Wie dacht dat Corbyn eindelijk zou worden vrijgesproken na vijf jaar onafgebroken verdachtmakingen, vergist zich schromelijk. Nog voor de volledige tekst van het onderzoeksrapport van de EHRC bekend raakte, werden reeds de eerste commentaren geschreven, waarin exact het omgekeerde wordt beweerd van wat er in staat. Deze gekleurde versie verschijnt ongewijzigd copy/paste in de Belgische media.Zodra Corbyn wees op het verschil tussen de eerste commentaren in de Britse pers door opiniemakers en politici met wat er werkelijk in het EHRC-rapport staat (zie verder voor de EHRC), werd hij door huidig partijvoorzitter Keir Starmer geschorst uit de parlementaire fractie, wegens ‘onbetamelijk gedrag’. In afwachting van een definitieve uitspraak door de tuchtorganen van de partij kan de voormalige partijvoorzitter niet langer in naam van de partij spreken.

Het mag de argeloze toeschouwer verbazen dat een dergelijk groot verschil kan bestaan tussen berichtgeving in de mainstream media en de werkelijkheid van onderzoeksrapporten. Men mag daarbij eerst en vooral niet vergeten dat selectief omgaan met de waarheid – in gewone mensentaal ook liegen en bedriegen genoemd –  een zeer lange en taaie traditie heeft in de Britse tabloidpers. Minder bekend is dat ook de BBC en The Guardian dezelfde praktijken toepassen, zij het met meer flair dan de vulgaire tabloids (zie Studie bewijst: The Guardian, BBC vooringenomen tegen Corbyn).

Mythe versus werkelijkheid, memes versus feiten

Dit zijn dezelfde media die al jarenlang vasthouden aan de leugen dat Julian Assange werd ‘vervolgd voor verkrachting’ en aan hun stelling dat Assanges bewering, dat hij gevaar liep op uitlevering aan de VS’, nonsens’ was. The Guardian blijft ook vasthouden aan de bewering van nooit gebeurde ontmoetingen van Paul Manafort, voormalig campagneleider van Donald Trump, met Assange in de ambassade van Ecuador (zie Guardian volhardt in stilzwijgen over gebrek aan bewijzen voor ontmoeting Manafort-Assange).

Samen met de Amerikaanse media houden zij ook vast aan de stelling dat Rusland zich in 2016 met de Amerikaanse verkiezingen zou gemengd hebben, op basis van het onderzoek van voormalig FBI-baas Robert Mueller. Nochtans staat in dat rapport slechts één bewijs voor een dergelijke stelling.

Eén Russisch bedrijf heeft voor 100.000 dollar Facebook en Twitter-ads verstuurd naar ongeveer 3 miljoen adressen, met tendentieuze boodschappen. Een deel daarvan werd reeds uitgezonden voor Trump de genomineerde kandidaat van de Republikeinen was.

Desondanks is de meme van ‘Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen’ sindsdien een vast ‘gegeven’. Dat het in werkelijkheid allemaal begon met electoraal bedrog van het campagneteam van Hillary Clinton om de kansen van Bernie Sanders te saboteren is ondertussen vergeten en vergeven, vooral vergeten (zie Russische inmenging in verkiezingen in VS: de definitieve bewijzen?).

Een recente reportage van VRT-Panorama behandelde het probleem van fake news in de sociale media op het internet in verband met de coronapandemie. Dit is inderdaad een zeer ernstig probleem. Waar de mainstream media in hun analyse echter niet bij stilstaan is waarom precies het wantrouwen van het publiek tegenover de grote media de voorbije dertig jaar zo zwaar is toegenomen.

Hoe komt het dat meer en meer mensen afhaken en op zoek gaan naar alternatieven – waarbij ze inderdaad dikwijls bij zeer onbetrouwbare ‘bronnen’ terechtkomen? Het succes van de sociale media is niet zomaar het gevolg van de beschikbaarheid van een nieuwe technologie. Het is een gevolg van jarenlang opgebouwd wantrouwen tegen de grote media.

Corbyn voor 2015, Corbyn na 2015

Een zelfde fenomeen doet zich nu voor met Corbyn. Zijn ‘antisemitisme’ werd pas een probleem toen hij grote kanshebber bleek te zijn om partijvoorzitter te worden in het voorjaar 2015. In de 32 jaar parlementaire loopbaan van Corbyn tot 2015 werd hij zelden vermeld in de media, en als hij al eens in verband werd gebracht met antisemitisme, was het om zijn strijd tégen antisemitisme te omschrijven.

Waar dit uiteindelijk echt om te doen is? Jeremy Corbyn dreigde de allereerste Britse regeringsleider te worden sinds 1949 die van mening is dat Palestijnen dezelfde mensenrechten hebben als ieder ander. Zijn steun aan de Palestijnse bevrijdingsstrijd is onaanvaardbaar. Daar gaat dit over.

Een definitieve uitdrijving van Corbyn uit Labour moet nog worden beslist, maar gezien de mate waarin de waarheid tegen hem geweld wordt aangedaan, mag men met grote zekerheid stellen dat dit zal lukken. Daarmee wordt tevens de kans op de allereerste Britse regering die zou breken met het neoliberale beleid sinds Margaret Thatcher in 1979 voor jaren begraven.

Goedgelovig of te kwader trouw?

Het kan best zijn dat een aantal van de buitenlandse en Belgische journalisten écht geloven dat Corbyn een antisemiet is. Daarnaast zijn er zij die wel doorhebben dat dit onzin is, maar er mee doorgaan omdat ze de man sowieso haten om alles waar hij voor staat – onder meer met zijn kritiek op de werking, het verdienmodel en de eigendomsstructuren van de grote mediabedrijven (zie YouTube hieronder). In beide gevallen gaat het om journalisten die naam onwaardig.

Zij die niet beter weten hebben hun plicht tot dubbelchecken van informatie, eigen bronnenonderzoek (zoals het zélf lezen van rapporten) verzuimd. De tweede categorie plaatsen hun ideologie boven hun plicht tot politieke neutraliteit. Beide categorieën zijn tevreden met copy/paste van de BBC’s en The Guardians van de wereld.

Meer achtergrond bij het EHRC-rapport

Wie meer achtergrond wil bij het rapport van de EHRC kan hier verder lezen. De Equality and Human Rights Commission (EHRC) is een autonome overheidsdienst opgericht in 2006. Die onderzoekt klachten over discriminatie, promoot gelijkheid van kansen en beschermt de mensenrechten.

Deze instelling onderzocht twee klachten voor antisemitisme in de Labourpartij tijdens het voorzitterschap van Jeremy Corbyn (2015-2020). Haar onderzoek duurde zeventien maanden en kwam zopas tot een eindrapport. Dat zeer lange onderzoek kwam tot de vaststelling dat er geen sprake is van institutioneel antisemitisme in de partij, identificeert twee gevallen van antisemitisme die door de partij werden gesanctioneerd en bevestigt dat onder het partijvoorzitterschap van Corbyn de tuchtprocedures voor onderzoek en vonnis van klachten werden verbeterd.

De tien voornaamste vaststellingen van het onderzoek:

1. De EHRC vindt geen bewijzen dat Labour institutioneel antisemitisch zou zijn.
2. “Er waren verbeteringen in het aantal besliste klachten” – allemaal onder het voorzitterschap van Jeremy Corbyn en secretaris-generaal¹ Jenny Formby.
3. De EHRC stelt dat de Labourpartij slechts verantwoordelijk is voor de acties van twee personen, ook al was een van hen gepensioneerd na zijn loopbaan als parlementslid en de andere persoon werd geschorst. Geen van beiden handelde in naam van de partijleiding of de partij. Evenwel, zelfs als deze twee gevallen geldig zijn, maakt het besluit van de EHRC nonsens van de ad nauseam herhaalde bewering dat de partijleiding verantwoordelijk zou geweest zijn voor het gedrag van elk van deze twee partijleden – waarover het rapport van de EHRC nochtans expliciet zegt dat dit niet het geval is.
4. Het rapport van de EHRC stelt dat ‘na een toename van het lidmaatschap in de National Constitutional Committee (NCC)²‘ onder voorzitterschap van Corbyn het aantal onderzochte en besliste zaken met 83 procent toenam.
5. De EHRC stelt eveneens dat de hoeveelheid onderzochte zaken toenam toen Jenny Formby secretaris-generaal werd (op 3 juli 2018), ook tijdens het voorzitterschap van Corbyn.
6. De panels van de National Executive Committee (NEC)³ losten in 2019 242 procent meer zaken van antisemitisme dan in 2018, eveneens onder impuls van Corbyn.
7. De EHRC stelt vast dat de uitbreiding van de NCC onder Jenny Formby toeliet om meer zaken te behandelen.
8. De EHRC stelt tevens: “De Labourpartij heeft recent hervormingen ingevoerd die de capaciteit verbeteren van de NEC en de NCC om zaken te besluiten.”
9. De EHRC noteerde “verbeteringen in het sanctioneringssysteem met afgesloten zaken en uitsluiting uit de partij driedubbel zoveel in 2019 als in de drie voorgaande jaren”.
10. Volgens het rapport “(maakte) Labour een aantal verbeteringen, die geleid hebben tot een toename van sancties voor antisemitisch gedrag”.

Het rapport stelt tevens het volgende:

• de focus op antisemitisme, aangedreven door vijandige media-aandacht, heeft andere etnische minderheden benadeeld: “dit betekent dat zelfs meer partijleden (van andere etnische minderheden) zeer onheus werden behandeld door de partij”;
• de tekorten die er waren in de behandeling van klachten tegen Labourleden waren in de overgrote meerderheid schadelijk voor de personen WAARTEGEN klacht was ingediend, niet voor de slachtoffers van antisemitisme;
• het rapport slaagt er niet in een verschil te maken tussen wat er gebeurde voor Jenny Formby secretaris-generaal werd en voor de linkervleugel van Labour onder Corbyn in de NEC zat en wat daarna gebeurde. Meerdere verwijzingen naar de verbeteringen onder Formby maken de werkelijkheid echter onontkoombaar (dat het onder Formby en de linkervleugel van Corbyn beter was geworden dan voor Corbyn);
• het rapport bekritiseert Labour omdat een eigen Labour-rapport van Shami Chakrabarti (zie meer hieronder) niet werd geïmplementeerd – dit rapport werd door de critici van Labour onder Corbyn aanvankelijk wel verwelkomd, waarna ze hierover een complete ommezwaai maakten, het rapport verwierpen en de implementatie van de aanbevelingen actief tegenwerkten en saboteerden.

Het rapport Chakrabarti

Dit laatste element is het meest hypocriete onderdeel van heel deze zaak. In 2016 gaf partijvoorzitter Jeremy Corbyn de opdracht aan advocate Shami Chakrabarti om een onderzoek uit te voeren naar antisemitisme en andere vormen van racisme in de partij, naar aanleiding van de uitlatingen van parlementslid Naz Shah en oud-burgemeester van Londen Ken Livingstone, de twee prominente partijpolitici waarnaar hierboven al werd verwezen.

Het besluit van dit onderzoek door het team van Chakrabarti was dat er in 2016 geen sprake was van institutioneel racisme in de partij, maar dat er wel degelijk gevallen waren die antisemitisch of racistisch waren en waar niet adequaat was op gereageerd. Dit rapport maakte een aantal suggesties om de bestaande interne tuchtprocedures van de partij (die dus dateerden van voor Corbyn) te verbeteren om ze te versnellen.

Corbyn aanvaardde alle voorstellen voor verbetering van de interne procedures onmiddellijk. Ogenschijnlijk sloten zijn critici zich aan bij de besluiten van het rapport. Later is gebleken dat meerdere politici en personeelsleden van de partij die Corbyn beschuldigden van antisemitisme zich ingezet hadden om nieuwe onderzoeken naar mogelijk antisemitisme te vertragen en/of te saboteren.

Dat deden ze met de bedoeling het voor Corbyn lastiger te maken om de beschuldigingen van antisemitisme aan zijn adres te beantwoorden. Hierbij dient genoteerd dat de partijstatuten verhinderen dat de partijvoorzitter tussenbeide kan komen in concrete tuchtzaken (zie Partijfunctionarissen Labour ondermijnden campagne Jeremy Corbyn bij verkiezingen 2017).

“Tekortkomingen in het leiderschap”

Het EHRC-rapport haalt uiteindelijk slechts twee concrete voorbeelden aan van bewezen antisemitisme – door de twee hierboven reeds vernoemde politici – en besluit: “Ons onderzoek heeft ernstige tekortkomingen vastgesteld in het leiderschap en een inadequaat proces voor de behandeling van klachten over antisemitisme doorheen de Labourpartij”.

Vreemd genoeg formuleert het rapport geen enkele aanbeveling om hier iets aan te doen en wordt ook niet gespecificeerd wie precies met ‘leiderschap’ wordt bedoeld. Huidig partijvoorzitter Keir Starmer heeft reeds maanden geleden beloofd dat hij “alle aanbevelingen” zou uitvoeren. Voor een oplossing van dit “gebrekkig leiderschap” heeft hij alvast geen enkele aanbeveling gekregen.

Over de onpartijdigheid van de EHRC valt overigens heel wat te zeggen. Zo blijkt dat Pavita Cooper, een van de leden van het EHRC, banden had met de Conservatieve Partij toen ze lid werd, die ze bij haar aantreden in 2018 niet had aangegeven.

Jewish Labour Movement en Campaign Against Anti-Semitism

James Libsin, advocaat van de Jewish Labour Movement (JLM), werkt voor een advocatenkantoor dat eerste minister Benjamin Netanyahu en de ambassade van Israël in Londen als klanten heeft. Een van de leden van JLM werd door de EHRC aangeworven als ‘legal adviser’ voor het onderzoek van de klacht tegen de partij. De JLM is niet de enige lobbygroep voor Joodse partijleden, hoewel de media wel voortdurend die in druk geven. Meerdere Britse Joden hebben zich gedistantieerd van JLM omwille van zijn steun aan het zionisme, wat door de Britse grote media bijna volledig wordt genegeerd.

Meerdere Labourpolitici – niet alleen Corbyn – hadden er nog voor Corbyn partijvoorzitter werd in 2015, al op gewezen dat de Conservatieve Partij sinds ze regeert in 2010 de EHRC – die dan nog maar vier jaar bestond – gaandeweg heeft gepolitiseerd. Hun klachten daarover waren ook gericht tegen de politieke selectiviteit in de behandeling van andere vormen van racisme dan antisemitisme. Zo klaagden zij aan dat klachten over racisme, islamofobie én antisemitisme in de Conservatieve Partij systematisch werden en worden genegeerd of geminimaliseerd.

In een met verborgen camera opgenomen reportage van Al Jazeera werden leden van JLM en Labour-parlementlsid Joan Ryan betrapt op het samenzitten met leden van de Israëlische ambassade, waar ze plannen bespraken om andere Labourpolitici in verlegenheid te brengen (de volledige vierdelige reportage vind je hier: Bestaat de Israëlische lobby echt en hoe werkt ze? – lees verder onder deze YouTube-video).

Tevens werden daar bedragen afgesproken die de ambassade kon ter beschikking stellen voor deze acties. Ella Rose, toen directeur van JLM, bevestigde in de opnames dat ze nauw samenwerkte met Shai Masot, een medewerker van de Israëlische ambassade, en bevestigde tevens dat ze voor haar post bij JLM in de Israëlische ambassade had gewerkt.

De andere organisatie die samen met JLM de klacht tegen Labour onder Corbyn indiende is de Campaign Against Anti-Semitism (CAA). Deze organisatie werd opgericht in 2014 tijdens Operation Protective Edge van het Israëlisch leger tegen de bevolking van Gaza. CAA heeft als enige concrete doelstelling elke vorm van kritiek op Israël te brandmerken als ‘antisemitisme’.

De betrokken reportages van Al Jazeera werden nooit overgenomen of vermeld door Britse media. De BBC draaide daarentegen later een eigen reportage Is Labour Anti-Semitic? voor zijn programma Panorama. Daarin gebruikte de openbare omroep de personen die waren gediscrediteerd in de Al Jazeera-reportage als getuigen die ‘anoniem’ wensten te blijven ‘uit angst voor repressailles’. Geen enkele pro-Corbyn-Labourpoliticus, geen enkele Britse Joodse organisatie of Britse Jood, die zich uitspraken pro Corbyn, werden voor de reportage door de BBC gehoord.

Goed onderbouwde klacht tegen BBC wordt ingetrokken

Jeremy Corbyn diende na de uitzending een klacht in voor smaad, eerroof en valsheid van berichtgeving, nadat zijn juristen een rapport hadden opgesteld waarin ze aantoonden dat de partij de zaak tegen de BBC met grote zekerheid zou winnen. Ondanks dit rapport was een van de eerste beslissingen van nieuw partijvoorzitter Keir Starmer om de klacht in te trekken en zijn excuses aan te bieden.

Die BBC-reportage werd gedraaid door freelance journalist John Ware die reeds eerder werd bekritiseerd voor tendentieuze reportages in 2005, 2006, 2010 en 2015. In zijn commentaren was hij sinds Corbyn voorzitter van Labour werd steeds uitgesproken negatief over Corbyn en even uitgesproken pro-zionistisch.

De beslissing van partijvoorzitter Keir Starmer om zijn voorganger te schorsen is slechts een zoveelste keten in een lange reeks die vanaf 2015 in gang werd gezet om een integer politicus uit te schakelen die dreigde als eerste Britse regeringsleider het neoliberale paradigma in twijfel te trekken. Corbyns steun aan de Palestijnse strijd voor zelfbeschikking is daar een onderdeel van.

Meerder Britse Joden en Brits-Joodse organisaties hebben de voorbije jaren hun steun voor Jeremy Corbyn uitgesproken (zie o.a. Brief Joods-Britse vrouwen die ‘antisemitisme’ Corbyn weerlegt geweigerd door The Guardian). Zij werden systematisch geweerd uit alle grote Britse media.

 

Andrew Feinstein plaatste volgende verklaring “I lost 39 members of my family in the Holocaust, Jeremy Corbyn is No Anti-Semite” op de YouTube van Double Down News kort na de schorsing van Jeremy Corbyn (Engels, Engelse ondertitels, 7:49) (zie een tweede YouTube hieronder):

 

Zie hier nog een reden waarom mainstream media Jeremy Corbyn zo passioneel haten in een toespraak van 23 augustus 2018 over zijn hervormingsideeën en over fake news – met zelfs een korte verwijzing naar de Belgische media (Engels, 29:25):

 

Ten things (and more) the EHRC report says that destroy the right’s claims and credibility

UK “Labour anti-Semitism” probe finds only two “unlawful acts”

 

Notes: