Wolfgang Schaüble krijgt bij zijn overlijden veel lof van bekende tenoren. Bijna 50 jaar lang was hij een van de machtigste politici van Duitsland. Hoe hij op de gewone Duitser (en de rest van de Europese bevolking) neerkeek, valt goed samen te vatten in één citaat uit een boek van Yanis Varoufakis.

Over de loopbaan van de conservatieve Duitse politicus Wolfgang Schaüble wil ik kort zijn. Hij kwam op voor de haves, voor het ‘betere’ deel van de Duitse bevolking. Op 30-jarige leeftijd werd hij in 1972 voor het eerst verkozen in de Bundestag, de Duitse federale Kamer van Volksvertegenwoordigers voor de conservatieve christendemocratische partij CDU.

Hij was het langst herverkozen parlementslid van de Bundestag. Hoe hij over verkiezingen dacht, vatte hij samen tijdens een discussie achter gesloten deuren met de andere EU-minister van financiën over Griekenland: “Verkiezingen horen geen invloed te hebben op het economisch beleid”.

Hoe hoog hij verder de christelijke waarden van naastenliefde in zijn hart droeg kan worden samengevat met één uitspraak die hij achter gesloten deuren deed tijdens een gesprek met Yanis Varoufakis, toen die in 2015 zes maanden Grieks minister van financiën was.

Varoufakis schreef over die zes maanden het boek ‘Adults in the Room – My battle with Europe’s Deep Establishment’ (zie de recensie hier). Dit citaat staat op pagina 211-212 van de Engelstalige uitgave.

Toen Varoufakis hem voorstelde om samen een voorstel uit te werken om fiscale fraude en ontwijking aan te pakken, weigerde hij daar op in te gaan. Fiscale privileges afpakken van zijn rijke vrienden en sponsors was niet zijn prioriteit. Hij veranderde van onderwerp:

“Hij verkoos het in de plaats daarvan te hebben over zijn theorie dat het ‘overgenereuze’ Europese sociale model moest gedumpt worden. Hij vergeleek de kosten van de Europese welvaartsstaten met de situatie in plaatsen als India en China, waar helemaal geen sociaal veiligheidsnet bestaat. Hij argumenteerde dat Europa zijn competitiviteit aan het verliezen was en zou stagneren tenzij alle sociale voordelen massaal zouden worden ingetrokken.”

Ik oordeel hier niet over een privé-persoon. Ik beoordeel de politicus die ter verantwoording mag worden geroepen voor zijn politieke keuzes. Deze man kon uiteraard alleen maar doen wat hij deed omdat hij een heel politiek-economisch-media-establishment achter zich had, die het met zijn ideeën eens was. Dat ontslaat hem niet van zijn verantwoordelijkheid.