Het zionistische regime blijft de wereld tarten met het schenden van elke internationale norm, wettelijk en moreel. De Conventies van Genève en de Conventie van Wenen over Diplomatieke Relaties worden naar het stort verwezen. Dit kon zover komen onder meer dankzij de media die blijven wegzakken met een discours dat nog steeds het label ‘Oorlog Israël-Hamas’ toepast.

“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers.

Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 56 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr)

 *  *  *

Het wordt steeds lastiger voor de mainstream-redacties om de juiste toon te vinden en om de meest ‘neutrale’ woordenschat te gebruiken bij de beschrijving van de gruwel die het zionistische regime in Israël oplegt aan de weerloze Palestijnse bevolking van Gaza.

Sinds het Internationaal Gerechtshof in Den Haag in januari aan Israël beperkende maatregelen heeft opgelegd om een ‘waarschijnlijke genocide’ te voorkomen – maatregelen die eind maart nog werden verscherpt – heeft Israël onmiddellijk gereageerd met exact het omgekeerde.

Woordvoerders van de Israëlische regering en eerste minister Benjamin Netanyahu blijven verklaren dat zij louter militaire doelstellingen hebben, alleen Hamas-terroristen viseren en er alles aan doen om burgerlevens te sparen. Sinds het internet de mainstream sluiswachters hebben uitgeschakeld vallen de feiten echter niet langer te ontkennen.

Fxxx yxx, wereld!

Commentatoren die zich ergeren aan dat goedpratend taalgebruik vergissen zich echter in hun analyse. De zionistische woordvoerders weten beter dan u en ik dat ze staan te liegen. Het is niet hun bedoeling om geloofwaardig over te komen. Zij begrijpen als geen ander de dieperliggende psychologische effecten van hun wandaden.

 

Wat Israël voor het ogenblik aan de wereld zegt is ‘Fxxx yxx’. Wat Israël aan de wereld verkondigt is dat het internationaal recht niet langer bestaat.

De lijst oorlogsmisdaden wordt zeer lang maar de morele bodem is nog altijd bereikt. Na twee weken inhakken op het weerloze Al Shifa-ziekenhuis¹ is de balans onmenselijk (voor zover dat adjectief nog enige betekenis heeft). De beelden ‘voor en na’ stonden op alle schermen.

Getuigen spreken van standrechtelijke executies van chirurgen en verplegend personeel, nog in hun medische schorten, immobiele patiënten die uit hun bedden werden gesleurd, gedode slachtoffers die werden vermalen onder tanks, patiënten die omkwamen bij gebrek aan verzorging, baby’s die stierven in stilgevallen incubators, ontbindende lijken.

Het Israëlisch leger heeft het over honderden uitgeschakelde Hamas-terroristen, maar levert daar geen enkel forensisch bewijs voor. Geen beelden van tunnelcomplexen, geen beelden van gevangen genomen terroristen, geen wapenvoorraden…

Het beeldmateriaal behoeft geen verdere commentaar, maar dat is wat alle westerse zenders, onze eigen openbare omroep incluis, wel deden. Permanent in beeld blijft het label ‘Oorlog Israël-Hamas’, een oorlog waar één kant alle tanks, kanonnen, drones, bommen, vliegtuigen en soldaten heeft.

 

De media blijven bij die beelden de versie van Israël gelijkwaardig weergeven naast die van de Palestijnse bevolking – dat is op zich al een verbetering met de periode voor 7 oktober, maar nog steeds gruwelijk onevenwichtig.

Dat diezelfde media wél in staat zijn om een eigen journalistiek verantwoorde kadering te geven aan oorlogsmisdaden bewijzen ze met hun commentaar bij de oorlog in Oekraïne.

Diezelfde journalistieke reflex verdwijnt echter zodra het over Israël gaat, dan moet ernstige journalistiek wijken voor ‘objectiviteit’ en ‘neutraliteit’.

De echte boodschap is ondertussen duidelijk. Wij plegen een genocide op een hele bevolking. En dan? Fxxx yxx!

 

Ondertussen beschiet datzelfde leger een hulpkonvooi met duidelijk aangeduide zeildoeken waarbij vier buitenlandse begeleiders omkomen. De Australische premier reageert als eerste dat dit een ‘verschrikkelijke tragedie’ is – géén misdaad- en roept Israël – de dader – op om deze zaak grondig te onderzoeken.

Ongeveer tegelijkertijd bombardeert de Israëlische luchtmacht het consulaat van Iran in de Syrische hoofdstad Damascus. Wat Israël hier doet is het bombarderen van een diplomatiek beschermd gebouw in een ander land, een flagrante schending van Conventie van Wenen over Diplomatieke Relaties.

Whataboutism wordt in de mainstream graag afgedaan als irrelevant en zelfs moreel verwerpelijk, tenminste als het gaat over misdaden die door bondgenoten wordt gepleegd. Daarom hier toch, want wel degelijk zeer relevant: hoe zouden onze regeringen en media reageren als Rusland bijvoorbeeld de Israëlische ambassade in Kiev zou bombarderen? De vraag stellen is ze beantwoorden.

Het is na dit alles bijna een detail, maar zopas werd een wetsvoorstel door de Knesset, het Israëlische parlement, goedgekeurd dat de regering van Netanyahu toestaat ‘vijandige’ media te verbieden.

Het kantoor van Al Jazeera in Tel Aviv moet dicht en alle niet-Israëlische medewerkers worden het land uitgezet, omdat het pro-Hamas zou zijn – in mensentaal, omdat het de gruwel van de belegering van Gaza aan de wereld toont. In Gaza zelf is die wetgeving niet nodig, daar worden journalisten geëxecuteerd.

Israël wordt – in feite is dat nu al zo – de paria van de hele wereld, en trekt zich daar niets van aan. Dat kan dit regime om twee redenen: de eerste is logistiek-militair. Met de concrete dagelijkse steun van de VS – alle lege retoriek van president Biden en zijn woordvoerders ten spijt – kan Israël hier onbeperkt mee doorgaan.

De tweede oorzaak van het gevoel van straffeloosheid is de perceptie die de westerse media als tientallen jaren projecteren.

Zelfs als de slachtpartijen vandaag stoppen gaat het dodental nog jarenlang toenemen: kinderen zullen sterven aan de blijvende gevolgen van verhongering of aan besmettelijke ziektes ten gevolge van hun verwoeste immuunsysteem, mensen zullen blijven sterven ten gevolge van de ontoereikende verzorging van verwondingen of ziektes opgelopen tijdens de slachtpartijen.

Verder zullen mensen sterven bij gebrek aan degelijke huisvesting en bij gebrek aan gezondheidszorg in de komende jaren. We hebben het dan niet eens over de verschrikkelijke psychische gevolgen voor kinderen, die dingen hebben zien gebeuren die je je ergste vijand niet toewenst.

Medeplichtig verzuim

De morele verantwoordelijkheid van onze media is verpletterend. Hun iets meer evenwichtige berichtgeving sinds 7 oktober pleit hen niet vrij. Zenders die pas tot inkeer komen na een van de gruwelijkste slachtpartijen sinds de Tweede Wereldoorlog verdienen geen lof.

Die verantwoordelijkheid begon al tientallen jaren geleden met ‘evenwichtige’ berichtgeving, waarin Palestijnen voortdurend ‘omkwamen tijdens gewelddadige confrontaties’ terwijl ‘Israëli’s werden vermoord door terroristen’.

 

Dat is het gevolg van reportages die het leed van een Palestijnse moeder, die haar zoon verloor na executie door een Israëlische bezettingssoldaat voor de misdaad van het werpen van stenen naar een tank, op gelijke voet stelt met het leed van de zionistische moeder van een kolonist die vanuit zijn illegale nederzetting tijdens zijn legerdienst werd vermoord door Palestijns verzet.

Dat is het gevolg van reportages die de strijd van een ongewapend Palestijns meisje in haar bezet dorp gelijkschakelt met de inzet van een Israëlisch meisje die haar dienstplicht gaat vervullen in datzelfde bezette gebied.

 

 

Dat is het gevolg van reportages waarin Hamas in 2014 na 100 dagen voor het eerst een wapenstilstand schond met één raket, maar er niet bij zegt dat in diezelfde 100 dagen het Israëlisch leger datzelfde bestand reeds 80 maal had geschonden.

Dat is het gevolg van reportages die stellen dat het tussen de twee Intifada’s door weer ‘even rustig’ is, waarmee wordt bedoeld de dagelijkse wegblokkades, de nachtelijke raids in huizen, de duizenden aanhoudingen zonder vorm van aanklacht of zonder vonnis, routineuze folteringen tijdens verhoren, het neerschieten van ongewapende Palestijnen…

Dit is geen journalistiek, dit is medeplichtigheid…

Israël heeft met de vernietiging van het Al Shifa-ziekenhuis, de moord op buitenlandse hulpverleners, de aanslag op de Iraanse ambassade in Syrië en het verbod op kritische media een duidelijke boodschap voor de wereld.

De westerse regeringen en hun media staan volledig geïsoleerd in hun zelfingenomen bubbel. Dit zal hen nog tientallen jaren kwalijk worden genomen.

De rest van de wereld volgt hen niet langer.

 

Note: