Zondag 11 april 2021 is het twee jaar geleden dat Julian Assange uit de ambassade van Ecuador in Londen werd gesleurd. Tevens deze week 11 jaar terug maakte WikiLeaks de video over VS-oorlogsmisdaden in Irak openbaar. Het contrast tussen de passiviteit van de media over Assange in Londen en de gedetailleerde aandacht voor Alexei Navalny in Rusland is ontluisterend.

Toen Julian Assange op 11 april 2019 werd opgepakt dooor de Britse politie in de ambassade van Ecuador in Londen leefde hij reeds zeven jaar in een kleine kamer zonder zonlicht in het gebouw – één verdieping in een gebouw met andere huurders – van de ambassade van Ecuador, die daar helemaal niet op voorzien is. Daarvoor leefde hij een jaar in voorarrest of met een enkelband in de buurt van Londen.

Uitwijzing naar de VS was altijd het echte doel

Wie de echte redenen achter zijn behandeling wil kennen, verwijs ik naar dit en talrijke andere artikels op deze website waarin de andere versie aan bod kwam, die in de grote media geen enkele kans kreeg. Jarenlang hield Assange staande dat de echte bedoeling van de lastercampagne tegen zijn persoon was hem uit te leveren aan de VS. Nadat alle Britse media – onder leiding van openbare omroep BBC en de krant The Guardian (niet van de tabloids!) – jarenlang die stelling hadden weggelachen riskeert Assange nu precies dit: uitwijzing naar de VS waar hij geen enkele kans krijgt op een eerlijk en transparant proces en levenslang riskeert.

Ik ga hier niet de flagrante schendingen van zowat elk principe van de rechtstaat in zijn zaak voor de Britse rechtbank opnieuw herhalen en verwijs nogmaals naar de andere artikels op deze website. Overigens moet de lezer die artikels niet zomaar als waarheid overnemen. Wie zoekt die vindt wel degelijk alle nodige informatie zelf.

Deze opinie richt zich tot alle journalisten van de Belgische pers. Uw stilzwijgen (of vooringenomen berichtgeving) over Julian Assange is een blaam voor elke journalist die er aan meewerkt, hetzij passief, door er niets over te zeggen, hetzij actief door nog steeds de leugens en halve waarheden over zijn zaak te blijven verspreiden.

Het zou best kunnen dat u oprecht de laster gelooft die al jaren over hem wordt verspreid. Dan bent u geen journalist, want een echte journalist checkt zelf zijn bronnen. Het zou ook kunnen dat u wel weet dat dit een bewuste lastercampagne is, maar dat in  feite goedkeurt. Dan bent u geen journalist maar een willige lakei van de machthebbers. Het zou tenslotte ook kunnen dat u wel weet wat er gaande is maar bang bent voor uw baan, voor uw reputatie, begrijpelijk, maar niet echt moedig.

Selectieve verontwaardiging over ‘de vijand’ is van alle tijden

Bovendien maakt dit stilzwijgen uw verontwaardiging over het lot van Russisch dissident Alexei Navalny ongeloofwaardig. Dat Navalny in Rusland geen eerlijk proces kreeg en in de gevangenis niet bepaald goed wordt behandeld is een feit.  De wantoestanden in Russische gevangenissen zijn voldoende bekend en dateren niet van gisteren. Net zo goed is het voldoende bekend dat het Russische justitiesysteem systemisch faalt, politiek gestuurd wordt en zeer arbitrair functioneert. Ook een Russisch-nationalist, racist, islamofoob én antisemiet als Navalny heeft dezelfde rechten als ieder ander mens.

Desalniettemin is uw verontwaardiging over Navalny hypocriet en ongeloofwaardig. Assange wordt eveneens mishandeld door een rechtssysteem dat politiek gestuurd is, ook hij leidt onder een wrede mishandeling in Belmarsh prison, met zware gevolgen voor zijn fysieke en psychische gezondheid, met reeds onomkeerbare gevolgen. Slapen met één deken in een cel zonder verwarming tijdens vriestemperaturen en één lamp die hij niet kan uitdoen is maar één aspect van zijn dagelijks bestaan.

Een doorgedreven mediacampagne om Assange vrij te krijgen zou wel degelijk een reële impact hebben. Gedetailleerde aandacht voor Navalny in Rusland heeft daarentegen geen enkele invloed op de Russische machthebbers, integendeel, het maakt de mishandeling van Navalny meer dan waarschijnlijk nog brutaler.

Navalny’s lot vanuit Brussel of Londen veroordelen is bovendien zeer comfortabel, maar heeft verder dezelfde impact als verontwaardigd doen over de slavernij of over folterpraktijken in de middeleeuwen. Geen enkele.

Het vergt daarentegen overtuiging, energie en vooral eigen onderzoek van primaire bronnen (ook bekend als ‘journalistiek’) om in te gaan tegen de eigen machthebbers en tegen de eigen bondgenoten. Nogmaals, uw berichtgeving over Assange kan een wezenlijk verschil maken, uw berichtgeving over Navalny niet.

En die andere Russische dissidenten?

Bovendien, uw aandacht voor deze ene Russische dissident is zeer selectief. Hij is niet de enige politieke dissident die in Rusland wordt mishandeld. Slechts één voorbeeld uit velen: u heeft waarschijnlijk nog nooit gehoord van Nikolai Platoshkin. Deze man is al jaren slachtoffer van zware mishandeling door politie en gerecht, omwille van zijn kritiek op Poetin. Voortdurende huiszoekingen in het midden van de nacht, langdurige aanhoudingen en verhoren, maandenlange administratieve aanhoudingen zonder aanklacht, permanent openlijk geschaduwd, bedreigd met jarenlange gevangenisstraf… Hij lijdt als gevolg van de aanvallen op zijn persoon aan ernstige hart- en longproblemen, die niet degelijk worden verzorgd.

Waarom hij het vermelden niet waard is en Navalny wel? Platoshkin is een linkse dissident, een ouderwetse sociaal-democraat, die naast zijn kritiek op het sociaal-economisch beleid in Rusland even streng is voor het economisch beleid van de EU en de VS en die daarenboven geen verschil ziet tussen Russische en westerse mainstream media. Navalny daarentegen is een hevige pleitbezorger van de openstelling van de Russische economie voor westers kapitaal.

Best leerrijk om eens na te pluizen hoe Alexei Navalny zelf denkt over de mishandeling van die andere politieke dissidenten in Rusland. Hij meent dat de meesten van hen niet beter verdienen en zelfs nog ergere straffen mogen krijgen. En de dissidenten die ideologisch eerder aan zijn kant staan? Hij weigert met hen elke samenwerking die zijn totale leiderschap niet aanvaardt.

Navalny wordt aangepakt omdat hij de wijdverbreide corruptie in Rusland aanklaagt. Daar heeft hij materiaal genoeg voor. Soms slaat hij daarbij de bal wel eens mis, zoals met zijn recente revelatie over een protserig hotel waar Poetin regelmatig zou verblijven, maar dat uiteindelijk een al jaren onafgewerkte ruwbouw blijkt te zijn. Een aantal van zijn dossiers zijn echter wel degelijk gebaseerd op feitenmateriaal. Met andere woorden, Navalny wordt politiek vervolgd in Rusland.

Assange wordt echter ook politiek vervolgd, niet in Rusland maar hier in Groot-Brittannië, met de actieve medewerking van drie andere democratische staten: Zweden, Australië (thuisland van Assange) en de VS.

Jennifer Robinson

Uw berichtgeving hierover kan een reëel verschil maken, door hier een dagelijks hoofdpunt over te brengen, maar vooral door hier correct over te berichten, door zelf als echte journalisten eigen onderzoek te doen en u niet te beperken tot copy paste van de BBC en de Guardian.

Dat kan door onder meer de personen te interviewen die zijn zaak bepleiten, zoals Jennifer Robinson, Kirstin Hrafnsson en Baltazar Garzón. Jennifer Robinson is zeer sterk. U mag haar zeer kritische vragen stellen. U mag haar confronteren met uw versie van de feiten. Waar bent u bang voor?

De vraag die u zich moet stellen is deze: laat u gebeuren dat een collega journalist levenslang riskeert om te doen wat u niet gedaan hebt: misdaden die in onze naam worden begaan aanklagen, niet die van een verre potentaat, maar die van onze eigen regeringen.

Jennifer Robinson tijdens een conference-call in november 2020 (8’17”), gevolgd door Tariq Ali (6’36) en voormalig president van Brazilië Lula (4’06”, Portugees gesproken, Engelse ondertitels):