De 20.000 deelnemers van vorig jaar evenaren was de ambitie. Maar Hart boven Hard en Tout Autre Chose gingen daar over. 25.000 betogers uit alle hoeken van het land kwamen naar Brussel om te tonen dat er talloze alternatieven zijn voor het huidige beleid.
In tegenstelling tot vorig jaar had De Grote Parade deze keer het lenteweer mee. Ondanks een gietende regen en ijzige wind wist Hart boven Hard tijdens de eerste parade twintigduizend enthousiastelingen op de been te brengen. Het doel was om dit jaar minstens even veel mensen op straat te krijgen. In dat doel is de burgerbeweging alvast met verve geslaagd. 25.000 mensen liepen mee in de Grote Parade die een lus maakte rond het kanaal en zo langsheen Molenbeek en het Klein Kasteeltje liep. De parade eindigde op de Akenkaai.
Wie waren die duizenden mensen? We zagen heel veel jonge gezinnen, veel jongeren ook en tal van verenigingen en fanfares langs de kant van het parcours. Daarnaast ook de oppositiepartijen Groen, sp.a, Ecolo, PS en PVDA+ de drie vakbonden en veel lokale groepen van Hart Boven Hard zelf. Opvallend ook: veel meer Nederlandstaligen dan Franstaligen. Ook de diversiteit van thema’s springt in het oog: van solidariteit met de vluchtelingen tot protest tegen TTIP, vakbondsmilitanten op stap samen met milieuactivisten.
De mobilisatiekracht van Hart boven Hard blijft verbazen. Het succes erachter is te danken aan verschillende factoren. Er heerst duidelijk nog steeds een grote woede en ongerustheid over het beleid van deze regeringen. De onvrede richt zich tegen het onrechtvaardige besparingsbeleid van de regering, maar gaat duidelijk ook ruimer dan dat.
Wat de parade bewijst is dat er ook een grote afkeer bestaat van een beleid dat parmantig weigert om een duurzame toekomstvisie te ontwikkelen, om in te zetten op duurzaamheid en structurele rechtvaardigheid. Hart boven Hard slaagt er duidelijk in die onvrede te kanaliseren en te mobiliseren.
Dat lukt dankzij een organisatie die steeds beter geolied is. Na twee jaar Hart boven Hard zien we een landelijke beweging, met lokale kernen die diep geworteld zitten in het Vlaamse maatschappelijke weefsel. Dat is een bijzonder opmerkelijke prestatie.
Ook het verhaal van Hart boven Hard is een factor die bijdraagt tot het succes. Meer nog dan vorig jaar hield De Grote Parade de blik gericht op de toekomst. Zoals Wouter Hillaert het tijdens de slottoespraak verwoordde: “Waar het systeem blijft haperen op de kwartaalcijfers van vandaag, kijken wij naar de samenleving van morgen!” Die boodschap van toekomstgerichtheid slaat duidelijk aan.
Wouter Hillaert keek in zijn eindspeech ook al vooruit naar wat de toekomst van Hart boven Hard zal brengen: “Er is een stroom ontsprongen, en die kan maar één kant op. Verder vooruit! Zo gaan we de komende maanden verder investeren in onze 25 lokale groepen, want dat zijn onze kloppende harten. Tegelijk willen we gaan rondneuzen in de rest van Europa: wat kunnen we doen met gelijkaardige bewegingen als de onze? En we gaan onderzoeken hoe we enkele alternatieven zelf in handen kunnen nemen. Actief. Samen. Dat is geen verre toekomstmuziek. De lente begint morgen al, niet toevallig op de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie.”