Op de bezette Palestijnse Westelijke Jordaanoever is met stenen werpen naar aanvalswagens van het bezettingsleger levensgevaarlijk. ‘Minder erg’ is aangehouden worden, zoals de 14-jarige Ayham Salaymeh mag ondervinden. Hij vertrok op 1 december 2024 voor 12 maanden naar een Israëlische gevangenis.

Met de beslissing om de 14-jarige Ayham Salaymeh tot één jaar effectief te veroordelen is het Israëlische bezettingsapparaat niet aan zijn proefstuk toe.

Toch is dit de eerste maal dat de militaire rechtbanken openlijk een dergelijk vonnis vellen voor een kind van amper 14 jaar. Meestal houden ze jonge kinderen gevangen zonder vorm van proces, wat ze Orwelliaans ‘administratieve aanhouding’ noemen.

Kindermoord is routine, geen uitzondering

Het gevangen houden van jongere kinderen in de bezette gebieden is routine, maar het gaat meestal om kinderen die worden vastgehouden zonder vorm van proces of veroordeling. Effectieve rechtspraak en vonnissen zijn eerder zeldzaam.

Het gaat hier uitsluitend over Palestijnse kinderen. Kinderen van zionistische kolonisten vallen niet onder de militaire rechtbanken van het bezettend leger. Zij worden – als dat al eens sporadisch gebeurt – berecht door de burgerlijke kinderrechtbanken in Israël.

Bovendien krijgen deze Palestijnse kinderen geen normaal bezoekrecht van hun ouders. Bezoekuren worden toegestaan en dan bij aankomst van de ouders ingetrokken, of de ouders worden naar een verkeerde gevangenis gestuurd waar hun kind niet aanwezig is.

Als er al eens een rechtszaak komt, dan is de veroordelingsratio voor Palestijnse kinderen 100%. Die militaire rechtbanken schenden alle regels van de normale rechtstaat, geen recht op verdediging, getuigenissen à charge die niet mogen gekend worden door de verdediging, veroordeling op basis van ‘bekentenissen’ en niet op basis van feitenonderzoek, enzovoort.

De basismotivering van de bezetter om deze misdaden te plegen is tweeërlei. In de eerste plaats dient het om andere kinderen af te schrikken, in de tweede plaats maakt dit deel uit van een bredere doelstelling om het verzet van de Palestijnse bevolking te breken.

Israël wordt als bezetter van de Palestijnse gebieden al jaren – lang voor 7 oktober 2023 – veroordeeld voor het arbitrair aanhouden van Palestijnse kinderen (en van volwassenen).

De misdaden van het bezettingsleger in Palestina schenden zowat alle voorschriften, niet alleen de eigen Israëlische wetgeving maar ook internationale verdragen die Israël ondertekend en geratificeerd heeft.

Nog voor 7 oktober 2023 was 2023 het meest moorddadige jaar in meer dan twintig jaar op de Palestijnse bezette Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem wat betreft gedode kinderen (onder de 18 jaar). Voor 7 oktober werden in 2023 reeds 41 Palestijnse kinderen doodgeschoten door Israëlische bezettingssoldaten of zionistische kolonisten.

Ahmad Mansara

De gevangenzetting van Ayham Salaymeh is qua leeftijd niet eens het ergste voorbeeld van de brutale willekeur van het bezettingsregime. In 2015 werd de toen 12-jarige Ahmad Mansara aangehouden omdat hij zou betrokken zijn geweest bij een aanslag met een mes door zijn neefje op twee Israëlische kolonisten. Zijn neefje werd toen doodgeschoten.

Hoewel de militaire rechtbank officieel bevestigde dat ze niet kon bewijzen dat Ahmad iets met deze aanslag te maken had werd hij toch veroordeeld voor moord in 2016 op basis van zijn ‘bekentenis’. Die bekentenis had hij ondertekend twee jaar later nadat hij jarenlang was ‘ondervraagd’.

Uiteindelijk heeft de rechtbank hem als 16-jarige veroordeeld, omdat hij dan volgens de militaire rechtbanken wel oud genoeg was om berecht te worden.

Negen jaar later is hij nog steeds gevangen, 20 jaar oud en zwaar psychisch beschadigd. Sinds oktober 2022 wordt hij in eenzame opsluiting vastgehouden. Volgens zijn advocaat die hem sporadisch mag bezoeken is hij psychotisch en heeft hij elk gevoel van de realiteit verloren.

De bij zijn ondervragingen betrokken officieren werden allen geïdentificeerd door Amnesty International. De Israëlische overheid weigert een onderzoek over de procesgang van Ahmad te beginnen.

Deze weigering is routine in Israël als het over misdaden van eigen soldaten en van kolonisten gaat. Die voelen zich zo gesterkt door een gevoel van totale straffeloosheid, wat nu in Gaza zijn extreme apotheose komt. Soldaten pochen openlijk over hun oorlogsmisdaden op de sociale media.

Kapitein R

Heel af en toe krijgt een zaak wat meer aandacht, meestal omdat er net buitenlandse getuigen aanwezig waren. Zo was er de rechtszaak tegen ‘kapitein R‘, die in 2005 het 13-jarig Palestijns meisje Iman al Hams doodschoot met 17 kogels, toen ze een controlepost benaderde, waar ze meende haar familie te vinden.

Zijn collega’s hadden hem gewaarschuwd dat het kind ‘dodelijk bang’ was. Tijdens zijn proces verklaarde Kapitein X dat hij ook zou geschoten hebben als ze slechts drie jaar oud was geweest.

Hij werd volledig vrijgesproken, niet van moord, want daar werd hij niet van beschuldigd. Hij werd vrijgesproken van ‘niet correct gebruik van een vuurwapen’.

Administratieve aanhouding

Op dit ogenblik zitten ongeveer 170 Palestijnse kinderen in Israëlische gevangenissen onder administratieve aanhouding. Concreet betekent dit dat ze worden vastgehouden zonder aanklacht.

Hun advocaten kunnen niet pleiten voor hun vrijlating omdat ze van geen misdrijf worden beschuldigd. Administratieve aanhouding is in theorie gebonden aan een bepaalde duur, maar die wordt arbitrair verlengd. Dikwijls blijven ze gevangen zitten zonder enige beslissing tot verlenging van hun aanhouding.

Bovendien worden kinderen in Israëlische gevangenissen buiten de bezette Palestijnse gebieden vastgehouden samen met volwassenen, zonder enige specifieke begeleiding. Dit is eveneens een overtreding van de Conventies van Genève over de plichten van bezettende troepen en van het Verdrag inzake de Rechten van het Kind.

Ze worden ondervraagd zonder aanwezigheid van ouders of een door de familie aangeduide vertrouwenspersoon. Ze worden gedwongen ‘bekentenissen’ te ondertekenen in het Hebreeuws, een taal die ze niet spreken.

Directe fysieke folteringen komen minder voor dan psychologische folteringen, maar zijn toch niet uitzonderlijk. Kinderen worden gedwongen familieleden aan te geven of te vertellen waar hun ouders zich verbergen. Ook worden ze bedreigd met aanhouding van broertjes of zusjes als ze niet ‘bekennen’.

Verder worden ze gefolterd door het onthouden van voedsel en drinkwater en door onvoldoende of helemaal geen medische zorgen bij ziekte. De gevolgen zijn navenant. Kinderen komen zwaar getraumatiseerd terug uit gevangenschap en/of zijn fysiek beschadigd door honger en andere ontberingen.

Ondertussen beweren kranten in de VS als de New York Times, de Washington Post, MSNBC en persagentschappen Reuters en AP dat het arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof tegen Netanyahu ongeoorloofd is. Israël zou namelijk beschikken over eigen rechtsmiddelen om oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid zelf te onderzoeken.