De media hebben geen enkele aandacht gegeven aan de onthulling van VS-onderzoeksjournalist Seymour Hersh, zelfs niet om hem af te kraken. In zijn rapport wijst hij de regering van zijn eigen land aan als saboteur van de gaspijplijnen Nord Stream I en II tussen Rusland en Duitsland. Ik heb vijf argumenten om zijn onderzoek zeer geloofwaardig te noemen.

NordStream en Seymour Hersh?

Ik heb een aantal goede argumenten om het rapport van Seymour Hersh zeer geloofwaardig te vinden, waarin hij de regering van zijn eigen land aanduidt als de dader van de aanslag op de gaspijplijnen NordStream I en II in de Baltische Zee (zie Seymour Hersh: “Hoe de VS de NordStream pijplijnen uitschakelden”).

1. De uitstekende reputatie van Seymour Hersh. Van 1969 (My Lai) tot nu zijn al zijn revelaties juist gebleken (zie 16 maart 1968: massamoord My Lai was routine, géén uitzondering).
2. De aloude redenering die je in eender welke thriller of detectiveserie ziet terugkeren bij moordonderzoeken: motief, gelegenheid, voordeel.
3. Compromitterende verklaringen. President Biden nog voor de aanslag: “Als Rusland Oekraïne binnenvalt is het gedaan met NordStream. We weten hoe dat moet. We kunnen dat”. Buitenlandadviseur Victoria Nuland na de aanslag: “Dit is een enorme buitenkans voor ons”, nog herhaald door minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken.
4. Wederkerigheid: vergelijk met de manier waarop andere misdaden werden beoordeeld als het onze vijanden betrof en hoeveel bewijskracht dan reeds voldoende is. Als Poetin en zijn adviseurs iets dergelijks hadden gezegd, dan zouden onze mainstream pundits er geen seconde over aarzelen om zeker te zijn dat Moskou het gedaan heeft.
5. Dan zijn er nog gewoon gezond verstand en historische ervaring. Dit is de regering die loog over massavernietigingswapens in Irak, over geroofde couveuses in Koeweit, over de ‘oorzaak’ van de oorlog in Vietnam. Dit is de regering wiens hoofd van de inlichtingendiensten openlijk heeft verklaard dat liegen en bedriegen eigen is aan de organisatie. Zie verder nog de historische lijst van staatsgrepen, inmenging in verkiezingen, economische chantage die door de VS werden begaan in Latijns-Amerika, Afrika en Azië sinds 1945, tot vandaag in Peru.

Ben ik nu absoluut zeker dat de VS de gaspijplijnen hebben opgeblazen? Natuurlijk niet. Dat mag je nooit zeggen in dit soort zaken. Ik denk trouwens, en dat is eveneens een gevoel gebaseerd op ervaring en historische kennis, dat dit ‘lek’ gewild werd door de VS-regering.

De machthebbers in Washington sturen met deze ‘lek’ immers een niet mis te verstane boodschap naar Rusland, naar Europa (!) en naar de hele wereld: “Pas op, wij menen het! Wij durven het en we kunnen het! Wij zijn niet te vertrouwen. Wij zijn gevaarlijk. Het is luisteren of onze wraak ondergaan.”

De VS zullen altijd een machtige wereldspeler blijven. Het is niet daar dat men in Washington ongerust over is. Wat ze vrezen is dat ze niet langer de énige supermacht zullen zijn, dat ze concurrenten zullen moeten dulden, die niet zomaar luisteren.

Officiële ‘ontkenningen’ horen daar bij als koffie bij dessert. Doen alsof, ontkennen, liegen is trouwens eigen aan alle regeringen, de VS is niet eens uitzonderlijk op dat vlak. De boodschap aan de wereld is duidelijk genoeg: “Onze economische overmacht is aan het tanen?! Wel, we zullen dat niet passief ondergaan!”

Waar dit écht over gaat?

Als de VS de ‘vrije markt’ (die dus nooit bestaan heeft) écht zou laten spelen, worden China en India de grootste economieën ter wereld, wat niet meer dan normaal is als je weet dat die twee landen nu al goed zijn voor meer dan 1 op 4 van alle mensen op aarde.

Dààrom moet er een oorlog komen met China. (Voor India geldt dat (nog) niet, maar een trouwe bondgenoot van de VS is het land al enige tijd niet meer.) De neergang van het VS-imperium – het’ machtigste ooit in de geschiedenis van de mensheid, het enige dat de hele wereld als zijn achtertuin kon beschouwen – dat in 1945 ontstond is onvermijdelijk. Een in het nauw gedreven beer (en dan bedoel ik niet de Russische) kan echter zeer gevaarlijk uithalen. Er zitten fanatici in Washington die bereid zijn de rode knop in te drukken.

Wie deze kritiek beaamt uit rudimentair anti-Amerikanisme zal ik echter moeten teleurstellen. De VS zullen altijd een machtige wereldspeler blijven. Het is niet daar dat men in Washington ongerust over is. Wat ze vrezen is dat ze niet langer de énige supermacht zullen zijn, dat ze concurrenten zullen moeten dulden, die niet zomaar luisteren.

Ook hier zijn er angsthazen, eurocentrische supremacisten à la Holslag en Hoornaert, die nachtmerries hebben over het doembeeld dat de Europese/witte/westerse hegemonie aan het verdampen is. Voor hen geldt een gelijkaardig gevoel als in de VS.

De Europese Unie zal ook altijd een wereldspeler blijven, zij het op een lager, zeg maar ondergeschikt niveau aan de VS. Wat zij echter even hard vrezen als Washington is dat zij niet langer zomaar hun ‘visie’ kunnen opdringen aan de rest van de wereld en dat zij concurrentie met Chinese bedrijven zullen moeten aanvaarden. En dat is voor deze Eurocentrische ideologen onaanvaardbaar.

Hier gaat dit over

We kunnen ons er over verheugen dat de VS-hegemonie over de wereld aan het verdwijnen is. Dat proces is trouwens toch niet meer te stoppen. Waar we ons wél zorgen over moeten maken, is wat de VS gaan doen met hun militair apparaat om te pogen die evolutie alsnog te stoppen. Dat kan nog gevaarlijk worden, zéér gevaarlijk.

China en Rusland, de nieuwe imperialisten aan onze grenzen? Komaan zeg, Rusland kan na een vol jaar amper 16,50 procent van een ander land bezetten, notabene een buurland en heeft exact 3 militaire basissen buiten zijn eigen grondgebied, waarvan twee in voormalige Sovjet-buurlanden en één (1!) buiten zijn grenzen in Syrië (en dan nog één meer als we de Krim als buitenland tellen).

Voor die ‘amper 16,50 procent in één jaar is ook een andere verklaring mogelijk. Rusland heeft zich tot nu ingehouden. Die stelling krijgt echter geen enkele weerklank in de Westerse media, omdat ze impliceert dat Rusland er niet zo hard invliegt als de VS en de NAVO in Irak deden.

Elke dode is er één teveel, elke oorlogsmisdaad is een oorlogsmisdaad, maar we kunnen er niet naast kijken. Operation Shock and Awe veroorzaakte nog meer doden en nog meer vernietiging van vitale infrastructuur in minder dan één maand in Irak in vergelijking met één jaar Russische invasie in Oekraïne (zie Oorlogsmisdaden moeten veroordeeld worden, wie ze ook begaat, vandaag én dertig jaar geleden).

China heeft één (1!) militaire basis buiten zijn grenzen, in Djibouti, en plannen voor twee meer (plannen, nog niets van uitgevoerd). De VS hebben ondertussen nog altijd meer dan 800 militaire basissen over de hele wereld, waarvan de helft aan de grenzen van Rusland en China.

Zijn Rusland en China landen met een degelijk democratisch systeem? Natuurlijk niet, maar laten we wel wezen. Hoeveel gruwelijke dictaturen steunen wij niet? En voor je het zelf zegt, whataboutism is wél relevant. Wie een principe inroept tegen een ander, moet zelf ook getoetst worden op datzelfde principe.

Hoeveel rechtse staatsgrepen hebben onze regeringen sinds 1945 gesteund? OK, maar mensenrechten dan, je hoort het nauwelijks maar het meest barbaarse, brutale, middeleeuwse regime op aarde is nog altijd Saoedi-Arabië …

Hoe democratisch zijn de VS dan wel?

Twéé politieke partijen, Democraten en Republikeinen, die op retoriek en interne en zéér bitsige strijd om de macht na, over al de rest hetzelfde denken: behoud van de VS-hegemonie over de wereld, met alle middelen, en een neoliberaal paradijs in eigen land. Die daarenboven over één ding zeer eensgezind blijven, het risico op een derde partij moet voortdurend in de kiem gesmoord worden. Een verkiezingssysteem dat volledig door grote bedrijven wordt gefinancierd, op een openlijke manier die in Europese landen illegaal is.

Verder de grootste gevangenispopulatie ter wereld in absolute én proportionele cijfers. Vreselijke wantoestanden in de gevangenissen (google eens op series over gevangenissen in de VS), arbitraire en racistische toepassing van de doodstraf, getto’s, brutaal politiegeweld, géén sociale zekerheid of ziekteverzekering voor de gewone werkende Amerikaan, geen ziekteverlof, amper betaald verlof in het rijkste land op aarde, alle grote media in handen van grote bedrijven en oligarchen, deelstaten waar vakbonden verboden zijn … Ongeveer de helft van alle Amerikanen gaat nooit stemmen, geloven niet in hun politici en in het regeringssysteem, dat ze als systemisch onrechtvaardig beschouwen.

Kan zijn, maar Rusland is toch wel degelijk een bedreiging voor onze vrijheid? Daarnet al gezegd. Dat Russische leger kan na één jaar amper 16,50 procent van een ander land bezetten, een buurland. Het Franse en Britse leger samen (of het Britse en Duitse samen of het Franse en Duitse samen) zijn even groot en slagkrachtig als het Russische.

Grondgebied en kernwapens

Er zijn slechts twee redenen waarom Rusland door de veel grotere VS en NAVO-strijdkrachten niet direct onder de voet wordt gelopen.

Eén, vraag het nog eens aan Napoleon en Hitler. Rusland, grootste land ter wereld qua oppervlakte met elf tijdzones, valt fysiek gewoon niet in te nemen.

Twée, Rusland mag dan conventioneel militair een tweedeklassespeler zijn naast Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië, ver onder de VS, het is wél de grootste kernmacht op aarde met iets meer kernwapens dan de VS (maar dan reken ik de Franse en Britse kernwapens er niet bij).

Op korte termijn is vooral dat laatste de échte reden waarom de NAVO en de VS geen directe oorlog met Rusland aandurven. Door een onderhandelde oplossing in Oekraïne te saboteren spelen onze regeringen echter met vuur, geen lokaal vuur maar het risico op een allesvernietigende wereldbrand.

De gigantische winsten van de wapenindustrie zijn niét de reden waarom deze oorlog gerokken wordt – het is er slechts een ‘aangenaam’ neveneffect van. Of het westen er met zijn wapenleveringen in zal slagen Rusland militair uit te putten ‘tot de laatste Oekraiener’ is zeer onzeker. Ondertussen gaat de horror in Oekraïne door.

Eveneens ‘ondertussen’ gebeurt in Jemen identiek hetzelfde, al bijna zes jaar, maar dan met onze bommen, de grootst humanitaire catastrofe van de 21ste eeuw volgens de VN. En even ‘ondertussen’ gaat de bezetting van Palestina zijn 46ste jaar in …

Waar zijn wij mee bezig?

 

Note:

Er circuleren al meerdere berichten die beweren het onderzoek van Hersh punt voor punt te weerleggen. Dat valt zwaar tegen, grotendeels schieten de auteurs zich al te ijverig in de eigen voet …