Er zijn van die ogenblikken dat je ondanks jarenlange ervaring paf blijft staan van de schijnheiligheid die de grote media open en bloot etaleren. Nu ja, waarom ook niet. Wie spreekt ze tegen? Er zit immers een perfect logische gedachte achter: de dingen zijn alleen erg als ‘wij’ ze erg vinden.

Ik geloof de verontwaardigde blikken niet van de nieuwslezers als ik hun commentaar hoor bij de revelatie dat Rusland aanvalshelikopters zou leveren aan het Syrische regime in Damascus. Ofwel geloven ze zichzelf echt en zijn ze onwetend en dus onbekwaam ofwel hebben ze het spel wel door en zijn ze hypocriet en eveneens onbekwaam, in ieder geval zijn ze in beide gevallen medeplichtig aan oorlogsmisdaden.

Eerst even dit uit de weg

Syrië vond ik al een dictatuur toen Hafez al-Assad, vader van huidig dictator Bashar al-Assad samen met Saddam Hoessein in Irak, Khaddafi in Libië, Soeharto in Indonesië, Mobutu in Zaïre, de sjah van Iran, de dynastieën van Saoedi-Arabië en zowat alle Latijns-Amerikaanse dictators van de voorbije dertig jaar (ik vergeet er nog een hele hoop) een chouchou van het vrije ‘democratische’ Westen was en gul met wapenleveringen werd overspoeld o.a. door Belgische bedrijven. Dat denk ik nog altijd.

Ik twijfel er ook geen ogenblik aan dat deze regimes regelmatig zonder aarzelen keihard optreden zoals nu. Ik denk evenmin dat Rusland in zijn buitenlandbeleid door andere nobele idealen wordt geleid dan eigenbelang en geostrategische overwegingen.

‘Dit gezegd zijnde …’

De grote massamedia maken zich net als tijdens de voorbereiding naar de Eerste en Tweede Wereldoorlog, net als tijdens de Koude Oorlog en alle neokoloniale oorlogen van de ‘herboren’ NAVO schuldig aan medeplichtigheid bij oorlogsmisdaden, onder andere door vandaag de mogelijke – maar nog niet effectief bewezen – levering van Russische aanvalshelikopters aan Syrië aan te klagen. Hoezo?

“For the powerful, crimes are those that others commit.” Voor de machtigen zijn misdaden dat wat de anderen doen’ Noam Chomsky

Door selectief over oorlogsmisdaden informatie te verspreiden, door de ene dood te zwijgen of te vergoeilijken en de andere zwaar in de verf te zetten doen de grote media mee aan de verderzetting van deze misdrijven. Wat de toekomstige oorlogsmisdadigers uit deze dubbele moraal leren is immers slechts één ding en dat is NIET dat ze met deze misdaden moeten ophouden maar WEL dat ze er moeten voor zorgen bij het plegen van hun wandaden aan de ‘goede’ kant te staan.

Een aantal redenen waarom ik de media niet geloof

Volgens het onafhankelijke in Londen gevestigde Opinion Research Business staat het aantal dodelijke slachtoffers van de oorlog in Irak nu al op meer dan 1,2 miljoen slachtoffers. Dat is meer dan alle slachtoffers van ’terrorisme’ sinds 1945 samen. Dan reken ik nog niet het aantal burgerslachtoffers in Afghanistan, Pakistan, de Gazastrip en de Westelijke Jordaanoever. Ik vergeet dan nog de slachtoffers van de staatsterreur in Latijns-Amerika met zijn hoogtepunten in Guatemala, El Salvador en Chili in de jaren zeventig en tachtig.

Maar zelfs dat cijfer verbleekt bij het aantal medemensen dat de laatste dertig jaar de hongerdood is gestorven aan de consequenties van een economisch systeem dat de wereld zoals die vandaag bestaat dreigt te vernietigen.

Kan iemand mij uitleggen waarom het ene slachtoffer belangrijker is dan het andere, waarom de hongerdoden van Stalin toen en van Noord-Korea nu gruwelijk zijn maar de hongerdoden van de laatste zestig jaar in Afrika niet, waarom president Assad persoonlijk moet vervolgd worden voor het vermoorden van zijn eigen burgers maar niet president Obama voor het afslachten van hele families tijdens trouwfeesten in Pakistan met zijn onbemande vliegtuigen, nota bene in flagrante overtreding van het internationale recht?

In Bangladesh is al jaren een bloedige en wreed onderdrukte sociale strijd bezig van vrouwen die in erbarmelijke omstandigheden onze spotgoedkope merkkledij verontwaardigen. Betogingen worden uit elkaar geschoten. Multinationals weigeren een klein procent van hun exorbitante winstmarges af te staan. Nauwelijks een rimpel waard in de grote media.

Schieten in de eigen voet

Nu ja, nooit eerder is de geloofwaardigheid van de grote media zo laag geweest. Jongeren zien tv, kranten en weekbladen enkel nog als een vorm van entertainment en gaan hun informatie zelf op internet zoeken. Dat gebeurt niet altijd kieskeurig en soms zelfs verkeerd, maar in ieder geval niet meer via de klassieke media.

Diezelfde media zitten bovendien nog met een ander – volgens henzelf trouwens véél belangrijker – probleem. Daar zijn ze zelf schuldig aan. Om de inkomsten te vergroten, hebben vooral de visuele media alle technologische sluizen opengezet. Zo kan je vandaag films aankopen, programma’s herbekijken, lopende uitzendingen onderbreken … tv kijken is compleet anders geworden. Geen probleem zolang de klant maar betaalt.

Wie is de klant, wie is het product?

De gemiddelde kijker staat er niet bij stil dat hij/zij in feite niet de klant, maar het verkoopsproduct is. De media, met de tv-zenders op kop, steken dat ook niet onder stoelen of banken. Reclameblokken worden immers verkocht aan de hoogste bieders met de kijkcijfers van de programma’s in de hand. Met andere woorden, u, kijker wordt verkocht aan de bedrijven die beslissen welke reclame u door de strot geramd krijgt tijdens het programma van uw voorkeur.

En kijk eens aan, net dat lukt de laatste tijd niet meer. De kijker is immers ongehoorzaam geworden. Hij/zij zapt de reclameblokken door en dat mag niet, foei.

Ook de nieuwsjournaals lijden aan dat euvel. Ondanks nooit voorheen gehaalde dieptes qua trivialisering, onder meer ten koste van buitenlandse berichtgeving, haken de kijkers en masse af. Ze zetten de digibox aan en gaan met vertraging kijken waarbij ze de niet interessante delen gewoon doorzappen.

Die Russische helikopters dus

Ondanks een bombardering (met excuus voor de woordspeling) van gruwelijke beelden over de slachtpartijen in Syrië (die ik dus ook helemaal niet ontken) ligt de gemiddelde kijker er nauwelijks nog wakker van. De eerste betoging voor het hoofdkwartier van de NAVO om deze ‘mensenrechtenorganisatie’ aan te zetten tot een nieuwe oorlog tegen de tirannen van deze wereld moet er nog komen.

Dat is ook begrijpelijk. De mensen zijn murw geslagen door al die gratuite geweldbeelden. Bovendien liggen de leugens van het verleden zoals de nooit bestaande massavernietigingswapens en zo nog te vers in het geheugen.

Oost-Timor en Cambodja

Voor mij blijven de gelijktijdige genocides van Oost-Timor en Cambodja het schoolvoorbeeld van de schijnheiligheid van de machthebbers der aarde en hun bondgenoten van de grote media. Het ene door onze bondgenoten gepleegd, met door ons geleverde wapens en perfect te voorkomen, het andere door de officiële vijand. In het ene geval waren we schijnheilig medeplichtig want we deden niets om het te voorkomen, in het andere schijnheilig verontwaardigd want we wisten heel goed dat we het toch niet konden stoppen.

De commotie over de Russische wapenleveringen aan Syrië zijn een perfecte weergave van dit model. Je houdt het niet voor mogelijk dat deze berichten kunnen passeren zonder dat Hillary Clinton wordt geconfronteerd met het feit dat de VS haar grootste zeemachtbasis heeft in Bahrein, waar dokters een levenslange celstraf uitzitten voor het verplegen van gewonde betogers bij de recente protesten en waar de organisatoren van deze vreedzame (!) betogingen op hun executie wachten. Dan heb ik het nog niet op de talloze folteringen en doden tijdens de verhoren door de politie.

Niet dat de feiten worden ‘verzwegen’. Je leest of hoort ook wel over de gruwelijke praktijken van de milities die Libië ‘bevrijd’ hebben. De context, de vergoeilijkende omschrijvingen, de excuses die daar voor worden gegeven … walgelijk gewoon.

Met hun schijnheilige verontwaardiging over de mogelijke Russische wapenleveringen aan de Syrische dictatuur zijn en blijven de grote media medeplichtig aan de oorlogsmisdaden van gisteren, vandaag en morgen.