VN-Hoge Commissaris voor Mensenrechten ontvangt delegatie Julian Assange, maar media zwijgen

Lode Vanoost  - 

Stella Morris (l), Michelle Bachelet, Baltasar Garzón en Aitor Martínez in het VN-hoofdkwartier in Genève. Foto: dontextraditeassange.com

FacebooktwitterFacebooktwitter

In Genève heeft Michelle Bachelet, VN-Hoge Commissaris voor de Mensenrechten en voormalig Chileens president, een delegatie ontvangen met Stella Morris, de echtgenote van Julian Assange, op 25 augustus jl. Zij konden er van gedachten wisselen over het belang van zijn zaak voor de persvrijheid. Dit bezoek werd nergens weergegeven in de mainstream media.

Samen met Stella Morris, echtgenote van Julian Assange en moeder van hun twee kinderen, spraken Baltasar Garzón en Aitor Martínez op 25 augustus uitgebreid met mevrouw Michelle Bachelet, VN-Hoge Commissaris voor de Mensenrechten, in haar kantoor in het Palais Wilson in Genève.

Garzón en Martínez zijn de Spaanse advocaten van Assange, die hem onder andere verdedigen in de Spaanse rechtszaak tegen het Spaanse beveiligingsbedrijf dat in de ambassade van Ecuador in Londen jarenlang alle gesprekken van Assange met zijn advocaten heeft opgenomen en doorgegeven aan de Amerikaanse inlichtingendiensten.

Tijdens hun onderhoud konden zij de schendingen van de mensenrechten van Assange tijdens zijn proces en in zijn gevangenschap opsommen. Tevens brachten zij mevrouw Bachelet op de hoogte van de twee beroepsprocedures die zij hebben ingediend bij het Britse gerecht, een eerste tegen de beslissing van de minister van Binnenlandse Zaken om het vonnis voor uitlevering goed te keuren en een tweede tegen de argumenten die tijdens het eerste proces door de rechter werden weerlegd.

Tevens wezen zij er op dat Assange wordt vervolgd door het Amerikaanse gerecht voor het publiceren van de bewijzen van oorlogsmisdaden in Irak en dat de VS het internationaal recht schenden door een persoon te vervolgen die geen VS-burger is, voor feiten die werden gepleegd buiten het grondgebied van de VS en die in Europa niet strafbaar zijn, namelijk het publiceren van informatie en de geheimhouding van journalistieke bronnen.

Daarnaast legden zij uit waarom de VS-advocaten van Assange een rechtszaak hebben geopend tegen Mike Pompeo, voormalige baas van de CIA en voormalig minister van Buitenlandse Zaken en tegen William Evanini, voormalige baas van de dienst voor contra-intelligentie. Zij hebben in samenwerking met het Spaanse veiligheidsbedrijf UC Global systematisch alle gesprekken bespioneerd die Assange had in de ambassade van Ecuador.

In dit uittreksel (uit een langer interview) van DeClassified UK geeft Jeremy Corbyn zijn mening over en de Britse media en Julian Assange:

Daardoor hadden zij toegang tot de strategie en de argumentatie die de verdediging van Assange zou inzetten tijdens het Britse proces. Dit is een fundamentele inbreuk op het recht op vertrouwelijkheid van advocaat en gedaagde. Bovendien heeft Pompeo als baas van de CIA opdracht gegeven tot de ontwikkeling van plannen om Assange in de ambassade of tijdens een geënsceneerde ontsnapping te vermoorden.

“Journalisten, dit gaat over U!”

Tenslotte verwezen zij naar het lijvig rapport dat VN Speciaal Rapporteur tegen Foltering Nils Melzer heeft opgesteld (en dat volledig wordt weergegeven in zijn boek The Trial of Julian Assange, zie de recensie: “Journalisten, dit gaat over u”. Dit boek maakt brandhout van alle vooroordelen, foutieve aannames en valse beschuldigingen die nog steeds worden herhaald als ‘feiten’ in de grote media)

Over dit bezoek is in geen enkele van de grote mainstreammedia in Groot-Brittannië en daarbuiten enig bericht verschenen. Men kan zich slechts inbeelden hoe de berichtgeving er zou uitzien moest de familie van een Russisch dissident in gevangenschap door mevrouw Bachelet worden ontvangen.

De selectieve verontwaardiging van de mainstreammedia over de mishandelingen van journalisten en dissidenten in landen die als vijanden worden gezien is recht evenredig met de bereidwilligheid om identieke mistoestanden in eigen land of bevriende landen niet te willen zien of zelfs goed te praten.

Zo ondergraven zij zelf hun geloofwaardigheid en hun morele overtuigingskracht, wanneer zij de misdaden van verre vijanden veroordelen. Niet erg moedig. In geen geval is hun passiviteit een toonbeeld van ernstige journalistiek …

Artikel oorspronkelijk verschenen in DeWereldMorgen.be.