Wie denkt dat de media, eenmaal geconfronteerd met de feiten, ‘mea culpa’ slaan over hun eenzijdige en vooringenomen berichtgeving over Amsterdam, denkt verkeerd. Ook mijn dagelijkse kwaliteitskrant De Standaard volhardt in de boosheid met een verwrongen ‘evenwicht’ tussen een ‘Arabische pogrom’ en ‘zionistische propaganda’, alsof verontwaardiging over genocide even moreel onverantwoord is als het goedpraten van genocide.

De feiten zijn onweerlegbaar. Het summum van eenzijdigheid was het Britse Sky News, dat eerst een video publiceerde met commentaar ter plaatse waarin werd gesteld dat het wel degelijk ging over gewelddadige voetbalhooligans van Maccabi.

In een aangepaste versie van de video met dezelfde beelden maar een andere commentaar, werd daarna de indruk gewekt dat het ging om vluchtende Maccabi-fans en relschoppende tegenbetogers.

Meerdere zenders, waaronder de BBC, CNN en The New York Times, gebruikten video’s en foto’s van de Amsterdamse fotografe Annette De Graaf (zie X hieronder), waarbij ze, net als Sky News, een volledig omgedraaide interpretatie aan de beelden gaven.

De Graaf eiste excuses en rectificatie van deze media die haar beelden hadden gebruikt. Alleen de Duitse zender Tagesschau voldeed aan haar eis en veranderde zijn commentaar, de overige media negeerden haar verzoek.

Ook beelden van de 14-jarige Ajax-fan en blogger Bender (zie YouTube hieronder) werden overgenomen en zodanig verdraaid dat ze precies het tegenovergestelde van de oorspronkelijke inhoud leken te tonen.

Door de rellen na de wedstrijd volledig los te koppelen van de twee dagen aan rellen die eraan voorafgingen, werd de indruk gewekt dat de aanvallen op de Maccabi-hooligans ongeprovoceerd waren en dus wel antisemitisch moesten zijn.

Dat was manifest niet het geval. De aanvallen waren gewelddadige reacties op twee dagen van brutaal, racistisch en genocidaal geweld door zionistische fanatici, die leuzen scandeerden als “Er staat geen school meer recht in Gaza, want er zijn geen kinderen meer over in Gaza.”

De overvloed aan tegeninformatie tegen dit eenzijdige pro-Israël-narratief werd te overweldigend, waardoor de media hun toon veranderden. Ze veranderden van toon, maar niet van inhoud. Wat ze daarbij nalieten, was toegeven dat hun oorspronkelijke berichtgeving volledig onjuist was.

In plaats daarvan stapten ze over op een kunstmatig ‘neutraal’ standpunt, waarbij genocidaal voetbalhooliganisme op één lijn werd gezet met gewelddadige verontwaardiging over een genocide.

In een poging om de eigen fouten te verdoezelen worden zelfs nieuwe leugens niet geschuwd. Hoofdredacteur Karel Verhoeven begint zijn editoriaal van 13 november met: “De Belgische ordediensten en hun politieke verantwoordelijken moeten alles in het werk stellen om te vermijden dat georkestreerd geweld op Joodse inwoners, zoals het zich in Amsterdam heeft voorgedaan, naar Antwerpen kan overwaaien.”

Niemand twijfelt eraan dat de bescherming van minderheden een essentiële prioriteit is van een democratie die die naam waardig is. De premisse in het editoriaal is echter volledig onjuist: het aantal Joodse inwoners van Amsterdam dat werd aangevallen, is nul.

Wie wél werden aangevallen—door Maccabi-fans—waren Arabisch uitziende inwoners van Amsterdam, in het bijzonder Marokkaans-Nederlandse taxichauffeurs, die zich snel organiseerden om hun collega’s te verdedigen.

Maccabi-fans werden inderdaad ook aangevallen, maar pas nadat ze zich twee dagen lang schuldig hadden gemaakt aan extreem gewelddadig en genocidaal gedrag. Deze aanvallen waren niet gericht op hen omdat ze Joods zijn, maar omdat het zionistische Israëli’s waren die openlijk hun steun voor de genocide in Gaza uitspraken.

De enige Joodse inwoners van Amsterdam die werden lastiggevallen, waren betrokken bij pro-Palestijnse protesten en werden aangevallen door Maccabi-fans, niet door andere Amsterdammers. Meerdere Joods-Nederlandse organisaties hebben hun verontwaardiging uitgesproken over de eenzijdige framing door de media.

Verder staat in het editoriaal “Kampen zitten in tegengestelde mediarealiteiten”. Het geeft goed weer in welke amorele patstelling De Standaard en alle andere mainstream media zich hebben vastgereden sinds de genocide in Gaza.

Een nieuw concept: tegengestelde mediarealiteiten

In die bubbel heerst het idee dat één kant gelijk heeft en de andere helemaal ongelijk, als een taboe. Dit is moreel gezien vergelijkbaar met een ‘neutraliteit’ tussen een voorstander en een tegenstander van slavernij, waarbij 75 jaar bezetting, apartheid, repressie en nu genocide worden afgedaan als een ‘standpunt.’

Pro-Palestijnse betogers leven niet in een ‘tegengestelde mediarealiteit’; zij leven in de realiteit van een genocide, een historisch moreel keerpunt dat het hele ‘vrije’ Westen voor tientallen jaren zal veroordelen in de ogen van de rest van de wereld – en in de ogen van velen hier die het niet eens zijn met dat mainstream discours.

De Standaard leeft niet in de realiteit, maar in een denkbeeldige wereld waarin het vrije Westen zichzelf ziet als het vanzelfsprekende superieure leidende licht—een wit licht—voor de rest van de wereld, met waarden als democratie, vrijheid van meningsuiting en mensenrechten.

Ondertussen blijft dat Westerse economische systeem draaien op massale diefstal van grondstoffen, gewonnen door de uitbuiting van zwaar onderbetaalde arbeid. Het is een democratie zonder inspraak over de economie en een ‘vrij’ Westen dat weigert te betalen voor de klimaatontwrichting die het heeft veroorzaakt en nog steeds verergert.

Deze ‘mediarealiteit’ ontkent dat wat Israël doet op de Westelijke Jordaanoever, in Oost-Jeruzalem, op de Syrische Golanhoogten, in Gaza (en binnenkort misschien weer in Zuid-Libanon), puur kolonialisme is—gefinancierd en bewapend door onszelf.

De snelheid waarmee deze ‘mediarealiteit’ de Russische invasie in Oekraïne veroordeelt en bestraft, staat in schril contrast met de snelheid waarmee dezelfde media excuses vinden om geen echte maatregelen te nemen tegen de eerste genocide in de geschiedenis die rechtstreeks op onze schermen wordt uitgezonden.

Niemand keurt geweld tegen anderen goed, maar om drie dagen van rellen waarbij precies vijf gewonden vielen—die allemaal dezelfde dag nog het ziekenhuis verlieten—een ‘pogrom’ te noemen, is een grove belediging van de echte pogroms in de geschiedenis en een belediging van het genocidale lot dat de Palestijnse bevolking in Gaza treft.

Tijdens diezelfde drie dagen van rellen in Amsterdam werden opnieuw tientallen kinderen afgeslacht in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever.

Het is zover gekomen met de media dat een 14-jarige Amsterdamse videoblogger Bender doet wat zij weigeren te doen: hun werk (17:16, Nederlands met Engelse ondertitels):

Eén incident met vijf jongeren die zich verzetten tegen de politie—en terecht werden opgepakt in de Joodse wijk van Antwerpen—vergelijken met de rellen in Amsterdam is al even grotesk. Dit is politiek misbruik om een ideologische agenda door te drukken.

Ook het artikel op pagina 12 van De Standaard past in deze poging tot ‘neutraliteit’ die er geen is, met als titel: Voor de één een “Arabische pogrom”, voor de ander “zionistische propaganda”. Al de eerste zin in het artikel is fout en zet de toon: “Een deel van Nederland werd afgelopen vrijdag wakker met filmpjes van een Jodenjacht.”

Nogmaals de feiten: Nederland en Europa werden wakker met beelden van gewelddadige Maccabi-fans die met ijzeren staven tekeer gingen—beelden die door de media werden omgedraaid en beschreven als een ‘Jodenjacht.’

Verder in het artikel staat: “Maar een groot deel van Nederland was diezelfde dag wakker geworden met totaal andere beelden.” Ook dit is manifest onjuist. Zij zagen exact dezelfde beelden, alleen werd door de oorspronkelijke auteurs van deze beelden de juiste context gegeven—het tegenovergestelde van wat de grote media ervan maakten.

Moet dit ons nog verwonderen?

Dit zijn dezelfde media die in 2003 alle rapporten van vredesbewegingen negeerden en zonder aarzelen de leugen over massavernietigingswapens in Irak reproduceerden—om vervolgens, jaren later, te beweren dat ze waren ‘misleid’ en ontkennen dat de vredesbeweging hen hier vanaf dag één al voor had gewaarschuwd.

Dit zijn dezelfde media die hun collega Julian Assange laten wegrotten in een Britse gevangenis omdat hij deed wat zij weigerden te doen: de oorlogsmisdaden van onszelf en onze bondgenoten aan de kaak stellen.

Owen Jones interviewde Annette De Graaf over de manier waarop haar beeldmateriaal werd geframed (Engels, 16:51):

Dit zijn dezelfde media die vijf jaar lang een levenslange antiracist en strijder tegen antisemitisme beschuldigden van ‘antisemitisme’ omdat hij, als onverwacht verkozen en door hen ongewenste leider van de Britse Labourpartij, vond dat Palestijnen dezelfde mensenrechten verdienen als ieder ander. Hiervoor negeerden ze alle rapporten en bewijzen van het tegendeel—of legden die eerder politiek rechts neer.

Dit zijn ook dezelfde media die meteen moord en brand schreeuwen over elke oorlogsmisdaad van Rusland in Oekraïne (waar die er zeker zijn), maar veel ernstigere oorlogsmisdaden in Palestina blijven goedpraten.

Het zijn dezelfde media die geschandaliseerd reageren op de mogelijke herverkiezing van Donald Trump, maar weigeren de wanhoop te zien van een bevolking die in 2024 minder verdient dan in de jaren tachtig, geen ziekteverzekering heeft die naam waardig, dagelijks racistisch politiegeweld ervaart, en moet toezien hoe hun land wel geld heeft voor 800 militaire bases wereldwijd en zorgt voor meer dan 70% van de financiering en bewapening van de genocide in Gaza.

Dit zijn tenslotte dezelfde media die weigeren te erkennen dat de Democraten deze rampzalige nederlaag uitsluitend aan zichzelf te danken hebben.

Ik geef hier kritiek op De Standaard omdat dit mijn thuiskrant is en er veel degelijk journalistiek werk in te vinden is. Alleen de buitenlandse berichtgeving (en jammer genoeg ook veel sociaal nieuws) valt hierbuiten.

Oude atavistische reflexen over de niet-witte, niet-Europese, zogenaamd ongeciviliseerde wereld steken weer de kop op zodra een land of conflict ‘ons’ durft tegen te spreken. Ook de VRT, VTM, De Morgen, De Tijd, Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws zijn door dezelfde blik verziekt.

In de psychiatrie bestaat er een fenomeen dat cognitieve dissonantie wordt genoemd: het gelijktijdig geloven in twee tegenovergestelde dingen. Dat is echter niet het probleem in de media.

Ik denk eerder dat veel mainstreamjournalisten het niet eens zijn met de eenzijdige en vooringenomen berichtgeving, zeker nu hun werkgever weigert een aan de gang zijnde genocide te veroordelen.

Ze zwijgen echter en draaien mee, ofwel omwille van hun inkomen, of misschien omdat ze het met die eenzijdigheid eens zijn. In beide gevallen handelen zij niet als journalisten.

Collega’s van de BBC, The Guardian en The New York Times hebben hun protest tegen deze gang van zaken al geuit, maar dat wordt uiteraard verzwegen door de betrokken media. Mediakritiek heeft nu eenmaal zijn deftige grenzen.