de catastrofale aanpak van de pandemie, het openlijk nepotisme bij benoemingen, het verspillen van miljarden pond aan contracten met bedrijven van politieke vriendjes, die vervolgens de nodige COVID-hulp niet konden bieden, de verdere privatisering van de openbare gezondheidsdienst NHS (tegen Johnson’s verkiezingsbeloften in), bood Starmer een zeer lauwe oppositie.

Zijn echte streefdoel is Labour te hervormen tot een vaderlandlievende Conservative-lite partij, die salonfähig is om ook eens te regeren. Ondertussen bloedt het ledenbestand leeg, nadat Corbyn er de de grootste sociaal-democratische ledenpartij van Europa had gemaakt.

… en tegen Jeremy Corbyn

Het enige waar hij sinds zijn verkiezing tot partijvoorzitter zwaar op inzet is Jeremy Corbyn verhinderen nog te kunnen functioneren als parlementslid. Corbyns commentaar op het onderzoeksrapport over antisemitisme werd ingezet om hem te schorsen als partijlid. Corbyn had nochtans correct geciteerd uit dat rapport dat slechts twee concrete gevallen van antisemitisme in de partij onder zijn leiding ‘onvoldoende adequaat’ waren aangepakt én dat die gebrekkige aanpak niet aan hem te wijten wat, maar aan hinderpalen die het partijapparaat had opgeworpen tegen een snelle aanpak (zie Corbyn geschorst voor rapport dat hem volledig vrijpleit? Het kan wel degelijk).

Waarom mainstream media Jeremy Corbyn zo passioneel haten:

Jeremy Corbyn tried to warn us.

71% of UK Newspapers are controlled by just 3 moguls. The UK press is the least trusted in Europe. We have a corrupt corporate media in hock with the Tories & other enemies of Trade Unions and workers.pic.twitter.com/OYFA40Ejkz

— Howard Beckett (@BeckettUnite) July 5, 2020

Sindsdien laat Starmer de interne tuchtprocedure over Corbyn aanslepen zonder uitspraak ten gronde. Die zal er naar alle waarschijnlijkheid nooit komen, want een grondig onderzoek kan alleen maar leiden tot intrekking van die schorsing. Starmer wil deze voorlopige schorsing rekken tot de volgende verkiezingen. Geschorste parlementsleden mogen statutair immers niet deelnemen aan nieuwe parlementsverkiezingen. Daar gaat dit over.

Uit een gelekt intern rapport blijkt dat hoge partijfunctionarissen en een groot deel van de parlementaire fractie doelbewust de verkiezingen van 2017 en 2019 hadden gesaboteerd, omdat ze geen overwinning van Labour wilden onder het voorzitterschap van Corbyn. Starmer weigert het rapport officieel te publiceren en werd er nog geen enkele maal op aangesproken door de Britse media.

Starmer heeft interne orders gegeven dat partijleden en partijafdelingen die aandringen op de behandeling ten gronde van de schorsing van Corbyn moeten worden gesanctioneerd. Joodse Labourleden die openlijk sympathie betuigen voor Corbyn worden eveneens geschorst. In februari 2021 kondigde Martin Forde, voorzitter van de commissie die de schorsing van Corbyn ten gronde moet beoordelen, dat het onderzoek “voor onbepaalde tijd” werd uitgesteld.

Een veilige pion

Voor zijn politieke carrière was Keir Starmer hoofd van de Crown Prosecution Service. Hij blokkeerde toen ondermeer de vervolging van de politieagenten die in Londen ‘per vergissing’ een volledig ongewapende en onschuldige Braziliaanse jongen doodschoten. Niet alleen staat hij achter de vervolging en uitwijzing van Julian Assange. Hij was het die zijn Zweedse collega onder druk zette om de vraag tot uitlevering aan Zweden niet in te trekken.

Met hun campagne tegen Corbyn en hun milde aanpak van Starmer vervullen de Britse media hun taak: tot hier mag het ‘debat’ gaan en niet verder.

Keir Starmer wil ten allen prijze bewijzen dat hij een veilige pion is voor het Britse establishment. Hij hoeft geen moddercampagne à la Corbyn te vrezen. Zijn taak is geduldig te wachten tot Boris Johnson zijn hand overspeelt of tot de Britse kiezers hem na nog enkele jaren beu zijn.

De kiezers hebben er blijkbaar een andere mening over. Daar hoeft Starmer zich echter niet al te veel zorgen over te maken. De ‘kritische’ vragen die na deze nederlaag bij de lokale verkiezingen zullen volgen zijn perfect voorspelbaar, ongevaarlijk en onkritisch.

Deze gang van zaken is niet uniek. Overal in Europa zakken de traditionele sociaal-democraten in elkaar en blijven ze desondanks koppig doorgaan met hun verwoede pogingen om een plaatsje te verdienen in het regeringsgeschikte centrum. Overal verworden de commerciële (of vercommercialiseerde openbare) media tot doorgeefluiken van het status quo. Met hun campagne tegen Corbyn hebben zij hun taak vervuld: tot hier en niet verder.

Wie nog beter wil weten waarom mainstream media Jeremy Corbyn zo passioneel haten, zie dezetoespraak van 23 augustus 2018 over zijn hervormingsideeën en over fake news – met zelfs een korte verwijzing naar de Belgische media (Engels, 29:25):

 

Noot: