Op 15 juni 2014 kunnen de Colombianen in een tweede ronde kiezen tussen zetelend Colombiaans president Juan Manuel Santos en uitdager Óscar Iván Zuluaga. Op sociaal-economisch vlak zijn ze identiek. Het verschil zit hem in de aanpak van de guerrilla. Santos wil verder onderhandelen, Zuluaga wil terug naar de harde militaire aanpak.
Colombiaanse paramilitairen, de geheime illegale groepen die het vuile werk van de machthebbers uitvoeren.
President Santos van Colombia spreekt de Algemene Vergadering van de VN toe (foto Embajada de Colombia en Nueva York).
Tegenkandidaat Zuluaga, een graag geziene gast op het Wereld Economic Forum in Davos (foto World Economic Forum).
President Santos behaalde in de eerste ronde op 25 mei 2014 met 25,69 procent minder stemmen dan uitdager Zuluaga, die 29,25 procent kreeg. Dat is een mager resultaat voor een zetelend president. Het gaat daarbij echter alleen over de effectief uitgebrachte stemmen. Slechts 40,07 procent van de kiezers kwam opdagen. Het komt erop neer dat slechts 10,29 procent van de Colombiaanse kiezers voor hem heeft gestemd.
De uitslag zal deels afhangen van de steun die de andere kandidaten van de eerste ronde zullen uitspreken. Zelfs dan blijft de uitslag onzeker, gezien de lage opkomst die volgens analisten ter plaatse niet veel hoger zal zijn dan tijdens de eerste ronde.
Wapenstilstand
Beide kandidaten staan voor de verderzetting van het neoliberale beleid van de huidige en de vorige president. Na Uribe (2002-2010) kan ook Santos als Colombiaanse president een tweede mandaat behalen. Dit kan pas sinds de grondwet werd gewijzigd onder Uribe tijdens diens eerste mandaat.
Er is wel één uitgesproken verschil tussen beide kandidaten. Santos is de eerste president sinds 1982 die een wapenstilstand heeft bekomen met de linkse guerrillabeweging FARC. Voor het ogenblik voert zijn regering nog steeds onderhandelingen met de leiding van de FARC in Cuba.
Zuluaga wordt gesteund door voormalig president Uribe en staat voor een onmiddellijke stopzetting van deze onderhandelingen en een terugkeer naar de militaire aanpak van ‘het terrorisme’. Tenminste op dat punt hebben de Colombianen een keuze.
Terugkeer
Helemaal zeker is die keuze echter niet. Santos heeft altijd gesteld dat de onderhandelingen niet te lang mogen aanslepen en dat hij een terugkeer naar de gewapende repressie niet uitsluit. Ook onder Santos gaan de politieke moorden tegen politici van de oppositie, vakbondsleiders, verdedigers van de mensenrechten, leiders van autochtone bevolkingsgroepen onverminderd door.
Bovendien, voor hij zelf president werd, was Santos minister van Defensie onder voorganger Uribe, die – zelfs naar Colombiaanse maatstaven – een keiharde militaire aanpak van ‘het terrorisme’ voorstond. Santos was de uitvoerder van dat beleid onder Uribe.
Zelfs al wint Santos een tweede mandaat, dan is een einde van de burgeroorlog (die al duurt sinds 1948) dus niet gegarandeerd. Het verschil is dat met tegenkandidaat Zuluaga deze kleine kans op vrede totaal uitgesloten is.