De Israëlische rechtbank biedt de Palestijnse inwoners van de wijk Sheikh Jarrah in bezet Oost-Jeruzalem een ‘oplossing’: betaal voortaan huur voor de woningen aan de Joodse ‘eigenaars’. Hoe erg ook, deze eerder talmende aanpak is ongewoon. Het toont dat Israël begint in te zien dat de gewelddadige etnische zuiveringen in de bezette Palestijnse gebieden een zwaar internationaal ‘imagoprobleem’ worden.
Het lijkt een hoofdstuk uit Het Proces van Franz Kafka. De Israëlische rechtbank heeft de Palestijnse inwoners van de wijk Sheikh Jarrah in Jeruzalem een compromis aangeboden. Zij mogen in hun huizen blijven wonen als ze voortaan huur betalen aan de ‘rechtmatige Joodse eigenaars’. De betrokken families hebben dit voorstel onmiddellijk afgewezen. Zij blijven op hun eis staan dat de huizen waaruit zij dreigen verjaagd te worden als hun eigendom erkend worden.
De rechtbank blijft echter de eis erkennen van een Joods-Israëlische organisatie die claimt eigenaar te zijn van ongeveer 70 huizen in een aantal wijken van Oost-Jeruzalem, waarvan Sheikh Jarrah de voornaamste is, maar houdt wel de uitzettingsbevelen tegen. Als compromis stelt de rechtbank een ‘huurovereenkomst’ voor.
Sheikh Jarrah verzet zich
Het Palestijns volksverzet tegen geplande gewelddadige uitzettingen door het Israëlisch bezettingsleger in de wijk Sheikh Jarrah leidde in april-mei 2021 tot grote internationale protesten. De Palestijnse organisatie Hamas, die de Gazastrook bestuurt, verklaarde zich solidair en dreigde met gewapende actie als de uitzettingen zouden doorgaan.
Toen Israël weigerde op die eis in te gaan vuurde Hamas een aantal rudimentaire raketten af (iets anders hebben ze niet), waar Israël op reageerde met zijn bekende hoogtechnologische wapenarsenaal. Na twee weken werd een wapenstilstand bereikt. In totaal kwamen aan Israëlische kant 14 burgers om het leven en 1 soldaat tegenover 290 gedode Palestijnse slachtoffers.
Israël onderschatte zowel de vastberadenheid van de betrokken families in Oost-Jeruzalem als de internationale reactie op hun zoveelste aanval tegen de bevolking van Gaza en zag zich verplicht zijn zoveelste aanval op Gaza te beperken en na twee weken volledig af te blazen. Betogingen in meerdere steden van de EU en de VS waren ondertussen zeer talrijk en gingen meerdere weken door.
Bovendien schreven grote media gematigd kritisch over deze uitwijzingen, wat op zich reeds ongewoon is voor media die meestal zeer eenzijdig pro-Israëlisch zijn.
Juridische selectiviteit
De juridische argumenten van de Israëlische rechtbank lijken voor een niet-ingewijde leek zeer coherent. Joodse Israëli’s die kunnen aantonen dat zij (hun ouders of grootouders) voor 1948 eigenaars waren van percelen in huidig Oost-Jeruzalem mogen hun eigendom terug opeisen. Bovendien hebben een aantal van de betrokken Palestijnse gezinnen in de jaren 1980 documenten ondertekend waarin ze die eigendomsrechten erkenden.
De VN is echter van oordeel dat deze vonnissen illegaal zijn en discriminerend. Eerst en vooral erkennen de VN en het overgrote deel van de internationale gemeenschap Oost-Jeruzalem nog steeds als bezet Palestijns gebied, waar Israëlische rechtbanken geen enkele bevoegdheid hebben.
Bovendien is in de vonnissen van de rechtbank volgens de VN sprake van gerichte, selectieve toepassing van wetten en regels, waarbij systematisch één enkele etnische groep geviseerd wordt. Israël erkent de eigendomspapieren van Joodse Israëli’s van voor 1948 in de huidige bezette gebieden, maar erkent geen enkel identiek eigendomsrecht van verdreven Palestijnen in Israël.[1]
This isn't an equal war b'twn 2 sides says Mohammed el-Kurd; it's an israeli attempt to ethnically cleanse Sheikh Jarrah & the entire country pic.twitter.com/GDaUZJBQ6H
— Sarah Wilkinson (@swilkinsonbc) August 3, 2021
De in de jaren 1980 door een aantal Palestijnse bewoners ondertekende documenten werden onder valse voorwendsels verkeerd voorgesteld, zodat de betrokkenen niet op de hoogte waren van de juridische interpretatie die de Israëlische rechtbanken er zouden aan geven (wie meer details zoekt, vindt voldoende informatie op het internet).
Concreet komt het erop neer dat Palestijnse gezinnen uit hun huizen dreigen te worden verdreven waar ze sinds 1948 in wonen. Daar kwamen ze terecht na de Nakba, waarbij het grootste deel van de Palestijnse bevolking uit huidig Israël werd verdreven. Deze mensen hadden eigendommen in huidig Israël die aan dezelfde juridische voorwaarden voldoen, maar die worden niet erkend door Israël.
Het Israëlisch gerecht beroept zich zelfs op Ottomaanse decreten en reglementen van het Britse mandaatgebied om Joods-Israëlische eisen kracht bij te zetten, maar verwerpt diezelfde jurisprudentie wanneer Palestijnen met identieke bewijzen komen voor eigendommen in Israël.
Juridische metaalmoeheid van de bezetter
De juridische constructies die Israël in elkaar flanst om de bezetting en kolonisatie van de Palestijnse gebieden verder te zetten en uit te breiden beginnen echter metaalmoeheid te vertonen. De wereldopinie slikt dit niet langer. Net daar wringt het schoentje voor Israël. Tot voor enkele jaren werden de juridische constructies voor de bezetting en kolonisatie door de VS en de EU officieel in verklaringen wel veroordeeld maar de facto oogluikend toch goedgekeurd.
73 jaar na de oprichting van de staat Israël en 54 jaar na de militaire bezetting van de rest van Palestina heeft het zionisme echter nog steeds zijn ultieme doelstelling van een etnisch zuivere Joodse staat ‘van de Middellandse zee tot de Jordaan’ niet kunnen verwezenlijken.
Palestijns volksverzet is ongebroken
Daar is slechts één verklaring voor. Het Palestijns verzet is na zoveel tientallen jaren bezetting en kolonisatie nog steeds niet gebroken. Integendeel, een nieuwe jonge Palestijnse generatie staat meer dan ooit politiek zelfbewust klaar om de fakkel over te nemen en wijst daarbij niet alleen de bezetter als schuldige aan, maar richt zich evengoed tegen de eigen Palestijnse regering[2] in Ramallah. Verrot door interne corruptie en de facto collaboratie met de bezetter heeft de Palestijnse Autoriteit nog nauwelijks enige geloofwaardigheid bij de jonge Palestijnen.
Het voorstel van de Israëlische rechtbank is een schoolvoorbeeld van koloniale bezetterslogica: met een selectief amalgaam van juridische argumenten geeft het bezettingsregime zichzelf een schijn van wettelijkheid. Waar tot nog toe eenzijdige huisuitzettingen van Palestijnen ten bate van Joods-Israëlische kolonisten routineus gewelddadig werden afgedwongen, zoekt de bezetter blijkbaar naar nieuwe juridische constructies
Hoe erg ook, dit toont dat Israël aanvoelt dat de aloude strategie niet langer werkt. Bovendien zit Israël nog met een ander ‘imagoprobleem’. Meer en meer Joods-Israëlische kolonisten vallen openlijk Palestijnen aan, branden hun olijfgaarden af, schieten Palestijnse burgers neer in het zicht van de eigen bezettingssoldaten.
Mohammad el-Kurd explains the rejected attempt by israeli courts to make Sheikh Jarrah's Palestinians pay israelis rent for their own homes pic.twitter.com/CL0EamKOC4
— Sarah Wilkinson (@swilkinsonbc) August 3, 2021
Terwijl de wereldgemeenschap zich meer en meer openlijk distantieert van het bezettingsregime is de houding van de meeste Joods-Israëli’s nog verhard, een gevolg van 12 jaar rechtse regeringen onder eerste minister Benjamin Netanyahu. Meer en meer bevestigen Joods-Israëli’s openlijk dat de bezetting en kolonisatie van de Palestijnse gebieden en de discriminatie van de Palestijnse Israëli’s een goede zaak zijn. Wat opvalt in interviews met buitenlandse media is dat geïnterviewde Israëli’s daarbij overtuigd zijn dat de wereld achter hen staat.
Anti-human sociopathic israelis go all-out to attack Palestinian people working for a living in a local hotel in Jerusalem #SaveSheikhJarrah pic.twitter.com/cVxOia0UCF
— Sarah Wilkinson (@swilkinsonbc) July 31, 2021
Sheikh Jarrah, wordt vervolgd
De zaak waar alles mee begon, de etnische zuiveringen van Sheikh Jarrah, is nog lang niet beslecht. De Palestijnse inwoners vrezen terecht dat hun instemming met een ‘huurovereenkomst’ slechts uitstel wordt. Waarschijnlijk hoopt de bezetter van Oost-Jeruzalem op het verdwijnen van de hele zaak van de internationale agenda en zet ze in op een tragere, meer geleidelijke uitzettingsstrategie.
Afgaand op de standvastigheid van het Palestijns volksverzet wordt dit een misrekening. De jonge woordvoerders van het Palestijns volksverzet zijn zeer mondig, zoals de tweeling Muna en Mohammed el-Kurd, kennen hun zaak door en door en spreken bovendien vloeiend Engels, wat hen in staat stelt zich rechtstreeks tot het internationale publiek te richten.
Hun strijd voor rechtvaardigheid is nog lang niet ten einde. Waakzaamheid blijft geboden. Dit voorstel van de rechtbank voor een huurovereenkomst is echter een teken aan de wand. De bezetter stoot op de grenzen van zijn overmacht.
Muna en Mohammed el-Kurd konden via de sociale media miljoenen enthousiasmeren voor hun strijd in Sheikh Jarrah:
Kolonisten vallen steeds meer openlijk Palestijnse olijfboeren aan terwijl bezettingssoldaten goedkeurend toekijken (video van de Joods-Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem (3:52, Engelse ondertitels):
Notes:
[1] Het oostelijk deel van Jeruzalem heeft een apart VN-statuut los van de rest van de bezette Westelijke Jordaanoever. De Gazastrip is weliswaar niet meer bezet, maar wordt nog steeds volledig militair geblokkeerd door Israël. De Golanhoogte in het noorden heeft eveneens een apart statuut als bezet Syrisch grondgebied. Israël zelf heeft de Golanhoogte en Oost-Jeruzalem unilateraal geannexeerd, wat noch door de VN, noch door de overgrote meerderheid van de VN-lidstaten wordt erkend.
[2] Volgens de Oslo-akkoorden mag de regering van Palestina zich niet ‘regering’ noemen. De officiële titel is Palestijnse Autoriteit. Israël gebruikt ook nooit de term ‘bezette gebieden’ en heeft het steeds weer over ‘de betwiste gebieden’.