Brits minister van Binnenlandse Zaken Priti Patel heeft de uitlevering van Julian Assange aan de VS goedgekeurd. Van een beroepsprocedure voor het Brits gerecht valt niets te verwachten. Alle journalisten en redacties die vandaag nog steeds niet degelijk op de hoogte zijn van het belang van zijn zaak en deze uitlevering niet veroordelen en aanklagen dragen mee schuld voor deze aanslag tegen de persvrijheid.

Het is hier al genoeg gezegd. Als Julian Assange wordt uitgeleverd aan de VS wacht hem geen schijn van een eerlijk proces en een vreselijk levenslange opsluiting in de goelags van het Amerikaanse penitentiaire systeem, in het land met zowel proportioneel in verhouding tot de bevolking als in absolute totaalcijfers het hoogste aantal gevangenen ter wereld.

Ik ga hier niet langer alle argumenten opsommen. Elke journalist die naam waardig kent ze. Ze worden de voorbije jaren voortdurend toegelicht op tientallen artikels in ons Dossier over Julian Assange en WikiLeaks.

Van een beroepsprocedures voor het Britse gerecht valt voor Assange niets meer te verwachten dan maximaal enkele maanden uitstel. De strategie van het Britse establishment is duidelijk: Assange naar de VS verscheept krijgen, waar hij nooit meer wordt vrijgelaten, zelfs als na jaren procederen de volledige Britse rechtsgang in zijn zaak wordt afgekeurd.

Rechtsgang als doelstelling op zich

De Britse rechters en politici die over zijn lot beslissen weten perfect dat wat zij doen flagrante inbreuken zijn op het eigen rechtssysteem. De echte doelstelling staat voor hen op een hoger niveau. Laat ons niet vergeten dat het Britse gerecht op dit vlak niet aan zijn proefstuk toe is.

Noord-Ierse burgers werden tientallen jaren gevangen gezet voor moordaanslagen, waarvan de politie reeds bij hun aanhouding wist dat ze onschuldig waren. Enkel jarenlange inzet van strijders voor de mensenrechten hebben die rechtsgang weten te veroordelen.

 

In 1994 werd In the Name of the Father gemaakt over de onterechte veroordeling van de Guilford Four:

 

Hetzelfde gebeurde met vakbondsleider Arthur Scargill, die gestraft moest worden voor zijn leiding van de staking van de arbeiders in de steenkoolmijnen in de jaren 1980. Tot op het niveau van eerste minister Margaret Thatcher wist men vanaf dag één dat van de beschuldiging van financiering door Sovjet-vakbonden en door Lybische leider Khadaffi geen letter waar was.

De bedoeling was Scargill en zijn vakbond jarenlang in dure rechtsprocedures te verlammen. Toen hij na jaren procederen volledig werd vrij gesproken was de schade al geleden. De mijnwerkersvakbond was gebroken en de mijnwerkers restte alleen werkloosheid en armoede.

De leugen bleek sterker dan de waarheid. Dat Scargill geld zou hebben ontvangen van Khaddafi, dat de Noord-Ierse slachtoffers van de Britse wraak nog steeds worden weerspiegeld als ‘waarschijnlijk wel schuldig maar misschien hier en daar niet eerlijk berecht’… het verschijnt nog steeds in berichten, analyses en boeken alsof het de waarheid zou zijn.

Ook tegen Assange

Ook nu is de rechtsgang zelf de doelstelling tegen Assange. Door hem jarenlang te verlammen met elke mogelijke arbitraire truc van het rechtssysteem is het doel al grotendeels bereikt. Assange is een gebroken man en WikiLeaks is zijn slagkracht kwijt.

Er is echter een groot verschil met wat de mijnwerkers en de Noord-Ierse burgers is overkomen. Zij bleven gevangen in eigen land en vonden uiteindelijk gerechtigheid. De VS – en dat weten de Britse politieke leiders perfect – zullen Assange nooit meer vrijlaten, zelfs niet als het Europees Hof voor de Rechten van de Mens na jarenlang procederen zijn vonnis over de hele lijn afkeurt.

Het Britse establishment weet dat ze daar door de eigen media nooit zullen worden door afgestraft. Het zal hoogstens ergens in lange essays op de achterpagina’s worden bevestigd, zoals dat ook met Scargill en de Noord-Ierse beschuldigden gebeurde (en nog steeds gebeurt).

Medeplichtige media

Dit alles kan uiteindelijk maar gebeuren omdat Groot-Brittannië geen onafhankelijke pers heeft. Het zijn niet de vulgaire tabloidkranten die de hetze tegen Assange hebben geleid, het waren de openbare zender BBC en de topkrant The Guardian.

Dat buitenlandse journalisten deze beide media nog steeds als leidinggevend aanvaarden, zegt alles over de toestand waarin de mainstream media vandaag zijn vergleden.

Onafhankelijke, kritische onderzoeksjournalistiek is alleen nog mogelijk als het over de officiële vijanden gaat, zoals Rusland of China. Dat er in deze landen heel wat verkeerd loopt met de burgerlijke vrijheden is een open deur.

Erg moedig is de verontwaardiging daarover echter niet, wanneer men tegelijkertijd doet of de eigen neus bloedt over dezelfde misdaden door de eigen regeringen, in onze naam.

Ook de Belgische media zijn medeplichtig

Geen enkele van de mainstream media in België heeft in de voorbije jaren de moeite genomen om een standpunt gebaseerd op eigen onderzoek over Julian Assange en WikiLeaks te overwegen.

Het is nochtans vrij duidelijk waar dit over gaat. Julian Assange heeft oorlogsmisdaden van de VS ontmaskerd. Not done. Daarom, en daarom alleen moet hij boeten met zijn uitlevering aan de VS.

Door hier niet massaal tegen te protesteren bezegelen zijn collega’s mainstream journalisten het lot van onafhankelijke onderzoeksjournalistiek. Het onderzoeken en berichten over oorlogsmisdaden (en over zoveel meer) van de VS wordt taboe.

Met de uitlevering van Assange aan de VS wordt immers een levensgevaarlijk precedent geschapen. Eender welke journalist, niet-VS-burger, waar ook ter wereld, die negatief nieuws brengt over wat de VS en zijn westerse bondgenoten doen in de wereld, kan en zal uitgeleverd worden aan de VS, voor feiten begaan buiten het grondgebied van de VS, op basis van wetten die alleen geldig zijn op het grondgebied van de VS.

Met hun collaborerende passiviteit over Assange bekomen de mainstream journalisten en hun redacties bovendien dat de publieke opinie nauwelijks geïnformeerd is over zijn zaak en er hoogstens wat clichés over kent.

Sociale media…

De grote media klagen graag het foute nieuws aan dat wordt verspreid door de sociale media. Dat daar inderdaad heel veel bagger circuleert weet het kleinste kind. Het zijn echter ook sociale media die Assange’s zaak in de aandacht hebben gehouden. Naast de bagger staat er immers ook heel wat juiste informatie op het internet.

Zij klagen tevens graag aan dat de sociale media onterecht zoveel bijval krijgen. In werkelijkheid is er iets heel anders gebeurd. In toenemende mate zijn de grote media sinds de jaren 1980 grotendeels hun geloofwaardigheid verloren, lang voor het internet, niet toevallig in de periode dat het neoliberalisme zijn aanvallen op de sociale welvaartsstaat inzette én dat kritische media werden geprivatiseerd en ‘gemainstreamd’.

Het is met andere woorden omdat de grote media niet meer werden vertrouwd, dat sociale media zo snel konden doorbreken, niet omgekeerd. In peilingen uitgevoerd in eigen opdracht komen de grote media altijd tot de vaststelling dat ze wél nog geloofwaardig zijn.

Hoe geloofwaardig die peilingen over de eigen geloofwaardigheid zijn mag betwijfeld worden. De doelstelling wordt ingebouwd in de vraagstelling. Dat mag ons niet verwonderen. Zo functioneren commerciële bedrijven nu eenmaal.

Wat de grote media uiteindelijk het hardst stoort aan de sociale media is dat ze hun monopolie op de sluizen van de informatiedoorstroming hebben verloren. Nieuwsredacties krijgen bijna live kritiek op hun versie van de feiten. Dat steekt. Daar gaat dit ook over.

Er zijn desalniettemin reeds duizenden journalisten wereldwijd, die dikwijls tegen de eigen werkgever in, hun solidariteit met Julian Assange betonen. Het is nog altijd niet te laat.

Het is echter niet langer vijf voor twaalf. Net als de Doomsday Clock over de dreiging van een allesvernietigende kernoorlog, staat de klok voor het einde van de kritische journalistiek op seconden voor middernacht.

Journalisten aller landen, verenig u en eis dat uw redacties de mogelijke uitlevering van Julian Assange aanklagen, niet in een achterpaginastuk maar op de frontpagina, op de hoofdpunten van het nieuws en dit niet één dag maar alle dagen, tot Assange vrij is.

Verkiest u dat niet te doen, wees dan consequent en noem uzelf niet langer journalisten.