Onze openbare omroep VRT excelleert weer in vooringenomen berichtgeving over Palestina

Lode Vanoost  - 

De collega van Shireen Abu Akleh die naast haar stond toen ze werd neergeschoten in het aangezicht durft haar niet te benaderen. Screenshot twitter @LinaAlSaafin

FacebooktwitterFacebooktwitter

Wie de systemische methodiek kent waarmee de openbare omroep VRT de voorbije decennia heeft bericht over Palestina zal het niet verbazen. De twijfelversie van het bezettingsleger dat een journaliste van Al Jazeera misschien zou zijn omgebracht door Palestijnse strijders werd onmiddellijk overgenomen als plausibele mogelijkheid.

Volgens de VRT is het nog onduidelijk of Al Jazeera journaliste Shireen Abu Akleh door het leger dan wel door Palestijnse militanten zou zijn vermoord. De VRT deelt met andere woorden de mening niet van de International Federation of Journalists, de organisatie die wereldwijd journalisten verdedigt, dus ook die van de VRT. De IFJ zegt vlakaf dat ze werd doodgeschoten door het Israëlisch leger en dat dit een ‘doelgerichte moord’ was.

Vreemd toch, want alle getuigen ter plaatse zijn éénduidig: er waren geen Palestijnse gewapende militanten in de buurt en er was geen sprake van een vuurgevecht, waartussen personen zich hadden kunnen bevinden.

Niets kan uiteraard zomaar onmiddellijk tot definitieve besluiten leiden. Daarvoor is een uitgebreid forensisch onderzoek nodig, dat onder meer bepaalt uit welke richting werd geschoten, welke munitie werd gevonden in het lichaam van de journaliste en wat getuigen ter plaatse verklaren.

Een van de geijkte technieken van dergelijke onderzoeken is het vergelijken van getuigenissen om eventuele foutieve of contradictorische verklaringen uit te filteren.

Er zijn echter heel wat omstandigheidsfactoren die het vermoeden van een gerichte moord door een sluipschutter van het Israëlisch leger kracht bijzetten. Een eerste element is dat op de plaats van het gebeuren geen enkel vuurgevecht gaande was met gewapende Palestijnse strijders.

Daarnaast is er het gegeven dat de inzet van sluipschutters door het Israëlisch leger reeds jaren een vaste praktijk is die een lange lijst slachtoffers heeft geëist.

De snelheid waarmee de internationale media onmiddellijk de versie van het Israëlisch leger als een plausibele verklaring overnemen is evenmin verbazend. Zo gaat het sinds het begin van de bezetting van Palestina.

De VRT heeft op vlak van berichtgeving over de bezetting van Palestina een lange beschamende traditie van koppige weigering om de objectieve termen te gebruiken over wat er gaande is.

De VRT heeft op vlak van berichtgeving over de bezetting van Palestina een lange beschamende traditie van koppige weigering om de objectieve termen te gebruiken over wat er gaande is. Tijdens de protesten in Gaza van 2018-2019 had de zender het over ‘doden’ die vielen tijdens ‘het geweld’. Over het Palestijns gewapend verzet tegen 55 jaar brutale bezetting en kolonisatie neemt de zender telkens weer de terminologie ’terroristen’ over.

Ook de New York Times neemt de versie van het bezettingsleger over:

https://twitter.com/nytimes/status/1524262129385316354

Omschrijvingen als ‘verzet tegen de bezetting’ of ‘repressie door het bezettingsleger’ dragen bij de VRT niet de goedkeuring weg van de redactie, ook al zijn dat de objectieve omschrijvingen, die beantwoorden aan het internationaal recht, aan de VN-Resoluties en aan het VN-Handvest, dat het recht op zelfbeschikking der volkeren en het recht op gewapend verzet tegen een militaire bezetter en kolonisator erkent.

Israël laat geen onafhankelijke onderzoeken toe in de gebieden onder zijn militaire controle.

Israël laat geen onafhankelijke onderzoeken toe in de gebieden onder zijn militaire controle. Eigen ‘onderzoeken’ leiden bijna 100 procent tot volledige vrijspraak van de betrokken militairen. Hoogst uitzonderlijk volgen lichte disciplinaire straffen, bijvoorbeeld wanneer videobeelden de feiten niet konden ontkennen, zoals het standrechtelijk executeren van een gewonde ongewapende Palestijn met een schot in het hoofd.

De vergelijking met de berichtgeving over de oorlogsmisdaden in Boetsja gaat niet op om meerdere redenen. In tegenstelling tot het Israëlisch leger controleert het Russisch leger de plaats van de misdaden niet meer. Rusland eist een onafhankelijk onderzoek. In hoeverre die eis oprecht is mag betwijfeld worden.

Niemand die echter een eigen onderzoek of verklaring door het Russisch leger als mogelijke uitleg overneemt. Israël daarentegen is nog steeds heer en meester in de Palestijnse bezette gebieden en zal als enige autoriteit een eigen ‘onderzoek’ doen.

Geen enkele hint naar mogelijke daders, clean:

De uitslag van dit ‘onderzoek’ zal binnen enkele weken/maanden ergens op de achterpagina’s verschijnen. Afgaande op de lange lijst van eigen ‘onderzoeken’ over de voorbije decennia is de uitslag bij voorbaat bekend.

Dat de betrokken journaliste voor Al Jazeera werkt is voor de westerse media, VRT incluis, een bijkomende reden om terughoudend te zijn over de de claim dat zij werd vermoord door een Israëlische scherpschutter.

Ernstige berichtgeving over dit incident zou minstens een overzicht bevatten van de praktijk van het Israëlisch leger om scherpschutters in te zetten als tactiek om de bezette Palestijnse bevolking te terroriseren.

Tragisch genoeg is deze moord niet eens uitzonderlijk, eerder routineus. Palestijnse betogers, onder wie veel jongeren, worden met de regelmaat van de klok door bezettingssoldaten neergeschoten.

Het enige uitzonderlijke aan deze zoveelste oorlogsmisdaad door het Israëlisch bezettingsleger is dat het slachtoffer een buitenlandse journaliste is – moordaanslagen op Palestijnse journalisten krijgen daarentegen nauwelijks enige aandacht – én dat zij de dubbele Amerikaanse nationaliteit heeft. De VS-ambassade kon niet anders dan formeel protest aantekenen.

Heel even haalde de laffe daad van een oppermachtig bezettingsleger de internationale media-aandacht weg van dat andere drama, de bezetting van Oekraïne. Ondertussen gaat de grootste humanitaire ramp van de eenentwintigste eeuw gewoon door, met Britse, Franse en VS-wapens.

Als u lezer niet weet welke oorlog ik hiermee bedoel, kan ik deze hints geven: het is niet in Europa, de slachtoffers zijn niet wit en ze zijn niet christelijk.

Het is vreselijk om dit hier te moeten bevestigen, maar het westers suprematistisch denken van tijdens de Koude Oorlog is helemaal terug. Men kan zich de vraag stellen of het eigenlijk wel ooit verdwenen is.

Artikel oorspronkelijk verschenen in DeWereldMorgen.be.