De Duitse Bundestag gaat een resolutie goedkeuren die alle vormen van kritiek op Israël gelijkschakelt met antisemitisme. Wat wordt voorgesteld als een principieel standpunt tegen antisemitisme is in werkelijkheid een initiatief om elke meningsuiting en actie voor Palestijnse rechten te criminaliseren.

In de Duitse Bundestag (de Duitse federale Kamer van Volksvertegenwoordigers) bespreken de regeringspartijen SDP (sociaaldemocraten), Die Grünen-Bundnis90 (groenen) en de FDP (liberalen) in samenspraak met de conservatieve oppositiepartijen CDU/CSU (christendemocraten) een voorstel van resolutie dat de bedoeling heeft elke uiting van sympathie voor de Palestijnse rechten en elke kritiek op de bezetting, de kolonisatie, de apartheid en de genocide door Israël te criminaliseren als een vorm van antisemitisme.

Die resolutie heeft als lange titel: “Nie wieder ist jetzt: Schutz, Bewahrung und Stärkung jüdischen Lebens in Deutschland” (nooit meer is nu: bescherming, behoud en versterking van het Joodse leven in Duitsland).

De officiële uitleg is een politiek engagement om het Joodse leven in Duitsland te vrijwaren van het toenemend antisemitisme. Het neemt de definitie van antisemitisme over die de International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA) heeft geformuleerd op 26 mei 2016.

Die definitie wordt door veel critici, waaronder talrijke Joodse personen en organisaties, betwist omdat ze kritiek op Israël aanvaardt als een van de vormen van antisemitisme.

Een lange traditie

Het doelbewust versmelten van echt antisemitisme met alle vormen van kritiek op Israël maakt reeds zeer lang deel uit van de zionistische hasbara-propaganda.

In 1973 verklaarde toenmalig minister van Buitenlandse Zaken van Israël  (en voormalig VN-ambassadeur voor Israël) Abba Eban dat Israël er werk moest van maken om elke kritiek op Israël te weerleggen als ‘antisemitisme’:

“Een van de belangrijkste taken van elke dialoog met de niet-Joodse wereld, is bewijzen dat het onderscheid tussen antisemitisme en antizionisme helemaal geen onderscheid is.”

Duitsland heeft als land, waar de Holocaust werd uitgevoerd, een historische ballast die moreel veel zwaarder weegt dan de historische medeplichtigheid van de meeste Europese landen voor antisemitisme op hun grondgebied.

Het voorliggend voorstel van resolutie geeft de indruk daarop in te spelen en benadrukt dat het noodzakelijk is te reageren op wat de zorgwekkende toename wordt genoemd van antisemitisme in de recente jaren, in het bijzonder sinds de genocide in Gaza.

Dat zorgwekkende incidenten van antisemitisme zich blijven voortdoen in Europa en daarbuiten is op zich inderdaad zeer problematisch. De toename waarnaar wordt verwezen, blijkt echter hoofdzakelijk te bestaan uit het bestempelen van pro-Palestijnse protesten als antisemitisme.

Waarom geen wetsvoorstel?

Deze resolutie heeft heel andere bedoelingen dan de echte strijd tegen antisemitisme. Eerst en vooral heeft de Duitse staat al lang zeer solide en efficiënte wetten voor de bestrijding van antisemitisme en andere vormen van racisme.

De tekst van de resolutie verzamelt echte vormen van antisemitisme onder dezelfde noemer als elke vorm van antizionisme. Zo veroordeelt de resolutie elke mening of actie die het recht op bestaan van Israël in twijfel trekt, evenals oproepen tot boycot van Israël of actieve steun aan de BDS-campagne, de Boycot, Desinvestering en Sancties-beweging (BDS) die zich richt op Israël en zijn beleid ten opzichte van de Palestijnen.

Het concept ‘recht op bestaan’ is een politiek standpunt dat juridisch onbestaand is. Het is bovendien uiterst schijnheilig omdat Israël het recht op bestaan van Palestina niet erkent en dat ook in de praktijk brengt. Het VN-Handvest erkent alleen het recht op zelfbeschikking van volkeren.

Organisaties die zich bezondigen aan pro-Palestijnse standpunten mogen volgens de resolutie niet langer overheidssubsidies ontvangen. Tevens horen studenten, academici van hun scholen en universiteiten verbannen te worden als zij deze vorm van ‘antisemitisme’ bedrijven.

In werkelijkheid is dit een poging tot criminalisering van de toenemende protesten tegen de genocide in Gaza en tegen de apartheid, kolonisatie en repressie van de Palestijnse bevolking.

Dit initiatief is vals en misleidend. Het heeft de duidelijke bedoeling te intimideren. En alsof dit op zich al niet erg genoeg is, het maakt de strijd tegen echt antisemitisme nog moeilijker.

Grondwettelijke bescherming

Bovendien is dit een laf initiatief. Een parlementaire resolutie is een politiek statement zonder juridische consequentie. Ze kan niet gebruikt worden als basis om personen of organisaties voor de rechtbank te dagen of te veroordelen.

Als de Duitse regeringspartijen het echt menen dat elk protest en elke actie tegen de genocide in Gaza gecriminaliseerd moet worden, dan moeten ze deze standpunten niet in een vrijblijvende resolutie verwoorden, maar in een wettelijk bindend wetsvoorstel. Alleen wetten hebben juridisch bindende kracht.

De reden waarom de Duitse regeringspartijen dat niet doen is eenvoudig. Een dergelijk wetsvoorstel maakt geen schijn van kans om door het Grondwettelijk Hof te worden bekrachtigd.

De Duitse Grondwet en wetten zijn immers overduidelijk: opinies en geweldloze acties tegen het zionisme zijn vormen van vrije meningsuiting en kunnen niet vervolgd worden.

Maar als het Grondwettelijk Hof een dergelijke wet in een of andere aangepaste vorm toch zou goedkeuren, dan zou die wet gedaagde personen of organisaties de kans geven om zich met argumenten te verdedigen in een openbare rechtszaak en zou de staat als eiser voor de verplichting geplaatst worden zijn aanklacht inhoudelijk te staven.

Dat durven de Duitse regeringspartijen SPD, Die Grünen en de FDP (en de oppositiepartijen CDU/CSU) niet aan, daarom dus dit initiatief van een vrijblijvende resolutie, die nu wordt verkocht als een stoer standpunt. Als de mainstream media hun werk zouden doen, dan zouden ze dit initiatief veroordelen als de schijnheilige actie die het is. Dat doen ze niet.

Scholen, universiteiten, instellingen, organisaties zullen er zich naar richten en eigen rechter spelen, wat slachtoffers verplicht tot lange procedures om hun schorsing of ontslag ongedaan te maken.

Er zijn meerdere precedenten voor deze aanpak. Een cultureel centrum in Berlijn werd na jarenlang procederen vrijgesproken van antisemitisme nadat het evenementen had georganiseerd waar pro-Palestijnse stemmen aan bod kwamen.

De Duitse zender Deutsche Welle werd eveneens na lange procedureslagen veroordeeld voor onrechtmatig ontslag van journalisten voor het plaatsen van pro-Palestijnse standpunten op hun persoonlijke sociale media.

Anderzijds zijn al meerdere burgers en organisaties streng veroordeeld voor daadwerkelijke vormen van antisemitisme. Met andere woorden, voor de bestrijding van echt antisemitisme is er geen nieuwe wet nodig.

Zoveel scrupules om een effectieve wet goed te keuren heeft Israël zelf niet. De Israëlische minister van justitie Yariv Levin bereidt een wetsvoorstel voor dat gevangenisstraffen tot tien jaar wil opleggen aan Israëlische burgers die oproepen tot internationale sancties tegen Israël.

Hij doet dit als reactie op de uitspraak van Amos Schocken, uitgever van de liberale Israëlische krant Haaretz, die tijdens een forum in Londen opriep tot sancties tegen zijn eigen land voor de genocide in Gaza, die hij omschrijft als een ‘tweede Nakba’.

Andere Joodse stemmen

Het ultieme argument dat deze resolutie zou bedoeld zijn om het Joodse leven in Duitsland te beschermen snijdt evenmin hout, want het houdt geen enkele rekening met de aanzienlijke steun die Palestina geniet in Joods-Duitse middens.

Het is niet omdat de media andere Joodse stemmen negeren dat deze stemmen niet bestaan. Zo komen woordvoerders van de Jüdische Stimme für gerechten Frieden in Nahost (Joodse stemmen voor rechtvaardigheid in het Nabije Oosten) nooit aan bod in de Duitse media.

Een recente opiniepeiling van de Duitse openbare omroep ZDF stelt dat 61 procent van alle Duitsers de militaire acties van Israël ‘niet te verantwoorden’ noemen. Zelfs amper een maand na 7 oktober 2023 was 57 procent van de Duitsers al voorstander van een staakt-het-vuren en een onderhandelde oplossing.

Die cijfers zijn zeer merkwaardig wanneer je bedenkt dat de Duitse bevolking in haar media alleen de andere versie van de feiten hoort.

Deze resolutie toont andermaal het morele bankroet van de Duitse regeringspartijen. Tevens legt het de nog toenemende kloof bloot tussen het Duitse politiek-mediatieke establishment en zijn eigen bevolking.