Mediacommentaren wijzen twee oorzaken aan voor de ramp in Libië, waar het dodental op 11.300 staat met nog 10.100 vermisten. De eerste oorzaak is de klimaatverandering, de tweede is de falende staat Libië, waar een burgeroorlog het land verdeelt waardoor functioneel overheidsoptreden niet mogelijk is. Die tweede oorzaak is géén oorzaak, het is het gevolg van iets anders dat de westerse media maar al te graag verzwijgen.

Een regenstorm, veel erger dan wat twee jaar geleden in Pepinster gebeurde en deze zomer in Griekenland, heeft de kustregio rond de stad Derna aan de Libische oostkust geteisterd, waardoor de rivier Wadi Darnah zeer snel buiten zijn oevers trad.

Zware modderstromen hebben vervolgens een dam stroomopwaarts doorbroken, waardoor op zijn beurt een lagergelegen dam werd weggespoeld. Een tragische samenloop van omstandigheden met gekende gevolgen, het juiste dodental is nog niet bekend, want naast de 11.300 gevonden lichamen zijn nog meer dan 10.000 mensen vermist.

Commentatoren erkennen enerzijds de impact van de regenstorm, een fenomeen dat met de opwarming van het klimaat meer en meer voorkomt. Die ontstaan door de hogere luchttemperaturen en de hogere temperatuur van de Middellandse Zee. Luchtvochtigheid stapelt zich veel meer op tot die zeer plots enorme regenstormen veroorzaken, wanneer de temperatuur net voldoende daalt om regen te veroorzaken.

Hoewel dergelijke regenstormen enigszins voorspelbaar zijn is de exacte locatie nooit juist gekend. Ook in België in 2021 voorspelden de weerdiensten een regenstorm, maar was de juiste locatie onbekend en bleek de voorbereiding volledig inadequaat. Twee jaar later leven – in een van de meest welvarende landen ter wereld – nog steeds slachtoffers in hun beschimmelde woningen, zonder uitzicht op een leefbaar alternatief.

Diezelfde commentatoren wijzen op de falende overheid van Libië, die niet in staat bleek zijn bewoners te verwittigen. Bovendien waren de twee betrokken dammen al jaren niet meer onderhouden.

Dammen moeten zeer regelmatig worden gecontroleerd. Alleen met voortdurende kleine herstellingen blijven dammen, zeker als het aarden dammen zijn, maar ook betonnen dammen, jarenlang functioneren. Ook de alarminstallaties voor eventuele dambreuken bleken niet te werken.

Die falende overheid is volgens diezelfde mediacommentatoren het gevolg van het feit dat er een burgeroorlog woedt in Libië en dat de meeste overheidsdiensten al jaren niet meer functioneren. Die analyse klopt, maar laat de uiterst belangrijke hoofdoorzaak van de ramp weg.

Wat volledig ontbreekt is de reden waarom er een burgeroorlog woedt in Libië, waarom twee regeringen de leiding over het land claimen en waarom noodhulp in die omstandigheden zo moeizaam verloopt.

Even terug in de tijd

In januari 2011 was Libië weliswaar geen functionerende democratie met vrije verkiezingen, waar vrijheid van meningsuiting niet bestond, maar het was tegelijk het meest welvarende land van Afrika, met de hoogste levensstandaard en de hoogste levensverwachting.

Onderwijs met inbegrip van kwaliteitsvol universitair onderwijs was gratis, net als openbare gezondheidszorg én die diensten waren zeer degelijk. Jonge echtparen kregen bij hun huwelijk een huis aangeboden van de overheid. Studenten konden met overheidsbeurzen hogere studies volgen in eigen land of in het buitenland. Iedereen die geen baan vond in de privésector kreeg gegarandeerd een baan aangeboden door de overheid.

 

Uit deze drone-beelden blijkt dat de doden allen vielen in de zeer smalle maar kilometerslange bedding van de rivier en de omliggende oevers. Huizen die iets verder stonden bleven overeind (02:38, Engels gesproken):

 

Elektriciteit was spotgoedkoop evenals benzine voor de wagen. Libië had de laagste graad van kindersterfte in Afrika en de hoogste levensverwachting en bijna de volledige bevolking was gealfabetiseerd, met inbegrip van de minderheden van nomadische volkeren.

Om dat te financieren gebruikte de Libische regering de inkomsten van de aardoliewinning. Kolonel Muammar Khaddafi had geen enkele officiële functie, maar was de echte leider van het land.

De Libische overheid was zeker niet vrij van fenomenen als inefficiëntie, corruptie of nepotisme, maar het globale resultaat was onmiskenbaar. Libiërs hadden de hoogste levensstandaard van Afrika. Politieke dissidentie werd zwaar aangepakt, maar al wie politiek passief was kreeg gegarandeerd de hoogste levensstandaard van Afrika.

Sinds 2011 niet meer onderhouden

De 2 gebroken dammen waren gebouwd in de jaren 1970 met als specifieke bedoeling de in de vallei van de Wadi Darnah frequent voorkomende overstromingen te vermijden. Ze werden met een overheidscontract onderhouden door een Turks bedrijf. In 2011, tijdens de NAVO-oorlog, werden alle machines en onderhoudsmateriaal gestolen en sindsdien werden de dammen nooit meer onderhouden.

Wat volgens Europese normen een contradictie lijkt, een sociale welvaartsstaat zonder democratie, bestond niet alleen in Libië, ook Irak en in mindere mate Syrië waren zo georganiseerd.

Hoe kan het dan dat Libië twintig jaar later  een van de armste landen is van Afrika, geteisterd door een burgeroorlog met een disfunctionele overheid, die niet in staat is om de veiligheid van dammen te waarborgen? Wat is er gebeurd?

Die oorzaak heeft een naam: de zelfverklaarde humanitaire interventie van Frankrijk en de NAVO die de infrastructuur van Libië op enkele maanden heeft kapotgebombardeerd. Dit was een ‘speciale militaire operatie’, waarbij een VN-Resolutie werd geïnterpreteerd als een toestemming tot oorlogsvoering.

Khaddafi was volgens Frankrijk en de NAVO van plan om een slachting aan te richten in het oosten van Libië, waar preventief moest tegen worden opgetreden. In 2016 besloot een onderzoekscommissie van het Britse parlement dat “de stelling dat Muammar Khaddafi een slachting van burgers in Benghazi bevolen zou hebben werd niet ondersteund door beschikbare bewijzen” en dat “grootschalige aanvallen op Libische burgers gedurende zijn 40-jarig bewind geen deel uitmaakten van zijn regime.”

De politie en het leger van Libië traden zonder de minste twijfel zeer hardhandig op tegen protesten. Toen de NAVO-bombardementen begonnen werd het aantal doden van de repressie geschat op 2000. Dat is 2000 te veel, maar in geen enkel geval was het de genocide van honderdduizenden, zoals de media hier de perscommuniqués van de NAVO ongenuanceerd overnamen.

Diezelfde NAVO-landen steunen ondertussen andere regimes met een gelijkaardig en dikwijls nog wreder palmares van schendingen van de mensenrechten in het Midden-Oosten en in de wereld.

De echte redenen voor de oorlog

Zodra Khaddafi vermoord was liet de NAVO elke schijn van inzet voor democratie en mensenrechten varen en werd de echte agenda achter de oorlog open en bloot uitgevoerd. De NAVO liet een verwoest land achter, zonder functionerend overheidsapparaat, met naar schatting één miljoen doden en miljoenen andere gewonden, op de vlucht en volledig verarmd.

Wat daarentegen vrij snel weer werkte was de olie-industrie, ditmaal terug onder het bestuur van Franse, Britse, Spaanse en Canadese multinationals, die de winsten niet langer delen met de Libische bevolking.

Maar olie was niet de enige reden voor de oorlog tegen Libië. Khaddafi had plannen om uit de dollar te stappen, om een Afrikaanse wisselmunt te creëren en wilde naast banden met het Westen ook de banden met Rusland en China aanhalen, die hij volgens (door WikiLeaks uitgebrachte) diplomatieke boodschappen van de VS, Frankrijk en Groot-Brittannië wilde ontwikkelen “als een noodzakelijk tegengewicht tegen de overmacht van de VS”.

Het ligt aan ‘hen’, niet aan ‘ons’

Door de echte oorzaak van beide dambreuken te verzwijgen geven de media de valse indruk dat het aan de Libiërs, aan Arabieren of Afrikanen, ligt dat ze niet in staat zijn om een degelijke staat te organiseren ten bate van zijn burgers.

De prijs voor de grootste en meest brutale schijnheiligheid gaat hierbij naar voormalig president Obama. In een persoonlijke X-tweet prees hij een aantal ngo’s aan die volgens hem goed in staat zouden zijn om de humanitaire catastrofe in Derna aan te pakken. Dit is de president die het bevel gaf tot de massale bombardementen in Libië.

If you’re looking to help people impacted by the floods in Libya, check out these organizations providing relief: https://t.co/Vc9kbNgFuE

— Barack Obama (@BarackObama) September 15, 2023

 

Dat zelfverklaarde media-experten met een uitgestreken gezicht de echte oorzaak van deze gruwelijke ramp kunnen verzwijgen, heeft meerdere oorzaken. De eerste is selectief geheugenverlies. De meeste mainstream journalisten weten amper wat er echt is gebeurd tijdens de ‘speciale militaire operatie’ van de NAVO in Libië.

Bovendien gaan zij er vanzelfsprekend van uit dat wat toen gebeurde slechts goede bedoelingen kan gehad hebben en dat alle nefaste fenomenen die erna kwamen niets met deze NAVO-oorlog te maken hadden.

Dieperliggend en meestal onbewust is er het zelf-evidente dogma dat ‘wij’ sowieso beter zijn, alleen goede intenties hebben en dat wat we eventueel verkeerd aanpakken een gevolg is van wat ‘anderen’ fout doen.

De NAVO verwoestte Libië

Het resultaat van de NAVO-oorlog is dat grote delen van het land vandaag onder een brutaal bestuur van islamistische fanatici vallen, die zich konden bewapenen met de voorraden van het Libische leger en van wapens die ze via de CIA en Mossad konden aankopen.

Want ook dat wordt netjes vergeten, namelijk dat de NAVO deze fanatici steunde in hun strijd tegen Khaddafi. Het uiteenvallen van Libië in twee gefaalde staatjes is niet zomaar een onbedoeld gevolg van die oorlog, het was er de bedoeling van. Nogmaals, het enige dat nu wel goed werkt in Libië is de exploitatie van de oliebronnen.

Volgens de Finse meteoroloog Petteri Taalas, secretaris-generaal van de World Meteorological Organisation (WMO) had “het grootste deel van de menselijke slachtoffers’ gered kunnen worden als er “een normaal functionerende meteorologische overheidsdienst was geweest”, die “waarschuwingen had kunnen uitvaardigen, die de hulpdiensten had voorbereid en in staat was om preventieve evacuaties te organiseren”.

Uit de beelden blijkt hoe gelokaliseerd de dodende modderstroom was. Het had volstaan voor duizenden mensen om enkele honderden meters weg te gaan van de oevers om dit te overleven.

Meer dan 400.000 Libiërs leven tien jaar na de oorlog nog steeds in interne vluchtelingenkampen. Libië werd ook zeer zwaar getroffen door de stopzetting van graanleveringen uit Oekraïne en Rusland – wat eveneens een mediamythe is van de humanitaire graanleveringen.

Immers, slechts 17 procent van de graanleveringen – toen de deal met Rusland nog werkte – kwam terecht in Afrika en andere noodlijdende continenten. Het overgrote deel van dat graan werd opgekocht door Europese bedrijven voor de Europese markten, die er bovendien grote winsten mee boekten.

Franse onbaatzuchtige menslievendheid

Het uiteenvallen van Libië heeft vervolgens Tsjaad, Niger, Burkina Faso, Mali en Nigeria zwaar getroffen, door de toestroom van gewapende islamistische bendes uit Libië. Frankrijk en de VS waren vervolgen zo menslievend om troepen te plaatsen in deze landen om het terrorisme van deze bendes te stoppen, bendes die ze ervoor in Libië nog hadden bewapend tegen Khaddafi.

Uit door WikiLeaks gelekte Franse e-mails blijkt bovendien dat Frankrijk zich zeer ongerust maakte over het feit dat Khaddafi van plan was om de West-Afrikaanse landen een alternatief te bieden voor de huidige muntunie met Frankrijk die deze landen bij hun onafhankelijkheid werd opgedrongen.

Dit waren de echte ‘misdaden’ waarvoor Libië moest vernield worden.

De NAVO-oorlog tegen de Libische bevolking is de echte oorzaak van deze ramp.