Luik volgt Barcelona en Oslo, breekt met apartheid, kolonisatie en bezetting

Lode Vanoost  - 

Barcelona, Oslo, Luik. Cartoon Latuff 2010

FacebooktwitterFacebooktwitter

Het stadsbestuur van Luik heeft beslist alle banden met Israël te verbreken omwille van de apartheid, kolonisatie en bezetting door het regime. Daarmee vervoegt Luik de steden Barcelona en Oslo. Zonder twijfel zullen weldra beschuldigingen van beweerd antisemitisme worden gelanceerd. Onaangenaam maar perfect voorspelbaar en vooral, volledig onterecht en naast de kwestie.

Toen de Spaanse stad Barcelona als eerste grote stad in Europa besliste om alle institutionele banden met Israël te verbreken, werd dat nog voorgesteld als een eenzame stem. Deze beslissing kreeg bijval van allen die het regime van apartheid, kolonisatie en bezetting van het Palestijnse volk door de staat Israël veroordelen, waaronder talrijke Spaans-Joodse organisaties.

Zoals perfect voorspelbaar was werden vanuit de zionistische propaganda onmiddellijk beweringen gelanceerd dat dit een initiatief was dat door antisemitisme werd geïnspireerd.

Het is zowat de enige tactiek die de verdedigers van de apartheid, kolonisatie en bezetting nog hebben, vermits echte argumenten om dit regime te verdedigen ontbreken. Pogingen om burgemeester Ada Colau persoonlijk te stigmatiseren vielen echter op een koude steen.

Die beschuldigingen zijn zeker onaangenaam en verplichten de verdedigers van de Palestijnse mensenrechten tot reacties. Hoe ongeloofwaardig die beschuldigingen ook zijn, het blijft een opdracht om in de mainstream media de boodschap aan bod te laten komen dat kritiek op Israël en op het zionisme niets te maken heeft met antisemitisme.

 

Voor meer achtergrond, zie het artikel Kritiek op het Israëlische bezettingsleger is geen antisemitisme, het artikel Joodse organisaties: kritiek op Israël is geen antisemitisme. Alle Artikels over Palestina, apartheid, kolonisatie en bezetting staan gebundeld in ons dossier Bezetting en kolonisatie Palestina.

 

Recent heeft ook het bestuur van de Noorse hoofdstad Oslo beslist elke samenwerking te verbieden met bedrijven die rechtstreeks of onrechtstreeks banden hebben met de illegale koloniale nederzettingen in bezet Palestina.

De beslissing van de stad Luik om zich bij Oslo en Barcelona aan te sluiten heeft geen enkele weerklank gekregen in de mainstream media. Alleen de liberale fractie MR en christendemocratische Les Engagés (de vroegere CDH) stemden tegen de motie in de gemeenteraad.

Enkele honderden pro-Palestijnse mensen kwamen de motie voor het stadhuis van Luik toejuichen. Foto: europalestine.com

De bewoording van de motie is klaar en duidelijk: “De Stad Luik moet zijn banden met het Palestijnse volk verstevigen door zijn banden met het Israëlische apartheidsregime te verbreken, zolang deze Staat het internationaal recht schendt.” (zie de volledige tekst van de motie hier).

Zonder de minste twijfel zullen weldra beweringen van antisemitisme tegen het stadsbestuur en tegen leden van dat bestuur worden gelanceerd. Hoe onaangenaam het telkens weer is om die beschuldigingen te ontzenuwen, ze hebben het voordeel van de voorspelbaarheid. Bovendien, Israël spendeert miljoenen euro’s om hier weerwerk tegen te bieden, maar de boycot-beweging BDS (Boycot-Desinvest-Sanction) blijft aanhang winnen.

Zo heeft de rechtbank in Frankfurt het verbod opgeheven tegen het optreden van Roger Waters in de stad. Dat verbod was gebaseerd op beweerde antisemitische uitspraken van de muzikant.

De rechtbank weerlegde de motivering van dat verbod over de hele lijn. Roger Waters heeft een zeer uitgesproken mening over de bezetting van Palestina. Tijdens zijn optredens herinnert hij onder meer aan de moord op journaliste Shireen Abu Akleh, wat telkens zeer veel bijval vindt bij het publiek.

Het regime in Israël staat voor een gigantische taak. Het wordt onmogelijk om nog de illusie van een Joodse én democratische staat te verdedigen terwijl de beelden van de repressie de wereld rond gaan.

De nieuwe regering onder leiding van eerste minister Benjamin Netanyahu wordt nu wereldwijd veroordeeld voor zijn extreemrechtse politieke agenda, met ministers in zijn kabinet die openlijk hun anti-Palestijns en anti-moslim racisme belijden.

Voor de Palestijnse bevolking zelf is er in feite niets veranderd. De massale protesten tegen zijn regering in Israël zelf richten zich uitsluitend tegen de gevaren voor de democratische inspraak van Joodse Israëli’s. Elke verwijzing naar het lot van de Palestijnen wordt er door de betogers hardhandig verhinderd.

Het grootste probleem voor het regime is echter het toenemend aantal Joodse stemmen in Israël zelf en in het buitenland die de kant kiezen van het internationaal recht en het recht op zelfbeschikking der volkeren. Zij spreken zich uit tegen de apartheid, de bezetting, de kolonisatie.

Het laatste verdedigingsbastion van het regime zijn enerzijds de mainstream media. Die kunnen niet langer de realiteit ontkennen, maar excelleren in selectief woordgebruik met ontwijkende termen als ‘wederzijds geweld’ en ‘conflict’. Zowat alle Palestijnse verzetsdaden worden gekaderd als provocaties, elke vorm van repressie van dit volksverzet wordt gekaderd als ‘antwoord’.

Het andere bastion is uiteraard de VS. Het is het enige land waar concrete wetten worden gestemd tegen de BDS-beweging en waar elke uiting van sympathie voor Palestijnse mensenrechten wordt gecriminaliseerd. Ook in Frankrijk en Groot-Brittannië worden pogingen in die richting gedaan.

Wat echter opvalt is dat in meerdere Europese landen weliswaar parlementaire resoluties worden gestemd om BDS en pro-Palestijnse stemmen te criminaliseren, maar dat dit nooit leidt tot wetgevende initiatieven.

Hoewel dat in de mainstream media anders wordt voorgesteld, hebben parlementaire resoluties geen enkel juridisch gevolg. De reden waarom deze resoluties niet tot wetgeving leiden is eenvoudig: dergelijke wetten zouden botsen op grondwettelijke bezwaren, een risico dat de zionistische lobby’s in die landen niet durven te nemen.

Om dezelfde reden lanceren zionisten regelmatig beschuldigingen van antisemitisme, onder meer tegen deze nieuwssite, waarmee veel media-aandacht wordt beoogd (wat meestal lukt).

Deze personen laten het echter na om effectief klacht in te dienen, omdat zij immers goed beseffen dat een negatief vonnis hun geloofwaardigheid nog meer zal ondermijnen.

De aanpak om elke vorm van kritiek op het regime in Israël als antisemitisme te veroordelen vertoont meer en meer barsten, vooral sinds de nieuwe regering in Israël aan de macht is. Initiatieven zoals dat van de stad Luik zullen onvermijdelijk doorgaan.

De strijd voor het recht op zelfbeschikking van het Palestijnse volk is nog niet ten einde, maar de vraag of het regime in Israël aan de onderhandelingstafel zal worden gedwongen, is niet langer ‘of’ maar ‘wanneer’.

En met ‘onderhandelingstafel’ wordt hier niet het zelfverklaarde ‘vredesproces’ bedoeld onder leiding van de VS, maar echte onderhandelingen, waar de VS niet langer de ‘bemiddelaar’ is.

Artikel oorspronkelijk verschenen in DeWereldMorgen.be.