Critici van het Duitse pro-Israël-beleid en harde repressie van pro-Palestijnse acties, stellen dat de Duitse schuld voor de Holocaust geen excuus is voor steun aan de genocide in Gaza. Er is meer. De Holocaust was een uitloper van een eerdere genocide in het begin van de 20ste eeuw, die Duitsland nog steeds weigert te erkennen. Het huidige Duitse regeringsbeleid is niet gebaseerd op schuld maar op overtuiging. Zij die dit beleid bepalen, zoals minister Baerbock, geloven in 2024 nog in een rangorde van menselijke rassen.

Duits minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock (Bündnis90/Die Grünen) verklaarde op 26 mei 2024 dat ze geschokt was door een video van een Israëlische vrouw die op 7 oktober door Hamasstrijders zou zijn verkracht. Die video blijkt niet te bestaan volgens de VN die de kwestie grondig onderzochten.

Daarmee is zij niet de enige Westerse leider die beweert video’s gezien te hebben van 7 oktober die niet blijken te bestaan. President Biden had ook gesteld geschokt te zijn door beelden van onthoofde baby’s …

Ze kan dat desondanks nog steeds ongestoord blijven zeggen, omdat ze gerust is in de kritiekloze meegaandheid van de Duitse en de buitenlandse media. Die confronteren haar niet met het feit dat een dergelijke video niet bestaat. Dat laat haar tevens toe echte beelden van uit elkaar gerukte baby’s in Gaza te negeren.

Bovendien kan ze dan blijven negeren dat meerdere onderzoeksrapporten bevestigen dat de Israëlische bezetter routineus Palestijnse gevangen foltert, ondermeer door verkrachtingen.

Baerbock staat symbool voor een hernieuwd Duits supremacistisch denken, dat diepe wortels heeft in de Duitse geschiedenis. Dat gedachtengoed heeft het zionisme warm verwelkomd als eervolle gast in het pantheon van westers wit supremacistisch denken over de rest van de wereld.

De manier waarop zij openlijk mag praten over Russen, Chinezen (en Aziaten in het algemeen) – niet alleen maar over hun leiders, maar over de gewone mensen in die landen – zonder dat zij ook maar één enkele kritische journalistieke vraag daarover krijgt, zegt alles over waar onze media voor staan.

Is Duitsland veranderd sinds de Tweede Wereldoorlog?

Duitsland is toch het land van grote filosofen als Marx, Hegel, Nietzsche, Adorno, Kant, Wittgenstein, Schopenhauer, Arendt, Habermas, Heidegger, von Humboldt? (Ik vergeet er een hele hoop). Duitsland is ook het land van de dagelijkse protesten van vredesactivisten voor Palestina en Gaza.

Baerbock staat echter niet voor dàt Duitsland. Zij is de zoveelste in een lange rij apologeten van westers supermacistisch denken, die in eigen handelen alleen maar goede en degelijke motieven erkent en in al het kwade de vunzige hand van anderen ziet.

Dit gedachtengoed gaat veel verder terug dan de gruwel van de Holocaust, veel verder dan die industrieel georganiseerde genocide op een heel volk tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het heeft zijn wortels reeds in de negentiende eeuw toen kolonialisme en rassensuprematie nog openlijk beleden ‘waarden’ waren.

Het nazisme heeft zijn wortels in dat kolonialisme. De Duitse versie van die historische schande kende zijn gruwelijke première in het Afrikaanse land, dat ooit Duits Zuidwestelijk Afrika werd genoemd en nu Namibië is.

Op deze nieuwssite zijn eerder al artikels (zie onderaan dit artikel) verschenen over de Duitse genocide van de Herero en de Nama-volkeren in die Duitse kolonie. In januari 2024 legde Hage Geingob, de inmiddels op 4 februari 2024 overleden president van Namibië, nog een verklaring af waarin hij Duitsland scherp bekritiseerde voor zijn slaafse verdediging van Israël.

 

Daarbij wees hij nadrukkelijk op het feit dat de Duitse regering actieve medewerking aan een genocide in Palestina verleent, terwijl het nog altijd geen schuld erkent voor de genocide die het in Namibië tegen de Herero en de Nama heeft aangericht (tussen 1904 en 1908).

Duitse ‘raison d’état’

Volgens bondskanselier Olaf Scholtz is de steun van Duitsland een zaak van raison d’état. Op 12 oktober 2023 verklaarde hij “Op dit moment heeft Duitsland maar één optie. We staan pal achter Israël. Dat is wat we bedoelen als we zeggen dat de veiligheid van Israël voor Duitsland een kwestie van ‘staatsraison’ is.”

 

Van die lijn is de Duitse regering tien maanden en meer dan 40.000 doden later nog geen centimeter afgeweken. In eigen land worden pro-Palestijnse acties zwaar aangepakt en als ‘antisemitisme’ veroordeeld.

Een Brits-Palestijns dokter die wou getuigen over zijn wedervaren in Gaza op een conferentie, werd de toegang tot het land ontzegd. Een betoger werd recent veroordeeld tot gevangenisstraf, omdat ze in haar toespraak de slogan ‘From the river to the sea, Palestine will be free‘ had uitgesproken.

Meer dan uiting van spijt, dit is overtuiging

Wat is hier gaande? Is dit enkel en alleen een vorm van spijtbetuiging voor de Holocaust van de Tweede Wereldoorlog, een positie waartoe Duitsland zich moreel verplicht voelt?

Het volstaat niet de schuldkwestie van de Holocaust als enige reden te geven voor deze beleidslijn. Er zit veel meer achter. Daarvoor moeten we terugkijken naar een evolutie die al bezig is sinds de 19de eeuw – en in feite reeds daarvoor.

Het gaat hier over een visie over de mens die in de 19de eeuw werd gedeeld door alle koloniale mogendheden. Duitsland heeft dat gedachtengoed tot zijn gruwelijke apotheose gebracht met de eerste industrieel uitgevoerde genocide ooit tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Minister Baerbock staat meer model voor die Duitse denktraditie dan haar bondskanselier. Kanselier Scholtz (SPD) is een klassieke machtspoliticus die niet kan worden verdacht van sterke eigen meningen over eender wat. Hij draait mee met de wind. Dat kan niet worden gezegd van Baerbock. Zij spreekt vanuit diepe overtuiging.

De Holocaust van de Keizer

Ik vond tijdens mijn opzoekingswerk een boek dat in 2011 – lang voor de genocide in Gaza – werd gepubliceerd. The Kaiser’s Holocaust – Germany’s Forgotten Genocide werd geschreven door de Britse historicus David Olusoga en de Deense historicus Casper W. Erichsen.

Wie dit boek leest, begrijpt waar het nazisme zijn mosterd heeft gehaald. Het is toegankelijk en vlot geschreven. Met 18 pagina’s voetnoten achteraan is dit een grondig onderzocht dossier over een lugubere periode in de koloniale geschiedenis (die overigens niet alleen voor Duitsland beschamend is).

Enkele citaten: “Dit is de grote mythe na de oorlog: de geruststellende fantasie dat de nazis een nieuw soort monsters waren en dat hun misdaden zonder voorloper of precedent waren. Dat waren ze niet. Veel van de nazi-ideologie en veel van de misdaden begaan in zijn naam waren deel van een langere trend in de Europese geschiedenis.”

“Als de rechters in Nürnberg dieper hadden teruggekeken in het verleden van Göring¹ en van zijn natie, dan zouden ze een ander verhaal van uitroeiingskampen en raciale genocide hebben ontdekt. Ze zouden hebben gezien dat de ideeën van vele filosofen, wetenschappers en soldaten wiens theorieën Hitler hadden geïnspireerd zich hadden gebaseerd op een vroegere, vergeten holocaust.”

“Toen de Schutztruppe de Herero en Nama volkeren van Namibië poogden uit te roeien was Hitler een schooljongen van 15. Hij leefde in een continent dat gebiologeerd was door de verhalen van Duitse heldendom tegen Afrikaanse barbarij in Duits Zuid-West-Afrika”.

Duitse officieren waren verontwaardigd dat de Herero en Nama de papieren konden lezen die ze hen ter ondertekening voorlegden. Ze moesten ook verbaasd vaststellen dat hun leiders de Duitse kranten lazen, waarin de plannen voor kolonisatie werden toegelicht.

Een van de eerste dingen die ze telkens deden, was gevangengenomen vrijheidsstrijders van hun kledij beroven om ze met lendendoeken te fotograferen.

Die Herero en Nama waren immers zo onbeschaamd om er net als zij gekleed bij te lopen. Bovendien spraken zij de Duitsers als gelijken aan. Een van de Duitse generaals beschouwde het als zijn voornaamste opdracht om die onbeschaamdheid er uit te kloppen …

Dit boek hoort op de boekenkast van de strijd voor dekolonisering, naast dat andere standaardwerk American Holocaust: The Conquest of the New World (1992) van David Stannard en naast Late Victorian Holocausts (2000) van Mike Davis.

Hier lees je dat ‘wetenschappelijk’ racisme een evidentie was voor heel de Europese elite, niet alleen de Duitse – een elite die overigens in gelijkaardige termen dacht over de arbeiders die ze in eigen land uitbuitten en hen hun armoede en ellende verweten als hun eigen schuld.

Dit boek is ook géén oude geschiedenis. In Namibië leven 34 jaar na de onafhankelijkheid (de laatste Afrikaanse kolonie die onafhankelijk werd na tientallen jaren kolonisatie door het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime) nog altijd meer dan 30.000 Duitse kolonisten die met hun 2 procent van de bevolking 70 procent van alle landbouwgrond bezitten.

Tot in de jaren 1990 herdachten die de verjaardag van Hitler in hun lokale Biergarten en rezen ze de swastika-vlag boven hun boerderijen. Hun kinderen doen dat niet meer, niet uit overtuiging, maar uit het besef dat de buitenwereld dat niet meer gepast vindt.

In 2009 publiceerde de Namibische Duitstalige krant Allgemeine Zeitung een opinie-artikel van een Duitse kolonist die verontwaardigd afkeurde dat de Herero dat jaar een memoriaal hadden opgericht (zie foto) op de site van het Swakopmund uitroeiingskamp en op de gedenkplaat het woord Konzentrationslager (concentratiekamp) hadden gezet.

Duitsland weigert in 2024 nog steeds de honderden schedels terug te geven die ze tijdens de genocide hadden verzameld, voor hun ‘wetenschappelijke’ studies, die ondermeer raciale suprematie afleidden uit de vorm van schedels. Die schedels waren toen onder dwang ontbeend en gereinigd door gevangen genomen Herero-vrouwen.

De beschrijving in het boek van de nonchalante vanzelfsprekendheid waarmee de Duitse soldaten dorpen in Zuid-West-Afrika binnenvielen en vrouwen en kinderen afslachtten is akelig gelijkend met wat voor het ogenblik in Gaza gebeurt.

Kan Duitsland echt niet anders handelen?

Dat zou wel degelijk kunnen. Duitsland zou zich kunnen beperken tot een verklaring dat het Israëls recht op verdediging erkent en dat Israël bij de uitoefening van dat recht de oorlogsverdragen moet respecteren.

Daarnaast zou de Duitse regering zich kunnen aansluiten bij de standpunten die de EU inneemt en zich verder passief opstellen. Dat is dan allesbehalve een dapper standpunt, maar wel enigszins bevatbaar in de context van de enorme historische schuld van Duitsland tegenover het Joodse volk.

Respect voor het toenmalig leed van het Joodse volk praat echter niet goed dat een deel van dit volk 80 jaar later zelf een genocide begaat, notabene tegen een volk dat voor die Holocaust geen enkele historische verantwoordelijkheid draagt.

Men zou kunnen volstaan met te stellen dat Duitsland met zijn huidige pro-zionistisch beleid vooral laf is en negeert dat een groot deel van de Joodse diaspora (vooral in de VS) de genocide in Gaza ook veroordeelt. Er is echter meer aan de hand.

De Duitse regering doet dit niet zomaar uit historische gêne, maar uit overtuiging. Het huidige standpunt van de Duitse regering is de verderzetting van een luguber gedachtengoed dat nog steeds gedragen wordt door een belangrijk deel van de Duitse politieke elite: het idee dat bepaalde menselijke rassen minderwaardig zijn.

Met andere woorden, het huidige Duitse regeringsbeleid is niet zomaar een gevolg van Holocaust-schuld. Zij die dit beleid bepalen en uitdragen, zoals minister Baerbock, geloven in 2024 nog steeds in een rangorde van menselijke rassen. De geschiedenis zal Duitsland voor deze walgelijke houding opnieuw veroordelen.

 

(Wat minister Baerbock doet, is tevens symbolisch voor de morele ondergang van de groene partijen in heel Europa – maar dat is stof voor een apart artikel.)

Voor meer informatie over de genocide in Zuid-West-Afrika, zie Zie Oeps … weer een genocide vergeten! De Herero en de Nama in Namibië (1904), Het Duitse koloniale verleden, gruwelijk onbekend, Wat zit er achter de onvoorwaardelijke Duitse steun voor Israël? en Het Duitse koloniale verleden, gruwelijk onbekend.

 

Note: