De Guardian heeft samen met de NYT, El Pais, Le Monde en Der Spiegel op maandag 28 november een Open Brief gericht aan de regering van de VS om de vervolging van Julian Assange stop te zetten. Die oproep is vooral in het geval van de Guardian zeer halfslachtig en in feite schijnheilig. Meer dan de andere ondertekenende media heeft deze krant de voorbije 11 jaar immers leugens, halve verdraaide waarheden en roddels verspreid om Assange verdacht te maken.

Deze oproep blijft immers de valse beweringen staande houden dat Assange in 2011 een groot aantal documenten zonder redactie zou hebben vrijgegeven, waardoor namen van personen die mogelijk gevaar lopen door de onthullingen zouden zijn vrijgegeven. Ook de valse bewering dat Assange zich zou bezondigd hebben aan illegale hacking van computers wordt in de brief vermeld. Dit zijn net de twee centrale elementen waarop de vervolging van Assange door de VS gebaseerd is.

De Guardian is van alle bij de Open Brief betrokken media het meest actief geweest in het verdacht maken van Assange over de voorbije 11 jaar, waardoor zij mee het klimaat hebben gecreëerd waarin de publieke opinie nauwelijks protesteert tegen zijn vervolging, op basis van de desinformatie die vooral deze krant heeft verspreid.

Als het de krant echt menens is met de vrijlating van Julian Assange kan ze beginnen met openlijk de leugens en roddels in te trekken die ze over hem hebben verspreid. Dat gebeurt voorlopig niet. De oproep tot zijn vrijlating klinkt hol zolang dat niet gebeurt.

Hier een selectie van artikels die de Guardian zou kunnen intrekken (maar dat voorlopig niet doet):

1. De bewering door Guardian journalisten Luke Harding en Dan Collyns dat Paul Manafort, voormalig campagneleider van Donald Trump, driemaal een bezoek zou hebben gebracht aan Julian Assange in de ambassade van Ecuador in Londen. Ook al hebben de andere media, waaronder de New York Times en de Washington Post reeds één dag later deze bewering als onbewezen nonsens afgedaan, blijft het betrokken artikel op de website van de Guardian staan.
2. Guardian journalist James Ball stelde in januari 2018 dat een mogelijke vervolging door de VS ‘onwaarschijnlijk’ is, ook onder nieuw president Trump, en beschuldigde Assange ervan dat hij enkel en alleen uit zelfingenomen trots weigert de ambassade te verlaten. ‘De zaak Assange is niet politiek’. Ball was toen al op de hoogte dat er wél een rechtzaak werd voorbereid tegen Assange in de VS.
3. Nick Cohen, topcolumnist bij de Guardian, definieerde de supporters van Assange als ‘samenzweerderige paranoïden’ die zichzelf ophemelen als strijders tegen de machtige VS, terwijl ze slechts idioten met een hoge zelfdunk zouden zijn. Nu zij over de hele lijn gelijk hebben gekregen blijft dit artikel desondanks op de website staan.
4. Carole Cadwalladr publiceerde zonder enig bewijs de bewering dat extreemrechts politicus Nigel Farage zou hebben gepoogd ongezien binnen te sluipen in de ambassade van Ecuador om Julian Assange te ontmoeten. Voor deze bewering kon zij geen enkel bewijs leveren. Assange verbleef op dat ogenblik nochtans in het meest intensief bewaakte gebouw in heel Groot-Brittannië: de ambassade van Ecuador. Eén getuige zou Farage hebben zien binnengaan ‘toen er niemand anders op straat was’, in een gebouw dat op dat ogenblik openlijk door tientallen agenten streng werd bewaakt …
5. Opnieuw Luke Harding en Dan Collyns, nu met collega Stephanie Kirchgaessner stelden in een artikel dat Russische diplomaten gesprekken zouden hebben gehad met Assange voor plannen om hem naar Rusland te ‘bevrijden’. Ook dit artikel was volledig op onbewezen geruchten gebaseerd. Nogmaals, het was in 2018 onmogelijk voor eender wie om ongemerkt de ambassade van Ecuador te betreden, laat staan dat de komst van Russische diplomaten ongemerkt zou kunnen gebeuren. In een volgend artikel ging Dan Collyns op die bewering door. De Russische ambassade zou hem een post als diplomaat aanbieden om zo vrije doorgang te krijgen. De bron: één Brits Conservatief parlementslid. Assange en WikiLeaks zouden tevens hebben gepoogd e-mails van de Democratische Partij te bekomen via hacking door de Russische militaire inlichtingendienst GRU om die dan als ‘eigen onderzoeksmateriaal’ te presenteren.
6. Ook Associated Press beweerde in de Guardian op basis van ‘betrouwbare bronnen’ dat Assange met een Russisch diplomatiek paspoort het land zou worden uit gesmokkeld, opnieuw zonder daarvoor enig bewijs te leveren.
7. Een leugen wordt geen waarheid door ze steeds maar te herhalen. Dat stoorde Guardian-journalisten Kathleen Jamieson, Stephanie Kirchgaesnner en Paul Karp niet om te blijven beweren dat WikiLeaks en Assange zich lieten gebruiken door de Russische inlichtingendiensten om de verkiezingscampagne in de VS te beïnvloeden. Ondertussen hebben de New York Times en de Washington Post reeds toegegeven dat de hele Russiagate op los zand gebouwd was. Ook tijdens het Britse proces tegen Assange kon de advocaat van de VS-regering geen enkel bewijs leveren voor deze beweringen.

Nogmaals, het lekken van een massa aan documenten in 2011 was het gevolg van de publicatie van paswoorden door journalisten Luke Harding en David Leigh in hun boek over WikiLeaks, tegen alle afspraken met Assange in. En de enige getuige voor hacking bleek een onbetrouwbaar leugenaar te zijn.

De reden waarom Julian Assange zo weinig steun vindt bij het brede publiek ligt volledig bij deze vooringenomen berichtgeving – die overigens klakkeloos wordt overgenomen door de buitenlandse media, waaronder onze eigen openbare omroep VRT.

Zo kan het dat een groot deel van het publiek oprecht gelooft dat Assange een Russisch agent is, die wetten heeft overtreden en levens in gevaar heeft gebracht. Noteer nogmaals dat de advocaat van de VS op het Britse proces tegen Assange moest toegeven dat in werkelijkheid niet één persoon in gevaar is gebracht door de onthullingen van WikiLeaks.

De Open Brief van maandag 28 november brengt de vrijlating van Assange geen stap dichterbij zolang de Guardian niet openlijk bekent dat haar berichtgeving over hem objectief noch neutraal was.