Met ‘Gaza – An Inquest Into Its Martyrdom’ schreef Norman Finkelstein een onovertroffen inventaris van het onrecht dat de bevolking van Gaza wordt aangedaan door Israël. In een nauwgezet verslag ontleedt hij tot in de kleinste details de gruwelijke werkelijkheid van de aanvalsoorlog van 2008-2009, het Goldstone-rapport over die oorlog, wat echt gebeurde op de Mavi Marmara en tijdens de aanval van 2014.

Wie al boeken van Norman Finkelstein heeft gelezen is reeds vertrouwd met zijn methodiek en zijn schrijfstijl. In detail onderzoekt hij rapporten, verslagen, krantenartikels, websites en komt tot onweerlegbare conclusies. Deze man gaat nooit over een nacht ijs. Met Gaza – An Inquest Into Its Martyrdom zet hij opnieuw een kanjer neer. Dit is hét handboek, het referentiewerk dat iedere journalist, activist en strijder voor de mensenrechten van Gaza en het Palestijnse volk bij de hand moet hebben.

Een Grote Leugen, duizenden kleine leugens

In zijn inleiding maakt hij de lezer duidelijk wat hij/zij mag verwachten: Noch de onmenselijke en onwettige blokkade die Israël aan Gaza oplegt, noch de regelmatige moordende operaties die Israël heeft ontketend tegen Gaza zijn te herleiden tot een antwoord op raketten van Hamas. Dit waren politieke beslissingen van Israël die ontstonden uit politieke overwegingen van Israël, waar de militaire acties van Hamas geen enkele rol in speelden.

Het idee dat vuurwerk vanuit een mierenhoop het staatsbeleid zou kunnen beïnvloeden van een van de meest formidabele militaire machten ter wereld is belachelijk – of zou het moeten zijn als daar niet het even formidabele disinformatie-apparaat van die supermacht was.

Gaza gaat over een Grote Leugen die samengesteld is uit duizenden kleine leugens, die elk op zich heel diepzinning en geheimzinnig lijken. Het objectief van dit boek is die Grote Leugen te weerleggen door elk van die kleine leugens bloot te leggen.

Die verwachting maakt Finkelstein zonder meer waar.

Operatie Gegoten Lood en zijn nasleep

Het eerste deel van zijn boek behandelt Operatie Gegoten Lood, de aanvalsoperatie die van 27 december 2008 tot 18 januari 2009 duurde. Finkelstein herinnert ons er aan dat die operatie allesbehalve de eerste was sinds in 2006 de eerste en tot nu enige eerlijke parlementaire verkiezingen in Palestina door Hamas werden gewonnen. Er waren daarvoor reeds Operatie Zomerregen en Operatie Herfstwolken in 2006 en Operatie Hete Winter in 2008.

Hamas won in 2006 de verkiezingen tegen Fatah, de beweging van Yasser Arafat, tegen alle buitenlandse verwachtingen in. Het westen zag immers niet de woede en afgrijzen die de Palestijnen al jaren voelden voor jarenlange corruptie, mislukte onderhandelingen en gebroken beloften van Fatah en koos voor het extreme alternatief. Sindsdien moet de bevolking van Gaza boeten voor het verkiezen van de verkeerde partij.

Het brute en openlijke geweld op een weerloze bevolking maakte van Operatie Gegoten Lood voor Israël echter een keerpunt. Voor het eerst bleek Israël niet in staat zijn sanitaire interpretatie van een zoveelste oorlog aan de wereld te verkopen.

In detail toont Finkelstein aan dat Israël keer op keer Hamas provoceerde om een excuus te hebben voor het beginnen van een operatie die al lang beslist was om heel andere redenen. De terughoudende aanpak van Hamas dreigde Israël aan de onderhandelingstafel te dwingen en dat moest ten allen prijze worden voorkomen.

Herstel geloofwaardigheid eigen capaciteit tot terroriseren van een bevolking

Israël was in 2000 uit Libanon verdreven na een smadelijke nederlaag en slaagde er maar niet in de VS te overtuigen van een nieuwe oorlog tegen Iran. De geloofwaardigheid van Israël’s capaciteit om te terroriseren was verminderd. Het was tijd voor een ander doelwit. Het piepkleine Gaza, amper verdedigd maar fier opstandig, was het ideale doelwit.

Voortaan zou Israël openlijk disproportioneel geweld gebruiken en niets of niemand ontzien, de zogenaamde Dahiya-doctrine. Want “de vernedering van 2006 moest rechtgezet worden”. De beelden van de vernietiging (in Gaza) waren bedoeld voor de Israëli’s, niet voor de vijanden, maar voor de eigen ogen, die hongerden naar wraak en nationale trots.

Tussendoor herleidt Finkelstein de ‘raketten’ van Hamas tot hun ware dimensie: vuurwerk met metalen buizen die hoogstens bij toeval huizen en mensen troffen.

Onmiddellijk na Operatie Gegoten Lood zette Israël een propagandacampagne in gang om het tij te keren. Israël benadrukte bijvoorbeeld dat ze inwoners van Gaza opbelde om komende bombardementen aan te kondigen. Er zijn nauwelijks vaste lijnen in Gaza, de meeste bewoners hebben een gsm. Ze konden dus niet weten waar ze wel of niet in gevaar waren. Bovendien, in een zo dichtbevolkt gebied als Gaza is vluchten geen optie, als iets verder de situatie even gevaarlijk is.

Hoe effectief is het om een bord te plaatsen ‘In geval van brand, gebruik de nooduitgang’ als je in een gebouw bent zonder nooduitgang. Israël bleef ook beweren dat ambulances werden gebruikt voor het transport van verzetsstrijders, maar gaf daar geen enkel bewijs voor. Zelfs de eigen hulpdiensten bevestigden dat Hamas nooit misbruik had gemaakt van ambulances. De lijst oorlogsmisdaden die Israël beging is eindeloos: vernietiging van scholen en hospitalen, van noodzakelijke infrastructuur zoals water- en stroomvoorzieningen. Finkelstein somt ze in detail op.

Dit boek is bijzonder informatief, maar is allesbehalve aangename literatuur. De vanzelfsprekendheid waarmee Israël zijn furie ontketend is zwaar om dragen, bladzijde na bladzijde. Zoals Finkelstein zegt: Dit moet geweten zijn. Dit mag niet verzwegen worden.

Godstone bevestigt, Goldstone ontkent…

Deel twee behandelt het Goldstone Rapport dat werd opgesteld na Operatie Gegoten Lood. Voor het eerst werd Israël beschuldigd van oorlogsmisdaden in een officieel document van de VN en dat door een expertenteam onder leiding van een openlijke zionist. Toch heeft Finkelstein geen lof voor dit rapport.

Het was zeker zo dat voor het eerst Israël met de vinger werd gewezen, maar het rapport behandelde de acties van Hamas in een vals evenwicht dat de reële krachtverhoudingen volledig vertekende. Ook de manier waarop Goldstone zijn eigen rapport desavoueerde kent geen genade in Finkelstein’s analyse.

Mavi Marmara en de oorlog van 2014

Het derde deel gaat over de Mavi Marmara, de boot met hulpgoederen voor Gaza waar negen Turkse opvarenden door het Israëlisch leger in internationale wateren standrechterlijk werden afgemaakt en de betreffende VN- en ngo-rapporten. Onnodig te zeggen dat Finkelstein tot heel andere conclusies komt dan Israël en de Amerikaanse regering (met in hun kielzog de regeringen van de EU-lidstaten, waar Finkelstein alleen de diepste minachting voor heeft).

Het sterkste deel – voor zover dat kan gezegd worden van dit ijzersterke boek – is het vierde over Operation Protective Edge van 2014. Finkelstein maakt brandhout van de stelling dat deze aanval op Gaza ook maar iets met zelfverdediging te maken had.

Bovendien is hij in dit hoofdstuk bikkelhard voor de mensenrechtenorganisaties Human Rights Watch en Amnesty International. Door het creëren van een fake evenwicht tussen wederzijdse vernietigingen en moorden pasten beide organisaties zich volledig in het kader dat Israël aan de wereld wilde verkopen: dat van een ‘conflict’ waar het geweld en de slachtoffers ‘evenwichtig’ verdeeld waren aan ‘beide kanten’.

In detail gaat Finkelstein in op het rapport Unlawful and Deadly waarin Amnesty International onder meer de vernietiging van 17 hospitalen en 56 lokale gezondheidscentra besprak. Volgens Amnesty had Hamas drie keer gebruik gemaakt van gezondheidsgebouwen om strijders te verbergen en aanvallen op het Israëlisch leger uit te voeren: in Al-Wafa, in Al-Shifa en in Shuhada al Aqsa. Finkelstein weerlegt die beweringen volledig. Er blijkt niets van te kloppen. Beweringen van het Israëlisch leger zonder concrete bewijzen worden als feitenmateriaal weergegeven.

Finkelstein liet dit hoofdstuk voor de publicatie van zijn boek aan Amnesty International lezen. Het antwoord van de organisatie nam hij op in het boek. Ook dat antwoord ontrafelt hij tot zijn ware dimensie: Amnesty poogde de eigen vaststellingen zo af te wegen dat het leek alsof dit een legitieme militaire operatie was die excessief uit de hand was gelopen, terwijl het in werkelijkheid van bij het begin de civiele bevolking intentioneel als doelwit had. Dat besluit durfde Amnesty niet te formuleren, ook al leverde de organisatie er zelf de bewijzen voor.

Alleen internationale druk kan nog redding brengen

Israël zal zich niet hervormen van binnenuit omdat het zichzelf niet kan hervormen. Het is besmet op elk niveau, niet in het minst in zijn justitieapparaat, met een virulent brouwsel van racisme en arrogantie, dat vrij circuleert door het hele politieke bestel, waarvan het immuniteitssysteem is in elkaar geklapt. Een staat die om de zoveel jaren – met overweldigende steun van de eigen bevolking en zonder de minste hint van spijt – een zoveelste blitzkrieg lanceert tegen een weerloze, omsingelde bevolking is door en door ziek.

Finkelstein’s besluit is dat Gaza en alle Palestijnen er slechter dan ooit voor staan. Zolang de VS en de EU het regime in Israël blijven steunen is geen beterschap mogelijk. Alleen internationale druk van de wereldwijde publieke opinie kan Palestina nog redden. Ook Israëlisch journalist Gideon Levy deelt die mening in een recente toespraak tot de American Press Club. Alleen BDS kan nog redding brengen. Alleen daar is Israël echt bang voor.

Norman Finkelstein. Gaza – An Inquest Into Its Martyrdom. University of California Press, Oakland, 2018. 417 pp. ISBN 9780520295711 (9780520968387 e-book)

Uitgebreid interview van TheRealNews met Norman Finkelstein over de inhoud van zijn boek (I), over de beweerde dreiging die van Hamas zou uitgaan (2), over het recht van Gaza om zich gewapend te verzetten tegen de militaire bezetting (3), over het falen van de mensenrechtenorganisaties om de slachting in Gaza bij zijn ware naam te noemen (4)