Op een maandag 7 september bijeengeroepen persconferentie in Antwerpen geeft Peter Terryn, één van de initaitiefnemers van “Wij gaan naar Calais en nemen mee…”, zijn indrukken van een eerste geslaagde actie in Calais. Eerst laat hij een aantal getuigen aan het woord.

Getuigenissen

Daisy Roman vertelt hoe ze schoenen uitdeelden “De hulp van een van onze Belgische medevrijwilligers die ook Arabisch kan hielp veel. De meesten spreken wel Engels, maar iemand die Arabisch kan, dat schept direct vertrouwen.”

“We bezochten ook een doucheruimte voor de vrouwen (er zijn in het kamp van Calais ongeveer 3700 vluchtelingen, waarvan slechts 250 vrouwen met enkele kinderen, nvdr), eigenlijk slechts een gammele tent met wat zeilen. Ik kreeg er direct een glas rozensiroop aangeboden.”

“Elke avond proberen die mensen naar de Kanaaltunnel te geraken. Een levensgevaarlijke tocht over prikkeldraad en twee autosnelwegen. Wat hebben ze hier echter vooral nodig in het kamp? Goede schoenen, maar ook olie om te koken en droge voeding of conserven. Dingen die goed bewaren.”

Sarah Wagemans is een van de eerste initiatiefnemers heeft ook oog voor de grotere context: “We kregen veel complimenten van de Franse hulporganisaties hier, maar eigenlijk moeten we met de vinger wijzen naar wat we thuis doen met onze armen. Wij ontzeggen bovendien mensen die we mee helpen bombarderen elk recht op wat menselijkheid.”

Op zaterdag 5 september, op de tweede dag van deze eerste actie vertrok Mohamed Fibonacci uit Lokeren met 8 wagens en bestelwagens met veel droge voeding en drank. “We waren met 22 om de distributie te regelen. One line, please, one line! De rijen werd snel eindeloos lang. Respect voor de initaitiefnemers en allen die meehielepen. Looking forward to part 2.”

Bart Peeters-Akkermans blijft tussen alle solidariteit boos over de Europese regeringen, de Britse in de eerste plaats: “Maar ook de grote hulporganisaties zijn er niet. Geen VN, geen Rode Kruis. En dat er terwijl er hier een acute humanitaire catastrofe aan de gang is die elke dag groer wordt. Mensen slapen hier onder een stuk stof in de regen. Elke dag krijgen ze één maaltijd die door onbetaalde vrijwilligers wordt gemaakt en verdeeld.”

Luce Bushman was er ook met haar man en zoon: “Onze bestelwagen werd bestormd, ja, maar wat ze daar van maakten in de media herken ik totaal niet. Wij werden nooit bedreigd. Er werd wat geduwd en getrokken, dat was het.”

“Sommigen zijn hier al maanden. Ze laten hun blauwe plekken zien van de reis. Dit terrein was een vuilnisbelt, nu is het niet veel beter. Sem (onze zoon) werd goed ontvangen. Ze kwamen over zijn haar strelen. Ze zijn vaak gewoon blij dat er iemand aandacht geeft en naar hun verhaal luistert. Dat gebeurt hier op minder dan 200 kilometer van bij mij thuis. Ik zie hier ook veel Britten, Fransen en andere Belgen die eten brengen en goederen.

Een overzicht

Peter Terryn maakt een overzicht van de voorbije dagen: “Ongeveer 200 activisten uit verschillende regio’s in België trokken naar Calais in twee konvooien van ongeveer 50 voertuigen ’s vrijdags en 70 zaterdag, waaronder twee tientonners en vijf grote bestelwagens.”

“Samen brachten we ongeveer 275 kubieke meter goederen, waaronder niet alleen voedsel en kleren, maar ook tenten, slaapzakken, dekens, houten platen, isolatiemateriaal en paletten. Het begon met een oproep van de groep ‘Extra-Slechte Vlamingen’ en Burger Opstaand’ en andere initiatieven zoals Occupy Antwerpen, de geefpleinen. We kregen veel positieve reacties van mensen die ook hier in België aan voedselbedelingen en daklozenwerking meewerken. “

Volgens Peter Terryn was deze spontane actie op twee vlakken een succes: “We zijn er in geslaagd om op zeer korte tijd de concrete leefomstandigheden van honderden vluchtelingen aanzienlijk én onmiddellijk te verbeteren. Volgens de schattingen van de organisaties hier in Calais hebben we op twee dagen ongeveer 15 à 20 procent van alle vluchtelingen in het kamp kunnen bereiken.”

Een leerrijke ervaring

“Natuurlijk beantwoordde wat wij deden niet aan de efficiëntienormen van gestroomlijnde professionele organisaties. De actie verliep ook niet vlekkeloos. Dat hadden we echter ook verwacht. Deze snelle massale start was nodig om de zaak in gang te zetten.

Peter Terryn ziet een aantal noodzakelijke aanpassingen en verbeteringen: “ Er moet meer stockeerruimte komen in de buurt van het kamp, zodat goederen kunnen gesorteerd worden en meer individueel verwerkt. Daarnaast komt er best een distributiecentrum vlak naast het kamp, voor de vlotte distributie ter plaatse. Er moet zeker ook gewerkt worden aan de interne communicatie, dan vermijden we individuele acties die soms niet goed overlegd waren.”

“Deze actie is bovendien zeer succesvol door het politieke effect die ze heeft teweeggebracht. Staatssecretaris Theo Francken grossierde in goedkope uitspraken en gewone mensen namen het over. Een spontane beweging van gewone mensen gaf het antwoord op de stellingen van politici, die meenden de publieke opinie te vertolken. Deze mensen hebben geantwoord met directe, concrete én efficiënte actie.”

“Dat is geen zaak van onmacht maar een kwestie van onwil. Elke overheid van lokaal tot nationaal heeft plannen en voorzieningen voor noodsituaties. Dat van die middelen geen gebruik werd gemaakt is een kwestie van onwil, niet van onmacht. De commentaar van de Franse organisaties hier ter plaatse was duidelijk genoeg. “Nous n’avons jamais vu une telle solidarité!”. Liz, een Britse vrijwilligster die hier in Calais werkt zei ons “You are setting a standard for other international initiatives to follow.”

Solidarity for All

“Er werden nog heel veel fouten gemaakt. Daar kan je niet naast ijken. Wij horen die kritiek en aanvaarden ze. Wij zijn echter voluit bereid om hier uit te leren. Met deze ervaring gaan we morgen verder aan de slag.”

Peter Terryn: “We richten Solidarity for All op. Op 19 september komt er een internationale campagnedag in meerdere Europese landen, waar ongeveer 4000 Europeanen aan zullen deelnemen. De details worden nog overlegd.”

“Ik ben ook zeer blij dat we van een aantal bedrijven een aanbod hebben gekregen om hun vrachtwagens mét brandstof en chauffeurs te gebruiken voor toekomstige transporten. Bovendien gaan we in de komende weken met een bouwbedrijf de omgeving van de twee brandkranen in het kamp verbeteren (nog twee overblijfsels van de camping die er ooit gevestigd was, nvdr). Nu lekken die langs alle kanten, de grond errond is helemaal modderig geworden. Voor de winter moet hier een betonvloer komen en een beschutting.”

Op een interne vergadering woensdag 9 september zal een en ander grondig besproken worden. Daar gaat men ook duidelijke adviezen formuleren voor alle nieuwe initiaiteven. Wordt vervolgd.