Na de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem en Human Rights Watch komt nu ook Amnesty International met een vernietigend rapport waarin het regime van Israël over bezet Palestina en over de eigen interne Palestijnse minderheid als apartheid wordt veroordeeld. De Israëlische regering zette alle middelen in om het rapport als antisemitisch tegen te houden, tevergeefs.

In januari 2021 kwam de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem als eerste met een rapport dat het volledige gebied van Israël en de bezette Palestijnse gebieden een ‘apartheidsregime’ noemt, “één geopolitieke arena die wordt bestuurd door één regering” (zie Israëlische organisatie voor de mensenrechten: “van de rivier tot de zee” is Israël één apartheidsstaat).

Drie maand later komt de VS-mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch tot een gelijkaardige vaststelling. “De Israëlische politiek ten opzichte van de Palestijnen komt neer op een apartheidsbewind. Israël onderdrukt de Palestijnen, ongeacht of ze in de Palestijnse gebieden of n Israël zelf wonen” (zie Human Rights Watch: “Israël voert apartheid tegenover de Palestijnen”).

Een jaar na het eerste rapport van B’Tselem komt nu ook mensenrechtenorganisatie Amnesty International met een eigen onderzoek. De organisatie draait er niet om heen.

“De Israëlische overheden moeten ter verantwoording worden geroepen voor het begaan van de misdaad van apartheid tegen Palestijnen. Het omstandig rapport Israel’s apartheid against Palestinians: cruel system of domination and crime aganst humanity telt 280 pagina’s.

Het rapport legt de reikwijdte en de methodologie van het onderzoek uit, geeft een korte historische tijdlijn, legt de definitie uit van apartheid in het internationaal recht. Vervolgens gaat het rapport dieper in op de onderdelen van het systeem van apartheid:

• de intentie om Palestijnen en Joodse Israëli’s als aparte rassen te behandelen
• de fragmentatie van de bezette Palestijnse gebieden in kleine territoria zonder degelijke onderlinge verbinding, zonder de mogelijkheid van een normaal beheer
• de segregatie op vlak van burgerlijke rechten, nationaliteit, inperking van de bewegingsvrijheid door middel van roadblocks, militaire wetten
• de onteigening van gronden en woonsten op basis van discriminerende wetten en rechtspraak
• het ontzeggen van economische en sociale rechten door het inperken van eigen economische activiteit met arbitraire maatregelen, verhinderen van openbare diensten…

Daarna volgt een lange reeks van concrete daden die de mensenrechten van de Palestijnen schenden:

• de gedwongen transfer van gevangengenomen Palestijnen in de bezette gebieden naar gevangenissen in Israël
• het routineus van administratieve aanhouding zonder tijdslimiet, zonder procesvoering en het systematisch gebruik van psychologische en fysieke foltertechnieken tijdens deze gevangenschap
• de weigering om dodelijke aanslagen ernstig te onderzoeken of te ontkennen
• de aanhouding en gevangenhouding van minderjarigen zonder de specifieke kinderrechten te eerbiedingen.

Amnesty formuleert tenslotte een reeks juridische politieke, economische, sociale maatregelen.

Op de laatste pagina van het rapport vat Amnesty zijn bevindingen samen:

“Sinds zijn oprichting in 1948 heeft Israël een beleid gevoerd van inplanting en onderhoud van Jodse demografische hegemonie and maximalisering van zijn controle over land ten voordele van joodse Israëli’s, terwijl de rechten van Palestijnen worden ingeperkt en Palestijnse vluchtelingen worden verhinderd om terug te keren naar hun huizen. In 1967 heeft Israël dit beleid uitgebreid naar de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrip, die ze sindsdien bezet houdt.”

“Amnesty International heeft de intentie van Israël onderzocht om een systeem de creëren en in stand te houden van onderdrukking en overheersing van de Palestijnen en heeft de sleutelcomponenten van dit beleid geanalyseerd:

• territoriale fragmentering
• stelen van land en eigendom
• ontkenning van economische en sociale rechten.”

“De organisatie komt tot het besluit dat dit systeem neerkomt op apartheid. Amnesty heeft tevens onwettelijke daden vastgesteld begaan door Israël tegen Palestijnen met de bedoeling dit systeem in stand te houden, waaronder transfers onder dwang, administratieve aanhouding en foltering, illegale moorden, ontzeggen van basisrechten en vrijheid van vervolging. “

“De organisatie komt tot het besluit dat dergelijke daden deel zijn van een systematische en wijdverspreide aanval tegen de Palestijnse bevolking en neerkoen op de misdaad tegen de mensheid van apartheid.”

“Israël moet dit wreedaardig systeem ontmantelen en de internationale gemeenschap moet het land onder druk zetten om dat te doen. Al degenen met jurisdictie over de misdaden begaan om dit systeem in stand te houden moeten ze onderzoeken.”

De propaganda kan de feiten niet meer aan

De Israëlische regering heeft reeds gereageerd nog voor de officiële persvoorstelling van het rapport. Minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid noemt het rapport ‘misleidend’, een echo van ‘de leugens van terroristische organisaties’, ‘vals, vooringenomen en antisemitisch. Dit rapport zou volgens de regering van Israël de veiligheid van Joden in de hele wereld in gevaar brengen.

Volgens de minister is Amnesty ‘niet langer een respectabele mensenrechtenorganisatie, maar alleen maar een zoveelste radicale organisatie, die propaganda spuit zonder eerst de feiten ernstig te onderzoeken.

 

Het ongestraft stelen van de olijfoogst door kolonisten met begeleiding van het bezettingsleger is slechts een van de vele praktijken van het apartheidsregime:

 

Meer en meer ziet het apartheidsregime in Israël zich gedwongen om alleen nog het machtsargument te hanteren van steun bij regeringen in de VS en de EU, terwijl de civiele maatschappij verder afhaakt. De huidige regering van Israël had eerder al aangekondigd een nieuw propaganda-offensief in te zullen zetten. Dat zal na dit derde rapport meer dan nodig zijn.

Meer en meer ziet Israël zich voor de onmogelijkheid geplaatst om de feiten nog te ontkennen. De stelling dat kritiek op Israël gelijkstaat met antisemitisme brengt bovendien de strijd tegen echt antisemitisme in gevaar, zoals onder meer talrijke Joodse intellectuelen in Israël zelf en in de wereld stellen.

De stelling dat de staat Israël zou staan voor alle Joden ter wereld klopt zowel cijfermatig als inhoudelijk niet. Van de ongeveer 16 miljoen Joden wereldwijd woont ongeveer 5,7 miljoen Joden in Israël. Naast deze Joden wonen in Israël zelf ook ongeveer 23 procent niet-Joden, in hoofdzaak Palestijnse Arabieren, naast kleine christelijke minderheden Tsjerkessen, Armeniërs en Druzen.

Het Israëlisch leger vertegenwoordigt zelfs niet eens alle Joodse Israëli’s. Talrijke Joodse activisten en organisaties in Israël klagen de wandaden en oorlogsmisdrijven van het Israëlisch bezettingsleger in de Palestijnse gebieden en de apartheid in Israël aan, zoals Ilan Pappé, Gideon Levy, Amira Hass, Uri Avnery, voormalig luchtmachtpiloot Yonatan Shapira, Jeff Halper van het Israeli Committee Against House Demolitions (ICAHD), de beweging van voormalige soldaten Breaking the Silence, de hierboven al vermelde mensenrechtenorganisatie B’tselem (‘in naam van God’) die reeds 30 jaar de schendingen van de mensenrechten door het Israëlisch bezettingsleger inventariseren, het magazine +972 (972 is de internationale telefooncode van Israël) en de jonge Joodse Israëli’s die weigeren hun militaire dienstplicht te vervullen in de bezette gebieden. In de Israëlische krant Haaretz komen regelmatig Joods-Israëlische stemmen aan bod die de bezetting van de Palestijnse gebieden, de blokkade van Gaza en de apartheid in Israël aanklagen.

Op 17 juli 2018 namen tientallen Joodse organisaties wereldwijd reeds eenzelfde standpunt in dat kritiek op het beleid van de regering in Israël géén antisemitisme is (zie Joodse organisaties: kritiek op Israël is geen antisemitisme). Talrijke Joods-Amerikaanse persoonlijkheden zoals Norman Finkelstein en Noam Chomsky veroordelen reeds tientallen jaren de bezetting en kolonisatie van Palestina.

Wat zou u doen… als u Palestijn was?

Een van de vaste wat-zou-u-dan-doen-argumenten is telkens weer het recht op verdediging dat Israël zou hebben. Dat recht geldt echter nooit voor de Palestijnse bevolking. Het volstaat hier de Joods-Amerikaanse filosoof Noam Chomsky uit 2004 te citeren in de documentaire Peace, Propaganda and the Promised Land: “Wanneer Israël zoals nu in de bezette gebieden beweert dat het zich moet verdedigen, dan verdedigen ze zich in de zin dat ieder militaire bezetter zich moet verdedigen tegen de bevolking die ze aan het verpletteren is”.

Personen en organisaties die misdaden van het Israëlische bezettingsleger aanklagen ‘haters van Israël’ noemen blijft een vast ingrediënt van de argumenten van de regering in Israël. Het is een bizar voorrecht dat alleen landen als de VS en Israël opeisen. Deze website publiceert bijvoorbeeld regelmatig zeer kritische artikels over de politiek in Frankrijk, toch is niemand zo gek om de auteurs of deze website ‘haters van Frankrijk’ te noemen.

Met dit rapport komt de apartheid in Israël en Palestina nog niet ten einde, maar het wordt voor iedereen met de dag duidelijker dat Israël uiteindelijk nog kan krijgen op zijn brute overmacht, die als het er echt op aan komt alleen van de VS komt. De EU-regeringen volgen de VS hierin nog steeds slaafs, maar die aanhorigheid is louter opportuun. Zowel in de VS als in de EU heeft Israël al lang de steun van de bevolking verloren.

Uiteindelijk kan Israël alleen nog rekenen op de mainstream media die de illusie van neutraliteit tussen twee gelijkwaardige opponenten (‘het conflict in het Midden-Oosten’, het ‘wederzijds geweld’, ‘slachtoffers aan beide zijden’) in stand blijven houden tegen beter weten in.

De strijd is nog niet voorbij, maar het schip vaart wel degelijk in de juiste richting.