In de tweede helft van februari 2020 bezocht een delegatie van 30 jongeren met hun begeleiders Palestina. Hun reis werd georganiseerd in een samenwerkingsverband van meerdere Belgische organisaties¹ met de ambassade van Palestina in Brussel.

Doelstelling van het bezoek

Palestijns Limburger Mustafa Harraq, medewerker van Genesis en Jong ACV-Limburg, begeleidde de groep tijdens hun verblijf in Palestina: “Wij willen mensen verbinden in tijden van polarisatie, jonge mensen zingeving aanbieden met alle respect voor ieders religieuze of andere waarden. Met het planten van nieuwe olijfbomen werken ze bovendien mee aan de verwezenlijking van de VN-Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen 2015-2030.”

SDG 2 streeft naar de bestrijding van honger, het bereiken van voedselveiligheid, verbetering van de voedingskwaliteit en bevordering van duurzame landbouw (nvdr.) (zie Wat zijn de Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen (SDG) van de VN?).

“Olijfbomen zijn het grootste symbool van Palestina en van de wereldvrede. Kijk ook naar de vredesduif, die draagt een olijftakje in haar bek. Samen hebben we 2020 olijfbomen geplant in Palestina. We tonen hen ook hoe belangrijk het grondwater is voor de landbouw. Het waterprobleem in het Midden-Oosten is een van de oorzaken van gewapend conflict in de regio. We rekenen er op dat de deelnemers hun ervaring zullen uitdragen in hun school, sportclub, jeugdvereniging, vakbond … We hebben daarnaast ook andere activiteiten ter plaatse gedaan met de lokale bevolking.”

Persoonlijke getuigenissen

Loes was een van de deelnemers: “Dit was de meest surreële reis die ik ooit heb meegemaakt. Armoede, honger en waterproblemen zijn er overal in de wereld. Hier worden die met opzet in de hand gewerkt door de regering in Israël. De mensen hier worden dagelijks verhinderd, verjaagd, weggepest om op hun akkers te werken.”

“De mensen laten hier altijd iemand thuis tijdens het werk, uit angst dat een of andere Israëli hun huis overneemt terwijl ze weg zijn.² Voor alles, werk op het veld, bezoek aan familie, naar de dokter moeten ze checkpoints passeren. Brandweer of ambulances mogen niet zomaar passeren, zelfs bij alarm. Toen we in Palestina toekwamen lieten ze de witte Vlamingen direct door, maar we moesten daarna drie uur wachten terwijl de Belgen met Arabische namen werden ondervraagd door het bezettingsleger. Tijdens ons verblijf werd er elke dag ergens in onze buurt een Palestijn vermoord door het leger. Toch blijven de mensen hier positief, ze blijven hopen op beterschap.”

Celine is een week na haar terugkeer nog steeds onder de indruk: “Je fysiek niet veilig voelen in je eigen huis. Je weet pas wat je hebt, wanneer je het niet meer hebt. De dankbaarheid van de Palestijnse bevolking die we voelden, geeft me motivatie om verder te gaan met dit soort projecten. Ik ben enorm dankbaar om deze unieke ervaring gedeeld te hebben met stuk voor stuk unieke mensen.”

Ook voor Jesse was dit een speciale ervaring: “We hebben heel even mogen meemaken wat de lokale bevolking hier dagelijks meemaakt en ervaren hoeveel er hier voor ons in België wordt achtergehouden. Wat mij echt heeft geraakt, is de kleine kinderen en jongeren te zien die daar het slachtoffer van zijn, maar niet beseffen wat er aan de hand is, die niet weten wat vrijheid is, omdat ze in die omstandigheden zijn opgegroeid. Palestina is een heel mooi land vol mooie mensen en mooie natuur, ik kan niet wachten om terug te gaan.”

Sara vertrok zonder verwachtingen: “Wat ik daar gezien en geleerd heb … Het is pijnlijk om te zien hoe de Palestijnen er letterlijk gepest worden, natuurlijk niet door alle Israëli, maar het is onmenselijk. Een week in Palestina leven, volstond om er genoeg van te hebben. Misselijkmakende situaties zoals afval op je hoofd krijgen, onterecht opgepakt worden, of zelfs doodgeschoten worden, extremistische Joden die moslims pesten door zoveel mogelijk lawaai te maken tijdens het gebed en Israëli’s die gewoonweg je huis platgooien of innemen. Het is hier dagelijkse realiteit.”

Fatima is met een dubbel gevoel teruggekeerd naar thuis in België: “Het veilige gevoel dat ik niet meer in angst moet rondlopen en anderzijds nu al gemis naar deze prachtige unieke Palestijnse mensen. Dit was een reis waarin ik ben geconfronteerd met alle emoties en frustraties dat je onrecht ziet maar er niets aan kunt veranderen. Boos ook dat dit nog bestaat in 2020 en de wereld er gewoon blind voor is.”

“Een kind moet kind kunnen zijn en hoort niet te denken aan hoe het vandaag zal overleven. Welke familielid / vriend zie ik vanavond niet meer terug? Wat zal mij vandaag overkomen? Dit zijn de vragen die deze mensen zich elke dag opnieuw moeten stellen. Dit kan toch niet?”

Met zijn Arabische naam op zijn Belgisch paspoort werd Tunahan net als zijn lotgenoten drie uur lang tegengehouden voor ze Palestina binnen mochten: “Het gevoel dat in mij naar boven kwam, was dat wij als moslims in de ogen van veel mensen als terroristen worden gezien. Er wordt veel OVER moslims gepraat in plaats van MET hen en dat is het probleem in deze tijd.”

“Het bezoek aan de Al Aqsa moskee was voor mij een hoogtepunt dat ik nooit zal vergeten, maar het mooiste deel van de reis was de boomplanting met onze groep, omdat we samen met de Palestijnen een teken van hoop en vrede hebben achtergelaten in hun prachtige land.”

Ook Kerem vond de Al Aqsa moskee in het echt nog veel mooier dan op de foto’s. Hij werd tijdens zijn verblijf een tijd aangehouden door het bezettingsleger, omdat hij op een groepsfoto de Palestijnse vlag had vastgehouden: “Dat was puur treiteren. Ze hebben me bij wijze van spreken als een hond behandeld. Als ze dit al deden met een buitenlands toerist, kan ik me niet voorstellen wat ze de Palestijnse jongeren allemaal aandoen.”

“Deze reis heeft me persoonlijk mentaal en fysiek sterker gemaakt. Hiervoor wil ik heel de groep bedanken en de Palestijnse bevolking. Insh Allah, ooit gaat de dag komen dat zij rust krijgen. Tot die dag zal ik hen helpen.”

“Jongeren zijn de toekomst. Zij dragen onze boodschap van vrede uit”

Mevrouw Amal Jadou, onderminister van Buitenlandse Zaken van de Palestijnse regering benadrukt het belang van deze uitwisselingsprogramma’s, waarbij jonge mensen uit Europa en de rest van de wereld de realiteit van het leven onder militaire bezetting kunnen meemaken:

“Het is belangrijk dat vooral jonge mensen de dingen met hun eigen ogen kunnen zien. In de mainstream media krijgen ze voortdurend de propagandaversie, die het voorstelt alsof hier een conflict zou zijn tussen twee partijen, waarover ze dan zogezegd ‘neutraal’ berichten. Jonge mensen staan meer open voor die andere versie dan hun ouders en grootouders. Bij hen thuis krijgen ze voortdurend de versie van ‘de enige democratie in het Midden-Oosten’, wat dan alles, wat hier gebeurt onder de bezetting zou goedpraten.”

“Er is meer dan alleen maar de militaire repressie. We tonen deze jongeren ook de enorme leefmilieuproblemen waar we hier mee worden geconfronteerd. Bovendien zijn olijfbomen veel meer, ze zijn de symbolen van onze levenswijze, onze tradities, onze geschiedenis, onze wil tot overleven. Daarnaast is er het enorme economische belang van de uitvoer van olijfolie.”

“De bezetter weet dat. Zij laten kolonisten de vrije baan om olijfgaarden te vernietigen en confisqueren steeds meer landbouwgrond in privaat Palestijns eigendom. Het leger staat er bij te kijken en treedt alleen op als de lokale boeren zich proberen te verzetten. Volgens de Israëlische wetgeving is dat allemaal volkomen legaal. Bepaalde zones zijn afgebakend, waar alleen kolonisten nog grond kunnen verwerven.”

“De bezetter legt enorme beperkingen op aan de uitvoer van Palestijnse landbouwproducten. Palestijnse boeren worden voortdurend verhinderd om hun akkers en olijfgaarden te bewerken en te oogsten. Regelmatig sluit het bezettingsleger hele zones met akkers en boomgaarden af voor ‘veiligheidsredenen’, waar kolonisten dan de vrije baan krijgen om alles te verwoesten en over te nemen. Boeren moeten vergunningen vragen aan het leger om naar hun akkers te gaan. Dat gebeurt altijd ’toevallig’ net wanneer de oogst of ander werk moet worden gedaan”.

“Een internationale aanwezigheid maakt wel degelijk een verschil, doordat de bezetter dan enige tijd wegblijft. En als die hen toch niet tegenhoudt zien de jongeren wat er echt gebeurt. Om al die redenen blijven wij jonge mensen uitnodigen om Palestina te bezoeken. Zij zijn de toekomst.”

Tijdens ons gesprek besteedden we ook aandacht aan de dreiging van het corona-virus in de bezette Palestijnse gebieden (zie Palestina bereidt zich voor op impact Corona – voor zover dat kan onder een bezetting).

Notes: